ตกหลุมรัก ยัยเลสคิง

ใต้ตึกรวมมหาวิทยาลัย "พี่พั้นช์ขา~" เสียงออดเสียงหวานของเพื่อนสาวคนสวยของพั้นช์ ที่เมื่อเจอหน้าเธอก็ล้อเลียนเสียงเด็กที่เธอไปได้มาเมื่อคืนทันที "แหมแซวแต่เช้าเลยนะจ๊ะหนูโมจิ" พั้นช์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงประชดประชัน พร้อมทำหน้าตาหมั่นไส้เบาๆ "แล้วเมื่อคืนเป็นไง เด็ดป่ะ?" โมจิเดินมานั่งข้างๆก่อนจะทำหน้ากวนใส่พร้อมคำถามชวนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน "ก็..กูว่าเฉยๆว่ะ เดิมๆไม่ได้มีอะไรน่าตื่นเต้นเลย" พั้นช์ตอบกลับก่อนจะหันกลับไปเขียนงานที่ตัวเองกำลังทำอยู่ "เอ้า กูนึกว่าจะเด็ดกว่านี้ซะอีก นึกว่ามึงจะชอบ" "บ้าหรอ กูว่าน้องเขาก็เหมือนคนอื่นๆที่เคยเจอมาอ่ะ ไม่เห็นมีอะไรให้ลุ้นเลย" สีหน้าเนือยๆของสาวหล่อคนนี้ แสดงออกมาให้เห็นทันที บงบอกได้ถึงความเบื่อหน่ายที่เจอมาบ่อยๆ "พี่พั้นช์ขา~" "ชิบหาย.." เสียงหวานดังมาจากที่ไกลๆ รุ่นน้องปี1ที่พั้นช์เคยไปเต๊าะเล่นๆอยู่ช่วงนึง เสียงดังมาแต่ไกล ก่อนที่ร่างเล็กๆจะเริ่มก้าวเท้ามาหาอย่างเร่งรีบ "เดี๋ยวนี้ไม่ไปหาเจนนี่ที่คณะเลยนะคะ" สีหน้าของพั้นช์บงบอกได้ถึงความอึดอัดใจ ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบอะไรโมจิที่นั่งอยู่อีกฝั่งก็ได้พูดขึ้น "พั้นช์กูว่าถึงเวลาไปเรียนล่ะ ไปกันเถอะ" "เออๆ ไปดิ ไปๆๆ" พั้นช์หอบข้าวหอบของลุกขึ้นอย่างไว ทำเอาเจนนี้ที่กอดแขนอยู่สะดุ้งโหยงจนเกือบตกม้านั่ง "เดี๋ยวสิคะพี่พั้นช์" เจนนี่ตะโกนไล่หลังอีกคนไป แต่พั้นช์ก็ทำเป็นไม่ได้ยินก่อนจะเดินต่อไปอย่างไม่สนใจใยดีเลยแม้แต่นิดเดียว "รอดแล้วเว้ย" เธอถอนหายใจออกด้วยความโล่งอก "ตอนแรกเห็นมึงอยากได้น้องเขานักไม่ใช่หรอวะ ทำไมคราวนี้ทำหน้างั้นอ่ะ" โมจิเอ่ยถามพั้นช์ด้วยความสงสัย "กูว่าน้องเขาก็เหมือนคนอื่นๆอ่ะ รู้สึกว่าไม่ได้มีอะไรที่ทำให้กูหลงขนาดนั้น" "แหม..แล้วต้องขนาดไหนกันจ๊ะ ถึงจะถูกใจสาวหล่อคาสโนวี่อย่างคุณพั้นช์ล่ะคะ?!!" โมจิเอ่ยถามอย่างประชดประชัดพร้อมกรอกตามองบน "เออน่า เดี๋ยวก็เจอเองแหละ" พูดจบก็นั่งลงที่นั่งประจำของตน หลังเลิกเรียน พั้นช์และโมจิก็เดินคุยเล่นกันมาเรื่อยๆ จนถึงหน้ามหาวิทยาลัย "เออไอพั้นช์ คืนนี้มึงจะไปบาร์เดิมป่ะเนี้ย หรือจะพัก" โมจิเงยหน้านิดๆมองหน้าพั้นช์พร้อมเอ่ยถาม "กูว่าอาจจะไปว่ะ ไม่รู้ดิ ยังไงเดี๋ยวกูบอกอีกที" พั้นช์ตอบโมจิก่อนจะหันไปมองทาง แต่แล้วสายตาของเธอก็หันไปเห็นสาวร่างบาง หน้าหวานเดินอยู่ไกลๆ มองจากข้างหลังแล้วผมเธอยาวสวย หุ่นสวยได้รูป ตรงสเปคสาวคาสโนวี่อย่างพั้นช์จริงๆ "เชี้ย นางพญาชัดๆ.." ยัยพั้นช์ร้องออกมาเสียงเบา โดยไม่ละสายตาจากพี่สาวคนสวยคนนั้นเลย แม้แต่น้อย "พั้นช์ พั้นช์ พั้นช์โว้ย!!" โมจิพยายามเรียกสติพั้นช์ให้เลิกหันไปมองพี่คนนั้น แต่ก็ไม่เป็นผล ยัยพั้นช์ยังคงมองพี่เขาอยู่แบบนั้น "โม กูว่ากูเจอเนื้อคู่แล้วว่ะ" สายตาหยาดเยิ้มยังคงมองอยู่จุดเดิม แต่มือของพั้นช์หันมากอดไหล่โมจิแทน "เหอะ แล้วมึงจะแน่ใจได้ไง ว่าพี่เขาไม่ใช่สเตรท" โมจิพูดขึ้น ทำเอาเข่ายัยสาวแทบทรุด ก็จริงอย่างที่โมพูด ถ้าพี่เขาไม่ได้ชอบผู้หญิงล่ะ? "กูลืมคิดไปเลย.." พั้นช์หันกลับมามองหน้าเพื่อนอย่างไว ก่อนจะเริ่มทำสีหน้าเศร้าๆ "เอ้า เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลย ตอนนี้เศร้าล่ะ?!" โมจิหันไปมองก่อนจะพูดจากวนๆ ทำเอาพั้นช์หลุดขำออกมาเบาๆ "คอยดูเถอะ กูจะทำให้พี่เขาเป็นของกูให้ได้" สีหน้าและแววตาที่มุ่งมั่นของพั้นช์ ต้องหมดลงด้วยคำพูดของโม "ปัญญาอ่อน!" พูดจบยัยโมจิก็เดินหนีไป "เห้ย เดี๋ยวดิโม กูพูดจริงนะเว้ย โมๆ" {สวัสดีค่ะ เข็มอักษรนะคะ นิยายยูริของเข็มวันนี้ก็จะเป็นแนว โรแมนติกคอมเมดี้ หมาหยอกไก่ มาลุ้นกันว่าใครจะเป็นเหยื่อไปด้วยกันนะคะ อ๋อ! ถ้านักอ่านมีอะไรอยากเพิ่มเติม เสริม หรือแนะนำ ก็คอมเม้นคุยกับเข็มได้นะเข้มพร้อมรับฟังค่ะ ฝากนิยายเรื่องนี้ และเรื่องต่อไปด้วยนะคะ💐}