Tinik nang Pag ibig

SYRELLE KEYZA ALTAIR POV "Class, makinig kayo." Malinaw at matatag ang boses ni Prof. Calvento habang nakatayo sa harap ng classroom. Kahit sanay na ako sa tono niya, may kung anong kaba ang gumapang sa dibdib ko. Alam kong ngayong araw niya sasabihin kung saang kumpanya kami ma-aassign para sa OJT. Pinipisil-pisil ko ang ballpen sa kamay ko, ramdam ko ang bahagyang lamig ng pawis sa palad ko. Lumingon ako sa paligid—may mga kaklase akong halatang sabik, may iba namang parang wala lang. Ako? Ewan. Parang gusto ko lang matapos ‘to pero at the same time, kinakabahan akong hindi ko maipaliwanag. "Una," sabi ni Prof, habang tinitingnan ang listahan niya, "para sa Lee Global Enterprises, napili ko sina… Reyes, Santos, Villanueva… at Altair." Napasinghap ako. Literal na napatigil ako sa paghinga ng ilang segundo. Lee Global Enterprises? Sa lahat ng kumpanya, doon pa talaga? Sikat iyon, mahigpit, at hindi basta-basta nagpapapasok ng trainees. "Wow, swerte mo, Syrelle," bulong ni Carla, seatmate ko, sabay kindat. "Ang hirap makapasok diyan kahit OJT lang." Ngumiti ako pero mahina. "Sana kayanin ko…" mahina kong sabi, kahit sa loob-loob ko, ramdam ko ang bigat ng responsibilidad. Matapos i-announce ni Prof ang lahat, in-explain niya ang mga iskedyul, dress code, at mga patakaran. Habang nakikinig ako, iniisip ko na agad ang first day ko doon—paano kung ma-late ako? Paano kung mapahiya ako? Paano kung may magawa akong mali? Nang masabi na ni prof ang lahat nang dapat Sabihin umalis na sya dahil may asikasohin pa daw ito. Sus bakit naman napasa sya sa mag ojt sa lee global enterprises? Panigurado pinikot nya si prof” napatingin ako sa likod ko sa nag salita si Reevana nanaman ang mortal na kaaway ko dito sa classroom Siguro nga inuto nya si sir inakit kasi hindi naman sya katalinuha pero kasama sya sa mag ojt sa lee global enterprises” singit ni Anika ang mutchacha ni reevana Ano naman ngayon kung kasama si sy sa mag ojt don bakit si reevana lang ba ang may karapatan don? Huyy kahit sikat yung kompanya hindi tumatanggap nang aso don” sabi ni carla napatawa na lang ako sa sinabi nya good yang sinabi mo Pero may aso pa ring nakalusot dahil si reevan Villanueva ay isa sa kasama ko na mag ojt sa lee global enterprises Matapos i-announce ni Prof ang lahat, in-explain niya ang mga iskedyul, dress code, at mga patakaran. Habang nakikinig ako, iniisip ko na agad ang first day ko doon—paano kung ma-late ako? Paano kung mapahiya ako? Paano kung may magawa akong mali? Nang masabi na ni Prof ang lahat ng dapat sabihin, agad na rin siyang umalis ng classroom. “May aasikasuhin pa ako, class. Good luck sa inyo,” paalam niya bago isinara ang pinto. Hindi pa man ako nakakahinga nang maayos, may narinig na akong pamilyar na boses mula sa likod. “Sus! Bakit naman napasa siya sa mag-OJT sa Lee Global Enterprises? Panigurado, pinikot niya si Prof.” Napatingin ako sa pinanggalingan ng boses. Si Reevana. Of course. Sino pa nga ba? Mortal kong kaaway mula first year. “Siguro nga inuto niya si Sir. Inakit. Kasi hindi naman siya katalinuhan, pero kasama siya sa mag-OJT sa Lee Global Enterprises,” singit ni Anika, na obvious na sidekick ni Reevana sa lahat ng kalokohan. Umirap na lang ako at bumuntong-hininga. Sanay na ako sa mga pasaring nila, pero aminado akong minsan, nakakainit pa rin ng ulo. Bago pa ako makasagot, sumabat si Carla, na laging ready ipagtanggol ako. “Ano naman ngayon kung kasama siya sa mag-OJT doon? Bakit, si Reevana lang ba ang may karapatan? Huy, kahit sikat yung kompanya, hindi tumatanggap ng aso doon.” Napatawa ako sa pagkakabigkas niya. Good one, Carla. Pero bago pa tumigil ang ngisi ko, may naisip akong dagdag. “Pero mukhang may aso pa ring nakalusot,” bulong ko kay Carla habang bahagyang nakangiti. “Bakit?” tanong niya na parang naghihintay ng punchline. “Eh kasi si Reevan Villanueva ay isa sa kasama ko na mag-OJT sa Lee Global Enterprises.” Pareho kaming napatawa nang mahina, pero sa loob-loob ko, hindi ko maipaliwanag kung bakit parang mas lalong gumaan ang dibdib ko sa kabila ng tensyon. Siguro dahil alam kong kahit sino pa ang makasama ko doon, kakayanin ko. O… akala ko lang pala. Pagkatapos ng klase, agad akong nagligpit ng gamit at lumabas ng silid. Ramdam ko pa rin ang tingin ni Reevana sa likod ko, parang gusto niya akong sunugin sa galit niya. Pero wala na akong pakialam. Hindi naman niya mababago ang katotohanang pareho kaming mag-o-OJT sa iisang kumpanya. Pagdating ko sa jeep, nakasandal lang ako habang iniisip ang magiging routine ko simula bukas. First day ko sa Lee Global Enterprises… kinakabahan ako, pero may halong excitement. Pag-uwi sa bahay, tahimik ang paligid. Walang sasalubong sa akin, walang mainit na pagkain sa mesa. Sanay na ako. Mag-isa lang ako dito mula nang magtrabaho si Mama sa abroad dalawang taon na ang nakakalipas. Binuksan ko ang ilaw sa sala at dumiretso sa kusina para mag-init ng canned goods. Habang kumakain mag-isa, napatingin ako sa dingding kung saan nakasabit ang calendar na may mga bilog sa ilang petsa—mga araw na tinawagan o tinext ako ni Mama mula sa ibang bansa. Gusto ko sanang ibalita sa kanya na sa Lee Global ako na-assign, pero alam kong busy siya sa trabaho kaya mamaya na lang siguro bago ako matulog. Pagkatapos kumain, umakyat ako sa kwarto at inayos ang white long-sleeve blouse at black slacks na susuotin bukas. Ipinlantsa ko pa para siguradong maayos tingnan. Inilabas ko rin ang brown leather bag na binili ni Mama noong huling bakasyon niya rito. “Para sa graduation mo,” sabi niya noon. Ngayon, magagamit ko na sa unang hakbang ko sa career na pangarap ko. Bago matulog, nakahiga ako at nakatingin sa kisame. Tahimik ang bahay, maliban sa mahinang ingay mula sa electric fan. Ramdam ko ang kakaibang t***k ng puso ko—hindi lang kaba, kundi pakiramdam na parang may malaking mangyayari. Hindi ko pa alam kung ano, pero alam kong bukas, may magsisimulang bago sa buhay ko. Bago pa man ako makatulog, kinuha ko ang cellphone ko at nag-set ng alarm—hindi lang isa, kundi tatlo—alas-singko, alas-singko y medya, at alas-sais. Gusto kong siguraduhin na kahit anong mangyari, maaga talaga akong magigising bukas at hindi malalate. Ayokong sa unang araw pa lang ay pangit na ang impresyon sa akin. Pagkatapos mag-set ng alarm, tinitigan ko muna ang blouse at slacks na maingat kong isinabit sa gilid ng aparador. Para bang sinasabi nito sa akin na handa na ako. Pero sa loob-loob ko, ramdam ko pa rin ang kaba—yung tipong parang may lamig sa sikmura na hindi mo alam kung excitement ba o takot. Humiga ako at ipinikit ang mga mata, pero ang utak ko gising na gising. Iniisip ko kung paano magiging araw ko bukas—kung mababait ba ang mga tao doon, kung makakahanap ako agad ng kaibigan, at kung makakayanan ko bang makipagsabayan sa mga propesyonal. Sa huli, napilit ko ring makatulog… bitbit ang halo-halong kaba at pananabik para sa bagong simula. Hindi ko alam na bukas, sa unang araw ko pa lang, magsisimula na ang kwentong magbabago sa buhay ko.