Azat
Meryem hep farklıydı. Küçüklüğünden beri peşimde dolanır, sorular sorar, beni sinir ederdi. Ben de onu hep “küçük kız” olarak gördüm. “Kardeşim gibi” dedim. Başka ne olabilirdi ki?
Ama bu son zamanlarda… bilmiyorum. Bir şeyler değişti. Belki o değişti. Belki ben.
O sabah kapıyı çaldım, duymadı. İçeride müzik çalıyordu. İçeri girdiğimde gözüm gördüğüne inanmadı. Bornozuyla, saçları ıslak, elinde krem... Ne yapıyordu o hâlde ortalıkta?
Yutkundum. “Kapıyı çaldım ama sen müzik açmışsın,” dedim.
“Görüyorsun, spa day!” diye sırıtınca kendime geldim. Gözlerimi kaçırdım, bornozu gevşekti. Görmemem gereken şeyleri gördüm sanki.
Sonra o lafı etti ya…
“Yardıma mı geldin Azatcığım? Hadi kremi sen sür.”
Krem mi? Delirdi bu kız! Ama sesimdeki öfke, içimdeki karışıklığı bastıramadı. Çünkü...
