เรื่องวุ่นของรักเรา

Ep.5: ชวนขึ้นห้อง

มอสขับรถพาอายกลับไปส่งที่คอนโดหลังจากทั้งคู่ทานอาหารเสร็จแล้ว ทว่าระหว่างทางอยู่ ๆ ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว ทำให้ทั้งสองคนเปียกโชกไปทั้งตัวจนไม่เหลือที่แห้ง

พอลงจากรถได้อายก็ก้มลงมองสภาพของตัวเองที่เปียกจนน้ำหยดลงพื้นก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือก ซึ่งมอสเองก็ไม่ต่างจากเธอเท่าไหร่ แถมฝนก็ยังตกไม่ยอม

“เปียกหมดเลย! ทำไมฝนต้องตกหนักไม่ให้ตั้งตัวแบบนี้เนี่ย”

“หึหึ เปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำเลยนะ”

“พี่มอสเองก็ไม่ต่างจากอายเท่าไหร่หรอกค่ะ”

“หึหึ รีบขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวไม่สบายเอานะ” เขาหัวเราะเบาด้วยความชอบใจก่อนจะเอื้อมมือมาผลักศีรษะเธอเบา ๆ อย่างหยอกเย้า

“แล้วพี่มอสละคะ จะกลับเลยหรือเปล่า”

“พี่จะรอให้ฝนเบากว่านี้อีกหน่อยค่อยกลับ” จบคำพูดของมอสอายกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ที่ตอนนี้ผู้คนเริ่มซาไปแล้ว แต่ก็ยังมีบางส่วนที่ยืนหลบฝนอยู่ตามจุดต่าง ๆ เธอขมวดคิ้วมองมอสที่เปียกปอนไม่แพ้กัน

“พี่มอสขึ้นไปหลบฝนที่ห้องอายก่อนดีกว่านะคะ ขืนยืนตัวเปียกแบบนี้มีหวังไม่สบายเอา” มอสเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคมฉายแววเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ

“หือ!? ชวนพี่ขึ้นห้องเหรอ” อายกะพริบตาปริบ ๆ มองหน้ามอสชั่วครู่ก่อนจะเข้าใจความหมายของคำพูดนั้น ก็ทำให้หน้าเธอร้อนขึ้นมาทันที พร้อมกับเรียกเขาเสียงเข้ม

“พี่มอส!!”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ”

“เหอะ!! ถ้าไม่ขึ้นก็แล้วแต่ อยากจะยืนหลบฝนอยู่แถวนี้ก็ตามใจ” อายสะบัดหน้าใส่คนที่ยิ้มหน้าระรื่นอยู่ เธอหวังดีแท้ ๆ ไม่อยากให้เขายืนตัวเปียกนาน ๆ กลัวจะไม่สบาย แต่ไหงมามองเธอแบบนั้นได้ มันน่าโมโหจริง ๆ

อายเดินนำเข้าไปในตัวคอนโดด้วยความเร็ว ทำให้ต้องมอสก็รีบจ้ำตามหลังมาติด ๆ พร้อมรอยยิ้มขบขัน

“งอนจริง ๆ เหรอ” อายไม่ตอบ แต่เหลือบตามองเขาแล้วเม้มปากแน่น ก่อนจะกดลิฟต์ขึ้นไปยังห้องของตัวเองโดยมีมอสยืนอยู่ข้าง ๆ แม้ว่าจะเปียกปอนทั้งตัว แต่เจ้าตัวกลับดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยสักนิด

เมื่อมาถึงห้อง อายเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปก่อน ก่อนจะหันกลับมามองมอสที่ยืนอยู่นอกห้องไม่ยอมเดินตามเธอเข้ามา

"จะยืนแช่น้ำฝนตรงนั้นอีกนานไหมคะ" มอสหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินตามเข้าไปในห้อง อายรีบเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาจากตู้สำหรับตัวเองและไม่ลืมที่จะเผื่ออีกคน

"พี่มอสไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย"

"หืม!? ต้องอาบน้ำด้วยเหรอ??"

"พี่มอส!! เลิกแกล้งอายได้แล้ว ถ้ายังไม่เลิกอายจะโกรธพี่จริง ๆ แล้วนะ"

“หึหึ โอเค ว่าแต่อาบน้ำแล้ว อายจะให้พี่ใส่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเองเหรอ”

“เดี๋ยวอายไปดูเสื้อผ้าที่พอจะใส่ได้ให้ก็แล้วกันนะคะ”

“ถ้างั้นก็โอเค” พูดจบมอสก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำสระผมตามที่อายบอก โดยมีสายตาของอายมองตามแผ่นหลังกว้างของเขาแล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ ให้ตายเถอะ ทำไมเขาถึงได้ชอบแกล้งเธอนักก็ไม่รู้ จนบางครั้งเธอเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเขากำลังแกล้งหรือเรื่องจริงกันแน่

พอเห็นว่าเขาเข้าห้องน้ำไปแล้วอายก็แยกตัวไปหาดูกางเกงตัวใหญ่ที่คิดว่ามอสพอจะใส่ได้กับเสื้อคู่ที่เธอเพิ่งซื้อมาให้เขาแต่ยังไม่รู้ว่าจะให้ในโอกาสอะไร อายเดินไปเคาะประตูห้องน้ำพร้อมกับส่งเสียงร้องบอกคนข้างใน

"พี่มอส อายเอาเสื้อผ้ามาให้" ประตูห้องน้ำถูกแง้มออกพร้อมกับมือหนาที่ยื่นออกมารับเสื้อผ้ากับเสียงตะโกนที่ดังออกมาจากด้านใน

“ขอบคุณครับ”

อายถอนหายใจยาวออกมา พลางมองประตูห้องน้ำที่ปิดลงอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าห้องนอนไปเพื่อจัดการตัวเอง เพราะเธอเองก็ยังไม่ได้อาบน้ำเหมือนกันเพียงแค่ใช้ผ้าเช็ดตัวห่อตัวไว้เท่านั้น

หลังจากจัดการตัวเองเสร็จอายก็เดินออกมาจากห้องนอนเปิดประตูออกไปแล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นมอสนั่งเอนตัวพิงโซฟาด้วยท่าทางสบาย ๆ มือข้างหนึ่งเช็ดผมเปียกด้วยผ้าขนหนู เส้นผมสีเข้มยังคงชื้นนิด ๆ ยุ่งหน่อย ๆ แต่กลับดูดีจนน่าหงุดหงิด ให้ตายเถอะ!!! ทำไมเขาต้องดูดีไปซะทุกท่วงท่าแบบนี้ด้วยนะ มันอันตรายต่อหัวใจเธอรู้ไหม

“พี่มอสชุดที่เปียกของพี่อยู่ไหน”

“ทำไมเหรอ”

“อายจะเอาไปซักแล้วก็อบให้ จะได้มีชุดใส่กลับ”

“แล้วจะแห้งทันเหรอ”

“พี่อย่าบอกว่าจะใส่ชุดนี่กลับนะ” เธอเหลือบมองเสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่แล้วก็อดหัวเราะเบา ๆ ออกมาไม่ได้ เสื้อคู่สีหวานแหววที่เธอตั้งใจซื้อมากับกางเกงขาสั้นตัวใหญ่ที่เธอสั่งทางออนไลน์แต่ดันกดสั่งผิดไซส์ มันควรจะดูตลก แต่พออยู่บนตัวมอสแล้วกลับดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ

"หึหึ ก็ดีนะ พี่ว่ามันสบายดี" มอสเค้นเสียงหัวเราะในลำคอพร้อมกดยิ้มตรงมุมปาก อายที่เห็นได้แต่ส่ายหน้าให้มอสอย่างอ่อนใจ เธอละเหนื่อยกับความขี้เล่นและขี้แกล้งของเขาจริง ๆ

"ชุดอยู่ตรงไหนคะ"

“ในห้องน้ำ เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวอายไปเอาเองก็ได้” พูดจบอายก็เดินตรงไปยังห้องน้ำ เปิดประตูเข้าไปเห็นเสื้อผ้าเปียกของมอสแขวนอยู่ที่ราวตามที่เขาบอกไว้ เธอเอื้อมมือไปหยิบโดยไม่คิดอะไรแต่ทันทีที่ดึงเสื้อออกมาก็มีชิ้นหนึ่งกลับร่วงหล่นลงบนพื้น เธอก้มลงไปหวังจะเก็บมันขึ้นมาแต่พอเห็นว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคืออะไรใบหน้าเธอก็เห่อร้อนขึ้นมาทันที

“ว้าย!!” เสียงร้องของเธอดังขึ้นพร้อมกับการกระโจนถอยหลังด้วยความเร็ว ทำให้มอสที่ได้ยินเสียงร้องของอายรีบพุ่งตัวมาทางห้องน้ำ

“อายมีอะไร เฮ้ย!!” ทันทีที่มองตามสายตาของเธอไปเห็นสิ่งที่ตกอยู่บนพื้น เขาก็ชะงักไปก่อนจะกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่

"หึ พี่บอกแล้วว่าพี่จะไปหยิบให้ก็ไม่ฟัง"

"กะ... ก็ใครจะไปคิดว่าใส่ในของพี่จะหล่นลงมาแบบนี้เล่า" อายทำหน้าบูดบึ้งใบหน้าแดงจัดจนแทบจะเป็นมะเขือเทศสุก ก่อนจะพูดกลบเกลื่อนอาการเสียงดัง

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ"

"ขำอะไรพี่มอส มันน่าขำตรงไหน"

"เดี๋ยวก็ชิน"

"ใครจะไปชินกับอะไรแบบนี้ง่าย ๆ กันเล่า" มอสโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิมก่อนจะก้มลงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูอายด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ยิ่งเห็นใบหูแดง ๆ ก็อดจะพูดจาหยอกเธอไม่ได้

"ก็มีแฟนสิ ชินเอง"

"พี่มอส!! ไม่คุยด้วยแล้ว หยิบตามมาก็แล้วกัน!!" อายรีบสะบัดหน้าใส่แล้วรีบเดินหนีออกมาทันที หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกอกอยู่แล้ว อยู่กับเขาแล้วหัวใจเธอทำงานหนักเกินไปถ้าขืนยังเป็นอยู่แบบนี้เธอคงได้เป็นโรคหัวใจเข้าสักวัน

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” มอสหัวเราะเสียงดังชอบใจก่อนจะก้มลงหยิบบ๊อกเซอร์ของตัวเองที่กองอยู่ที่พื้นตามเธอไป