Arliyah Villareal Ciejo
TAMAD NA nagmamaneho si Sandro habang tinatahak namin ang daan palayo ng kanilang mansyon. His right hand is massaging his head while resting his elbow on the window.
Madilim at may riin ang kanyang titig sa daan. Sinulyapan ko siya muli, kanina pa ito walang imik, kahit sulyapan ako ay hindi niya ginawa.
“Sandro…” I called him, sumusubok na baka pakinggan niya ang paliwanag ko, tutal yun naman ang sinabi niya kanina. He will listen to my explanations.
“I want you to shut up, Liyah. I didn’t tell you to speak,” he ruthlessly said which made me swallow hard. Binalot ako ng pagkakapahiya at piga sa aking dibdib.
Ang tanging nagawa ko na lamang ay bumaling sa bintana at tignan kung nasaan na nga ba kami. All I can see are trees alongside the highway, wala akon
