หลังจากเบสโพล่งประโยคขอคบหากับเรรันต์ออกมา นอกจากมีปากกาที่หลุดจากง่ามนิ้วแล้ว ยังมีปากที่อ้ากว้างค้างของเธออีกด้วย เบสปั้นหน้าขอความเห็นใจสุดๆ เรียกคะแนนจากสายตาละห้อยนั้นสุดฤทธิ์ เขาไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธจากเธอเลย ในขณะหญิงสาวเหมือนจะใบ้กิน จนกระทั่งมันนานเกินไป ทำให้คนใจร้อนอย่างเบสทนรอต่อไม่ไหว เขายื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยเธอไว้ แล้วเขย่าไปมา
“นะ รันต์นะ เบสชอบรันต์จริงๆ อย่าใจร้ายกับเบสเลย”
“แต่ว่า..”
“นะ ไม่อยากได้ยินคำว่าแต่”
“คือ..”
“คำว่าคือก็ไม่เอา"
เบสขัดคอเธอทุกทาง ดักเธอจนเจอทางตันแบบนี้ ตอนนี้เบสเลยไม่ต่างกับเด็กน้อยขี้อ้อนร้องขอขนม เธอนิ่ง ครุ่นคิด ก่อนตัดสินใจตอบ
“ก็ได้”
“จริงเหรอ จริงๆนะรันต์” เขาอึ้ง
และความลืมตัว ทำเขาเผลอดึงมือเธอไปจูบ
“เบส”
หญิงสาวเขิน รีบชักมือกลับ
“เอ่อ.. โทษที เบสดีใจมากไปหน่อย งั้นตอนกลับบ้านให้เบสไปส่งรันต์นะ”
“เราเอารถมา ตะกี้บอกไป
