intro
366 Words
"ตะวันกูมีเรื่องจะคุยกับมึง เรื่องสำคัญ"
'เรื่อง???"
"กูว่ากูกับมึงกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเหอะว่ะ กูว่ากูกับมึงคงไปด้วยไม่รอด"
"แล้ว???"
"เราเลิกกันเหอะ"
"อืม"
"หมายความว่ามึง..."
"เลิกก็เลิก"
"ทำไมมึงพูดง่ายขนาดนี้วะมึงไม่โวยวายสักหน่อยเหรอ"
"จะให้กูโวยวายเพื่อ??กูรู้ว่าสักวันมึงต้องพูดคำนี้"
"แล้ว...มึงเสียใจมั้ย"
"หึ ไม่อ่ะกูทำใจไว้นานละ"
"แล้วพ่อแม่มึงกับพ่อแม่กู..."
"มึงไม่ต้องห่วงเดี๋ยวกูเคลียร์เอง"
"มึงแน่ใจว่าเคลียร์ได้โดยเฉพาะพ่อมึง"
"หรือมึงจะไปเคลียร์กับพ่อกูเอง"
"กูยอมรับว่ากูขี้ขลาดว่ะ กูยังไม่อยากตายตอนนี้เพราะโดนพ่อมึงเอาปืนมาไล่ยิงกะบาลกู"
"เหอะมึงกลัวตายด้วยเหรอได้ซัน"
"ลูกชายกูยังใช้งานไม่คุ้มเลยจะให้กูรีบตายไปไหนวะ"
"หึ มึงก็คิดได้แค่นี้อ่ะเนอะ"
" ตกลงกูกับมึงเลิกกันแล้วนะ"
"เออ"
"แต่เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมใช่ไหม"
"อืมมึงอยากเป็นอะไรก็เป็น"
"ขอบใจว่ะมึงนี่โคตรเข้าใจกูเลย" มันดึงฉันเข้าไปกอดอย่างดีใจก่อนจะเดินเอามือล้วงกระเป๋าผิวปากไปอย่างอารมณ์ดี
และนั่นคือการโดนบอกเลิกจากแฟนคนแรกและคนเดียวในชีวิตฉัน
แฟนที่เหมือนไม่ใช่แฟน
แฟนที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่จำความได้
ถามว่ารู้สึกอะไรไหม ถ้าจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงจะแปลกและดูเหมือนโกหกเพราะซันมันไม่ใช่แค่แฟนคนแรกแต่มันเป็นผู้ชายที่เปิดซิงฉันทำให้ฉันรู้ว่าเซ็กส์คืออะไร เราแอบมีอะไรกันตั้งแต่อยู่มอปลาย เราต่างเป็นคนแรกของกันและกัน ช่วงนั้นอะไรก็ดีไปหมดโลกสดใสกลายเป็นสีชมพู แต่ก็นั่นแล่ะความรู้สึกแบบนั้นมันผ่านมานานแล้วนานมากจนลืม
และตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันมีแค่มันแต่สำหรับมัน..............ช่างมันเถอะ
- Writer
