ภรรยาบรรจง

แสงจันทร์ของคืนเดือนหงายที่เล็ดลอดผ่านเข้ามาในห้องตกกระทบกับสายตาของ ธาม อย่างเหมาะสม หากจะมีสิ่งอื่นใดในห้องที่เหมาะสมไปกว่าการมองเห็นของเขาในยามนี้ก็คงเป็นสิ่งที่กำลังดึงดูดสายตาของเขาอยู่ในตอนนี้ เรือนร่างงดงามราวกับถูกสรรค์สร้างผ่านปลายพู่กันของจิตรกรเอกของโลก หากเป็นภาพที่มีชีวิตและกำลังถูกอาบไล้ด้วยแสงจันทร์และสายลมหนาวอ่อนๆ ใจหนึ่งเขาอยากจะเป็นแสงจันทร์ที่กำลังลูบไล้สัมผัสเธอ แต่อีกใจก็มองว่าเธองดงามเกินที่จะสัมผัสให้แปดเปื้อน ธามสูดหายใจลึกก่อนจะปล่อยมือที่ประคองสะโพกเธอไว้ในคราแรก…เมื่อรับรู้ว่าเธอสามารถที่จะควบคุมมันได้โดยที่เขาไม่ต้องประคองไว้ เขาวางมือทั้งสองข้างบนที่นอนแทน มองร่างเปลือยเปล่างดงามที่กำลังขยับไหว…บนตัวเขา ธามกำลังไม่แน่ใจว่าเพราะแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปหรือเปล่าที่ทำให้เขารู้สึกสงสัยในเรือนร่างของเธอ เขารู้ว่าเธอเป็นภรรยาที่สมบูรณ์แบบตามความคาดหวังของเขา ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนมันเป็นข้อพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี รวมถึงเรื่องที่กำลังดำเนินไปอยู่ในตอนนี้…มันเป็นไปตามครรลอง ตามที่สามีภรรยาพึงปฏิบัติต่อกัน เขารู้ว่าเธอทำได้ดีและพอดีกับเขาเสมอมา แต่เขาเหมือนจะเพิ่งได้รู้สึกว่านอกจากเธอจะทำมันได้ดีแล้ว มันกลับมีความเป็นธรรมชาติที่ไม่สามารถปั้นแต่งได้ ซึ่งมันน่าหลงใหลพอๆ กับเรือนร่างงดงามของเธอ เหงื่อที่ซึมไปทั้งผิวนวลเนียนที่เขาจินตนาการได้ว่าถ้าลองสัมผัสจะนุ่มละมุนมือแค่ไหน ผมยาวสยายที่ระตามใบหน้า ลำคอ ลาดไหล่ ใบหน้า ที่แหงนหงายไปด้านหลังเล็กน้อย ดวงตาหลับพริ้ม ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากัน หากก็ส่งเสียงที่ฟังไพเราะเสนาะหู สิ่งที่เขาได้มอง ได้สัมผัส ธามนึกไม่ออกจริงๆ ว่าเธอจะบรรจงสรรค์สร้างมันขึ้นมาได้อย่างไร นอกเหนือ จากว่ามันเป็นอารมณ์ความรู้สึกของเธอจริงๆ ยิ่งเมื่อยามที่ดวงตาคู่สวยลืมสบตากัน ยิ่งเป็นภาพที่ละสายตาได้ยาก มือที่วางบนหน้าท้องแข็งแกร่งของเขากดน้ำหนัก เผลอจิกลงไปในบางครั้ง ทำให้เขาเองก็เผลอขยำผ้าปูที่นอนแน่นโดยไม่รู้ตัว ลมหายใจหอบกระชั้น เสียงครางหวานผะแผ่ว มันกำลังทำให้อารมณ์ของเขาปะทุอย่างรุนแรง เขาอยากจะคว้าร่างนั้นเข้าหา กดเธอไว้ใต้ร่างและกระหน่ำเข้าหาอย่างบ้าคลั่ง หากก็กลั้นใจทำได้เพียงขยำผ้าปูที่นอนแน่น ส่งเสียงคำรามต่ำในลำคอ ปล่อยให้เธอขยับไหวอยู่บนตัวเขาจนทุกอย่างดำเนินถึงปลายทาง ร่างเปลือยเปล่าซุกซบลงมาอย่างหมดแรง ลมหายใจหอบเหนื่อยดังอยู่ข้างๆ หู จนธามโอบกอดเธอไว้ ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังชื้นเหงื่อ จูบที่ขมับเบาๆ แทนการปลอบโยนและคำขอบคุณ...ไม่มีความรู้สึกละเอียดอ่อนใดเข้ามาเกี่ยวข้อง มันเป็นเพียงการปลอบโยนที่ธามพึงกระทำให้ผู้หญิงของเขา…และยิ่งเธอคนนั้นอยู่ในฐานะภรรยา นานทีเดียวกว่าคนที่เกยอยู่บนตัวเขาจะหายใจปกติ เธอยกตัวมองเขา ยิ้มจางๆ ให้เล็กน้อย เป็นรอยยิ้มพิมพ์ใจที่เขาเริ่มจะคุ้นชิน ไม่มีความรู้สึกใดๆ ในรอยยิ้มนั้น…ธามยิ้มตอบเธอ ชั่วขณะหนึ่งก่อนที่เธอจะลุกจากตัวเขา นั่งพับเพียบอยู่ข้างๆ แล้วเอ่ยถามด้วยประโยคคุ้นหู “คุณธามจะอาบน้ำก่อนไหมคะ” “เชิญคุณกลางก่อนเลยครับ ผมยังมึนๆ อยู่นิดหน่อย ที่งานเลี้ยงดื่มเยอะไปหน่อย” เธอยิ้มให้เขาอีกครั้ง ก่อนจะลุกจากเตียง หยิบชุดคลุมที่หล่นอยู่บนเตียงขึ้นมาสวมแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ธามหลับตาลง เริ่มจะรู้สึกมึนศีรษะขึ้นมาจริงๆ ซึ่งคงเป็นผลมาจากไวน์ที่เขาดื่มเข้าไป และเหมือนมันจะทำให้เขาอยากหลับไปทั้งอย่างนี้ ทั้งๆ ที่ควรจะไปอาบน้ำให้เรียบร้อยเสียก่อนหลังจากที่เพิ่งผ่านกิจกรรมเมื่อครู่ สำนึกส่วนลึกทำให้ความรู้สึกของเขายังไม่ยอมหลับทั้งที่ลืมตาแทบจะไม่ขึ้นอยู่แล้ว จึงทำให้รับรู้ถึงกลิ่นสบู่จางๆ การเคลื่อนไหวบนเตียง ก่อนที่ผ้าเย็นๆ จะแปะลงบนใบหน้า ธามลืมตาขึ้นมองเธอ เธอยิ้มให้เขาขณะซับใบหน้าให้ แล้วก็เช็ดตัวให้เขาจนเสร็จเรียบร้อย “คุณธามต้องการเสื้อไหมคะ” “ครับ ถ้ายังไงรบกวนคุณกลางช่วยหยิบเสื้อคลุมให้ผมทีนะครับ” เขาต้องลุกขึ้นมาสวมเสื้อคลุม ก่อนที่จะทิ้งตัวนอนอีกครั้ง แล้วก็หลับตาลงทันที ธามอ้างว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ และเป็นในอีกหลายๆ อย่างที่เกิดขึ้นในครั้งนี้…เมื่อกี้เขามองภรรยาของเขาต่างจากที่เคยมอง และตอนนี้เขากำลังคิดเรื่องของเธอ สุพรรณิการ์ หญิงสาวที่เขามองครั้งแรกก็รู้สึกถูกตาต้องใจ และคิดว่าเธอน่าจะเหมาะสมในฐานะภรรยา…เธอเป็นแบบนั้น ราวกับว่าเธอเกิดมาเพื่อทำหน้าที่ภรรยาของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ เธอวางตัวได้ดี ดูแลเขาได้เป็นอย่างดีเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะปฏิบัติต่อสามีของเธอ ให้ตาย แล้วเขาก็อดนึกถึงเรื่องเซ็กส์เมื่อครู่ขึ้นมาไม่ได้ เธอกับเขาเข้ากันได้ดีตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอรู้ทุกอย่างและทำมันได้ถูกต้อง…จนเขาเกือบจะลืมคืนแรกของการเข้าหอไปเสียเลย แล้วจู่ๆ ตอนนี้เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าก่อนที่ภรรยาของเขาจะคอยถามเขาทุกครั้งเรื่องอาบน้ำ หรือดูแลเช็ดตัวให้เขาในบางครั้ง...คืนเข้าหอเขาเป็นฝ่ายอุ้มเธอเข้าห้องน้ำ สมองของธามกำลังคิดอะไรหลายๆ อย่าง แต่มันก็ล้าเกินกว่าเขาจะคิดได้หมด แล้วเขาก็หลับไปในเวลาอันรวดเร็ว ในคืนเดือนหงายที่มีสายลมหนาวโอบล้อมบางเบา บนเตียงนอนกว้างใหญ่ คนสองคนกำลังนอนเคียงข้างกันเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา…ด้วยระยะห่างที่ถูกทิ้งไว้พอสมควร เป็นระยะที่เท่าเดิม ไม่เคยไกลหรือใกล้ไปมากกว่านี้