ลวงรักเมียเช่ามาเฟีย

EP : 4 วีรกรรมของธามไท

ลวงรักเมียเช่ามาเฟีย

บทที่ 4

ใบหน้าของธารามผู้เป็นพ่อนั้นเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อรู้ว่าตำรวจอยู่หน้าบ้านของตนเอง ซึ่งตั้งแต่เขาเข้ามาเป็นมาเฟียหรือว่าตั้งแต่ตอนเป็นวัยรุ่นไม่เคยมีตำรวจก้าวขาเข้ามายังหน้าบ้านของตนเองเลยสักครั้ง ธารามได้เพียงแต่หันมองหน้าลูกชายและเบิกคิ้วขึ้นในทำนองถาม แต่คำตอบของลูกชายได้เพียงส่ายหน้าไปมาดั่งนกกระจอกเล่นน้ำ

.

"ผมก็ไม่รู้ป๊า"

"ธามลูกไปทำอะไรมาหรือเปล่าทำไมตำรวจถึงมาหาป๊าถึงหน้าบ้าน" ธามไทรีบพุ่งตัวโอบกอดเพลงมีนาผู้เป็นแม่ของตนเองทันที ใบหน้าหล่อนั้นซบลงยังแขนพร้อมกับถูไถไปมาดั่งแมวน้อยที่กำลังออดอ้อนเจ้าของ

"เปล่าเลยนะครับ...ผมไม่ได้ไปทำอะไรเลยนะ มีแต่เมื่อคืนผมเมาแล้วเอาลูกสาวคู่อริของป๊ามาเท่านั้นเอง"

"หัวจะปวดเรื่องอะไรวะ?"

พ่อของธามไทนั้นส่ายหน้าไปมาและเดินออกมาจนถึงหน้าบ้านเจอตำรวจท่านหนึ่งยืนถือเอกสารอยู่นอกประตูรั้ว ซึ่งสายตาของเขาดูกล้าๆกลัวๆที่จะมองพ่อของธามไทเพราะใครๆก็ต่างรู้ว่าธารามพ่อของธามไทนั้นคือดงพญามาเฟียหรือว่าเป็นพญามาเฟียที่ยิ่งใหญ่มีทั้งอำนาจและบารมี แต่ซึ่งเขาไม่เคยที่จะใช้บารมีนั้นทำร้ายใครมีแต่ช่วยเหลือคนอื่น

"มีอะไร" ในมาดขรึมของพ่อของธามไทนั้นจับจ้องมองยังเจ้าหน้าที่และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม ทำให้เจ้าหน้าที่ที่มองหน้าอยู่นั้นหลบสายตาทันที เขายื่นซองเอกสารขนาดสี่เหลี่ยมเท่ากับกระดาษ A4 ให้กับพ่อของธามไทผ่านประตูรั้ว

"เปิดประตูรั้วสิ" เขายังไม่ยื่นมือรับซองเอกสารผ่านประตูรั้วกับเจ้าหน้าที่คนนี้ แต่กลับหันไปสั่งให้กับรปภ. ด้านข้างเปิดประตูรั้วให้กับเขา

เมื่อประตูรั้วค่อยๆเปิดออก เจ้าหน้าที่คนนี้ยิ่งรู้สึกกลัวธารามมากขึ้นจนขาของเขาเริ่มสั่น

"เอกสารอะไร"

"เมื่อคืนนี้มีผู้เสียหายเข้าแจ้งที่สถานีตำรวจ .###. ว่าคุณธามไทลูกชายของท่านใช้อาวุธปืนยิงข่มขู่ที่หน้าบ้านของเขา ทางเจ้าหน้าจึงขอออกหมายมาเชิญคุณธามไทไปให้ปากคำครับ"

ธารามได้เพียงแต่เก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ในใจและทำท่าทีมาดขรึมใส่เจ้าหน้าที่พร้อมกับดึงซองเอกสารนั้นมาจากมือของเขา ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะทำความเคารพและกลับเข้าไปในรถพร้อมกับขับออก เมื่อเจ้าหน้าที่ออกไปแล้วลูกชายคนโปรดของเขานั้นรีบวิ่งออกมาหา

"อะไรเหรอป๊า"

"ไปสร้างวีรกรรมอะไรไว้ล่ะ เมื่อคืนนี้หมายเชิญตัวไปโรงพักมาถึงที่" ธารามเอาซองเอกสารนั้นใส่มือให้กับลูกชายและจับจ้องมองหน้าของลูกชายตนเองเขาได้เพียงแต่ถอนหายใจ แต่ไม่ได้ต่อว่าอะไรให้กับลูกชายซึ่งพ่อของธามไทเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ลูกชายของเขาเริ่มดื้อแล้วถึงได้ส่งตัวธามไทไปอยู่กับพี่ชายที่ต่างประเทศและไม่คิดว่าการกลับมาของลูกชายนั้นจะดื้อหนักกว่าเดิม จนทำเอาเขาเริ่มปวดหัวกับธามไทแล้วจริงๆ

สายตาคู่นั้นจับจ้องมองยังตัวหนังสือในเอกสารถึงรู้ว่าเมื่อคืนนี้ตนเองทำอะไรไว้

"ก็หมามันมาขวางหน้ารถผม"

"เกิดอะไรขึ้นเหรอคะคุณ"

"ก็ลูกชายของคุณไง เอาปืนไปยิงขู่เขาถึงหน้าบ้านเขาเลยแจ้งความมาเนี่ย" เพลงมีนาได้เพียงแต่ถอนหายใจและมองหน้าของลูกชายที่เขาแสยะยิ้มแบบกล้าๆกลัวๆ

"ธามทำไมลูกถึงอารมณ์ร้อนขนาดนี้ใจเย็นๆบ้างสิลูก"

"ก็ผมโมโหนี่ ผมไม่ไปหรอกนะ ป๊าจัดการให้ผมด้วยแล้วกัน" ทั้งพ่อและแม่ของเขานั้นได้เพียงแต่มองหน้ากันและส่ายหน้าไปมา เมื่อลูกชายเดินกลับเข้าไปในบ้านเขาไม่สนใจที่จะไปตามคำเชิญของเจ้าหน้าที่ด้วยซ้ำ

เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงทั้งพ่อและแม่ของเขานั้นต้องออกไปจัดการให้กับลูกชาย ส่วนลูกชายของเขากลับว่ายน้ำเล่นอยู่ในสระพร้อมกับดื่มไวน์ไปด้วยและยังวีดีโอคอลกับสาวสวยน่าตาดีคนหนึ่ง

"ได้ข่าวว่าเฮียกลับมาอยู่ประเทศไทยแล้วเหรอคะอย่างนั้นเราก็จะได้เจอกันแล้วสิคะ" เสียงปลายสายนั้นหวานอ่อนนุ่มละมุนส่งเสียงแว่วผ่านมือถือเครื่องหรูราคาแพงจึงทำให้หญิงสาวที่กำลังจะเดินออกไปพร้อมกับถาดกับแกล้มที่ธามไทสั่งกับแม่บ้านคนอื่นหยุดชะงัก

"ใช่สิ...เดี๋ยวเราจะได้เจอกันแล้วรับรองว่าการเจอของเราครั้งแรกมันต้องเด็ดแน่นอน" น้ำเสียงก้องทำท่าทีพูดเหมือนกับตนเองนั้นต้องการเจอหญิงสาวในมือถือ แต่สายตาของเขาจับจ้องมองยังเมอร์ลินที่ยืนตัวสั่นถือถาดกับแกล้มเขานั้นอยู่

"จริงๆนะคะ แล้วจะรอนะคะ"

"โอเค บ๊ายย"

เมอร์ลินยืนสูดลมหายใจและค่อยๆปล่อยออก ใบหน้าน้อยเงยมองเขาที่กำลังว่ายน้ำอยู่ในสระ หุ่นกล้ามของธามไทนั้นดั่งกับลูกครึ่งและแขนข้างซ้ายของเขายังสักจนเต็มกล้ามแขน

มือน้อยค่อยๆวางถาดนั้นตรงที่โต๊ะตัวสั้นด้านข้างของสระใกล้ๆกับแก้วไวน์ของเขาในขณะที่เธอกำลังลุกขึ้นและยังไม่ทันได้ตั้งตัวอยู่ๆสะโพกของเธอถูกมือหนาคว้าดึงกระชากลงไปในน้ำ

"กรี๊ด!!! พรึ่บบบ "

เขาไม่ได้โอบกอดตัวของเธอไว้หลังจากที่เขากระชากเธอลงไปก็ปล่อยให้เธอดิ้นอยู่ในน้ำลึกตะเกียกตะกายเพราะเมอร์ลินว่ายน้ำไม่เป็นแถมเธอยังเป็นโรคกลัวน้ำลึกอีกด้วย

"คุณธามไทคะ...คุณหนูว่ายน้ำไม่เป็นช่วยคุณหนูด้วยค่ะ" ป้าแม่บ้านคนเก่าแก่ของที่นี่รีบออกมา เมื่อเห็นธามไทแกล้งเมอร์ลินจนตกน้ำ เธอรีบมาด้านข้างของสระพูดด้วยน้ำเสียงสั่นบอกให้กับธามไทช่วยเมอร์ลิน

"ว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ" เขาเพียงคว้าแขนของเธอเท่านั้นเมอร์ลินก็ลอยขึ้นจากผิวน้ำด้วยความที่ธามไทตัวใหญ่และสูงกว่า

"ฮื่อๆ" ดวงตาคู่น้อยแดงก่ำเมื่อรู้ว่าตนเองพ้นจากผิวน้ำหายใจได้สะดวก เธอคว้าโอบกอดคอของธามไทเอาไว้แน่น

"คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" ป้าแม่บ้านรู้สึกโล่งใจที่เมอร์ลินนั้นไม่เป็นอันตราย เขาเป็นห่วงเธอมากจนอยากจะลงไปช่วยแต่ด้วยความที่ป้าแม่บ้านเองก็ว่ายน้ำไม่เป็น

ซึ่งแตกต่างจากคนที่ถูกกอดอยู่นั้นเขาได้เพียงแต่ก้มมองหน้าอกของหญิงสาวที่โอบกอดคอตนเองอยู่

"ขึ้นไปได้แล้ว ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรกับฉันอยู่อย่ามาทำท่าทีตีสนิทกับฉัน เธอมันก็แค่คนที่พ่อแม่ไม่เอาแล้วโยนมาให้กับคนอื่นเป็นภาระก็เท่านั้น" สายตาของธามไทบ่งบอกถึงความไม่ชอบหน้าของเมอร์ลินเอามากๆแถมยังใช้คำพูดที่บั่นทอนจิตใจเมอร์ลินอีกต่างหาก เขาจับเธอดันมายังด้านข้างของสระ เพื่อให้ป้าแม่บ้านจับแขนถึงและเขาก็ว่ายน้ำหนีโดยที่ไม่สนใจเธอหรือขอโทษในการกระทำตนเอง

"คุณหนูเป็นอะไรไหมคะ"

"ไม่เป็นอะไรค่ะป้า อย่าบอกกับหม่ามี๊นะคะ" เมอร์ลินเธอเรียกเพลงมีนาแม่ของธามไทว่าหม่ามี๊ด้วยเช่นกันเพราะเธอเองก็เหมือนลูกสาวที่เพลงมีนาเอ็นดูมากๆแถมยังรักและเมตตาอีกด้วย

"คุณหนูต่อไปนี้ คุณหนูจะเจอกับการกลั่นแกล้งของคุณ...."

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรับมือได้" ดวงตาคู่น้อยจับจ้องมองเขาที่กำลังว่ายน้ำเล่นอย่างสนุก แต่เธอก็ปกป้องไม่ให้ป้าแม่บ้านบอกกับหม่ามี๊เพราะกลัวว่าธามไทนั้นจะถูกพ่อและแม่ของเขาต่อว่า

#หัวจะปวดมากนะไอ้ต้าวธามม เวรกรรธาราจริงงานนี้

ขอบคุณทุกท่านที่ตอมเมนท์ให้ไรท์นะคะในตอนนี้อันดับเริ่มเลื่อนขึ้นแล้วค่ะ ต้องขอบคุณมากๆนะคะเกือบจะลบทิ้งแล้ว แง่~น่ารักที่สุดเลย บทนี้อย่าลืมช่วยคอมเม้นท์ให้ไรท์ด้วยน๊า

ฝากติดตามไรท์หน่อยน๊าค้าบ ไรท์มีนิยายสำหรับสายอ่านฟรีลงให้อ่านกันแบบแซ่บๆ ทุกเดือนน๊า

https://w***************** /?action=user_page&user_id_publisher=2550192