อุ้มรักสามีชั่วคราว

สีหน้าวิตกกังวลของหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยอย่างฟ้าน้ำค้างเผยออกมาอย่างชัดเจน หลังจากที่คุณหญิงวิไลวรรณมาขอร้องเธอในเรื่องที่เธอไม่เคยคิดมาก่อน เดิมที่คำว่าบุญคุณมันสลักอยู่ในหัวใจของเธออยู่แล้วไม่ว่ายังไงก็ต้องตอบแทนบุญคุณให้แก่หญิงชราคนนี้แน่นอน ฟ้าน้ำค้างเป็นเด็กกำพร้าครอบครัวตายไปตั้งแต่เด็ก ด้วยความสงสารทำให้คุณหญิงวิไลวรรณรับเธอมาเลี้ยงดูไม่ต่างจากลูกหลานคนนึง เดิมที่พ่อแม่เธอทำงานเป็นแม่บ้านกับคนขับรถให้กับครอบครัวกุลไพรัตน์มานานหลายปี แต่ในตอนนี้ทั้งสองลากลับไปเยี่ยมยายที่ต่างจังหวัดแต่ขากลับเกิดอุบัติเหตุทำให้เสียชีวิตไปทั้งคู่ ส่วนเธอก็เจ็บหนักพอสมควรแต่ก็รอดชีวิตมาได้ ที่ผ่านมาหญิงสาวใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ได้เรียนหนังสือได้จบในสายที่ชอบ ถึงแม้จะเป็นเพียงลูกแม่บ้านแต่คุณหญิงย่าก็มอบความรักความเอ็นดูให้แก่เธออยู่มาก ด้วยบุญคุณเหล่านี้มันทำให้หญิงสาวรู้ซึ่งอยู่ในหัวใจทุกวินาทีแต่ทว่ามาวันนี้คำพูดขอร้องของผู้มีพระคุณกลับกำลังทำให้เธอกลืนไม่เข้าคายไม่ออก "ฉันรู้ว่าคำขอของฉันมันฟังดูเห็นแก่ตัว หนูน้ำทำเพื่อฉันได้ไหมมีลูกกับพี่เขามีทายาทให้กับฉัน"เขาที่หญิงชราว่าไม่ใช่ใครที่ไหนนั้นคือพัฒน์พงษ์หลานชายคนเดียวของหญิงชรานั่นเอง เพียงแค่นึกถึงใบหน้าของผู้ชายคนนั้นหญิงสาวก็ทำตัวไม่ถูกทันที เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงแม้จะอยู่บ้านเดียวกับชายหนุ่มแต่ทว่าเธอก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับเขาจะเรียกว่าห่างเหินก็ว่าได้ ด้วยนิสัยเย็นชาดูเข้าถึงยากขึ้นพัฒน์พงษ์ทำให้เธอไม่อยากอยู่ใกล้ เขามักจะชอบพูดจาต่อว่าเธอเสมอเวลาคุณหญิงวิไลวรรณมอบของมีค่าหรือให้เงินเธอ "ตะ แต่คุณพัฒน์จะยอมเหรอคะ"เธอรู้ดีว่าเขาไม่มีทางยอมแน่นอน ที่ผ่านมาเขาไม่ชอบขี้หน้าเธอจะตายไป ทุกคนในบ้านก็รู้ข้อนี้ดี "เรื่องนั้นฉันจะจัดการเอง ฉันต้องการที่จะรู้ว่าหนูน้ำยอมทำตามคำขอของคนแก่อย่างฉันรึเปล่า" "น้ำไม่เข้าใจค่ะทำไมถึงต้องให้น้ำมีลูกกับคุณพัฒน์ เอ่อ คุณพัฒน์ก็ดีพร้อมทุกอย่างบางทีคุณพัฒน์อาจจะมีคนรักอยู่แล้วคุณย่าไม่รอคุณพัฒน์แต่งงานมีเหลนให้คุณย่าแทนล่ะคะ?" "แต่งงาน หึหนูน้ำไม่รู้จักหลานชายฉันรึไงกัน อายุขนาดนี้แล้วยังไม่มีใครบ้างานทุกวัน แถมมีผู้หญิงมากมายต้องการจับตาพัฒน์ ฉันกลัวนะหนูน้ำกลัวว่าตาพัฒน์จะพลาดท่าให้กับปลิงตัวไหนก็ไม่รู้ อย่างน้อยผู้หญิงคนนั้นเป็นหนูน้ำคนที่ฉันเลี้ยงดูมา รู้จักนิสัยใจคอยังดีกว่าผู้หญิงพวกนั้นอีก ฉันขอร้องนะหนูน้ำเห็นแก่คนแก่ๆ คนนี้ที่ไม่รู้จะลงโลงวันไหน ช่วยทำให้ความหวังของฉันเป็นจริงได้ไหมจ๊ะ"พอเจอคำพูดบวกกับสายตาอ้อนวอนของหญิงชราตรงหน้าฟ้าน้ำค้างก็ยากจะปฏิเสธ ที่ผ่านมาถ้าไม่มีพระคุณของหญิงชราคนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าชีวิตของเธอจะเป็นตายร้ายดียังไง บางทีในเมื่อนี้เป็นคำขอของผู้มีพระคุณเธอเองก็ควรทำให้ท่านได้สมหวัง "หนูน้ำไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นนะ เอ่อ ฉันจะให้หมอนพจัดการให้ การอุ้มท้องทายาทของกุลไพรัตน์จะทำโดยการใช้วิธีแพทย์ช่วยไม่ใช่อย่างที่หนูคิดสบายใจได้"ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอก็ตัดสินใจง่ายขึ้น อย่างน้อยไม่ต้องหลับนอนกับผู้ชายคนนี้เธอก็โอเค "ถ้างั้น น้ำตกลงค่ะคุณย่า น้ำจะอุ้มท้องเหลนให้คุณย่านะคะ"พอได้ยินอย่างนั้นหญิงชราก็เผยรอยยิ้มออกมาทันที ก่อนหน้าเธอคิดอยากจับหลานชายตัวดีแต่งงานกับฟ้าน้ำค้างซะแต่เห็นทีคงไม่เป็นผลแน่นอน เธอรู้จักพัฒน์พงษ์ดีว่าหัวรั้นมากแค่ไหนถ้าเป็นเรื่องพวกนี้หลานชายเธอไม่มีทางยอมแน่นอน เพราะงั้นเลยคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ใช้วิธีการทางแพทย์มาช่วยให้ฟ้าน้ำค้างอุ้มท้องเหลนของเธอก็คงไม่ยุ่งยากอะไร "ขอบใจนะหนูน้ำ ขอบใจที่เห็นแก่ย่า"หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะระบายยิ้มออกมา พอเห็นผู้มีพระคุณมีความสุขเธอเองก็รู้สึกมีความสุขเหมือนกัน อย่างน้อยเธอก็ได้ตอบแทนพระคุณที่คุณหญิงวิไลวรรณเลี้ยงดูเธอมาให้กินให้ที่อยู่ส่งเสียงให้เธอเรียนอีก บุญคุณมากมายขนาดนี้ไม่รู้ว่าชาตินี้เธอจะชดใช้หมดรึเปล่า "อะไรนะครับ นี่คุณย่าพูดอะไรนะครับ!"พัฒน์พงษ์กลับมาจากที่ทำงานก็ต้องเผยสีหน้าตกใจออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของผู้เป็นย่าเรื่องที่ให้เขามีลูกกับฟ้าน้ำค้าง "ได้ยินไม่ผิดหรอกเจ้าพัฒน์ ย่าต้องการให้หลานมีลูกกับหนูน้ำ วันนี้ย่าคุยเรื่องนี้กับหนูน้ำแล้ว หนูน้ำก็ยินดีที่จะมีลูกกับแก" "ไม่คิดว่าเรื่องนี้มันแปลกไปหน่อยเหรอครับ จะให้ผมมีลูกกับผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ?" "เอ๊ะเจ้าพฒน์ทำไมพูดแบบนี้ ผู้หญิงแบบนี้หนูน้ำมันยังไง ย่าเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กก็เห็นว่าหนูน้ำเป็นเด็กดีน่ารัก ตลอดเวลาที่ผ่านมาหนูน้ำทำตัวดีมาโดยตลอด" "หึ มันอาจเป็นเพียงภาพลวงตาก็ได้นะครับ หนูน้ำของคุณย่าคงไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้น"ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด เขาไม่ได้โง่ถึงจะเชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นดีเลิศอย่างที่คนเป็นย่าพูด "ไม่รู้แหละยังไงหลานก็ต้องมีลูกกับหนูน้ำ ย่าแก่จนอายุปูนนี้แล้ว หลานก็อายุมากขึ้นทุกวันทำแต่งานไม่รู้ว่าน่าจะมีโอกาสอุ้มเหลนรึเปล่าก็ไม่รู้ อีกอย่างย่าไม่สบายใจ นะเจ้าพัฒน์ถือว่าย่าขอร้อง"ชายหนุ่มเงียบไปไม่ได้ตอบอะไรออกมาเขาได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้าที่กลับมาบ้านก็ต้องได้รับรู้เรื่องพวกนี้ "เอาเถอะย่าให้เวลาคิดสักนิดก็แล้วกัน แต่อย่างที่ย่าพูดไป ย่าขอร้องนะเจ้าพัฒน์ เรื่องนี้ย่าจำเป็นต้องขอให้หลานเห็นใจคนแก่อย่างย่าสักครั้ง"พอหญิงชราออกไป พัฒน์พงษ์ก็ยิ่งรู้สึกหนักใจขึ้นมามากกว่าเดิม เป็นเด็กดีน่ารักงั้นเหรอหึ! ภาพลวงตาสิไม่ว่า สำหรับเขาแล้วผู้หญิงอย่างฟ้าน้ำค้างก็ไม่ต่างจากผู้หญิงที่พยายามเข้าหาเขาหรอก เห็นแก่เงินมั่วไปทั่ว ชายหนุ่มยังจับภาพนั้นได้ไม่เคยลืมภาพที่เห็นหญิงสาวเดินออกมาจากโรงแรมกับผู้ชายอีกคน เอาอะไรมารักดีกันมีแต่ย่าของเขานี่แหละที่หลงเชื่อไปอย่างนั้น