CHAPTER 1
1179 Words
AFTER TWO YEARS...
"Yudeputa! Okinam!" agad na mura niya nang makita ang mga resume sa ibabaw ng kanyang mesa.
Ilang beses niya nang na orient ang bago niyang sekretaryo sa kanyang mga patakaran pero mukhang sinusukat 'yata ang pasensiya niya.
"Nestor! Nestor! Halika nga't pumasok ka dito!" galit na galit niyang sigaw, at napahilot sa sentido.
He was fuming with anger. How many times he specifically instructed him not to entertained women applicants. May pagkabingi at tanga 'ata ang sekretaryo niya.
Ang kawawang sekretaryo na nakaupo sa harap ng mesang nasa labas lang ng kanyang pintoan, ay biglang nabitawan ang hawak na file sa gulat. Kagyat itong nanginig at agad na napatayo.
Alam ni Nestor na nanganganib siya. Sa wala pang tatlong linggo na naging sekretarya siya ni Octavo ay halos kilala niya ang kanyang boss.
Super strict ito at mala-demonyo kung magalit. Kaya nag-aaalangan siyang pumasok sa silid ng amo.
Marahan niyang binuksan muna ng bahagya ang pintuan at saka sumilip. Nang makita niyang madilim at may bahid ng matinding galit ang mukha ng boss ay napalunok siya ng wala sa oras. Bigla siyang natakot at nagdalawang isip kung papasok ba siya o' hindi. Subalit dahil wala siyang naalalang ginawang masama ay marahan siyang humakbang papasok sa silid nito.
Sa hindi niya agarang pagpasok ay lalong nagalit si Octavo tuloy. "Are you coming in or not?" bulyaw nito sa kanyang pobreng sekretaryo na mas lalo pang kinabahan. "Kapag hindi ka papasok, Nestor, masisisanti na talaga kita! Pumasok ka nang makita mo itong pinaggagawa mo," nangagalaiting wika ni Octavo, at pinanlilisikan siya ng mata.
"A--an-ong p-i-nag-ga-gawa?"gitlang tanong at nauutal na wika ni Nestor.
"Anong wala?! See this!" pasigaw na sabi ni Octavo, at marahas na hinampas ang hawak na mga resume sa may mesa. "How many times I told you, don't entertained women applicants! Never place their resumes on my table. But still you done the worst."
"I did not, Sir. I swear," matapat na wika ni Nestor, at ngunit nasa sahig nakatitig ang mga mata.
"So kusang gumapang ang mga ito sa table ko?" sarkastikong sabi niya sa kanyang namumutlang sekretaryo. "Are you telling me that pigs can fly?"
Tumayo nang tuwid sa Nestor, at nilikom ang lahat na lakas na kayang niyang mahugot. Sinalubong niya ang matalim na titig ng amo. "Hindi po talaga ako ang naglagay niyan, Sir. How can I, if you specifically told not to," matapang niyang wika. "I value my work, Sir. And the job pays well. Kaya hindi ko pwedeng ipanganib ito."
Dumilim ang mukha ni Octavo. "Then how can you explain why this resumes are in my table?!" he yelled at him, and strikes the table violently.
Halos mapalundag si Nestor sa pagkagulat. Magsasalita pa sana muli si Octavo nang biglang bumukas ang pintuan ng kanyang opisina. Nakita niya ang kanyang ina na pinankinitan siya ng mata.
"Go back to your table, Nestor, while I deal with my freaking son," utos ni Leonila sa secretary ng kanyang anak. Umiling siya at tinignan ng masama si Octavo. "Oh my God, Ivo, you should tone down your voice. Mahiya ka naman para kang tindero ng isda sa may kabahayan. Dinig na dinig ang boses mo sa labas! Saka dapat hindi mo pagalitan 'yan si Nestor. Ako ang naglagay ng mga resumes sa ibabaw ng mesa mo. Sa 'kin ka dapat magalit."
"As if naman na payagan mo akong pagalitan ka, Ma!" sabat ni Octavo, at hinilot ang kanyang sentido. "Ma, you shouldn't do that. I thought we already had an agreement that you let me run my own business."
Nakataas ang kilay na umupo si Leonila sa may swivel chair na nasa harapan ng mesa ni Octavo. "I'm your mother. That alone, gives me the right to mind your business," kaswal niyang sagot. "Saka labag sa batas 'yan ginagawa mo. It's against labor code. Hindi mo ba alam, by doing such you're in a way discriminating women."
"Ma, I am the owner of the company. I'm the one paying the wages. So I have every right to decide whether I will hired women or not. And your wrong, Ma, kasi may mga babae din akong mga employees," pagtatama niya sa ina.
"Pero iilan lang sila," giit ng ina, at pinagmasdan siyang mabuti. "Come on, Ivo. You can fooled any one but not your own mother. Hindi ka pa rin ba maka-Move on? Kalimutan mo na si Yanie. Kung galit ka man sa kanya 'wag mong idamay ang lahat ng babae. For goodness sake!, dalawang taon na ang nakalipas subalit hindi ka pa din makalimot!" satsat ng ina niya.
"Please, Ma, 'wag ninyo mabanggit-banggit ang pangalan ng babaeng 'yan," saway niya sa ina, at biglang nagdilim ang mukha. "Saka mali kayo, walang kinalaman ang hiring system ko sa kanya! Nagkataon lang na ayaw ko mag-hired ng babae kasi madami silang extra priorities at nanganganak sila. Plain and simple explanation."
"Naku? Sige nga, eh bakit puro exceptional lang ang mga babaeng na sa work force mo?"
"Cause I needed great talents and skills in my company. Someone who can render service beyond regular hours, can be deploy or transfer to other branches without arguing with me, and can comfortably work at the graveyard shift," sagot niya sa kanyang ina. "And men can easily do that."
Napailing na lang si Leonila. "Son, you need to reassisst your views and vision. Never underestimate women. Yanie migth hurt you deeply but it doesn't mean you have to distrust and despise women in a whole."
"Ma, please drop the subject. Ayaw ko siyang pag-usapan. She was long dead for me," pakiusap niya sa ina, at biglang iniba ang takbo ng pag-uusap. "Don't tell me your here for a chitchat. May kailangan ba kayo, Ma?"
"Oo, iho, before I forget, the Salazar wants to meet you. Saka tumawag din si Manang Loling. Tumawag daw ang anak ni Kanor na si Ranne. Pinapaalam na hindi makakapasok si Kanor dahil naka confine ito sa ospital. Okey lang ba daw sa 'yo na hintayin siyang gumaling? O' maghahanap muna si Loling ng pansamantalang kapalit niya?."
"Huwag na, Ma. Baka sa makalawa ay papasok na din si Mang Kanor. And beside, I can perfectly manage. Kakain na lang ako sa hotel ni Jason or baka uuwi na lang muna ako sa bahay natin, habang nagpagaling pa po siya."
Biglang lumiwanag ang mukha ni Leonila. "Really, uuwi ka sa bahay?"
"Ayaw mo ba, Ma?"
"Gusto! Gustong-gusto ko! Naku, matutuwa si Papa mo 'pag nalaman niya," masayang wika nito, at biglang tumayo para yakapin ang anak. "Ang mabuti pa'y uuwi na ako para maipagluto na kita ng paboritong mong siningang sa miso. Magpapakatay na din ako ng pabo kay Tomas. Gusto mo 'yon di ba? Kalderitang pabo."
Natawa at nailing na lang si Octavo. "Bahala ka, Ma. Whatever make you happy. Masaya na din ako."
Leonila was grinning from ear to ear. Why she wouldn't be, after two years, her son finally decided to go home.
Mapapasalamatan niya talaga si Kanor.
- Writer
