“เธอบาดเจ็บ ต้องทำแผล” เฮียสิงห์ทำตาดุใส่ฉัน ก่อนหันไปหาพี่โซ่ “ส่วนมึงกลับไปได้แล้ว อย่าให้พูดซ้ำ”
ร่างสูงปล่อยมือฉันแล้วเดินเข้าไปในครัว ฉันมองตามหลังเขาด้วยความงุนงงระดับสิบ พอหันกลับมาหาพี่โซ่ก็เห็นว่าเขาจ้องหน้าฉันอยู่ ฉันไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลยได้แต่ขยับยิ้มบางด้วยความเหนื่อยใจ
“ถ้างั้นพี่กลับก่อนนะ ถ้ามันทำแผลให้ซอเสร็จก็คงพาไปส่งบ้านเอง ยังไงก็… ดูแลตัวเองดี ๆ” เขาพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินผ่านหน้าฉันออกไปเลย ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความไม่เข้าใจเช่นกัน ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยรู้สึกว่าผู้ชายเข้าใจยากมาก่อน จนกระทั่งได้มารู้จักกับพวกเขานี่แหละ
“มานั่งนี่” เฮียสิงห์เดินกลับมาพร้อมกล่องยาใบหนึ่ง เขานั่งลงบนโซฟา สั่งทางสายตาให้ฉันเดินเข้าไปหา ฉันถอนใจเบา ๆ เดินเข้าหาเขาอย่างว่าง่าย
เอาเถอะ วันนี้ฉันเหนื่อยหลายเรื่องเลย ไม่มีแรงจะสู้รบกับเขาแล้ว อยากจะสั่งอะไรก็สั่งมาเลย
“พูดง่าย
