YOURS TO TAME (R-18+)

KEVIN Cold. .. and a quiet place that I am in right now is like a nightmare that is repeated. Ang kirot na bumabalot sa dibdib ko ang laging nagpapaalala sa akin ng isang malaking pagsisi sa nakaraan, na sa araw-araw ay mahirap na kalimutan. This nightmare is something that i want to disappear because it keeps pushing me deeper down my guilt and anger. But, i keep choosing to suffer more than to let go of this dark hole, because i always hate the feeling of being left alone, even if the time is short, i want to feel the warmth of being embraced full of love and trust. Hindi ito ang unang eksena na mangyayari ito sa akin, pero ang excitement at tuwa na nararamdaman ko ngayon ay walang kapantay. Sa madilim na daan, nagmadali akong naglakad papasok sa isang mansyon. My excitement is overflowing, i can't wait to see her! Binuksan ko ang pinto, agad tumambad sa akin ang isang babae na sa araw-araw ay sabik kong makasama. Nagsimulang kumabog ang dibdib ko, gumuhit sa akin ang malawak na ngiti kasabay ng pagtutubig ng mga mata ko. Ghosh, i really miss her! "Ate Lizzy!" tawag ko sa pangalan nito. As always, from the sink she turned to me and smiled, she was only ten years old but she is the most cool and beautiful big sister that i know so far. "Kanina ka pa ba riyan? Sorry natagalan ako nag-abala ka pa tuloy na bumaba. Maupo ka," She said that I immediately did. Naupo ako kaharap ang mesa kung saan niya inilapag ang baso na may lamang gatas. "Para makatulog ka agad," She added. Naupo rin si ate Lizzy sa tabi ko, dahilan ng pagkabog pa ng dibdib ko. I wish that she didn't notice how loud my heartbeats were. It's embarrassing. Isang malambing at magaang haplos ang nagpahinto sa akin mula sa malalim na pag-iisip. Ang mainit niyang palad kasabay ng maamo niyang mga mata ang siyang tuluyang nagpatulo ng mga mula mula sa mga mata ko. "B-bakit? Sinaktan ka nanaman ba ni Mom?" Bakas sa mga mata niya ang pag-aalala. "Pwede mong sabihin sa akin Kev. Hindi ka nag-iisa naandito ako!" She whispered full of concern. "What if i tell you that i miss you so bad!" My voice cracked when the pain in my chest kept tightening. I know that this is just a dream, but this is the only way to see her again and feel her. I reached for her hand that was on my face, I pressed her hand to my cheek and closed my eyes to feel the warmth from her palm. Finally, i feel calm and safe, this is the feeling that i am longing for every time. "I swer to God that when I find you, i will never let you go!" Mabilis na naagaw ng isang malakas na halakhak mula sa isang lalaki na nasa harap namin ang umagaw ng atensyon ko. "f**k! This is the reason why i always call you a fúcking weakling. Don't you agree, Kevin?" madiin na sabi nito habang pinupunasan ang mga mata. "Found her? Like dàmn, you are insane!" He chuckled. "She left you behind, and let me remind you that she never came back for you and will never come back to get you out of this mess! Ni hindi mo nga siya tunay na kapatid, and you want to find her, for what?" Michael shouted. "Enough!" ganti kong sigaw. Inangat ko ang parehong mga kamay para takpan ang mga tainga ko, ayoko nang marinig ang mga walang kwentang diskusyon niya. Ayokong lamunin ako ng galit at paghihiganti tulad ng nasa kanya. "Really? You don't want to be like me? Come on, Kevin, don't forget that we are one." Naglakad ito palapit sa akin. Patuloy akong makatungo habang takip nang mga kamay ko ang mga tainga ko, ginagawa ang makakaya para hindi mapakinggan ang mga sasabihin at sinasabi niya. "I don't care if you want to avoid what i am saying but don't forget this, Kevin. . .ginawa mo ako dahil mahina ka, kung wala ako wala kang magagawa. Naboo ako sa galit at mga pagsisisi mo. And now you want to act like i am not here? Búllshit!" "Stop it!" hiyaw ko sa kanya. Boong lakas nitong inalis ang kamay ko na nakaharang sa tainga ko at bumulong. "You stop and fall asleep, let me drive the destination of your way tonight." Huling mga salita ang nagpaulit-ulit sa pandinig ko bago tuluyang sumubsob ang sarili ko sa mesa na parang naubos ang lakas ko. Wala akong nagawa kundi ang magpadala sa pagsara ng mga talukap ng mga mata ko. MICHAEL Binuksan ko ang mga mata, isang malawak na ngiti ang sumunod nang sa wakas ay magtagumpay ako sa gusto kong mangyari, na muling mapasaakin ang katawan na ito para gawin ang mga gusto at nagpapasaya sa akin. I know that this brat is a nerd that hates troubles, that is why every time he is trying so bad just to hide his bad manners. Funny, indeed. But, i feel exhausted, i think this brat Kevin is avoiding deep sleep just so he can stay in this body. What a childish trick. Inabot ko ang phone na nakapatong sa maliit na mesa. "It's twelve midnight," i whispered. Shít, i wasted a lot of time chatting with this brat. If I change sooner i am sure that in this hour i am with girls inside the hotel fúcking like there's no tomorrow! Nagmadali akong bumaba sa kama at nagpalit ng black turtle neck shirt at pants na binagayan ko ng black coat. Sa simpleng pananamit, lumilitaw pa rin ang kakisigan at kagandahan ng awra ko, sumasabay rin dito ang gwapo kong mukha. Of course, i am half American and Filipino after all. Kung katulad ko lang sana manamit at mag-ayos si Kevin, 'di sana ay hindi na siya vírgin hanggang ngayon. What a waste. Nang matapos sa pag-aayos, agad akong lumabas sa kwarto. Sa kalagitnaan ng paglalakad, isang awra ng lalaki ang nagpahinto na nakatayo sa likuran ko. Nilingon ko ito. "Kevin, where are you going this late?" Liam said while his staring at me suspiciously. Shoot! I have to act like that bastard Kevin to escape with this Secretary of him. I smiled like an àss, dáng! "Magpapahangin lang," I replied still copying Kevin. "Can't sleep?" Nilapitan ako nito saka tiningnan nang nanunuri. "I think i am just stressed," I added, still wearing this uncomfortable smile. "You think?" He stopped moving in front of me. "You have to sleep now, Mr. Cromwell, or else you will get up late tomorrow on your first day of school. Ikaw ang presedente ng boong school na pag-aari ng mommy mo, h'wag mo sanang pabayaan ang tungkulin mo bilang estudyante roon at tagapagmana. Be more responsible, Mr. Cromwell, or should i call you Mr. Michael?" Fúck! I think i have no choice, he already knows who's who. Dàmn, this guy's instinc is sharp as f**k! "Oh, no! You caught me!" komento ko at nagpakawala nang malawak na ngiti. He will never catch me, not this time. Bago pa man ako nito mahawakan, mabilis kong tinapik ang kamay niya at diretsong kinabig ang pinto ng mansyon. Nang mabuksan ko ang pinto, malakas na kuryente ang bumalot sa katawan ko dahilan ng awtomatikong panlulumo ng mga tuhod ko at kalamnan, napaluhod ako sa sahig habang habol ang hininga. Dàmn that taser! "Don't try to fool me, Michael. I know that was you, because if you are Kevin, he will just sleep at this hour. I don't want to hurt the both of you, but you are different, we both know that i can't stop you from using words. I don't want to ruin the reputation of both of you even though you are just a part of Kevin's mental brakedown, you have to behave," He said emphatically. This is why i don't like this guy, he's like a parent even though we are just the same age. Masyado siyang madada. Kung hindi lang paralisado ang katawan ko ngayon ay malamang naturuan ko siya ng leksyon, ang lakas ng loob niyang pigilan ako sa gusto ko. Punyeta! ELIE Mula sa pagkakahiga, naupo ako at muling sinuri ang mga gamit ko na siyang gagamitin ko bukas sa pasukan. Alas dose na hindi pa rin ako makatulog. Hindi maikakaila ang kabang nararamdaman ko ngayon pa lang, dahil ang papasukan kong school ay isa lang namang pinakamayamang school dito sa Pilipinas. Pag-aari ng Cromwell family ang Well University. Dahil sa kagustuhan kong makapasok sa college ay ginawa ko ang lahat makakuha lang ng scholarship sa maraming school kung saan ako nag-apply, swerte ko lang dahil sa Well university ako napunta. Nag-aalangan man dahil sure ako na mayayaman lahat ng naroon at malalakas ang impluwensya sa kapangyarihan, hindi ko 'yon hahayaan na makahadlang sa mga pangarap ko na gusto kong tuparin. "Oh, anak. Gising ka pa rin anong oras na, ah! First day mo pa naman ng pasok sa school bukas," ani mama nang makapasok sa loob ng kwarto. Hinarap ko si mama. "Sorry po, kinakabahan lang siguro ako. Kase ba naman, ma,halos pinapangarap na school ng marami ay papasukan ko na bukas," masiglang responde ko nang may pagmamalaki. "Hindi ka dapat kabahan lalo na at matalino ka. Kayang-kaya mo sila pataubin," komento ni ate Keith, tinanguhan naman ni mama na nagpangiti sa akin. Kahit kailan talaga napapalakas nila loob ko. "Hindi naman ako nakikipag kompetensya, ate." "Kahit na, dapat lakasan mo lang ang loob mo at magtiwala kay God. Naniniwala kami sa iyo Lizzy!" dagdag pa ni ate. "Hanggang kailan mo ba ako tatawaging Lizzy, ate? Elie na ang pangalan ko," pangangaral ko rito. "Tama na nga iyan at matulog na kayo. Baka magising pa ang papa niyo lalo na kayong hindi nakatulog," saway ni mama na sinunod namin. Muli akong bumalik sa higaan, ngayon ay tumabi na sa akin si ate. Nang makalabas si mama kasabay ng pagsara ng pinto, hinarap muli ako ni ate. "Sorry, bunso. Nadulas ako kanina sa pagtawag sa iyo ng Lizzy. Nalulungkot ka nanaman tuloy!" "Okay lang, ate. Kahit naman hindi mo ipaalala sa akin ang nakaraan, maaalala ko pa rin. Pero, kumusta na kaya sila?" "fifteen years na rin ang nakalipas, masyado ka nang naghirap sa pag-iisip sa kanila lalo na kay Kev. Siguro enough na ang fifteen years para kalimutan mo na sila, Elie," ani ate. "Hindi naman gano'n kadali iyon, ate. Sila ang mga umampon sa akin noong time na napulot ako ng mga madre. Binigyan nila ako ng bagong tahanan, lalo na si Kev na itinuring ko nang kapatid. Miss na miss ko na siya, sana ay magkita ulit kami," bulong ko sa sarili.