You complete me : คนโหดคลั่งรัก [ขุนพล+จันทร์เจ้า]

จันทร์เจ้า "พักเที่ยงไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันสักยี่สิบบาทเถอะ" ฉันกลอกตามองบนเมื่อได้ยินเพื่อนรักของตัวเองพูดขึ้น ก่อนอื่นฉันขอแนะนำตัวก่อนนะคะ ฉันชื่อจันทร์เจ้า อายุ 22 ปีแล้ว ใกล้จะเรียนจบแล้วแหละ เหลือก็แค่ฝึกงานเสร็จฉันก็จะจบปริญญาตามที่พ่อและแม่ของฉันหวังไว้ ฉันเป็นคนขอนแก่นค่ะแต่กระแดะมาเรียนที่กรุงเทพ ฉันกับเพื่อนอีกสามคนฝึกงานที่เดียวกันแต่คนละแผนก ฉันเรียนบัญชีเห็นหน้าโง่ๆ แบบนี้อ่ะ และที่สำคัญฉันมีแฟนแล้วด้วย "มึงประหยัดเหมือนบ้านมึงไม่ได้ขายทองอ่ะ"โบว์ผู้เป็นเพื่อนรักของฉันพูดขึ้น "เจ้าแล้วมึงจะไปกับพวกกูมั้ย"คิตตี้ถามฉัน "สมคิดอีเจ้ามันก็คน มันต้องกินข้าวนะคะ"น้อยหน่าเพื่อรักของฉันอีกคนรีบตอบแทนฉัน "สมคิดบ้านมึงสิอีเวร กูพุดกรอกหูพวกมึงทุกวันว่ากูชื่อคิตตี้ค่ะ" "พวกมึงก็ไปแกล้งมัน"ฉันรีบแยกเพื่อนออกจากกันทันก่อนที่พวกมันจะกัดกันตาย หลังจากนั้นพวกฉันก็พากันเดินออกมากินข้าวที่ร้านใกล้ๆ ออฟฟิศ บริษัทที่ฉันฝึกงานอยู่เป็นบริษัทเกี่ยวกับนำเข้าสินค้าจากต่างประเทศ ถามว่ายากมั้ยก็ยากนะแต่พอได้ลองทำแล้วฉันรู้สึกชอบอ่ะ ส่วนพี่ๆ ที่ทำงานก็ใจดีกันทุกคนรวมไปถึง............ "คุณบอสขับรถออกไปไหนวะนั่น"ฉันมองรถสปอร์ตคันหรูที่ขับผ่านหน้าพวกฉันไป คุณบอสที่คิตตี้พูดถึงก็คือเจ้านายและเจ้าของบริษัทที่ฉันฝึกงานอยู่นี่แหละค่ะ เจ้านายฉันเป็นคนไม่ค่อยพูดหรอกนะเว้นแต่กับคนที่สนิทเท่านั้น ถามว่าหล่อมั้ย ก็ประมาณนึงสำหรับฉัน "จันทร์เจ้าวันนี้คุณพลไม่เข้าออฟฟิศแล้วนะ"ฉันมองพี่นุ่น พี่ที่ทำงานเดินเข้ามาบอกฉัน "รับทราบค่ะ"ฉันบอกพี่นุ่นไป "ไม่โทรบอกเองก็ให้คนอื่นมาบอกอ่ะเนาะ"โบว์พูดขึ้นจนฉันมองหน้าเพื่อนตัวเอง "พวกมึงดูปากกูนะคะ กูมีแฟนแล้ว"ฉันบอกเพื่อนไป "ร้อนตัวทำอีห่า" หลังจากที่พวกฉันกินข้าวเสร็จก็รีบกลับเข้ามาในออฟฟิศเพราะอากาศข้างนอกแม่งเหมือนอยู่ใกล้นรกอ่ะ ฉันกับเพื่อนนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย วันนี้เป็นวันศุกร์งานทกอย่างเคลียร์เสร็จหมดแล้ว ครืด ครืด ฉันมองมือถือที่ดังอยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนคนบ้า จนเพื่อนฉันเบะปากให้ ฉันรีบหยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะกดรับสายทันที "หวัดดี" (เลิกงานแล้วมาเจอเค้าที่ห้างนะครับ) "เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมเสียงสั่นอ่ะปาร์ค" (ก็คิดถึงเจ้าไง รีบมานะครับ) "ปากหวานนะเรา" (จะไปทำงานแล้ว ไว้เจอกันครับ) ฉันวางสายแฟนตัวเองแล้วมองหน้าเพื่อนรักของฉัน ฉันกับปาร์คคบกันมาตั้งแต่มอปลายแล้ว ทุกอย่างราบรื่นดีมากและฉันเองก็พาแฟนไปแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จักแล้วด้วย "เลิกงานไปห้างกับกูมั้ย"ฉันถามเพื่อน "ไปหาไอ้ปาร์ค"โบว์ถามฉัน "เออ...ไปกับกูหน่อย เดี๋ยวสองทุกเราก็ไปผับกันไงคะเพื่อนรัก"ฉันบอกไป ฉันกับแฟนไม่ได้ตัวติดกันหรอกนะ และฉันกับแฟนก็ฝึกงานคนละที่ด้วยจะเจอกันแต่ละทีก็ต้องนัดกันล่วงหน้า นี่น่ะรักแรกและรักเดียวของฉันเลยนะคะ "ตาขวากูกระตุกอ่ะ"ฉันบอกเพื่อนไป "สงสัยมึงจะได้ผัวใหม่"น้อยหน่าพูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้ฉัน หลังจากนั้นฉันก็นั่งทำงานและตาขวาฉันก็ยังกระตุกไม่หาย และคำพูดของเพื่อนฉันมันก็ยังก้องอยู่ในหัวของฉันไม่ยอมออกไปสักที เฮ้อ.....ไม่น่าจะมีอะไรหรอกมั้ง "หน้าเป็นส้น"โบว์ถามฉัน "มึงจะคิดมากอะไร ทำยังกับตาไม่เคยกระตุก"น้อยหน่าบอกฉัน "กูไม่ได้คิดมากแต่ที่หน้ากูเป็นส้นเพราะมันไม่เลิกกระตุกเนี่ย กูรำคาญ"ฉันบอกเพื่อนไป "มึงต้องขาดวิตามินอะไรสักอย่างแน่"ฉันหันไปมองโบว์ที่พูดขึ้น "มึงก็พูดไป มันขาดน้ำอีผี"หึ...ปากเพื่อนฉันแต่ละคนดีๆ ทั้งนั้น "สมคิดกูว่ามึงก็ขาดนะ"ฉันยกยิ้มใส่เพื่อนตัวเอง "ขาดอะไรยะ" "ขาดตีนกูไง"ฉันพูดพรางยกเท้าจะถีบมัน ฉันขับรถมาที่ห้างเพื่อมาเจอแฟนตัวเองที่ไม่ได้เจอมาเกือบเดือนแล้ว ถึงจะโทรคุยกันทุกวันแต่มันก็ไม่เหมือนเจอหน้าอ่ะเนาะ ฉันจอดรถเสร็จก็รีบเดินเข้าห้างทันที "นู่นค่ะผัวมึงนั่งหล่ออยู่นู่น"คิตตี้ชี้ไปทางปาร์คที่นั่งอยู่คนเดียว "ตากูไม่ได้บอดค่ะ"ฉันบอกเพื่อนแล้วรีบเดินเข้าร้านอาหารทันที "เจ้าทางนี้"ฉันยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ แฟนตัวเอง "รอนานมั้ย"ฉันถาม "ไม่นาน แล้วฝึกงานเป็นไงบ้าง"ปาร์คถามฉัน "ปาร์คมึงเหงื่อแตกอ่ะ มึงไปวิ่งผลัดมาหรอ"น้อยหน่าถามปาร์พรางหยิบทิชชู่ให้ "เป็นอะไรหรือเปล่า"ฉันถามก่อนจะจ้องหน้าแฟนตัวเอง "ปะ...เปล่านี่" หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบลง เพื่อนฉันเองก็ย้ายไปนั่งอีกโต๊ะ ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับปาร์คเท่านั้นและฉันเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้แฟนฉันมันทำตัวแปลกๆ "เป็นแฟนกันมีอะไรก็บอกสิ"ฉันบอกไป "เอ่อ...คือว่า" "หรือปาร์คคิดว่าเจ้าเป็นคนอื่น"ฉันถาม "เค้าเปล่าคิดแบบนั้นนะเจ้า"ฉันเลือกที่จะเงียบเพราะถ้าขืนถามไปอีกรอบ ฉันได้กลายร่างแน่ๆ "รักเจ้ามั้ย"ฉันถามขึ้นอีกรอบ "ระ...รักสิ" "มีอะไรก็บอกมาเจ้ารอฟัง"ฉันบอกแฟนไป "คือว่า............" "มึงจะพูดได้หรือยังไอ้ปาร์ค กูรอฟังอยู่..........."ฉันถามเสียงดัง "เราเลิกกันเถอะ" ฉันนิ่งไปพักใหญ่เมื่อได้ยินคำพูดของคนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนพูดออกมาอย่างชัดเจน เราเลิกกันเถอะอย่างงั้นหรอ ฉันหันไปมองเพื่อนเพื่อบอกว่าตัวเองโอเคก่อนจะหันกลับมาหาแฟนตัวเองที่นั่งก้มหน้าอยู่ "เลิกหรอ เพราะอะไร"ฉันถาม "เจ้าดีเกินไปและที่สำคัญเค้าไม่ได้รักเจ้าแล้ว เราเลิกกันเถอะ" เหอะ...ทำไมเหตุผลมันโคตรง่ายแบบนี้วะ ฉันว่าฉันทำตัวเป็นแฟนที่ดีมากเลยนะ ผู้ชายคนอื่นมาจีบไม่เคยสนใจ ทำงานเสร็จกลับบ้านไปเที่ยวไหนก็บอก "ดีเกินไป"ฉันถาม "อืม.....เจ้าดีเกินไป"ไอ้เชี้ย....เคยเห็นแต่คนอื่นเขาพูดกันวันนี้ฉันมาเจอกับตัวเอง "เจ้าอย่าเงียบสิ เค้ารู้สึกผิดนะที่ทำให้เจ้าเจ็บอ่ะ"แฟนฉันพูดขึ้นอีกรอบ "ให้กูถามแหน่เถาะ............" "อะ..อะไรนะเจ้า"ฉันลุกขึ้นก่อนจะมายืนตรงหน้าแฟนเก่า "กูสิเอาหยังมาเจ็บ กูถามแหน่เถาะ บักสันดาน"