ทางด้านของเบส หลังออกมาจากคฤหาสน์ของเรรันต์ เขาก็เบิ่งรถไปเที่ยวต่อทันที มันเป็นเรื่องปกตินะสำหรับเขา สุดสัปดาห์สี่ครั้ง เขาก็อยู่จนเช้าซะสี่ครั้ง มันคือความเคยชิน นับตั้งแต่วันที่เขาไม่เหลือใครเลยสักคน ในมิตรภาพระหว่างเพื่อนสนิทกลายเป็นคนรู้จัก ส่วนคนรู้จักกลายเป็นที่ปรึกษา สิ่งนี้แหละที่ก่อตัวหลอมให้กลายเป็นเนื้อสันดานเดียวกัน เบสติดเหล้า ถึงจะไม่ได้ดื่มทุกวัน แต่ก็เลิกเลยแบบไม่ต้องกิน ก็ไม่ได้ แม้วันนี้เขาจะมีแฟน แฟนที่เขารอคอยจะมีมานาน กับผู้หญิงคนนึงที่เขาแอบรักมาตลอดตั้งแต่ไฮสคูล ถึงวันนี้มันจะกลายเป็นจริง
แต่ทว่า สัญชาตญาณยังบอกเขาอยู่ เกี่ยวกับความรักที่ยังไม่ปลอดภัย กับบางคนไม่จำเป็นต้องสืบค้นให้เสียเวลาเปล่าก็รู้ว่าจิตใจเป็นเช่นไร
“นั่งคนเดียวเหรอ นั่งด้วยคนได้ไหม”
เสียงใสแฝงจริตของคนมาใหม่ ที่อยู่ๆเดินมาหยุดตรงหน้าเขา ทำเบสละสายตาจากแก้วเหล้าในมือขึ้นไปมอง แว้บแรกที่เห็นแล้ว
