Embracing His Wrath

Luna's Point of View  Isang malakas na sampal na naman ang dumampi sa pisngi ko. Sobrang sakit, sobrang hapdi. At kahit na hindi ko nakikita ang sarili kong pisngi ay alam kong nagbakas at magbabakas ito ng marka.  Napahawak ako sa kaliwang pisngi at tumingin sa kanya nang puno ng pagtataka, "Kle-klein..."I said his name.  Ano na naman ba ang nagawa ko?  Mabilis akong binalot ng kaba at takot nang makita ko kung gaano kasama ang tingin niya sa akin. He's mad, again, and as always. But what did I do wrong this time? What did I do that triggered his anger? "Where the hell have you been?! "sigaw niyang pumagting sa tenga ko sa sobrang lakas. He shouted in front of my face, not even minding it.  I gulped and averted my eyes from his raging eyes. I can't look at him, I'm scared. Every time, mad or not, I can't look at him straight, not even for a second. Because whenever I look at him, I see nothing in his face but anger and loathe.      I gently heaved a sigh to calm myself down. Kahit na panay na ang panginginig ng mga kamay ko dahil sa sobrang takot. It is as if I'm in front of a monster—no, I really am in front of a monster right now.  "Klein lu-lumabas lang ako, "pagsisimula kong pag-isplika. My breath is becoming heavier in every second. Pakiramdam ko ay aatakihin ako sa puso sa sobrang takot na nararamdaman. This is what he's doing to me, he's causing me extreme pain and extreme fear.  "Bumili lang ako ng t-tampons..."      "Tss, "ngumisi ito at namewang, tila'y hindi naniniwala sa idinahilan ko. "Don't lie to me, "mahinahon ngunit diin niyang sabi na sinabayan niya pa ng ngisi.  Lumapit siya sakin at marahang hinaplos ang pisngi kong sinampal niya kanina lang. Ngayong malapit na siya saakin ay saka ko lang nakumpirmang lasing siya dahil sa alak na naaamoy ko galing sa kanya. Tiyak na wala akong ligtas sa kalupitan niya ngayon. He's worse when he's drunk.  Maloko siyang nakatingin saakin habang at hinimas ang mahapding bahagi ng pisngi ko. My lips trembled when his hand traveled to my nape. A tear broke free from my eyes. I can no longer feel anything except for the tension and fear he's giving me. I know him, he's not up to something good.  "Klein ahh! "daing ko nang bigla niyang hilain ng malakas ang buhok ko dahilan para mapatianod ako at mapatingala sa kisame.      "Lumabas ka lang? Do you think I'm stupid to believe you?!" marahan siyang tumawa, sarkastiko. "I told you not to leave this f*****g house, didn't I?" his face is so close to me, there's no way I can't see how angry he is. "Why huh? Are you bitchin' outside?" Sa bawat bitaw niya nang salita ay mas lalo niya pang hinihigpitan ang pagkaka-sabunot sakin.  Hindi niya ba narinig ang sinabi ko kanina? Bumili lang ako ng tampons sa convenience store. Tsk, what am I expecting? He will never believe me. "K-klein please, "pagmamakaawa ko at hinawakan ang kamay niyang nakasabunot sa buhok ko. It hurts like hell, pakiramdam ko ay matatanggal ang anit ko dahil sa lakas niya.  God knows I did not do anything wrong. Bumili lang naman ako ng tampons at iba pang pangangailangan ko bilang babae sa convenience store kasi naubusan ako. What's wrong with that? Is that bitching? And why is he even giving a damn about it? Akala ko ba ay wala siyang pakialam sa akin?      "Kl-klein masakit, "daing ko pero wala iyong nagawa kundi mas palalain lang ang sakit na nararamdaman. He just pulled my hair harder, napapaliyad na ako ng tuluyan dahil sa kakahila niya. He's deaf when it comes to me, pleading.      "Talagang masasaktan ka! "he threw me on the ground harshly. Sobrang dali niya akong natapon, I was like a paper. "Ano masarap ba siya? Sila? "mabilis kong sinagang ang mga braso ko ng sipain niya ako dahilan para impit akong mapahiyaw. "Ano?! Did they f****d you well?!" tadyak naman ang naging kasunod at ngayon, tumama na ng tuluyan sa tagiliran ko.  "Ahh!" I cried out of pain. Why is he doing this? Hindi niya naman na kailangan pang umabot sa ganito.  I never dreamed about being hit like this. I never wanted to be in this situation. And I never thought that living with the man I love is like hell. What did he just say right now? Did I enjoy doing it with others? There's no way in hell that I'll let anyone touch me! Bakit ba ang hilig niyang ibatikos sa akin ang lahat ng mga bagay na siya naman ang gumagawa?  Kusang bumaluktot ang katawan ko dahil sa sobrang sakit. Wala na akong ibang nararamdaman pa kundi, sakit. Sobrang sakit. Wala man lang akong nagagawa, parati na lang. All I can do is to embrace the pain that he's providing. I can't fight back, I just can't. I don't know how and I don't have the guts.  "s**t! f**k you! "mura niya at winakli ang vase na nakapatong sa isang stand dahilan para mabasag ito sa tabi ko mismo. Napanatag ako nang lumayo siya ng ilang hakbang mula sa akin. Kitang-kita ko kung gaano ka-higpit ang pagkakakuyom ng mga kamao niya na sa sobrang higpit ay bumabakat ang mga ugat niya sa mga kamay at braso. Nanatili lang ako sa malamig na sahig habang patuloy pa ring umiiyak dahil sa sakit na nararamdaman. He's been doing this to me whenever he's drunk or in a bad mood. At kahit ilang taon niya nang ginagawa 'to sa akin, hindi pa rin ako nasasanay. Of course it's pain, physical pain.  Namewang siya at tumingala sa kisame, "Nung araw na kinasal tayo, nangako ako sa sarili ko. I promised to make your life a living f*****g hell! "sabay turo niya sa akin. "Take all of this as my punishment for ruining my life! You are so stupid for agreeing about this. You are selfish! "huminga siya ng malalim bago nagpatuloy. "And now that I'm already your husband, welcome to hell! "he smirked like a demon that brought me shudders. He spoke like it's the first time. At sa loob ng dalawang taon niyang pananakit sa akin, ngayon niya pa ako winelcome sa impyernong pinaranas niya sa akin mula pa nung una. Galit siyang nagmartsa palabas ng living area. For sure he's going to leave again, and I won't let him. He's drunk, for goodness sake!      Hawak ko ang tiyan at tumayo kahit na nahihirapan. Paika-ika man ay pilit kong binilisan ang paglalakad, maabitan lang ang asawa ko.  "Klein, Klein!" tawag ko sa kanya. Before he could open the front door, I captured his arm that made him stop. "L-lasing ka, wag kang umalis. Baka m-maaksidente ka—"  Napapikit ako sa sobrang sakit nang itulak niya ako dahilan para matumba ako at bumagsak ng malakas ang pang-upo ko sa sahig.  "You know what? It's way more better to just die than to live with a worthless and selfish woman like you. "he left me a smirk after stabbing me those words and just left.  Huling narinig kong bakas niya ay ang malakas na pagsara ng front door at ang ugong ng makina ng kanyang kotseng papalayo. He just left me, again.  Gabi na at hindi niya alintana ang mga pwedeng mangyari sa kanya sa daan. Ganun ba siya ka galit sakin? Na mas pipiliin niya pang mamatay na lang kesa makasama ako?  Yes, I am selfish and also selfless. Nandito ako para sa pamilya ko, lalo na para kay ate na ayaw maikasal at gusto munang magliwaliw. And I'm also here because I love him, that's the main reason, that's why I'm still holding on.  Hindi tumigil sa pag-agos ang mga luha ko dahil sa doble-dobleng sakit na nararamdaman. It's my body and my heart that hurts. Parang pinipiga ang nararamdaman ko.  Slowly, I moved and helped myself lay my back on the wall. I hugged my knees and continued to cry my heart out.  Sobrang sakit. Para akong sinasaksak ng milyon-milyong kutsilyo tuwing ginagawa niya sakin 'to, sobrang bigat sa pakiramdam, tipong di ko na makayanan. Lalo na dahil siya ang gumagawa sakin neto, siya na asawa at mahal ko.  Dalawang taon na kaming kasal, dalawang taon na ring pagtitiis at pagmamahal sa kanya. Dalawang taon pero hindi pa rin kami maayos-ayos. Dalawang taon pero wala pa rin kaming pinagbago.   Noong una, hindi naman siya ganito. He was just cold, tahimik at walang pakealam sa kasama niya sa bahay, sa akin. Ewan ko nga eh kung alam niyang kasama niya ako, kasi para lang akong hangin sa kanya, dinadaan-daanan niya lang at binabalewala. Pero ngayon, sinasaktan na niya ako ng pisikal lalo na pag nakakainom siya o kaya ay mainit ang ulo. Hindi ko inaakalang magagawa niya sakin 'to. He doesn't even look like he can do such. He never stops even if I plead him to, he's ruthless, damn ruthless. Kung hindi naman pananakit, palagi niya naman akong sinasabihan ng masama. His words are like daggers, it's stabbing me. He doesn't miss, he always hits me to the core . He always tell me how ugly I look, that I'm a b***h, a w***e, a slut, and how worthless I am. His words cuts deeper than a knife and the way he's hurting me is killing me inside.  Napapaisip na nga lang ako minsan. How can he say such things when he doesn't even know me? Paano niya nasasabi ang mga iyon, ni hindi niya naman ako binibigyang pansin? He don't know a dust about me.  Both of our parents arranged our marriage. It was actually his family that came to us in the very first place. They proposed us business, and partnership by marrying their son Klein. And it was my sister that they chose.  But surprisingly, the Monteros insisted and chose me instead. Both of my parents disagreed with it but, my sister was nowhere to be found that time, she ran away upon hearing about the marriage. And I also persisted willingly. Dahil sa pakiusap ni ate na ako na lang sa kadahilanang gusto niyang ipagpatuloy ang pag-aaral sa ibang bansa at 'di makasal sa taong hindi niya naman kilala.       Pinilit niya akong pumalit sa posisyon niya, at pumayag naman ako. Ayaw kong di matuloy ang pangarap ni ate na pagmo-model dahil alam kong yun ang pangarap niya. Nasubay-bayan ko mula pa noong bata pa kami kung gaano niya ka-gustong rumampa. And just for at least once, she could tell me that I was a good sister, for at least once she'll appreciate me. Kahit na ang ibig sabihin nun ay 'di matutupad ang sarili kong mga pangarap.  Kaya wala silang nagawa kundi ako ang ipakasal. Para daw sa kabutihan namin 'yong dalawa, although para lang naman talaga' yon sa kabutihan ng mga negosyo nila. Para ipakita sa mga tao kung gaano ka-successful at gaano kalapit ang mga pamilya namin. It was all for the image and money.  Three weeks before the wedding, they arranged a dinner for us to finally meet. I really thought that he's a man on his forties or older but after I saw him that night, I proved myself wrong. That was when I saw Klein for the first time, the handsome and young Klein Sage Villanil Montero. In that night and place was when I got struck by love at first sight.  And that was also the start of me, living and perishing in his hell. When I fell for him, I gave up everything. My dreams, my freedom, everything. Agad kong nasuko lahat ng mga iyon at pinili siya. Kasi akala ko worth it, akala ko magiging masaya kami pero, mali ako.  Di ko din naman inakalang ganito ang magiging kahahantungan ng lahat ng sakripisyo ko. Imbes na maging masaya ako sa piling niya, nandito ako ngayon sa impyerno kung saan siya ang demonyo, pinaparusahan sa pagsira ng buhay niya. Kung iisipin, dapat matagal na akong umalis sa bahay na'to pero, di ko magawa dahil mahal ko siya at ang pamilya ko. Ayaw ko siyang sukuan at ayaw ko siyang iwan dahil naniniwala ako na darating din ang araw na magbabago siya at matututunan niya na rin akong mahalin. Kahit na abutin pa 'yon ng ilan pang mga taon, maghihintay ako. Kahit imposible maniniwala parin ako. At kung sakaling susuko man ako at aalis sa puder niya, itatakwil naman ako ng mga magulang ko, panigurado.  I don't have any other choice but to stay, until I still can.       ——      Lumipas ang isang araw mula nung saktan ako ni Klein. Nasa sala ako ngayon, pinapalitan ang benda ng sugat ko. Nasugatan kasi ako sa braso nung vase na nabasag dahil sa paghagis ni Klein. Hindi naman gaano kalaki, buti nalang. Matapos ng nangyari kagabi, di parin siya umuuwi, hanggang ngayon. Nag-aalala nga ako eh baka anong nangyari sa kanya. Kahit ganun siya sa akin ay mahal ko pa rin naman siya at mas lalong may pake pa rin ako sa kanya. I hate how I can't hate him nor not care about him for even just a damn minute.  Napabuntong hininga ako matapos kong palitan ang benda ng braso ko. Buti na lang talaga at di gaanong malaki at malalim. Sobrang pangit nitong tignan kung sakaling pumeklat.  Tumayo ako at ibinalik ang maliit na pouch kung saan nakalagay ang mga ginamit ko para sa paggamot ng aking sugat. Tapos ay bumalik lang ulit ako sa inupuan at in-on ang TV.  Dalawang taon nang ganito pero di pa rin ako masanay-sanay. Sa loob ng mga taon at mga araw na lumipas, naging ganito ang takbo ng buhay ko. Naiiwang mag-isa sa napakalaking bahay na 'to, na walang kasama at sobrang tahimik. Sana nga may multo rito para kahit papaano alam kong may kasama ako, pero wala eh, tanging alikabok at nakakabinging katahimikan lang. Napaigtad ako nang biglang mag-ring ang cellphone na nasa tabi ko lang. Agad ko 'yong kinuha at tinignan kung sino ang tumatawag.     'Kuya Harris calling...' basa ko sa screen. Mabilis kong inayos ang sarili at paulit-ulit na kinlaro ang boses. Hindi niya pwedeng mahalata na hindi ako okay. Siguradong mag-aalala na naman siya. This man's so protective when it comes to me.  "Kuya! "masigla kong sambit sa pangalan niya matapos kong sagutin ang tawag.  "Hey baby girl! Kamusta ka na? " his voice was full with excitement and energy. Hindi naman halatang excited talaga siyang makausap ako, haha. I'm glad he's happy.  "Okay lang ako Kuya. Ikaw, kamusta ka naman jan? " ngumiti ako kahit hindi niya ako nakikita. Just to think that someone cares about me, it's already making me happy, lalo na't iilan lang sila at isa si kuya Harris sa kanila.  "Good. Okay lang din ako, marami nga lang pasyente kaya medyo naging busy ako at ngayon lang kita natawagan," pag iisplika niya.  My brother Dr. Harrison Dale dela Fuente is a doctor in South Korea. After graduating college and completing his residency, he flew to Korea and worked. Naroon kasi ang magandang job offer sa kanya. Limang taon ko na rin siyang di nakikita, miss na miss ko na ang kuya ko.  "Ahh okay, basta wag ka gaanong magpapagod ah? "paalala ko.  "Oo naman, uuwi pa ako jan. Hugs and kisses ka sakin, haha! " hagikhik niya sa kabilang linya. Simula noong bata pa kami ni kuya, siya lang ang laging nagliligtas at nag-aalaga sa 'kin pwera sa yaya ko, sa kanya lang din ako nakakatanggap ng hugs at kisses tuwing malungkot ako o masaya. He's the only one in our family who loves me, genuinely.  So sad, because I badly need him right now. For sure he'll make me feel okay. His like a human teddy bear, warm and soft. Isang yakap niya lang, okay ka na agad. Even without talking, his gestures will already comfort you.  "Kuya malaki na ako. "nanliliit ang mga matang sabi ko. He's always treating me like a baby. Naaalala ko pa noon kung gaano niya ako pinoprotektahan nung high school, hatid-sundo. Ni walang lalaking nakakalapit sa akin na hindi dumadaan sa kanya eh.  "Tsk. Kahit na, you're still my baby sister, " giit niya." Even though your married and someone else is taking care of you, you're still my baby. " Nag-aalaga? Wala namang nag-aalaga sakin ah? Kung meron man, sarili ko lang iyon. For sure he's talking about Klein. Hindi aruga ang binibigay niya sa akin kuya, kundi pasa.  "Kamusta naman kayo ng asawa mo? Sinasaktan ka ba niyan? "bahagyang sumeryoso ang tono ng boses niya kaya agad na nabura ang ngiti ko sa mukha. Hindi kami okay, obvious naman diba? Kung may mag-asawa mang okay, hindi kami yon. At hindi ko nakikitang magiging okay kami kalaunan. Malabo, pero umaasa pa rin ako.  "Luna? Hello? "tawag niya sa akin matapos kong manahimik.       "Ha? Oo naman kuya, okay lang kami, "sabi ko ng matauhan. "Okay na okay. "yeah, if liars go to hell, I'll be going there. Alam kong stress na stress na si Kuya pagdating sa trabaho niya at ayaw ko nang dumagdag. Malaki naman na ako at sarili ko itong problema.  "Hmm...okay? "medyo kumbinsido niyang sabi. "Basta pag may ginawang masama sayo 'yang asawa mo, tell me and I'll come to you." aniya pa. Di ko maiwasang di mapangiti. Si kuya lang ang naging mabait sa akin, siya lang ang naging pamilya ko at alam kong nagmamahal sakin. I know that he's a one call away person. Kaya mas lalong di ko sasabihin ang totoong nangyayari sa akin.  "I'm sorry, because I wasn't there to stop your wedding and those decisions," bumuntong hininga siya. "Mas nauna ka pang nakapag-asawa kesa sakin." anang nanghihinayang niyang boses.  "Oo nga eh. Pero okay lang, " yumuko ako. Hindi okay pero okay lang. Do you somehow understand that feeling? Because that's how I feel about this situation I'm in.  "But how about your dreams? I can't believe you that you chose to be with that man than being a doctor, isang taon nalang sana at magtatapos ka na, sayang." anang boses niyang puno ng paghihinayang.  "Worth it naman kuya eh, kasama ko si Klein. "I slightly smiled. Ilang segundo kaming tumahimik. For sure wala siyang masabi. Kuya knows how much I wanted to be a doctor. At dahil nga sa ginawa kong pagpili kay Klein kesa sa pangarap ko, diskumpyado siya sa akin. But I'm happy because he's still supporting me, 'til now.  "Tsk," I heard the calling of his name. Galing iyon sa speaker. "Sige na tinatawag na ako sa ER." then he dropped the call that made me feel sad.  Alam kong di gusto ni kuya ang mga nangyari sakin lalo na't plano naming magtrabaho ng magkasama sa Korea kung sakaling naka tapos ako. Pero mas pinili kong makasama si Klein kaysa tuparin ang mga pangarap ko. It's like choosing Klein over him.  At natatakot ako na dumating ang araw na pagsisisihan ko ang mga desisyon ko. Yung araw na mapapagod ako at mapunta lahat ng ginawa ko sa wala. Yung araw na tuluyan na akong bibigay at mawawasak.  Gabi na at wala parin si Klein. Kumakain ako ngayon ng cup noodles habang nanonood ng palabas. Hindi na ako nagluto, para saan pa at wala naman akong ibang kasama dito sa bahay, ako lang naman mag-isa. At isa pa, kahit magluto ako, ako at ako lang din naman ang kakain.       Nang magsawa ako sa panunuod ng TV napagdesisyunan kong lumabas at duon nalang hintayin si Klein. Ganito ako palagi tuwing gabi. Nag-aantay sa asawa ko, nagbabakasakaling uuwi na siya. Kahit papaano ay gustong kong maramdaman at malaman niyang may naghihintay sa kanyang pag-uwi.  Nagising ako sa lakas ng businang narinig. Di ko namalayang nakatulog pala ako kakahintay sa veranda. Napangiti ako nang maaninag ko sa labas ang kotse ni Klein. Kaya agad akong tumakbo papunta sa gate at binuksan ito para makapasok na siya at ang sasakyan niya. Pagkasara ko ng gate ay agad akong lumapit sa gilid ng kotse para salubungin siya. Nang makababa na siya ay sinalubong ko siya ng isang matamis na ngiti, hindi alintana ang nangyari sa amin kahapon lang.  Pero agad naagaw ng atensyon ko ang hitsura niya, dahilan para unti-unting mawala ang ngiti ko. Messy hair, open buttons, amoy alak at parang may bakas ng lipstick ang kwelyo niya. "Kl-Klein saan ka galing? Uminom ka na naman ba? "tanong ko sa kanya. Hindi maalis-alis ang tingin ko sa di pangkaraniwang dumi sa kwelyo niya habang nagtatanong. "Ba-bakit may lipstick ka sa kwelyo? "takang tanong ko habang nakatingin sa mantsa.      Hindi naman ako ganun katanga para hindi isipin na galing ang mantsang iyon sa isang babae. Pinipilit ko lang hindi isipin at magbulag-bulagan kasi masasaktan lang ako. Pero hindi eh, hindi na 'to bago.  Marami akong pagkukulang kay Klein at isa na 'ron ang pangangailangan niya bilang isang lalaki. I want to do it with him too just like how he does it with other girls. Ngunit alam kong ayaw niya. Ayaw ko rin naman na may mangyari sa amin nang hindi namin mahal ang isa't-isa. As much as possible I'm pleasuring him with my love and care, but it's not enough. Nanghahanap pa rin siya ng iba o hindi kaya ay nahahanap niya iyon mismo sa kandungan ng iba.  Marahan siyang humarap sa akin dahilan para mapalunok ako ng sunod-sunod. Malamig niya akong tinignan diretso sa mata. His eyes is screaming in irritation.  "Pake mo? "nginiwian niya ako.  Pake ko? Oo nga, ano nga bang pake ko eh asawa mo lang naman ako? Asawa mo ako eh kaya syempre may pake ako! Minsan talaga eh gusto ko na lang siyang sapakin. I care okay? I always do.  I shook the thought out of my head. Ako lang nagpapahirap sa sarili ko eh. Pag ito napikon dahil sa mga tanong ko, siguradong bugbog na naman ang aabutin ko o kaya naman ay sa labas ako matutulog.  Kesa kulitin pa siya ay naisipan ko nalang na tulungan siya, "K-Klein tulungan na kit---"di ko natapos ang gusto kong sabihin nang itulak niya ako, malakas dahilan para maglanding uli ako sa lupa.  Sinubukan ko lang naman kasi siyang akayin dahil alam kong lasing siya, pero tinulak niya lang ako.  "Don't touch me. "he said with disgust. "Sorry. "yun lang ang nasabi ko.  "Tsk. "sabay irap niya.  "Baby let's go, "bumaba ang isang babae galing sa kotse ni Klein at agad na yumuakap sa braso niya.  It's her w***e. Ang kapal ng mukha niyang bumaba sa kotse ng asawa ko na kahit kailan ay hindi ko pa nasasakyan, at ang kapal din ng mukha niyang lumapit at yumakap sa asawa ko na kahit kailan hindi ko pa nagawa.  "Wait, "baling niya rito. "Don't worry, I'll make sure you'll be screaming in pleasure tonight. "nagulat ako sa sinabi ni Klein lalo na nang ilipat niya ang tingin sa akin matapos niyang sambitin ang mga katagang 'yon.  Pero mas nagulat ako nang maghalikan sila sa harap ko. Tila sabik na sabik sila sa isa't-isa at gustong-gusto nila ang ginagawa.  Napangiti ako ng mapakla kasabay ng pag-agos ng mga luha ko. It's not like it's the first time, yet it still hurt like hell.  Paano niya nagagawa 'to sa mismong harap ko? Kahapon lang ay inakusahan niya akong nakipaglandian sa kung sino man, na hindi naman totoo. Tapos heto siya ngayon sa harap ko, nakikipaghalikan sa kung sinong babaeng sa tabi-tabi niya lang naman napulot.  Pero heto ako. On the ground, watching my husband and a wore kissing without doing anything like other wives do. I can't do anything. I don't have the guts to stop them. It's what he wants.  Marahan akong tumayo. Nakita ko kung paano ngumisi si Klein habang naghahalikan sila nang makita niya akong nakatingin.  Sinsadya niya bang makita ko ang lahat ng 'to para masaktan ako? Kasi kung oo, pwes nasasaktan ako! Parang pinipiga ang puso ko sa sakit. Pero bakit ganito? Hinahayaan ko lang? Bakit wala man lang akong magawa?  Do something Luna please! Hindi ito ang unang pagkakataon na nagdala siya ng babae dito. Pero sobrang sakit pa rin, yung sakit na parang eto ang unang beses na ginawa niya 'to at sa mismong harapan ko pa talaga.  Naglakad sila nang hindi man lang pinuputol ang paghahalikan. At dahil nasa gitna ako ng dadaanan nila ay umurong pa ako para makadaan sila. Dinaanan lang nila ako na para bang walang ako. Na par bang hangin lang ako.  Wala talaga akong magagawa at wala din naman akong kalaban-laban. Masyado akong mahina, hindi ko kaya.  Masakit sobra. Pero di ko magawang awayin ang babae niya dahil alam kong yun ang kasiyahan niya. Masyado na akong maraming kinuha mula sa kanya, kaya siguro hahayaan ko na lang? Kahit masakit hahayaan ko na lang dahil mahal ko siya. Naiingit ako, kasi yung mga babae niya, nahahalikan siya, nahahawakan at nakakatalik. Eh ako? Ni paglapit man lang sa kanya ng isang metro lalayo na agad siya dahil sa pandidiri sa akin. Di hamak na mas marumi naman ang mga babae niya. Bakit ang unfair?  Nandito naman kasi ako. Bakit di mo man lang ako makita?