Apat Dapat SSPG

Chapter 12

Chapter 12

Raven's PoV

Matapos naming mag-inuman sa tabing-dagat, hindi ko na nga alam kung itutulog ko na lang ang init na nararamdaman ko o susundin ang sinusupil na damdamin. Tunay na ba talaga ang nararamdaman ko kay Trish?

Habang patagal nang patagal ko siyang tinititigan habang walang malay at walang pang itaas, lalo akong nahuhumaling. Lalong nag-iinit. Parang tinutulak ako na magkasala.

Humiga ako sa tabi niya. Wala naman akong balak na galawin si Trish ngayon, sapat na sa akin na makita at maramdaman ni Zebbie na nagbabago na ang pakikitungo ko dahil kay Trish na mas pinili niya kaysa sa akin.

“Good night, Trish,” bulong ko at pumikit na.

Pagkatapos ko yon sabihin ay naramdaman ko na lang ang pag pulupot ng bisig ni Trish sa aking bewang sabay bulong sa aking tenga ng, “good night, Rav. Matagal na kitang—”

Napadilat agad ako ng mga mata. Hindi ko na narinig kung ano ang sumunod niyang sinabi, mukhang wala naman siyang dinugtong. Dahil sa yakap at sinabayan pa ng bulong na 'yun, muling nagising ang p*********i ko.

Tinanggal ko ang pagkaka dantay ng bisig niya sa akin at inayos ko ang pagkaka higa niya. Pumaibabaw na ako sa kanya at tinitigan ang dibdib niyang tayong-tayo. Mas maganda kung walang bra na nakaharang sa view kaya tuluyan ko nang tinanggal ang kapirasong harang sa kanyang dibdib, hindi pa ako nakuntento sa view dahil mas maganda talaga siya nang naka hubad. Kaya pati ang pang ibaba niya ay hinubad ko na rin.

Lalo akong tinitigasan dahil sa nakakatakam na nakahain sa aking harapan. Tanging liwanag lang ng buwan ang nagbibigay ilaw, pero kumikinang ang balat niya sa kapirasong kislap ng buwan. Hindi ko na mapigilan ang sarili ko.

Hinubad ko na rin ang boxer shorts kong suot. Kapwa na kaming hubad. Sinimulan ko na siyang halikan. "Ah, Trish..."

Ang lambot ng kanyang mga labi. Ang sarap halikan. Ang amoy at lasa ng alak ay nalalasahan ko sa kanyang dila kaya lalo pang sinimsim ang paghalik. Sinipsip ko pa ang kanyang dila.

"Ooh Raven. Na-miss ko ang halik mo," bulong ni Trish habang naka-kapit sa batok ko.

Nilaliman ko na ang paghalik nang nakikipag sabayan na siya ng halikan.

"Talaga ba, Trish? Pero bakit ka galit sa akin? Huh?"

Hindi siya sumagot. Mukhang wala talaga siya sa wisyo. Nag-iinit lang talaga siya dahil sa alak. Hindi na rin ako makapagpigil, pinasok ko na siya at napakapit siya ng mahigpit sa aking batok. Napaliyad pa siya dahil sa sagaran kong pagpasok ng alaga ko sa kanyang mamasa-masang butas. 'Ahh sarap talaga. Sarap, Trish. Masarap ba?" bulong ko sa tenga niya habang banayad ko na siyang binabayo.

"Oo, Rav. M-masarap. Ahhh ahhh. . . matagal na---" Halos hindi ko na marinig ang bulong niya. Panay ungol niya at ginaganahan ako sa tuwing idinidiin ng kuko niya ang pagbaon sa balat ko. Ahhh sarap sa pakiramdam, yung hapdi, yung init, yung pag buga ng mainit niyang hininga sa leeg ko, lahat yun ay bumubuhay sa pagka lalaki ko.

"Matagal na . . . matagal nang ano?" tanong ko habang pabilis nang pabilis ang paglabas pasok ko sa kanya. Palakas na rin nang palakas ang ungol niya.

Tumitindi na ang kapit niya sa akin. Tumitirik na ang mga mata at namamaos na. "Y-yan na, Rav... aaahhh."

Niyapos ko na siya dahil lalabasan na rin ako. Binilisan at sinagad sagad ko na ang pag bayo. "Trishaaaa, lalabasan na rin ako. . . labas na . . . lalabas na---"

Niyakap niya na rin ako ng mahigpit at sabay na naman naming naabot ang climax. Pinutok ko sa loob. Hindi naman siya tumutol. Baka safe siya o sadyang hindi na rin niya ako mapigilan dahil naka-inom kami at sarap na sarap ang sx namin.

"R-rav. . . L-love---"

Napatihaya ako sa tabi niya at hingal na hingal. Hindi ko na marinig ang sinasabi niya. Lasing kasi siya sa alak o sa tam0d ko, kaya hindi niya na rin alam kung ano ang mga pinagsasabi niya. Sigurado akong pag gising niya bukas ay hindi niya ito maaalala ng detalyado. Baka nga pagsisihan niya pa ito.

Nagpahinga lang ako saglit pagkatapos ay pinunasan ang mga dapat punasan. Nagbihis na ako at binihisan ko na rin siya. Isang round lang. . . sa ngayon.

= = = = = = = = = =

Nagising ako sa hindi karaniwang ingay, mabilis na yabag, mahigpit na pagbukas ng pinto, at ang kilalang presensya ng isang taong galit na galit.

Pilit kong iminulat ang aking mga mata. Tumatama ang araw mula sa bintana at ang init ng katawang nakadikit sa akin ang una kong napansin. Si Trisha, mahimbing pa ring natutulog, ang pisngi halos nakadikit sa balikat ko. Pinihit ko siya palapit sa akin, malapit sa aking dibdib.

“Raven!” narinig ko ang boses ni Zebbie. Mababa, kontrolado, pero may bigat, halos pabulong pero sapat na para pasabugin ang tensyon sa buong kwarto.

Si Zebbie.

“Love…” bulong ko, kunwari ay nanlalambot, kunwari ay may kasalanang ayaw aminin. Pero planado ko ang lahat.

Napaupo ako sa kama, pilit na hindi nagigising si Trisha, pero si Zebbie, hindi na siya kailangang sabihan. Gising na gising siya, hindi ng antok kundi ng galit. Ang mga mata niyang nanlilisik, parang gusto akong lapain. Pero hindi siya nagsisigaw. Himala. Hindi siya nag-amok. Hindi siya nag eskandalo. Baka inaalala niya na na pag chichismisan siya nila Paola,

Si Zebbie kapag galit, mas tahimik.

“Bakit ka nandito?” tanong niya, bagamat halata namang alam niya na ang sagot.

Tinignan ko siya na para bang ako ang biktima.

“Walang nangyari, Love. See? We still have our clothes on,” sabay turo ko sa suot kong boxer shorts, at ang suot pa rin ni Trisha na fitted shirt niya at maikling shorts.

Naniningkit ang mga mata niya. Hindi siya umiimik.

“I swear, Zeb, hindi ito gaya ng iniisip mo—” dagdag ko, pilit pinapakalma siya, pero kita kong nangangalit ang panga niya. Nanggigigil. Alam kong kinokontrol lang niya ang sarili niya, lalo na at nasa iisang beach trip kami ng mga kaibigan namin. Ayaw niyang gumawa ng eksena.

Mission accomplished.

Successful ang plano ko. Sinadya kong makatulog sa cottage na ito kasama si Trisha at lasingin siya. Sinadya kong hindi sabihin kay Zebbie. At alam kong kapag nagising siya at wala ako sa kabilang kwarto, unang instinct niya ay hanapin ako. At pag nakita niya ang eksena naming ito. . .

Pasimple akong ngumiti. Kunwari ay guilty. Kunwari ay defensive.

“Hindi ko alam kung paano nangyari,” dagdag ko pa, hawak-hawak ang sentido ko, parang may hangover. “Nagkwentuhan lang kami. Tapos... ayun, nakatulog.”

Napansin kong gumalaw si Trisha. Dahan-dahan siyang dumilat, at gaya ng inaasahan ko, nagulat siya nang makita si Zebbie sa harap ng kama.

“Zebbie?” tanong niya, boses niya pa ay paos. “Anong oras na ba?”

Tahimik pa rin si Zebbie. Tinitigan niya si Trisha, pero ang mata niya bumalik agad sa akin. Galit na galit.

Guilty kuno akong tumingin sa kanya at umiling iling.

“Relax, okay? It’s not what it looks like,” sabay hawak ko sa kamay niya. “I swear, wala talagang nangyari. Nakita mo naman.”

Inilayo ni Zebbie ang kamay niya. Tinignan niya ako mula ulo hanggang ibaba.

Ang ganda niya kahit galit. Tuwang tuwa ako sa kaloob looban ko. Mas gusto ko siyang ganito, nasasaktan, nagseselos, pero hindi makaalis. Kasi mahal niya ako. Napayuko ako saglit. Reality hits hard. Nagseselos siya dahil kay Trisha. Si Trisha nga pala ang mahal niya.

At alam niyang kung gagawa siya ng eksena ngayon at aawayin kami, mas lalo lang siyang magmumukhang talunan. Hindi niya kayang gawin ito sa harap ng mga kaibigan namin.

“Kung ayaw mo na, sabihin mo lang,” sabi ko, tahimik pero malinaw.

Napatingin siya sa akin, parang hindi makapaniwala na hinamon ko siya.

“Kung sawa ka na, sige. Ako na lang ang makikipag break.”

Tahimik ulit siya ngunit nanlilisik ang mga mata. Kita sa mukha niyang galit na galit siya. Pero pride niya ang nangingibabaw.

“Ayaw ko ng drama, Raven,” sagot niya.

“Eh di ayaw mo na rin sa akin?” balik kong tanong, sabay lingon kay Trisha na ngayon ay halatang kabado na, hindi alam kung paano makikisali.

“Hindi ko alam ang nangyari,” sabi ni Trisha, mahina na halos pabulong. “Wala akong alam dito, Zebbie. Sorry kung… kung ganito ang naabutan mo. Masakit nga sa mata pero natulog lang kami.”

Tahimik si Zebbie. Pero alam kong hindi siya tanga. Alam niyang si Trisha walang kasalanan. At alam niyang lasing talaga kami ni Trish.

Gusto ko lang makita kung gaano siya kakapit sa akin sa ngalan ng pera. Gusto kong malaman kung hanggang saan ang kaya niyang tiisin.

At ngayon, heto siya. Nasa harap ko. Galit. Masama ang loob. Pero hindi naman kayang umaalis. Kasi kahit anong sakit ang ipakita ko sa kanya, hindi pa rin siya handang bitawan ako. Tignan na lang natin kung hanggang saan ang pagtitimpi mo.

Nag-ayos siya ng buhok at huminga ng malalim.

“Magbihis ka na. May breakfast na raw sa main cottage,” sabi niya, malamig pero hindi na galit. Mukhang pinalagpas niya na kami ni Trish.

Tinalikurn na lang niya kami at tahimik na lumabas.

Naiwan kaming dalawa ni Trisha na tahimik din.

“Anong... nangyari?” tanong niya.

Napangiti ako at umiling.

“Hindi mo ba naalala?”

“Naalala ang alin?”

Napangisi ako. Hindi ko alam kung nagmamaang maangan lang siya o hindi niya talaga alam ang nangyari.

“You sure, wala ka talagang maalala?” tanong ko, sabay tayo mula sa kama.

“Nag iinuman lang tayo nina Von kagabi ’di ba?”

“Hanggang dun lang natatandaan mo?”

Nanlaki ang mga mata niya at napakapit ng mahigpit sa kumot. Sigurado akong naalala niya ang nangyari sa amin kagabi.

“Hindi mo ba naalala kung gaano ka nasarapan? Lakas pa nga ng ungol mo at higpit ng kapit mo—”

“Rav!” sigaw niya at pagkatapos ay humugot ng malalim na paghinga.

Ngumiti lang ako ng nakakaloko. Ang sarap lang mang-asar.

Narinig kong bumukas ang pinto ng kabilang cottage. Marahil si Zebbie iyon, dumaan lang para tiyakin na hindi niya ako tuluyang mawawala.

At ako?

Ayos na. Kasi sa araw na ito, napatunayan kong hindi niya ako kayang iwan. Dahil siya ay materialistic, mas mahalaga sa kanya ang pera higit sa ano o sino pa man.

Inayos ko na ang aking sarili at humarap kay Trish. Seryoso ko siyang tinitigan. “Ano? Hanggang kailan natin itatago ito kay Zeb? Hanggang kailan natin siya lolokohin?”

“Ikaw lang ang nanloloko sa kanya—”

“Ah talaga ba? Pwede na ba akong umamin sa kanya? Na may nangyayari sa atin at tayo talaga ang nagmamahalan?”

ABANGAN ANG SUSUNOD NA CHAPTER. . .