“ไม่แล้วค่ะ เฌอน่าจะนอนเยอะแล้ว” ขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ไม่กล้าดึงแขนออกจากเอวเขา แล้วพอเธอขยับอีกฝ่ายก็วาดแขนกอดเธอ
“แต่พี่คิดว่าพี่จะนอนสักหน่อย”
“ออ ค่ะ งั้นเฌอไม่กวนพี่พร้อมแล้วนะคะ” ถือโอกาสจะลุกจากเตียง แต่ก็เหมือนเดิมที่พอเธอจะดึงแขนกลับอีกคนก็จับแขนเธอไว้ กอดเธอแน่นขึ้นอีกหน่อย
“ถ้าไม่กวนก็นอน” ทำให้เฌอมาวีร์รู้ว่าเขาหมายถึงให้เธอนอนด้วยกัน มันมีถ้อยคำที่อยากปฏิเสธที่จะนอนให้เขากอดอยู่แบบนี้ แต่ก็รู้ว่าไม่ควรขัดใจเขา
ต่างก็นอนเงียบๆ นิ่งๆ กันครู่หนึ่งพริษฐ์ก็ขืนตัวออกเล็กน้อย มองหน้าเธอ แบบที่เฌอมาวีร์รู้ว่าเขาอยากคุยด้วย
“ไม่สบายหรือเปล่าเฌอ ปกติไม่เห็นอยากนอนกลางวัน”
เฌอมาวีร์หลบสายตาเขาวูบหนึ่ง จะให้บอกอย่างไรว่ารู้สึกไม่สบายตัวจนอยากนอนให้เต็มๆ อิ่มสักตื่น หวังว่ามันจะทำให้เธอหายเมื่อยหายเพลียได้บ้าง
“เอ่อ ค่ะ เฌอรู้สึกไม่สบายตัวนิดหน่อย”
“หืม ป่วยเหรอ เป็นอะไรล่ะ ตัวก็ไม่
