๖ หึงหรือแค่หวง
ไกลออกไปจากคลินิกแห่งนั้น จากที่นั่งนิ่งๆ หลับตาไม่รับรู้อะไรหญิงสาวก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะกวาดตามองไปตามถนนหนทางที่มีคนหน้าเข้มบังคับยานพาหนะให้ไหลไปตามเส้นทาง…
“อาเพลิงจะพาหวานไปไหน?” คนถูกถามเหลือบมองด้วยหางตาแต่กลับไม่ยอมตอบ หญิงสาวจึงถามซ้ำ “อาเพลิง?”
“ฉันจะพาเธอไปกินข้าว เดี๋ยวก็ถึง” คิ้วเรียวสวยเลิกสูง ประหลาดใจเป็นที่สุด
“แต่หวานทานแล้ว…”
“กี่คำกันเชียว ฉันเห็นเธอเขี่ยไปมาอยู่ในจาน เหลือเกินครึ่ง” เขาพูดไม่มองหน้า แต่กระนั้นหญิงสาวกลับรู้สึกอุ่นใจวาบ ริมฝีปากสีหวานถูกกัดเบาๆ ข่มกลั้นความดีใจลึกๆ รู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังงอนง้อหล่อนทางอ้อมอย่างไรอย่างนั้นแหละ…
กระทั่งถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง ภายในตัวร้านมีลูกค้าใช้บริการประปราย มธุรสเดินตามร่างสูงของอัคคีไปยังภายในร้าน เพียงผ่านประตูพนักงานเสิร์ฟชายก็เดินเข้ามาต้อนรับ เขาพูดกับพนักงานคนนั้นสองสามประโยคฝายต้อนรับก็นำทั
