เด็กดื้อของพายุ (พายุxดาวเสาร์)

ตอนที่ 5 อย่าแตะต้องของในห้องนี้

ร่างเล็กเดินตามหญิงสาวรุ่นพี่เข้ามายังด้านใน น้ำผึ้งแนะนำสถานที่ในนี้ให้เธอตลอดทาง แม้หน้าตาของเธอจะไม่ได้ดูเป็นมิตรสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้แย่ เธอไม่ได้ต้องการมาหาเพื่อนร่วมงานที่นี่อยู่แล้ว คนที่นี่ก็คงเข้ามาอยู่ในสภาพที่ไม่ได้ต่างจากเธอสักเท่าไหร่

“นี่ห้องพักเธอ คนที่นี่จะแยกกันอยู่เป็นห้องๆ เวลากินข้าวจะกินกันที่ห้องอาหารสำหรับแม่บ้านและบอดี้การ์ดด้านหลัง ห้ามเข้าไปนั่งกินในห้องครัวด้านในเด็ดขาด”

“ต้องแบ่งแยกกันด้วยเหรอ?”

“คนที่นี่แบ่งชนชั้น ระดับเจ้านายถือว่าใหญ่สุด รองลงมาเป็นหัวหน้า ก็คนที่เธอเพิ่งคุยด้วยเมื่อกี้นั่นแหละ นั่นเฮียวอสก้า หัวหน้าของทุกคน”

“แล้วเจ้านายมีใครบ้าง หรือมีแค่คนที่ชื่อพายุ?” เธอไม่เคยเข้าสังคม แต่ก็พอรู้จักมาเฟียผู้คุมฝั่งเหนืออยู่บ้างแว่วๆ เพราะตอนทำงานในคลับได้ยินคนพูดกันบ่อยๆ เพียงแต่เธอเพิ่งจะเคยเห็นหน้าจริงชัดๆก็เท่านั้น

“เจ้านายมีสองคน คนแรกคือคุณพายุ หัวหน้าแก็งค์มาเฟีย ส่วนอีกคนก็คือหมออัน เธอเป็นเหมือนพี่สาวของนายใหญ่ จะเรียกคุณพายุหรือเรียกนายใหญ่ก็ได้ แต่คนส่วนมากเรียกชื่อ เพราะนายใหญ่พวกบอดี้การ์ดจะเรียกกัน”

ดาวเสาร์ได้แต่พยักหน้ารับฟัง เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าการเป็นแม่บ้านของมาเฟีย จะมีกฎและข้อห้ามอะไรมากมายขนาดนี้

“หน้าที่ของเธอก็คือทำความสะอาดห้องด้านบน ปัดกวาดเช็ดถู เก็บผ้าที่ใส่แล้วของคุณๆเขามาซัก เปลี่ยนผ้าปูผ้าห่มผ้าเช็ดตัว ล้างห้องน้ำ”

“ฉันคนเดียวเลยเหรอ?” ดวงตากลมเบิกโพลงกว้าง เงยขึ้นไปมองห้องที่อยู่ชั้นสองด้วยความเหนื่อยใจ

ลองนับๆดูแล้วแค่ฝั่งนี้ก็มีมากกว่าห้าห้องเข้าไปแล้ว นี่ใครอยู่นักหนาเนี่ย ไหนบอกว่ามีแค่เจ้านายแค่สองคน จะสร้างห้องไว้ทำไมตั้งเยอะแยะ

“เธอกับฉันเราแบ่งกัน งั้นเธอเอาสามห้องด้านโน้น ฉันจะเอาสามห้องด้านนี้” น้ำผึ้งได้ทีจัดแจงแบ่งห้องทำงานให้เธอโดยไม่ต้องขอความคิดเห็น รอเวลานี้มานาน เวลาที่จะไม่ต้องเข้าไปทำความสะอาดห้องคนที่ดูโหดที่สุดในบ้าน

“แต่ตอนนี้ดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นให้ไวห้ามสายเด็ดขาด ห้องที่อยู่มุมสุดด้านโน้นต้องเข้าไปทำตอนที่คุณพายุตื่นแล้วเท่านั้น ถ้ายังไม่ตื่นห้ามเข้าไปเด็ดขาด”

“ฉันไม่เอาห้องนั้นได้ไหม ฉันกลัวทำไม่ดีน่ะ ฉันขอแลกกับห้องอื่นแทนนะ” แค่เห็นหน้าก็ขนลุกแล้ว นี่ยังต้องเป็นคนเข้าไปทำความสะอาดในห้องเขาอีก อยู่ดีๆก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา

“ไม่ได้ เธอไม่มีสิทธิ์เลือก ฉันบอกเธอแค่นี้แหละ พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาก็รีบไปจัดการด้วย ฉันไปละ” น้ำผึ้งรีบวิ่งหนีดาวเสาร์เข้าห้องตัวเอง กลัวว่าขืนยืนอยู่นานกว่านี้ จะถูกหญิงสาวต่อรองเอาอีก

ตุบ ปัง ตุบ ปัง ปัง!

เสียงหน้าแข้งและหมัดกระแทกเข้ากับกระสอบทรายจนเสียงดังลั่น คนที่ต้องการระบายอารมณ์ออกแรงจนเหงื่อท่วมไปทั้งตัว ลูกน้องคนอื่นๆที่ฝึกร่างกายกันอยู่ต่างพากันหยุดมองผู้เป็นนายด้วยความงุนงง ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นนายใหญ่ดูบ้าคลั่งเท่ากับวันนี้มาก่อน

วอสก้าเดินเข้ามาหลังจากเปลี่ยนชุดเป็นชุดพร้อมฝึกซ้อมแล้วเรียบร้อย เห็นนายใหญ่ระบายอารมณ์อยู่นานจนหลังมือและหน้าแข้งแตกจนเห็นเลือดซิบ

“พอก่อนไหมครับนาย” เดินเข้ามาจับกระสอบทรายหลบ

พายุมองค้อนๆ ก่อนจะแกะเชือกพันที่มือออก หมุนตัวหันหลังเดินไปนั่งพักที่โซฟาด้านหลังอย่างคนหมดแรง

พึ่บ!

“ผมให้เด็กเอาที่ทำแผลมาให้นะครับ”

“ไม่ต้อง แค่นี้ไกลหัวใจ” เพราะหัวใจเขามันหายไปแล้วต่างหาก หายไปกับเธอคนนั้น คนที่ทำให้เขาต้องเป็นบ้าอยู่แบบนี้

“มึงให้เธอทำอะไร”

“ใครครับ?” ขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย ไม่รู้ว่านายหมายถึงใคร

“มันมีคนที่กูสั่งให้มึงจัดการก่อนหน้านี้ด้วยเหรอไง”

“นายหมายถึงผู้หญิงคนเมื่อกี้เหรอ”

“เออ!” กดเสียงต่ำเค้นเสียงลอดไรฟัน หลับตาสูดลมหายใจเข้าปอด สงบสติอารมณ์และจิตใจตัวเองเอาไว้ให้นิ่งๆ

“ก็ให้เป็นแม่บ้านที่บ้านใหญ่ครับ งานที่อื่นดูไม่ค่อยเหมาะกับเธอเท่าไหร่”

“เดี๋ยวนี้มึงเลือกงานที่เหมาะกับคนแล้วเหรอไงวะ”

“อ่าว ก็นายให้ผมจัดการ ผมก็เห็นว่าเธอยังดูเด็กแล้วก็ดูบอบบาง ตัวเล็กๆไม่น่าเหมาะกับงานที่ต้องใช้แรงเยอะเท่าไหร่ ให้เป็นแม่บ้านทำความสะอาดบ้านใหญ่ก็น่าจะเหมาะดี” วอสก้าพูดพลางอมยิ้ม นึกถึงใบหน้าของเธอคนเมื่อกี้ เธอก็ดูน่ารักสมวัยจริงๆ เก็บเอาไว้แอบมองไว้หน่อยจะเป็นอะไรไป

ปั่ก!

นวมที่วางอยู่ข้างๆลอยเข้ามาใส่ที่หน้าท้องของวอสก้าเข้าเต็มๆ เล่นเอาจุกท้องอยู่ไม่น้อย

“นายผมเจ็บ! โยนมาได้ ไม่บอกกันก่อนเลย” มุ่ยหน้าหัวเราะก่อนจะเดินเอานวมไปวางไว้ที่เดิม

“เรื่องของมึง”

เช้าวันต่อมา

ดาวเสาร์รีบตื่นขึ้นมาด้วยความลืม เมื่อคืนเป็นคืนแรกที่เพิ่งจะได้นอนหลังจากที่ไม่ได้นอนมาทั้งวันทั้งคืน ลากยาวมาเกือบจะสี่สิบแปดชั่วโมง ยังดีที่ตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ ไม่อย่างนั้นคงตื่นมาไม่ทันแน่ ส่วนแม่เธอส่งข้อความไปทางเจ้ทิวลิปไว้เรียบร้อยแล้ว โชคดีหน่อยที่มีเจ้เข้าใจ แม้จะรู้สึกเคืองๆนิดหน่อย ที่อยู่ๆก็ออกจากการทำงานไปเฉยๆ แถมยังมาฝากแม่ไว้กับเธอแบบปุบปับอีก

“ตอนเที่ยงฉันจะมาเรียก”

ดาวเสาร์พยักหน้าให้กับน้ำผึ้ง ก่อนจะแยกย้ายกันเข้าไปทำงานตามห้องที่ตัวเองเพิ่งจะได้รับมอบหมาย

ทันที่คนตัวเล็กเปิดประตูเข้าไปในห้องแรก ร่างบางถึงกับตาค้าง เพราะห้องแรกที่เธอเปิดเข้ามามันใหญ่มากจนเหมือนบ้านหลังหนึ่งเลยด้วยซ้ำ

ตอนแรกเธอยังแอบคิดว่าแค่ทำความสะอาด ไม่เห็นจะยากตรงไหน แต่พอเปิดเข้ามาเท่านั้นแหละ

“บ้านหรือวังวะเนี่ย แค่ห้องเดียวก็เท่ากับบ้านทั้งหลังของคนปกติแล้ว” ขนาดห้องน้ำยังใหญ่กว่าห้องนอนที่บ้านของเธออีกตั้งสองเท่า

เงินมันทำให้คนรวยกับคนจนดูแตกต่างกันได้แบบนี้สินะ เพราะแบบนี้ไง เงินมันถึงสำคัญกับคนจนๆอย่างเธอที่สุด

ไม่มัวรอให้เสียเวลา ร่างบางเริ่มจากกวาดห้อง ถูกห้อง ล้างห้องน้ำ ขัดห้องน้ำ เช็ดของทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะ ส่วนผ้าปูที่นอนห้องนี้ไม่มีคนใช้ เลยไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน กว่าจะเสร็จห้องแรก ก็ปาไปแล้วเกือบสองชั่วโมง ร่างบางขยับจากห้องแรก ไปยังห้องที่สอง สี่ห้องแรกหญิงสาวทำเหมือนกันทั้งหมด เพราะฟากนี้มีเพียงแค่ห้องมุมเท่านั้นที่มีคนอยู่ และเป็นห้องที่ใหญ่และวิวสวยที่สุดของบ้าน

“เฮ้อ! กว่าจะเสร็จ เล่นเอาเหนื่อยใช่เล่นแฮะ ทีนี้ก็เหลืออยู่แค่ห้องเดียว” คนตัวเล็กยืนด้วยท่าเหนื่อยหอบ มองไปยังนาฬิกาที่โชว์อยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะเห็นว่าเป็นเวลาเกือบบ่ายสาม “บ่ายแล้ว คงตื่นแล้วมั้ง”

ร่างบางเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้อง ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปบิดลูกบิดประตูช้าๆ ค่อยๆดันตัวเองเข้าไปด้านในอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะไม่แน่ใจว่าเจ้าของห้องจะออกไปหรือยัง ทว่าสายตาที่กวาดมองไปยังบนเตียง ไม่พบร่างสูงนอนอยู่ หญิงสาวจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วเปิดประตูเข้าไปด้านในทันที

“อยู่คนเดียว แต่ก็ของเยอะอยู่เหมือนกันนะเนี่ย” ร่างบางกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างคนช่างสังเกต ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดอยู่กับรูปที่หัวเตียง

ด้วยความอยากรู้ทำให้เธอตั้งใจเดินไปหยุดอยู่ที่หัวเตียงของเขา คนตัวเล็กยืนมองดูรูปนั้นด้วยความสงสัย ไม่วายที่จะหยิบรูปๆนั้นขึ้นมาดูใกล้ๆเพื่อให้ชัดเจน

ผู้หญิงในรูปคงจะเป็นใครสักคนที่สำคัญกับเจ้าของห้องนี้มากๆ จนถึงขั้นที่ต้องตั้งเอาไว้ที่หัวเตียง คงจะเอาไว้มองทุกคืนก่อนนอนเพื่อให้ฝันดีละมั้ง เพราะคนในรูปดูสดใสและสวยมากๆ รอยยิ้มนี้ใครเห็นก็คงต้องหลงใหลไม่น้อย ขนาดเธอที่เพิ่งจะเคยเห็นเธอยังรู้สึกชอบรอยยิ้มนี้ขึ้นมาเลย

“ทำอะไรของเธอ”

เพล้ง!

“ว๊ายยย!!”

เพราะเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ดาวเสาร์ตกใจจนเผลอทิ้งกรอบรูปในมือร่วงลงพื้น

ไม่ทันได้ตกใจอยู่นาน คนด้านหลังก็เดินเข้ามากระชากแขนเธอด้วยความโกรธ

“ใครใช้ให้เธอแตะต้องของในห้องนี้!” พายุตวาดใส่หน้าเธอด้วยความโกรธ มือที่บีบข้อมือเธออยู่ออกแรงจนหญิงสาวใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บ

“ข ขอโทษค่ะ หนูไม่รู้ว่าคุณยังอยู่ในห้องนี้” ดาวเสาร์ทั้งกลัวทั้งตกใจ เธอพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

“เธอเข้ามาทำอะไร ใครอนุญาตให้เธอเข้ามา”

“คือหนู แค่ จะ เข้ามาทำความสะอาดค่ะ…ปล่อยหนูก่อนได้ไหมคะ หนูเจ็บ” ร่างเล็กพยายามบิดข้อมือตัวเองออก ทว่าพายุกลับยิ่งบีบแรงขึ้น พร้อมทั้งกระชากจนตัวเธอปลิวไปตามแรงที่เขาดึง

เจ้าของห้องเปิดประตูห้องนอนตัวเอง จากนั้นก็เหวี่ยงร่างบางให้ออกไปอย่างแรงจนเธอปลิวไปล้มลงอยู่ตรงหน้า

“อ๊ะ!”

“ออกไป แล้วอย่าเข้ามาที่นี่อีก”

“เกิดอะไรขึ้นครับนาย” วอสก้าได้ยินเสียงจึงได้รีบวิ่งขึ้นมาดู ถึงได้เห็นว่าดาวเสาร์ถูกพายุโยนออกมาจากในห้อง

“เอาเธอออกไปให้พ้นๆหน้ากู” พูดจบก็ปิดประตูใส่หน้าจนเสียงดังปัง

วอสก้าก้มลงมองดูร่างบางที่นั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นด้วยความสงสาร เขาไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้ เขาเพียงแค่รู้สึกสงสารเธอคนนี้ก็เท่านั้นเอง