ความรักของราเชน+กรรณิการ์ (ภาคต่อจากสิงห์หารัก) เขามาทำให้เธอหลงรักจนหัวปักหัวปำ ก่อนจะเขี่ยเธอทิ้งพร้อมกับความจริงที่ว่าเขาไม่เคยรักเธอเลย ทุกอย่างก็แค่แผนการแก้แค้น แล้วจู่ๆ วันหนึ่งเขาก็กลับเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้ง เดินหน้าจีบ รุกหนักจนหายใจหายคอไม่ทัน กว่าจะรู้ตัวอีกทีเธอก็ตกหลุมรักคนใจร้ายแล้ว

โชคชะตาทำให้เขากับเธอต้องมาเจอกันในสถานการณ์ที่อันตราย แต่ท่ามกลางความเสี่ยงกลับเกิดความรักขึ้นมา เป็นรักที่เหนียวแน่นและมั่นคง แต่ก็มีเหตุให้ต้องพลัดพรากจากกันไป เขาพยายามต่อสู้กับความตายเพื่อจะมีชีวิตรอดกลับมาหาเธอผู้เป็นดวงใจ แต่กลับพบว่าเธอมีคนใหม่เข้ามาแทนที่เขา และทิ้งผู้ชายที่เธอเคยบอกว่ารักมากที่สุด โดยไม่คิดจะกลับไปเหลียวแล เมื่อมาเจอกันอีกครั้ง จากที่เคยรักมากก็กลายเป็นแค้นสุด เธอต้องชดใช้ให้เขาทุกอย่าง เมื่อเขาเจ็บ เธอก็ต้องเจ็บมากกว่า เมื่อเขาไม่สมหวัง เธอก็ต้องผิดหวังมากกว่า แล้วอะไรจะช่วยให้คนที่หัวใจเต็มไปด้วยความแค้นค้นพบความจริง ว่าทุกสิ่งที่ทำลงไป ล้วนแต่ทำร้ายหัวใจของคนที่รักเขามากที่สุดให้เจ็บปวด

เพียงเพราะเหตุบังเอิญที่ทิพลดาเข้าไปช่วยเหลือธีรกร แต่กลับกลายเป็นเธอที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองให้รอดจากเขาได้ จนต้องแต่งงานกันด้วยความจำยอมผสมความเต็มใจ เขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอมีแผนการอยากจับ แต่ความจริงที่ทำเพราะเธอมีใจ ทำทุกอย่างเพื่อความรักสิ่งที่ได้รับตอบแทนมากลับเป็นความปวดใจทุกครั้ง จนวันหนึ่งเขาถูกลอบทำร้ายแทบเอาชีวิตไม่รอด แฟนเก่าเขาก็กลับมา ยังจะมีญาติสาวเธอที่เข้ามาพัวพันโดยมีผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังอีก จวบจนเมื่อมีภัยร้ายมาเยือนระหว่างแฟนเก่ากับเมียแต่ง คนไม่มีใจยังไงก็ไม่ใช่คนที่ถูกเลือก ความเจ็บปวดที่ได้รับมันมากเกินไปจึงต้องถอยออกมา ในความโชคร้ายก็มีความโชคดีเมื่อมีทายาทของชายคนรักติดมาด้วย จากนี้ไปความรักที่มีเธอจะทุ่มเทให้กับลูก แต่อย่างว่าเมื่อวันเวลาหมุนกลับมาเจอกันอีกครั้ง เธอจะทำอย่างไรดี จะยอมเสี่ยงเจ็บอีกครั้ง หรือจะพอแค่นี้ ............................................. “เธอแน่ใจเหรอว่าตัวเองจะมีผัวใหม่ได้ ทั้งที่ผัวเก่ายังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ อย่าฝันไปเลย” “ก็แค่อดีต ไม่เห็นจะสำคัญ” ทิพลดาโต้ออกไปทันที ไม่เคยคาดคิดเหมือนกันว่าตัวเองจะกล้าเผชิญหน้ากับเขา แถมยังอ้าปากเถียงฉอดๆ โดยไม่เกรงกลัว “ไม่แน่หรอกนะ หึหึ” ธีรกรก้มลงมาพูดใกล้ๆ เธอ หน้าแทบจะชิดติดกับใบหน้าเธอ พร้อมกับเสียงหัวเราะข่มขวัญ “ฉันหย่ากับคุณแล้ว เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” เธอสะบัดหน้าหนี รู้สึกหลอนๆ กลัวๆ เขาเหมือนกัน จะทำอะไรให้เธอต้องอับอายขายหน้าหรือเปล่า “ถึงจะหย่า มันก็แค่กระดาษแผ่นเดียว เคยเตือนเธอแล้วใช่ไหมก่อนแต่งว่า ให้เธอคิดดีๆ เพราะถ้าเธอตกลงแต่งงานกับฉันแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์จะไปรักไปชอบใคร หรือแม้แต่คิดจะมีผัวใหม่ ถึงตายเธอก็ต้องเป็นของฉันคนเดียว ไม่เชื่อก็ลองดู” ธีรกรกระซิบริมหูเธอ มีเพียงทิพลดากับเมฆินทร์ที่ได้ยินเบาๆ ทิพลดาอึ้งนั่งตัวตรง เหงื่อเย็นชื้นซึมออกมาตามฝ่ามือ ทั้งที่อยู่ในห้องแอร์ นี่เขาจะจองล้างจองผลาญเธอไปตลอดเลยหรือ ............................................

หลักฐานที่พบในห้องเธอ มัดแน่นทำให้เขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอคือผู้สมรู้ร่วมคิด แต่หญิงสาวกลับปฏิเสธยืนยันหนักแน่น โดยไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง เขาไม่เคยปราณีใคร แม้แต่เธอก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น วิธีการรีดความจริง แม้ไม่ตั้งใจให้เกิดแต่ก็เลยเถิดจนเกินแก้ไข ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นกลับสร้างตราบาปให้กับเธอ จนส่งผลให้ก่อกำเนิดอีกสองชีวิตขึ้นมา เพียงสิ่งเดียวที่เขาพูดกับเธอ ......................................... “ไปเอาออกซะ” นรีรินยืนนิ่ง ร่างกายเย็นเฉียบราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็น หูอื้อตาลาย ตอนเธอรู้ตัวว่าท้องและคิดสั้นจะฆ่าตัวตาย นั่นก็เป็นแค่ความคิดชั่ววูบที่หาทางออกไม่เจอ แต่พอได้ยินคำพูดร้ายกาจของเขา มันทำให้เธอเหน็บหนาวจนสุดขั้วหัวใจ เคยคิดว่าเขาร้าย แต่พอได้มาเจอกับตัว ถึงรู้ว่าไม่ใช่แค่ร้าย แต่โคตรเลว เขาเติบโตมาในสังคมแบบไหนกัน ถึงเป็นแบบนี้ ขนาดพ่อของเธอตาของหลานยังยอมรับลูกเธอได้ ส่วนเขาเป็นคนที่ทำให้ลูกเธอเกิดมา กลับสั่งฆ่าลูกตัวเอง เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาด้วยสายตาโกรธเกลียด ปกติก็ไม่เคยชอบหน้าอยู่แล้ว แต่วันนี้ได้รู้เช่นเห็นชาตินิสัยที่แท้จริงเขา ยิ่งทำให้เธอสาปส่งขอให้เขาตกนรกหมกไหม้ไปต่อหน้าเธอยิ่งดี ภูสิงห์ไม่สนใจสายตาที่มองมาที่เขา เพราะตอนนี้ความโมโหมันมีมากกว่า เขาไม่เคยคิดจะมีลูกเธอก็รู้ ทำไมยังปล่อยให้เกิดขึ้นมาได้ เขาเคยบอกเคยย้ำแล้ว ฉะนั้นสิ่งที่เขาสั่งเธอก็ไม่ผิด ในเมื่อบอกแล้วเธอไม่เชื่อฟัง เธอก็ต้องรับผิดชอบตัวเอง แต่พอประสานสายตากับเธอที่มองมา วูบหนึ่งภูสิงห์กลับรู้สึกลังเลไม่แน่ใจ ว่าสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจมันถูกต้อง ... จริงไหม ทั้งที่ผ่านมาไม่ว่าเรื่องอะไรเขาไม่เคยลังเลเมื่อตัดสินใจไปแล้ว แต่วันนี้ชั่วแว๊บเดียวที่เกิดความรู้สึกไม่แน่ใจ หน่วงๆ ในอก ภูสิงห์เดินไปดึงลิ้นชักโต๊ะออกมา และหยิบสมุดเช็คขึ้นมาเขียนก่อนจะยื่นส่งให้เธอ “รับไป และไปจัดการให้เรียบร้อย” “ไม่!!” “แล้วแต่เธอนะ ถ้าจะปล่อยให้เด็กนี่เกิดมาเพื่อประจานความใจง่ายของตัวเอง อยากท้องไม่มีพ่อก็ตามใจ แต่อย่าคิดจะใช้เด็กมาเป็นเครื่องมือจับฉัน บอกได้เลยว่าไม่มีทาง ฉันจะถือว่าเด็กนี่ไม่ใช่ลูกฉัน ไม่ต้องมาใช้เรียกร้องหาความรับผิดชอบ แต่ถ้าเธอเอามันออกซะ เธอไม่ต้องมีภาระ คิดดูสิผู้หญิงลูกติดใครจะเอา คิดว่าไอ้อิฐมันจะรักเด็กที่ไม่ใช่ลูกมันเหรอ มันไม่ยอมโง่แบบนั้นหรอก” “นายสิงห์!!” “เธอจะเลือกทางไหน ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน” ภูสิงห์ยัดเช็คใบนั้นใส่มือที่เย็นเยียบของเธอ .........................................