Episode 3

1587 Words

อลิชายังคงนั่งเงียบอยู่บนโซฟาโดยไม่คิดจะเอ่ยอะไรออกมา ไม่ต่างจากฌอห์ณที่นั่งอยู่ตรงข้ามหญิงสาว ซึ่งตอนนี้ชายหนุ่มเอาแต่จับจ้องมองอลิชาอย่างไม่ละสายตา อีกทั้งสายตาที่เขามองมายังเธอนั้นไม่อาจจะคาดเดาความคิดได้ “ถ้าพร้อมแล้วผมจะเปิดพินัยกรรมของคุณท่านเลยนะครับ” ทนายหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากเตรียมเอกสารเสร็จ “เชิญ” ฌอห์ณเอ่ยด้วยคำสั้น ๆ ต่างจากอลิชาที่เพียงแค่พยักหน้าให้กับทนายหนุ่ม “นี่เป็นเอกสารรับรอง ของให้ทั้งสองช่วยเซ็นเอกสารให้ผมหน่อยนะครับ” ซึ่งอลิชาและฌอห์ณไม่ได้ปฏิเสธคำขอของทนายหนุ่ม เมื่อทั้งสองจรดปากกาลงอย่างว่าง่ายแล้วนั้น ทนายหนุ่มก็เริ่มการเปิดพินัยกรรมในทันที “ผมขอเปิดพินัยกรรมของ คุณชาร์ค ดาร์เรนเลยนะครับ…” ทนายหนุ่มอ่านพินัยกรรมที่ชาร์คทิ้งเอาไว้อย่างตั้งใจ โดยที่อลิชาและฌอห์ณก็ตั้งใจฟังไม่ต่างกัน แต่เหมือนเนื้อหาของพินัยกรรมในวันนี้จะไม่เป็นที่พอใจของฌอห์ณสักเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าพ่อของเขาจะมอบเงินและทรัพย์สินบางส่วนให้กับอลิชาซึ่งมันคือสิ่งที่หญิงสาวควรจะได้ แต่ทว่าเงื่อนไขที่จะทำให้ฌอห์ณได้ทรัพย์สินของพ่อตัวเองมันกลับเป็นสิ่งที่ทำให้ฌอห์ณมองอลิชาด้วยสายตาราวกับจะกลืนกินเธอ “หมายความว่าไง? ทรัพย์สินทั้งหมดที่มันควรเป็นของฉัน แต่ฉันกลับไม่ได้” “ไม่ใช่ว่าไม่ได้ครับ แต่คุณท่านระบุเอาไว้ว่า คุณฌอห์ณจะได้ทรัพย์สินทั้งหมดก็ต่อเมื่อ คุณฌอห์ณ แต่งงานกับคุณอลิชา หรือคุณอลิชาแต่งงานออกไป ซึ่งในระหว่างที่คุณอลิชายังไม่แต่งงาน เธอต้องอยู่ที่นี่ครับ” ทนายความเอ่ยอธิบายออกมาอีกครั้งเพื่อให้ฌอห์ณและอลิชาได้เข้าใจ ซึ่งอลิชาตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยินคำพูดของทนาย เพราะสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมามันอาจจะทำให้ฌอห์ณฆ่าเธอตายได้เลย “บ้าจริง มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย?” ฌอห์ณสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อได้ยินเงื่อนไขที่พ่อของเขาเป็นคนวางเอาไว้ให้กับเขา “แล้วถ้าอย่างนี้อลิซย้ายออกไปเลยไม่ได้เหรอคะ?” อลิชาเอ่ยถามขึ้นมา เพราะถ้าเธออยู่กับฌอห์ณ ชายหนุ่มอาจจะเกลียดเธอมากกว่าเดิม “ไม่ได้ครับ ต้องรอแต่งงานก่อนครับ” “จะเสแสร้งทำไม?” ฌอห์ณเอื้อมมือไปหยิบเอกสารรับรู้เนื้อหาในพินัยกรรมมาเซ็น ก่อนจะลุกเดินออกไป “คุณอลิซช่วยเซ็นเอกสารรับรู้ให้หน่อยครับ” ทนายหนุ่มเอ่ยเรียกอลิชาที่เอาแต่มองตามร่างของฌอห์ณจนลืมสนใจเขา “ได้ค่ะ” “คุณฌอห์ณนี่อารมณ์ร้อนเหมือนกันนะครับ” ทนายหนุ่มเอ่ยออกมาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม ในขณะรับเอกสารรับรู้พินัยกรรมจากอลิชามาแล้ว “เขาไม่ได้อารมณ์ร้อนหรอกค่ะ คุณฌอห์ณแค่ไม่ชอบอลิซ” อลิชาเอ่ยออกมาตามตรงเพราะเธอรู้ดีว่าอีกฝ่ายคิดอะไรกับตัวเอง ซึ่งเธอยังรู้อีกว่าที่ฌอห์ณยอมไปเรียนต่อต่างประเทศมันเป็นเพราะเธอ ชายหนุ่มไม่ชอบเธอตั้งแต่เธอเริ่มเข้ามาอยู่ที่นี่ ท่าทีแสนเย็นชาและคำพูดกระแทกของอีกฝ่าย มักจะมีให้กับอลิชาเสมอมา แม้แต่ตอนไปโรงเรียน ทั้ง ๆ ที่เป็นทางผ่านของฌอห์ณ เขายังไม่เคยยอมให้อลิชาขึ้นรถไปด้วย เวลาเห็นเธออยู่ในบ้านก็มักจะแกล้งและทำกิริยาแย่ ๆ ใส่ จนอลิชาไม่รู้ว่าเธอทำอะไรให้อีกฝ่ายจงเกลียดจงชังขนาดนั้น “เอ่อ…งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ” ทนายหนุ่มที่ได้ยินคำตอบของอลิชาเธอเขาถึงกับพูดไม่ออก ทำได้เพียงแต่ยิ้มแห้ง ๆ ให้กับอลิชาเท่านั้น “เดี๋ยวอลิซไปส่งค่ะ” หญิงสาวพูดในขณะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “รบกวนแล้วครับ” หลังจากหญิงสาวส่งทนายหนุ่มกลับไปแล้ว เธอก็เดินกลับมายังห้องครัวเพื่อเริ่มทำอาหารเหมือนอย่างเช่นทุกวัน “คุณอลิซมาค่ะป้าช่วย” ป้าบัวที่เดินเข้ามาภายในครัว แล้วเห็นว่าอลิชากำลังเตรียมของในการทำอาหารจึงพูดขึ้นพร้อมกับเดินตรงไปหยิบตะกร้าจากมือของคนตัวเล็ก “ค่ะ” “คุณอลิซจะทำอาหารเตรียมไว้ตอนไหนคะ? พอดีตอนเที่ยงคุณฌอห์ณน่าจะไม่ได้ทานแล้วค่ะ” คนที่กำลังล้างผักอยู่เอ่ยถามขึ้น เพราะถ้าอลิชาจะทำอาหารก็คงเตรียมไว้มื้อเที่ยง ซึ่งตอนเที่ยงมีแค่เธอเท่านั้นที่จะได้ทาน “จริงด้วย…ที่แรกอลิซจะเตรียมเอาไว้ให้คุณท่านแต่ลืมไป…” อลิซเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่เศร้าลงพร้อมทั้งเหม่ออีกครั้ง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนที่คอยทานอาหารเธอไม่อยู่แล้ว “ซี้ดส์” อลิชาร้องออกมาเล็กน้อย เมื่อถูกมีดบาดลงบนนิ้วเรียวสวย แม้ว่าเป็นแผลไม่ใหญ่ แต่ทว่ากลับมีเลือดไหล่ค่อนข้างเยอะ “คุณอลิซ! ป้าว่าไปพักก่อนเถอะค่ะ” ป้าบัวเรียกคนตัวเล็กความตกใจ หลังจากเธอเหม่อจนได้เรื่อง “ไม่เป็นไรค่ะ” “ไม่เป็นอะไรได้ยังไงคะ ไปนั่งที่ห้องรับรองก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวป้าเอาอุปกรณ์ไปทำแผลให้” “ก็ได้ค่ะ” อลิชาจำใจเดินออกไปจากห้องครัว เพราะต่อให้เธอยืนกรานมากเท่าไหร่ คนเป็นป้าบัวก็ยังคงจะยืนยันให้เธอเดินออกไป อลิชาที่นั่งเช็ดแผลของตัวเองได้เพียงไม่นาน ป้าบัวก็เดินเข้ามาทำแผลให้กับเธอพร้อมมองคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู “เรื่องที่คุณท่านจากไปมันอาจจะกะทันหันก็จริง แต่ป้าอยากให้คุณอลิซทำใจยอมรับมันนะคะ” ป้าบัวเอ่ยขึ้นขณะทำแผลให้กับอลิชา “อลิซก็อยากจะทำใจยอมรับมันค่ะ แต่มันทำไม่ได้” อลิชาเอ่ยก่อนร้องไห้กอดป้าบัวอีกครั้ง ทุกนาทีของเธอในตอนนี้เอาแค่คิดถึงคนที่จากไปจนแทบจะทำอะไรไม่ได้ ทุกอย่างที่เธอทำมักจะมีภาพของชาร์คผู้มีพระคุณที่สุดในชีวิตของหญิงสาวอยู่ในทุกที่ “ป้ารู้ค่ะ ป้ารู้อยากร้องก็ร้องออกมาเลยค่ะ” ป้าบัวเอ่ยปลอบหญิงสาวอยู่นานจนเธอหยุดร้องไห้ ทางด้านของฌอห์ณ พอรับรู้เรื่องพินัยกรรม ฌอห์ณก็อยากจะฉีกเนื้อของอลิชาให้เป็นชิ้น ๆ เขาไม่รู้ว่าพ่อของตัวเองทำไมถึงเอ็นดูผู้หญิงคนนั้นได้มากขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ต่างจากคนอื่น ๆ หรือเป็นเพราะบุญคุณ แต่มันไม่น่าจะผูกให้ฌอห์ณติดกับอลิชาได้ขนาดนี้ “นายท่านเป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ?” แดนนี่ลูกน้องมือขวาคนสนิท ที่เป็นเหมือนมันสมองของฌอห์ณเอ่ยถามออกมา เมื่อเห็นท่าทีของนายเหนือหัวตัวเอง ซึ่งเหมือนคนที่กำลังโมโหอะไรมาก ๆ อย่างไม่เคยเป็น ด้วยเพราะปกติฌอห์ฌจะเป็นคนที่นิ่ง ๆ กับทุกเรื่อง จนแทบไม่เคยแสดงออกอะไรเลย “พินัยกรรมน่าจะมีปัญหา” เฟยหลงเอ่ยอย่างเดา ๆ “เรื่องที่บริษัทมีอะไรที่ต้องจัดการอีกไหม?” ฌอห์ณเอ่ยถามหลังรถเคลื่อนตัวออกมาจากบ้านของเขาได้ไกลพอสมควร “มีแค่เรื่องเอกสารอีกไม่กี่อย่างครับ” แม้ว่าชาร์คจะเสียชีวิตไปอย่างกะทันหันแต่บริษัทของชาร์คกลับไม่มีความวุ่นวายเพราะก่อนหน้านี้ฌอห์ณเป็นคนดูแลมาตลอด อีกทั้งบริษัทนี้เป็นเพียงฉากบังหน้าของเขาเท่านั้น “อืม…เตรียมตั๋วเครื่องบินให้ฉันด้วย” เสียงนิ่งเรียบดังขึ้น ทั้ง ๆ ที่เจ้าของใบหน้าคมยังคงมองออกไปนอนหน้าต่างรถ “นายท่านจะกลับเลยเหรอครับ แล้วงานที่นี่ละครับ?” แดนนี่เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจในคำพูดของนายเหนือหัวตัวเอง “ฉันจะกลับไปเคลียร์งานที่โน่น หลังจากนี้ทุกอย่างจะมีเครือข่ายแม่อยู่ที่ไทย” “ครับ” ฌอห์ณเข้าไปเคลียร์เอกสารที่บริษัทอีกครั้งในช่วงบ่ายของวัน ก่อนจะออกมาอีกครั้งช่วงสองทุ่มกว่า ๆ เขาเดินทางไปยังสนามบินและบินกลับไปยังรัสเซียทันที โดยการไปครั้งนี้ของเขาไม่ได้แจ้งในบ้านแม้แต่คนเดียวทำให้คนที่ทำอาหารเอาไว้รออีกฝ่ายได้แต่นั่งรออย่างไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะกลับมาหรือเปล่า “คุณอลิซป้าว่าไปพักเถอะนะคะ นายท่านคงไม่กลับมาแล้วค่ะ” ป้าบัวเดินเข้ามาบอกอลิชาที่นั่งอยู่ในโซนรับรองของบ้านและเอาแต่มองไปยังประตูบ้านเหมือนทุกวัน เธอจะมานั่งรอฌอห์ณตรงนี้ทุกวัน และเมื่อได้ยินเสียงรถของอีกฝ่ายมา ก็จะเข้าไปอุ่นอาหารให้ แต่กลับไม่เคยปรากฏตัวให้ฌอห์ณเห็นสักครั้ง “หมายความว่ายังไงคะ?” “ป้าโทรไปถามคุณแดนนี่มา เขาบอกว่านายท่านกลับรัสเซียไปแล้วค่ะ” “อ๋อค่ะ” อลิชาพยักหน้ารับและเดินกลับไปยังชั้นบนของบ้านทันที ท่าทีของเธอทำให้ป้าบัวได้แต่มองตามพร้อมส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยอย่างสงสารหญิงสาว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more