งานเข้า!!!
จะเรียกว่าอย่างนี้ก็ได้ เรรันต์ถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว เหงื่อแตกพล่าน มือชาวาบ หยิบช้อนขึ้นมาถือค้างไว้ ตามองคนตรงข้าม ที่ตอนนี้จ้องหน้าเธอเขม็ง ในขณะปากเขาเคี้ยวอาหารปกติ เรรันต์ขนลุกซู่ เสียวสันหลัง กลืนน้ำลายลงคอดังเอือก ก่อนจะชะงัก หันไปขานรับคุณนายอารีย์
“รันต์!”
“คะ?” ที่อยู่ๆ หล่อนก็เสียงดังขึ้นมา
“แม่ถาม ไม่ได้ยินเหรอ”
“ถะ ถามว่าอะไรนะคะ”
เรรันต์ถามย้ำหน้าเหวอ คุณนายอารีย์ถึงขั้นถอนหายใจ
“แม่ถามว่า เรรันต์ไปคอนโดพ่อเบสเขามาจริงเหรอ”
ทำเธอตกใจหนักกว่าเก่า ชำเลืองมองเบสแล้วเม้มปากแน่น เบสเองก็ก้มหน้างุน เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าตัวเองพูดอะไรที่ไม่ควรออกไป
ใช่ เขาพูดมากเกินไปแล้ว
“ เอ่อ..” หันกลับมามองหน้าคิมหันต์บ้าง แล้วก็ต้องหลบ
เมื่อเข้าจ้องเธอตาไม่กระพริบ และไม่รู้จะโกหกอย่างไร จึงบอกไปตามความจริง
“ค่ะ เคยค่ะ”
“รันต์” แล้วเงยหน้าขึ้นมาใหม่
