เพื่อน(แอบ)รัก นายวิศวะ ตอนที่ 8 NC
1284 Words
ตอนที่ 8
CLDD Club
ไฟสีม่วงสลับฟ้าในผับสาดวูบวาบ เสียงเพลง EDM ดังสนั่นจนพื้นแทบสั่นไปตามจังหวะ กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมควันบุหรี่ลอยปะปนกัน
ฉันกับเพื่อน ๆ—มิ้น คิอาร่า แอล—นั่งรวมกันอยู่ที่โต๊ะสูงใกล้ฟลอร์เต้นรำ เครื่องดื่มหลากสีวางเรียงเต็มโต๊ะ แอลถือมือถือไลฟ์กับแฟน ๆ ของเธออยู่ตามสไตล์ ส่วนมิ้นก็โยกหัวตามจังหวะเพลงอย่างออกรส คิอาร่าเอาแต่นั่งกอดอกมองบรรยากาศรอบ ๆ อย่างคูล ๆ
“แกต้องดื่มบ้างนะโมอา!” มิ้นยื่นแก้วค็อกเทลสีชมพูมาให้ ฉันยิ้มแหย ๆ แต่ก็ดื่มไปเล็กน้อย ความขมผสมหวานไหลลงคอแล้วทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นบ้าง
หลังจากที่กลับมาจากไปทำบุญให้แม่ ฉันก็เซื่องซึมมากกว่าปกติจนเพื่อนๆ ผิดสังเกตุ ทุกคนเลยลงความเห็นว่าต้องพาฉันมาเปิดหูเปิดตา จะได้คลายความเศร้าลง
“เออ แบบนี้แหละ!” แอลหันกล้องมือถือมาทางฉัน “ทุกคน นี่คือเพื่อนสนิทที่มหาลัยของฉัน โมอา สวยมั้ยล่ะ!”
“แอล! อย่าถ่ายสิ” ฉันรีบยกมือปิดหน้า แต่เพื่อนสาวกลับหัวเราะร่า
ในจังหวะที่ฉันกำลังเถียงกับแอล ฉันไม่รู้เลยว่า…จากอีกมุมหนึ่งของผับที่แสงไฟสลัวกว่าและเสียงเพลงเบาลงนิดหน่อยมีสายตาคมคู่นั้นกำลังจ้องมองฉันอยู่
สายตาที่นิ่ง เงียบ แต่แฝงแววบางอย่างยากจะอธิบาย ไม่ว่าจะเป็นความสนใจ ความคุ้นเคย…หรือบางทีอาจจะมากกว่านั้น
เจ้าของสายตายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบช้า ๆ ไม่ละสายตาไปจากฉันเลยแม้แต่วินาทีเดียว
และฉัน…ยังคงหัวเราะกับเพื่อน ๆ โดยไม่รู้เลยว่ากำลังถูกจับตามองอยู่ทุกอิริยาบถ
ฉันยังหัวเราะกับเพื่อน ๆ อยู่ที่โต๊ะ เสียงเพลง EDM ดังระเบิดจนแก้วบนโต๊ะสั่นตามจังหวะ จู่ ๆ ก็มีเงาร่างสูงเข้ามาหยุดตรงหน้า
ผู้ชายคนหนึ่งในเสื้อเชิ้ตขาวปลดกระดุมเม็ดบนออกเล็กน้อย ยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้ม เขาโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้ได้ยินชัดท่ามกลางเสียงเพลง
“นั่งตรงนี้ได้มั้ยครับ?”
ฉันชะงักไปเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันตอบ แอลก็โพล่งขึ้นก่อน “ได้สิคะะะะ! เชิญเลยค่ะ!”
เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วหันมาหาฉันโดยตรง “ผมขอซื้อดริ้งค์ให้คุณสักแก้วได้มั้ย?”
ฉันทำท่าจะปฏิเสธ แต่ มิ้นรีบสะกิดแขนฉัน “โมอา! รับไปเถอะน่า แค่ดริ้งค์เองงงงง”
คิอาร่ากอดอกแต่พยักหน้านิด ๆ “ลองเปิดใจดูบ้างก็ไม่เสียหายหรอก”
ฉันกัดริมฝีปาก ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “ก็…ได้ค่ะ”
เขายิ้มกว้างทันที สั่งเครื่องดื่มกับพนักงาน ก่อนหันกลับมาหาฉันอีกครั้ง “ผมชื่อเจ”
“โมอา…” ฉันตอบสั้น ๆ เสียงเกือบจะกลบไปกับจังหวะดนตรี
เครื่องดื่มถูกยกมาเสิร์ฟ เจเลื่อนแก้วเข้ามาตรงหน้าฉันแล้วเอ่ยเบา ๆ “ชนแก้วกันหน่อย”
ฉันยกแก้วขึ้นอย่างเก้ ๆ กัง ๆ แล้วชนกับเขา เสียงแก้วกระทบกันเบา ๆ ท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกึกก้อง
“เต้นด้วยกันมั้ย?” เขายื่นมือมาให้
ฉันกำลังจะส่ายหน้า แต่เพื่อน ๆ ที่โต๊ะกลับส่งเสียงเชียร์พร้อมกัน
“ไปเถอะโมอาาาา!!” มิ้นเขย่าแขนฉัน
“ใช่ หัดทำอะไรที่ไม่เคยทำมั่ง!” แอลโห่เสียงดัง
คิอาร่ายกคิ้ว “อย่าคิดมาก ลุกไปเหอะ”
สุดท้ายฉันก็ยอมให้เจพาออกไปยังฟลอร์เต้นรำ เสียงเพลงกระแทกเข้ามาในอก แสงไฟวิบวับสาดไปทั่วร่างกาย เราเริ่มขยับตัวตามจังหวะ ฉันพยายามปล่อยตัวปล่อยใจไปกับบรรยากาศรอบ ๆ
แต่ไม่รู้ทำไม…ทุกครั้งที่เงยหน้าขึ้น ฉันกลับรู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งยังคงจ้องตามมาจากอีกมุมของร้านอย่างไม่วางตา
หลังจากเพลงเปลี่ยนเป็นจังหวะที่เร็วขึ้น เจก็พาฉันกลับมาส่งที่โต๊ะ ฉันยิ้มขอบคุณเขาสั้น ๆ ก่อนจะทรุดตัวนั่งลง รู้สึกหอบเล็กน้อยเพราะการเต้นเมื่อครู่ ทั้งที่จริงฉันไม่ใช่คนชอบเต้นนัก แต่บรรยากาศมันพาไป
“กรี๊ดดดดด!! โมอาาาาาา!!” มิ้นโผเข้ามากอดแขนฉันทันที “แกดูสนุกมากกกกกก!”
แอลหัวเราะพลางยกแก้วขึ้น “ช็อตนี้ต้องฉลองเว้ยยยย! เพื่อนกูเริ่มใช้ชีวิตเป็นแล้วเว่ยยยยย!”
คิอาร่าไม่พูดมาก แค่ยกแก้วขึ้นชนกับของแอลและพยักหน้าน้อย ๆ แต่ฉันเห็นรอยยิ้มมุมปากที่หาดูยากจากเธอ
“ดื่ม ๆๆๆ!” แอลเริ่มรินเหล้าเพิ่มให้ทุกคน กลายเป็นว่าบรรยากาศบนโต๊ะสนุกคึกคักยิ่งกว่าเดิม
ไม่นานนัก เพลงบนฟลอร์ก็เร่งจังหวะขึ้นอีกครั้ง แสงไฟสาดสีแดงกับม่วงตัดกันไปมา มิ้นตบมือดังปังแล้วลุกขึ้นแทบจะทันที
“ไปเต้นกันเถอะ! เพลงนี้คือที่สุด!!”
“เอาด้วย!” แอลรีบคว้ากระเป๋าเล็ก ๆ ของตัวเองแล้วลากคิอาร่าออกไปด้วย
คิอาร่าทำหน้าเอือม ๆ แต่ก็ยอมลุกตามไป ไม่วายหันกลับมาบอกฉัน “ฝากของด้วยนะโมอา”
เหลือฉันนั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะ ขณะที่เพื่อน ๆ โยกย้ายไปบนฟลอร์ เสียงหัวเราะ กรี๊ดกร๊าด และจังหวะเพลงที่กระแทกหัวใจทำให้
บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสนุกสนาน
ฉันวางแก้วลงบนโต๊ะ มองภาพเพื่อน ๆ ที่กำลังเต้นอย่างสุดเหวี่ยงตรงหน้า แล้วแอบยิ้มออกมาเล็กน้อย—อย่างน้อยคืนนี้ พวกเราก็ยังมีช่วงเวลาที่ได้หัวเราะด้วยกัน
ฉันยังนั่งมองเพื่อน ๆ เต้นอยู่ที่ฟลอร์เพลิน ๆ จนไม่ทันสังเกตว่าเจเดินกลับมาที่โต๊ะ เขาถือแก้วเหล้ามาสองแก้ว วางตรงหน้าฉันหนึ่งแก้วพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
“นี่…ลองดื่มดูสิ ผมสั่งสูตรพิเศษมาให้คุณ”
ฉันลังเลเล็กน้อย “เอ่อ…ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ฉันก็เมาเป็นนะ”
“ไม่แรงหรอก สบาย ๆ” เขายิ้มกว้าง พลางเลื่อนแก้วมาใกล้จนแทบแตะมือฉัน “ถือว่าเป็นเพื่อนใหม่ ซื้อให้ อย่าปฏิเสธเลย”
ฉันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกแก้วขึ้นชนกับของเขาแล้วดื่มเข้าไปหนึ่งอึก รสชาติขมจัดกว่าแก้วที่ผ่านมา แต่ฉันพยายามฝืนยิ้ม ไม่อยากดู
เป็นคนอ่อนหัดสักเท่าไหร่ “อืม…ขอบคุณนะ”
เจหัวเราะเบา ๆ แล้วเอนตัวลงกับเก้าอี้เหมือนพอใจในคำตอบนั้น
ไม่กี่นาทีต่อมา…
ร่างกายฉันเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้า แต่ขณะเดียวกันก็หนาวสะท้านจนแขนขนลุก หัวใจเต้นแรงผิดปกติ หายใจติดขัดราวกับมีบางอย่างกดทับอกไว้
“อะ…เอ๊ะ…” ฉันเผลอวางมือบนโต๊ะเพื่อพยุงตัว แต่แรงกลับหายไป
เจโน้มตัวเข้ามาใกล้ น้ำเสียงเหมือนกระซิบ ลมหายใจร้อนเป่ารดต้นคอขาวผ่องจนขนลุกซู่ “เป็นอะไรหรือเปล่า? หน้าคุณแดงมากเลยนะ”
“ฉัน…ฉันรู้สึก…แปลก ๆ…” เสียงฉันแหบพร่า ร่างกายร้อนรุ่มแต่เหงื่อเย็นผุดเต็มหน้าผาก หายใจติดขัดเหมือนอากาศรอบตัวหายไป
เสียงเพลงรอบข้างดังกลบหูจนพร่า ภาพตรงหน้าเริ่มเบลอ ฉันพยายามหันไปทางฟลอร์เพื่อมองหาเพื่อน ๆ แต่สายตาพร่ามัวจนแทบมองไม่เห็น
หัวใจฉันเต้นถี่เร็ว นี่มันไม่ใช่อาการเมาแน่ ๆ…
- Writer
