Chapter 11 ไม่กลับ
1083 Words
อุตส่าห์ได้แต่จดๆ จ้องๆ อดเปรี้ยวไว้รอหวาน เรื่องอะไรจะปล่อยให้เธอลอยนวลหนีไปสบายใจเฉิบ
รอก่อน... ไม่นานนี้หรอก
มุมปากที่ยกแล้วกดลึกแวบหนึ่งอยู่ในสายตาของพันแสงเข้าพอดี หัวหน้าคนงานหนุ่มได้แต่ลอบยิ้ม มั่นใจแล้วว่า สิ่งที่เขาคิดนั้นถูกต้อง
สามเดือนต่อมา...
“ตอนนี้ไร่พฤกษ์พนาเป็นที่รู้จักกันมากขึ้นเยอะเลยนะครับ ดูเพจเราสิครับคุณเข้มมีคนกดไลค์เยอะเลย”
สำนักงานขนาดกะทัดรัดถูกสร้างขึ้นพร้อมๆ กับกิจการที่เติบโต ไร่พฤกษ์พนากลายเป็นหนึ่งในความสนใจของทั่วประเทศไม่ใช่เฉพาะเหล่าคนที่ต้องการพ่อพันธุ์แม่พันธุ์วัวควายอีกแล้ว
สำนักงานแห่งนี้ เป็นสำนักงานภายใน จัดการเกี่ยวกับงานทุกอย่างในไร่ โรมรันทำงานที่นี่ด้วย นอกจากเขา ยังมีพนักงานออฟฟิศอีกหลายคน ส่วนใหญ่เป็นลูกหลานคนงานในไร่ เรียบจบมาก็มาขอทำงานตามที่ถนัด นอกจากที่นี่ ร้านค้าด้านหน้าไร่จะมีสำนักงานอีกที่ไว้สำหรับติดต่อพบปะผู้มาเยี่ยมชม ซึ่งโรมรันจัดส่วนนั้นไว้ เป็นศูนย์การเรียนรู้ แยกเป็นสัดส่วนชัดเจน พื้นที่ส่วนการเรียนรู้มีประมาณ 10 ไร่เห็นจะได้
โรมรันแค่ปรายตามอง จะไม่มอง คนยื่นไอแพดก็แทบจะทิ่มมันกระแทกหน้าเขาอยู่รอมร่อ
“มึงจะตื่นเต้นอะไรนักหนาวะไอ้พัน จัดระบบจัดการให้ดีล่ะ กูยังไม่อยากดังลงโซเชียล วุ่นฉิบ ตั้งแต่ทำศูนย์การเรียนรู้ ต้องปรับเปลี่ยนอะไรเยอะแยะ ทั้งคนดูงานทั้งมาเที่ยว ถ้าจัดการไม่ดี มันจะกลายเป็นความเสียหายไปซะ”
“เรื่องนี้ ส.บ.ม.ย.ห. วางใจได้เลย ผมจัดการระบบเรียบร้อย เอาอยู่แน่นอน แยกชัดเจนส่วนไหนสำหรับให้ดูงาน ส่วนไหนที่เป็นพื้นที่ห้ามเข้า พวกห้องน้ำห้องท่าสะอาดถูกสุขอนามัย ที่ร้านค้าของไร่ขายของกันไม่พอสักวันเลยครับ”
“ระวังอย่าให้คนนอกข้ามเขตที่เราจัดไว้เข้ามาในไร่ได้ล่ะ มันจะวุ่นวายเพิ่ม มันไปได้สวยก็ดีแล้ว สิ้นปีพวกมึงจะได้มีโบนัสกันเยอะๆ”
“แจ่มเลยครับแบบนั้น เออว่าแต่ คุณเข้มจะให้ไอ้ชาลมันกลับมาไร่หรือเปล่า มันบ่นเบื่อเมืองกรุงจะตายชักแล้ว”
“กลับทำไม”
“อ้าว หนูพุดจะเรียนจบแล้ว นี่ก็ไม่กี่วันจะสอบแล้ว คุณเข้มคงไม่ให้มันเฝ้าหนูพุดทำงานด้วยหรอกนะครับ”
โรมรันนิ่งไปสักพักเมื่อได้ฟัง “งั้นให้มันกลับมา”
เขาจะไปกรุงเทพเอง!!!
เว็บไซต์เอย เฟซบุ๊กและแฟนเพจเอย ของไร่พฤกษ์พนาได้รับการพูดถึงอยู่เนืองๆ ยิ่งเพื่อนๆ รู้ว่าเธอมาจากไร่นี้ พากันมาซักไซ้ใหญ่ เพราะภาพไร่กว้างท่ามกลางขุนเขามันสวยงามจับใจ บ่อยครั้งที่พุดแก้วเข้าไปดูรูปพวกนั้น หากเมื่อก่อนเทคโนโลยีสื่อสารมันพัฒนาเหมือนตอนนี้ เธอคงมีภาพความประทับใจเก็บไว้มากมาย
จากเด็กสาว ในวันนี้เธอกลายเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังจะจบการศึกษาแล้ว เกือบสี่ปี เธอได้เพียงติดต่อไปทางประนอมกับพันแสงเท่านั้น ส่วนผู้ปกครองของเธอน่ะเหรอ ไม่เคยมีโผล่หน้ามาหาสักครั้ง โทรศัพท์สักสายยังไม่มี เห็นไร่พฤกษ์พนาเจริญเติบโตมีชื่อเสียงแบบนี้ พุดแก้วทั้งดีใจและเสียดาย
ดีใจที่บ้านเกิดของเธอเป็นที่รู้จักไปอย่างกว้างขวาง เพราะมันหมายถึงเม็ดเงินที่จะเข้าไปจุนเจือเหล่าพี่น้องคนงานที่นั่น
เสียดายเพราะต่อจากนี้ไป เธอคงไม่ได้กลับไปที่นั่นอีก
ใครจะว่าเธอเนรคุณไม่กลับไปตอบแทนคนที่ส่งเสียเลี้ยงดูก็ช่างเถิด เธอจะกล้ากลับไปได้ยังไง จะมองหน้าโรมรันสนิทใจได้ที่ไหน เมื่อเขาแสดงออกว่าไม่ต้องการเธอขนาดนั้น
“เสียดายอะ ไม่เห็นหน้าเจ้าของไร่เลย ชื่ออะไรนะพุด” อรัญหันมาถามเพื่อนสาว ขณะกวาดนิ้วไปบนจอโทรศัพท์ “คนที่จัดการดูแลทุกวันนี้”
พรพิศมองเพื่อนรัก แล้วตอบแทน
“คุณโรมรัน พฤกษ์พนา”
“เออๆ นั่นล่ะ ไร่นี้เพิ่งเปิดตัวแค่หกเดือน แต่ดังมาก เห็นวิว เห็นธรรมชาติแล้วอยากไปว่ะ เรียนจบแล้วไปเที่ยวกันไหม พุดต้องกลับบ้านอยู่แล้วนี่” ชายหนุ่มหน้าใสสไตล์เกาหลีพูดยิ้มๆ มองเพื่อนสาวคนสวยที่ตนมีใจให้ไปมากกว่าคำว่าเพื่อน
“เอ่อ” พุดแก้วสบตาพรพิศ เพื่อนรักคนสนิทที่เธอเล่าทุกเรื่องให้ฟัง รวมทั้งแผนชีวิตในอนาคต
“เราว่าจะยังไม่กลับไปน่ะโก้ ถ้าโก้อยากไปเที่ยวเดี๋ยวเราติดต่อผู้จัดการที่นั่นให้ได้นะ”
“โหย ไม่เอาหรอก พุดไม่ไปจะเที่ยวสนุกได้ไง คือเมื่อกี้เราคิดเล่นๆ นะว่าถ้าไปกับพุดจะได้รู้จักผู้ปกครองของพุดด้วย ในเน็ตไม่ค่อยมีรูปเลย มีก็เห็นไม่ชัด”
พุดแก้วยิ้มขำอย่างเผลอๆ รู้ว่าทำไมถึงไม่มีรูปเขา
‘ที่นี่พัฒนาไปมากทุกอย่างนั่นล่ะ ยกเว้นคน’ พันแสงเคยพูดกับเธอแบบนั้น เมื่อคุณเข้มอนุมัติเรื่องเอาไร่ลงโฆษณาในอินเทอร์เน็ตแต่มีข้อแม้ว่า ไม่ให้เอารูปเขาลงไปด้วย แต่ใช้รูปพ่อแม่ของเขาแทนในฐานะผู้บุกเบิกก่อสร้างไร่
“โอ๊ย คุณเข้มน่ะเหรอจะให้เอารูปตัวเองลง รอให้ช้างออกลูกเป็นลิงก่อนเหอะ” พรพิศที่คันปากยิบๆ โพล่งขึ้น
“ทำไมอะพิศ คุณเข้มแกหน้าตาขี้เหร่มากเหรอ” เพื่อนในกลุ่มอีกคนถามขึ้น คนอื่นๆ พลอยอยากรู้ไปด้วย
“เปล่า หล่อเข้มออกดุดัน สายตาคมยังกับมีดโกน แถมดุยิ่งกว่าบางแก้ว ปากร้ายยิ่งกว่าทิงเจอร์ ถ้าได้กัดใครสักทีนะ แสบไปถึงขั้วหัวใจเลยล่ะแก”
“โห เว่อร์ไปมั้ง”
“ไม่เชื่อถามไอ้พุดดิ”
“ก็...คุณเข้มแกออกดุๆ แล้วก็ชอบความเป็นส่วนตัวน่ะ” เมื่อเพื่อนต่างมองมา พุดแก้วเลยจำใจต้องตอบกลางๆ พลางยิ้ม รีบหาทางเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่เอาแล้วคุยแต่เรื่องไร่ ไปห้องสมุดกันดีกว่า อาทิตย์หน้าจะสอบไฟนอลแล้วนะ มีหนังสือที่เราสนใจ ใครจะไปบ้าง”
- Writer
