bc

สิงห์หารัก

book_age18+
12.4K
FOLLOW
59.4K
READ
pregnant
arrogant
drama
icy
enimies to lovers
cruel
brutal
wild
Neglected
like
intro-logo
Blurb

หลักฐานที่พบในห้องเธอ มัดแน่นทำให้เขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอคือผู้สมรู้ร่วมคิด

แต่หญิงสาวกลับปฏิเสธยืนยันหนักแน่น โดยไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง เขาไม่เคยปราณีใคร

แม้แต่เธอก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น วิธีการรีดความจริง แม้ไม่ตั้งใจให้เกิดแต่ก็เลยเถิดจนเกินแก้ไข

ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นกลับสร้างตราบาปให้กับเธอ จนส่งผลให้ก่อกำเนิดอีกสองชีวิตขึ้นมา เพียงสิ่งเดียวที่เขาพูดกับเธอ

.........................................

“ไปเอาออกซะ”

นรีรินยืนนิ่ง ร่างกายเย็นเฉียบราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็น หูอื้อตาลาย ตอนเธอรู้ตัวว่าท้องและคิดสั้นจะฆ่าตัวตาย นั่นก็เป็นแค่ความคิดชั่ววูบที่หาทางออกไม่เจอ แต่พอได้ยินคำพูดร้ายกาจของเขา มันทำให้เธอเหน็บหนาวจนสุดขั้วหัวใจ

เคยคิดว่าเขาร้าย แต่พอได้มาเจอกับตัว ถึงรู้ว่าไม่ใช่แค่ร้าย แต่โคตรเลว เขาเติบโตมาในสังคมแบบไหนกัน ถึงเป็นแบบนี้ ขนาดพ่อของเธอตาของหลานยังยอมรับลูกเธอได้ ส่วนเขาเป็นคนที่ทำให้ลูกเธอเกิดมา กลับสั่งฆ่าลูกตัวเอง

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาด้วยสายตาโกรธเกลียด ปกติก็ไม่เคยชอบหน้าอยู่แล้ว แต่วันนี้ได้รู้เช่นเห็นชาตินิสัยที่แท้จริงเขา ยิ่งทำให้เธอสาปส่งขอให้เขาตกนรกหมกไหม้ไปต่อหน้าเธอยิ่งดี

ภูสิงห์ไม่สนใจสายตาที่มองมาที่เขา เพราะตอนนี้ความโมโหมันมีมากกว่า เขาไม่เคยคิดจะมีลูกเธอก็รู้ ทำไมยังปล่อยให้เกิดขึ้นมาได้ เขาเคยบอกเคยย้ำแล้ว ฉะนั้นสิ่งที่เขาสั่งเธอก็ไม่ผิด ในเมื่อบอกแล้วเธอไม่เชื่อฟัง เธอก็ต้องรับผิดชอบตัวเอง

แต่พอประสานสายตากับเธอที่มองมา วูบหนึ่งภูสิงห์กลับรู้สึกลังเลไม่แน่ใจ ว่าสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจมันถูกต้อง ... จริงไหม ทั้งที่ผ่านมาไม่ว่าเรื่องอะไรเขาไม่เคยลังเลเมื่อตัดสินใจไปแล้ว แต่วันนี้ชั่วแว๊บเดียวที่เกิดความรู้สึกไม่แน่ใจ หน่วงๆ ในอก

ภูสิงห์เดินไปดึงลิ้นชักโต๊ะออกมา และหยิบสมุดเช็คขึ้นมาเขียนก่อนจะยื่นส่งให้เธอ

“รับไป และไปจัดการให้เรียบร้อย”

“ไม่!!”

“แล้วแต่เธอนะ ถ้าจะปล่อยให้เด็กนี่เกิดมาเพื่อประจานความใจง่ายของตัวเอง อยากท้องไม่มีพ่อก็ตามใจ แต่อย่าคิดจะใช้เด็กมาเป็นเครื่องมือจับฉัน บอกได้เลยว่าไม่มีทาง ฉันจะถือว่าเด็กนี่ไม่ใช่ลูกฉัน ไม่ต้องมาใช้เรียกร้องหาความรับผิดชอบ แต่ถ้าเธอเอามันออกซะ เธอไม่ต้องมีภาระ คิดดูสิผู้หญิงลูกติดใครจะเอา คิดว่าไอ้อิฐมันจะรักเด็กที่ไม่ใช่ลูกมันเหรอ มันไม่ยอมโง่แบบนั้นหรอก”

“นายสิงห์!!”

“เธอจะเลือกทางไหน ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน” ภูสิงห์ยัดเช็คใบนั้นใส่มือที่เย็นเยียบของเธอ

.........................................

chap-preview
Free preview
ตอนที่ 1 แขกยามวิกาล
อากาศหนาวเย็นสะท้านยามดึก ลมพัดมาแผ่วๆ มีเพียงเสียงใบไม้สะบัดเมื่อยามต้องลม เพิ่มความวังเวงให้กับบรรยากาศรอบด้านที่ไร้ผู้คน ทั้งที่บริเวณนี้เป็นบ้านพักของคนงาน “ไร่ส้มภูลม” หญิงสาวนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ภายในห้องนอนที่มีแสงสว่างรำไรจากไฟหน้าบ้านส่องเข้ามา อากาศกำลังหนาวเย็นชวนให้หลับสบาย อาศัยเพียงลมหนาวธรรมชาติที่พัดเสียงอู้ อู้ เข้ามาตามช่องหน้าต่างที่ปิดไว้ โดยไม่ต้องพึ่งเครื่องปรับอากาศ “แก๊ก ... แอ๊ดดด” เสียงดังมาจากฝั่งหน้าต่างห้องนอน มีคนจากด้านนอกพยายามงัดเข้ามา หน้าต่างเปิดแง้มเป็นช่องเล็กๆ พอให้คนลอดผ่านเข้ามาได้ ร่างที่เห็นเป็นเงาสีดำค่อยๆ โผล่ขึ้นมา มันพยายามยกขาขึ้นพาดตรงขอบหน้าต่าง เพื่อปีนขึ้นมาข้างใน             “โอ๊ย” เสียงร้องเบาๆ เพียงครั้งเดียว ก่อนที่ร่างนั้นจะจับขอบหน้าต่างแน่นและโหนตัวขึ้นมาจนสำเร็จ จากนั้นเดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวที่นอนคลุมผ้าห่ม จนเห็นเพียงหัวที่โผล่ออกมา หลับสนิทไม่รับรู้ว่ามีสิ่งผิดปกติใดๆ เกิดขึ้น             “ริน” เสียงกระซิบเบา ๆ ปลุกเรียกหญิงสาวให้ตื่น แต่ร่างนั้นยังคงนอนนิ่งเงียบ ชายชุดดำจึงเอื้อมมือไปเขย่าแรงขึ้น             “ริน ... ตื่น”             “หือออ” หญิงสาวค่อย ๆ พลิกตัวงัวเงียตื่นขึ้นมา ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่ามีคนบุกรุกเข้ามาในห้องนอนของเธอ ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่การแอบเข้ามาในห้องคนอื่นยามวิกาลเช่นนี้ ย่อมมีจุดประสงค์ไม่ดีแน่นอน จึงอ้าปากจะเปล่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือออกมา แต่ยังไม่ทันพ้นริมฝีปาก             “ช่วย..” มือหนาของชายชุดดำยกขึ้นมาปิดปากเธอเอาไว้ทันที             “นี่พี่เอง พี่เชน” ราเชนกระซิบบอกหญิงสาวข้างหู และยังปิดปากเธอไว้ทันก่อนจะร้องออกมาให้คนที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นได้ยิน และตกใจแตกตื่นเสียงร้องของนรีริน             จากทีแรกตกใจจนหัวใจเต้นรัว แต่พอรู้ว่าเป็นใครเธอยิ่งรู้สึกตื่นเต้นกว่าเดิม นรีรินพยักหน้าหงึก ๆ ส่งอาการให้รู้ว่าเธอเข้าใจแล้ว ชายหนุ่มจึงปล่อยมือ             “พี่เชน!! ทำไมมาดึกดื่นขนาดนี้ แล้วมายังไง มากับใคร นี่ถ้าพ่อรู้คงดีใจมาก” นรีรินดีดตัวลุกขึ้นนั่ง และส่งคำถามรัวเร็วด้วยความตื่นเต้นดีใจ พี่ชายที่เธอไม่ได้พบหน้ากันมาเกือบห้าปี อยู่ ๆ ก็โผล่มาไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัว หรือส่งข่าวมาบอกก่อน             “เอ่อ...พอดีมาธุระแถวนี้ กว่าจะเสร็จก็ดึก แล้วนี่พ่อไปไหน” ราเชนมาหลบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของบ้านนี้ได้สักพักแล้ว เฝ้าสังเกตการณ์จนแน่ใจว่าหญิงสาวอาศัยอยู่เพียงลำพังคนเดียว             “พ่อขับรถไปส่งส้มกับอาเคนที่ท่าเรือ กว่าจะกลับรอบนี้น่าจะเป็นอาทิตย์ ถ้ารู้ว่าพี่กลับบ้าน สงสัยจะเหยียบรถกลับมาไม่พักค้างที่ไหน” เธอบอกกล่าวพี่ชายให้รู้ว่าการกลับมาของเขาทำให้ทั้งพ่อและเธอดีใจแค่ไหน             หญิงสาวหยิบเสื้อคลุมกันหนาวมาสวม ทำท่าจะลุกขึ้นจากที่นอนแต่มือหนาของพี่ชายกลับกดให้เธอนั่งลงตามเดิม             “จะไปไหน”             “เปิดไฟจ้า จะได้คุยกันและมองเห็นหน้าด้วย ไม่ได้เจอกันนานคิดถึง ว่าแต่พี่หิวไหม เดี๋ยวรินไปหาอะไรในครัวมาให้กิน” เธอไม่ได้เจอหน้าราเชนมานานก็อยากจะเห็น อยากรู้ว่าที่ผ่านเขาสุขสบายดีหรือเปล่า เปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน             “ห้ามเปิดไฟ!!”  ชายหนุ่มกดเสียงต่ำเอ่ยห้าม จนทำให้เธอสะดุ้งตกใจ             “เอ่อ...เอ่อ..คือมันดึกแล้ว อีกแป๊บเดียวพี่ก็ต้องไปไม่ต้องเปิดไฟก็ได้” ชายหนุ่มได้สติรีบเอ่ยแก้ให้น้องสาวเข้าใจ “ไปไหน พี่ไม่รอเจอพ่อก่อนเหรอ” เพิ่งได้คุยกันไม่ถึงห้านาที พี่ชายที่หายตัวไปนานก็จะไปอีกแล้ว จึงทำให้เธอรู้สึกเสียดาย อยากให้ไพศาลได้เจอหน้าลูกชายบ้าง “ไม่เป็นไรหรอกคราวหน้าพี่จะแวะมาอีก เราก็ดูแลตัวเอง และพ่อให้ดี” ชายหนุ่มยกมือขึ้นวางบนหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าใบเล็กที่สะพายติดตัว หยิบธนบัตรปึกใหญ่ออกมาหลายมัด ไม่ต่ำกว่าสามแสน ยื่นส่งให้น้องสาว “อะไร” ความสว่างแค่เพียงสลัวๆ ทำให้เธอไม่แน่ใจสิ่งที่ราเชนวางไว้ในมือของเธอ จึงยกมืออีกข้างลูบคลำดู รู้แล้วว่าเป็นอะไร “ทำไมมันเยอะขนาดนี้ พี่เก็บเอาไว้ใช้ดีกว่านะ รินเรียนจบแล้วกำลังหางานทำ ส่วนพ่อก็มีเงินเก็บบ้าง พวกเราไม่ค่อยได้ใช้จ่ายอะไร” นรีรินรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณพี่ชายคนนี้ เพราะที่ผ่านเขาเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการส่งเสียให้เธอเรียนจนจบ ลำพังเงินเดือนของไพศาล ไม่เพียงพอที่จะส่งเสียเธอ มีแค่สำหรับใช้จ่ายในบ้านทั่วไป โชคดีที่พวกเธออาศัยอยู่ในไร่ส้มภูลม มีสวัสดิการเรื่องอาหารให้กับคนงาน จึงทำให้ลดค่าใช้จ่ายไปได้ แต่ก็ไม่ถึงกับมีเงินเก็บมากมาย มีเพียงเท่าที่เก็บไว้ใช้ในยามจำเป็นเท่านั้น “ไม่เป็นไร เอาเก็บไว้ใช้เถอะ คราวนี้พี่จะลงไปทำงานทางใต้ อาจจะนานกว่าจะได้กลับมาหารินกับพ่ออีก เอาเก็บไว้ใช้ก่อน ให้ได้งานทำเมื่อไหร่ค่อยเก็บรวมกันไว้ พี่ฝากเราดูแลพ่อด้วยนะ” “ได้จ๊ะ ไม่ต้องเป็นห่วง พี่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะ ว่างๆ ติดต่อมาบ้าง พ่อจะได้ดีใจ” “ให้อะไรเข้าที่เข้าทางเรียบร้อย แล้วจะติดต่อมา ... พี่คงต้องไปแล้ว” นรีรินได้ยินว่าราเชนจะไปแล้วก็อดใจหายไม่ได้ เธอยื่นมือเข้าไปกำลังจะสวมกอด แต่ชายหนุ่มขยับเบี่ยงตัวออกเหมือนกำลังจัดกระเป๋าสะพายให้เข้าที่เข้าทาง “ขอให้พี่เดินทางปลอดภัยนะ” หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนคลำทาง เดินจะไปส่งราเชน “อืม” ราเชนส่งเสียงตอบรับเบา ๆ และเคลื่อนตัวกลับทางเดิมอย่างเงียบกริบ นรีรินเดินไปถึงประตูห้องนอนเพื่อจะส่งราเชน ในใจอยากขอร้องให้อยู่รอไพศาลก่อน แต่พี่ชายเธอก็เป็นแบบนี้ ตั้งแต่ไปทำงานครั้งแรกกว่าจะแวะมาหาพวกเธอได้เป็นปี พอมาก็แค่ประเดี๋ยว จากนั้นก็หายเข้ากลีบเมฆ ติดต่อกลับไม่ได้ ทั้งที่รู้เบอร์โทรศัพท์ของเธอกับพ่อ แต่ไม่ยอมส่งข่าวคราวมา “พี่....” 

editor-pick
Dreame-Editor's pick

bc

My Buddy เล่นเพื่อน

read
24.1K
bc

กระชากกาวน์

read
7.4K
bc

นางสาวอินทุอรณ์

read
7.8K
bc

FirstLove น้องพี่ที่รัก

read
13.9K
bc

ซ่านเสน่หา พี่น้องต่างสายเลือด

read
6.4K
bc

ร้อยสวาททาสหัวใจ

read
5.8K
bc

แคดดี้ที่รัก

read
1.3K

Scan code to download app

download_iosApp Store
google icon
Google Play
Facebook