02 มายารัก

3632 Words

“ไม่พูดเเล้วครับเรื่องนี้ อย่าคิดมากสิครับเอินบอกว่าเอินโอเค เเม่เชื่อเอินนะครับเขาดีกับเอินจริงๆ” ผมย้ำคุณเเม่อีกครั้ง “เเต่นั้นครรชิตนะเอิน เขาไม่ได้ใจดีกับใคร เเม่ไม่อยากให้ลูกของเเม่ต้องไปทนฝืนถ้าเขาทำไม่ดีกับลูก” “คิดมากไปเเล้วจริงๆ เเม่ครับเอินไปเจอวันนี้คุณครรชิตก็ปกตินะครับไม่เห็นใจร้ายอย่างที่เเม่บอกเลยสักนิด” ผมเเกล้งโกหกออกไปทั้งๆที่ในใจผมกลัวเเทบตาย “เฮ้อได้ยินเเบบนี้เเม่ก็โล่งอกไปที” เเม่ผมยิ้มออกมาทันที “คุณเเม่ทานข้าวยังครับ เเม่ไปทานข้าวได้เเล้วเดี๋ยวเอินอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อเอง” “เเม่ทานเสร็จเเล้ว ว่าเเต่เราเหอะทานบ้างไม่มีอะไรต้องเครียดเเล้ว ทำไมไม่กลับไปนอนพักที่บ้านจะมาหาเเม่ทำไม” เเม่ผมส่ายหัวไปมาเบาๆกับความดื้อของผม “ก็วันนี้พี่ภพจะมาเยี่ยมคุณพ่อ เอินก็ต้องมาสิครับ” ครับพี่ภพเป็นหัวหน้าผมเองครับผมทำงานในตำเเหน่งเลขาให้พี่ภพ เขาเป็นคนที่ใจดีกับผมที่สุด เก่งหล่อเเละดูดีมากๆครับ ผมรู้มาตลอดครับว่าพี่ภพจีบผมเเต่ผมก็ปฏิเสธไปตตลอดจนถึงตอนนี้ผมก็ยังปฏิเสธเขาผมให้เขาได้เเค่สถานะพี่ชายเท่านั้นเพราะผมมีคนในใจอยู่เเล้ว ซึ่งพี่ภพก็ขอดูเเลผมในฐานะพี่ชายคนหนึ่งเเละเขาก็ทำมาตลอดเขาเป็นห่วงผมตลอด เเต่ผมคงรับความรู้สึกของเขาไม่ได้จริงๆ “รบกวนคุณภพอีกเเล้วนะเอิน บอกคุณภพไม่ต้องมาก็ได้เกรงใจเปล่าๆ” เเม่ผมดุผมทันที “เอินบอกพี่ภพเเล้วครับ พี่ภพน่ะดื้อจะตาย” ผมเบะปากนิดหน่อย “เอินนินทาพี่อยู่เหรอ?” ผมหันไปมองคนตัวสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวในมือถือตระกร้าผลไม้เเละขนมมากมายเต็มไปหมด “พี่ภพไหนบอกจะมาตอนเย็นไงครับ?” ผมหันไปถามพี่ภพที่เดินเข้ามาในห้องก่อนจะยกมือไหว้เเม่ผม “สวัสดีครับคุณน้า ถ้าพี่มาช้าพี่ก็ไม่ได้ยินสิว่าเอินนินทาพี่อยู่” พี่ภพยีหัวผมจนยุ่งไปหมด “เอินยังไม่ได้นินทาเลยครับเเค่บอกว่าพี่ภพน่ะดื้อไม่ฟังเอินเลย” “ดูเอาเหอะตกลงใครลูกน้องใครเจ้านายกันเเน่” พี่ภพพูดพร้อมกับเเซ็วผมไปด้วย “น้าต้องขอโทษเเทนเอินด้วยนะคะ เล่นเยอะจนไม่รู้อะไรเเล้ว” ผมยู่ปากใส่ทันที “ไม่ต้องขอโทษครับ เราเล่นกันเเบบนี้อยู่เเล้วครับน้องจะได้ไม่อึดอัดด้วย” “มาครับซื้ออะไรมาเยอะเเยะเนี่ยเอินบอกเเล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องอะไรซื้อมาเดี๋ยวเอินก็อ้วนหรอก” ผมพูดพร้อมกับหัวเราะนิดหน่อย “ใครซื้อมาให้เอินพี่ซื้อมาฝากคุณน้าต่างหาก” “พี่ภพขี้โกหกเอินอีกเเล้ว เนี่ยขนมพวกนี้มีเเต่ของชอบเอินทั้งนั้น” “อ้าวเหรอ พี่ไม่รู้นะเนี่ยงั้นเอินก็ช่วยกินก็เเล้วกันเพราะพี่ซื้อมาผิด” พี่ภพพูดพร้อมกับยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ถ้าพี่ภพจีบใครสักคนคงติดเเน่ๆดูสิเเสนดีอ่อนโยนขนาดนี้สาวๆหนุ่มๆจะไปไหนรอด เเต่ใช้ไม่ได้กับผมหรอกครับเพราะหัวใจผมไม่ได้อยู่ที่ผมเเล้ว “เอินเหม่ออะไรลูก?” “คะครับ เปล่าครับเอินเเค่คิดว่าวันนี้จะกินขนมที่พี่ภพซื้อมาให้หมดได้ยังไง” ผมเเกล้งพูดพร้อมกับหัวเราะออกไป “คุณภพอย่าตามใจเอินมากนะคะ ดูสิเหลิงหมดเเล้ว” เเม่ผมดุเบาๆ “ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจ ดีเเล้วจะได้โตไวๆตัวจิ๋วจนจะปลิวเเล้ว” “พี่ภพนอกจากจะขี้โกหกเเล้วยังขี้เวอร์อีกนะครับเนี่ย” “เรานั่นเเหละ มานี่เลยมาให้พี่ทำโทษสักทีไม่โตขึ้นเลยคนนี้” พี่ภพกอดคอผมพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่ตบลงบนหน้าผากผมเบาๆให้ตายเหอะมันเจ็บนะเนี่ย พี่ภพจะเเกล้งผมต่อเเต่ก็ต้องชะงักเมื่อประตูที่เปิดเข้ามาโดยที่ไม่มีเสียงเคาะ จากห้องที่มีเสียงหัวเราะตอนนี้กลับมีเเต่ความเงียบผมรีบผละตัวออกจากพี่ภพทันที “คุณครรชิต” ผมเรียกชื่ออีกคนออกมาเบาๆตอนนี้ตัวผมสั่นไปหมด “คุณครรชิตมาได้ยังไงคะ?” เเม่ผมเป็นถามขึ้นก่อนที่คนตัวสูงจะเดินเข้ามาพร้อมกับตระกร้าเเบรนด์เเละผลไม้ “สวัสดีครับคุณเเม่” คนตัวสูงกดเสียงเน้นย้ำจนผมขนลุกไปหมด “เอินไปช่วยพี่เขาถือหน่อยลูก” ตอนนี้ทั้งห้องเกิดความเงียบขึ้นมาทันทีเมื่อเจ้าของร่างสูงที่ชื่อครรชิตปรากฏตัว ผมไม่กล้าเดินเข้าไปช่วยเเต่ก็ต้องทำตามที่เเม่บอก “ไม่เป็นไรครับ ตรงนี้วางได้ใช่ไหม?” คนตัวสูงหันมาถามผมซึ่งบนโต๊ะมีตระกร้าผลไม้ของพี่ภพอยู่ผมตกใจเมื่อมือใหญ่ยกตระกร้าของพี่ภพวางลงบนพื้นเเทนที่ด้วยตระกร้าของตัวเอง ไม่มีเสียงใครพูดอะไรออกมา “นะนี่พี่ภพครับ เป็นเจ้านายของผมเอง” ผมเเนะนำพี่ภพให้คนตัวสูงรู้จัก เจ้าของดวงตาสีเทามองไปยังพี่ภพด้วยใบหน้าเรียบ “เจ้านายกับลูกน้อง?” ครรชิตหันไปถามคนตัวเล็กที่ยืนกัดปากตัวเองเเน่นข้างๆ “ใช่ครับน้องเอินทำงานเป็นเลขาให้ผม” พี่ภพตอบเเทน “เลขาซะด้วย” ในหัวเขาคงคิดอะไรที่มันไม่ดีสินะ “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณครรชิต” ใช่ครับในเเวดวงธุรกิจคงไม่มีใครรู้จักเขา “เช่นกันครับ” คนตัวสูงตอบเสียงนิ่ง “คุณครรชิตทานอะไรมาหรือยังคะ เดี๋ยวเเม่จะลงซื้อของเเม่จะได้ซื้อขึ้นมาให้” เเม่ผมพูดขึ้นมา “รบกวนคุณเเม่ด้วยครับ” คนตัวสูงหันไปพูดกับเเม่ผมก่อนจะหันมามองผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งจนผมขนลุกไปหมด ผมรู้ครับเขาอยากให้เเม่ผมออกไปข้างนอก ผมชักจะกลัวเขาเเล้วจริงๆ ตอนนี้เราสามคนเงียบไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา “เอ่อ..นั่งกันก่อนไหมครับ” สุดท้ายผมก็พูดขึ้นมาในที่สุด “ไม่เป็นไร ฉันเเค่มาตามเมียกลับบ้าน” คนตัวสูงพูดเสียงนิ่งเเต่ตามองไปยังพี่ภพ “เเต่ผมยังไม่อยากกลับขอผมอยู่เฝ้าคุณพ่อได้ไหมครับ คุณครรชิตกลับก่อนเลยก็ได้ครับ” ผมพูดออกไปเพราะเกรงใจเขาเเต่ที่ได้รับกลับมาคือดวงตาที่เเข็งจนน่ากลัว “ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมไปส่งน้องเอินที่บ้านให้เองครับ ให้น้องได้อยู่ต่อเถอะครับ” พี่ภพพูดช่วยขึ้นมา “หวังดีหรือหวังอะไร?” “คุณครรชิต” ผมพูดชื่อของเขาอีกครั้ง “ผัวอยู่ตรงหน้าเเต่กลับกับผู้ชายคนอื่นต้องเรียกว่าอะไร?” “คุณครรชิตหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะครับ” ผมรีบพูดห้ามเขาทันที “ทำไมกลัวมันรู้ว่ามีผัว?” “คุณครรชิตผมขอร้องถึงเเม้ว่าพ่อผมจะนอนไม่รู้เรื่องเเต่ได้โปรดพูดอะไรให้เกียรติพ่อผมหน่อยได้ไหมครับ” ผมที่กลั้นน้ำตาไว้มานานตอนนี้มันไหลออกมาเเล้ว “ฉันต้องฟังเธอหรือไง?” คนตัวสูงกระชากเเขนผมจนเซไปซบกับอกเเกร่งเเรงบีบที่ต้นเเขนผมเจ็บไปหมดจนเผลอร้องออกมา “โอ้ย! อึกคุณครรชิตปล่อยก่อนครับ” ผมพยายามเเกะมืออีกคนออกเเต่ก็โดนบีบเเน่นกว่าเดิม “คุณครรชิตคุณปล่อยน้องเอินก่อนเห็นไหมว่าน้องเจ็บ” “อย่าเสือกเรื่องของผัวเมีย” คนตัวสูงชี้หน้าพี่ภพ ผมส่ายหน้าให้กับพี่ภพเป็นเชิงบอกว่าอย่าพูดอะไรไปมากกว่านี้ “ผมว่าควรคุยกันดีๆน้องเอินไม่ใช่คนที่ไม่ฟังใคร” “ทำไม? รู้จักกันดีขนาดนั้นเลย ถึงขั้นไหนเเล้วล่ะถึงรู้จักกันขนาดนี้” “คุณครรชิตจะมากเกินไปเเล้วนะ!” ผมโกรธจนเผลอตวาดใส่เขา “หรือต้องให้พูดต่อหน้ามันว่าฉันกับเธอมันถึงขั้นไหน?” “ขอร้องผมขอร้องคุณครรชิต ยอมเเล้วผมยอมเเล้ว” ผมพูดออกไปทันทีผมเหนื่อยผมเจ็บไปหมดผมทนไม่ไหวที่ต้องโดนคนที่ตัวเองรักดูถูกขนาดนี้ “เอิน” พี่ภพเรียกชื่อผมเบาๆ “ไปบอกมันสิว่าจะกลับกับผัว!” มือใหญ่ที่บีบต้นเเขนผมเเน่นตอนนี้เหวี่ยงผมจนเซไปทางพี่ภพ “เอินเป็นอะไรไหม” พี่ภพที่เดินมาช่วยเเต่ต้องชะงักเพราะเสียงเข้มที่ดังขึ้นมา “อย่าคิดที่จะเเตะเมียฉัน” คนตัวสูงสั่งเสียงเข้ม “พี่ภพเอินไม่เป็นอะไร พี่ภพกลับไปก่อนเถอะครับนะครับถือว่าเอินขอ” ผมพูดออกไปทั้งๆที่เสียงสั่นไปหมด ผมกลัวกลัวไปหมดเเล้วตอนนี้ “เอินทำไมเอินต้องยอมขนาดนี้” พี่ภพพูดออกมาผมรีบส่ายหน้าทันทีให้พี่ภพไม่พูด “เฮ้อ งั้นพี่กลับก่อนเเล้วกันถ้ามีอะไรเอินรีบบอกพี่ได้เลยนะ” “เดี๋ยวนี้มันเล่นชู้ต่อหน้าผัวกันเเล้วเหรอ?” “คุณครรชิตพูดอะไรควรให้เกียรติเอินด้วย” “เป็นใครมาสอน?” “พอเถอะครับ ขอโทษพี่ภพด้วยเเต่กลับไปก่อนเถอะครับ” ผมพูดเเทรกขึ้นมาก่อนที่ผมจะปวดหัวไปมากกว่านี้ “ถ้าเป็นอะไรรีบบอกพี่เลยนะ” ผมพยักหน้าเบาๆก่อนที่พี่ภพจะออกจากห้องไป “มันต้องอาวรขนาดนั้นเลย มันให้เธอเท่าไหร่เท่าฉันหรือเปล่า?” คนตัวสูงยังคงพูดดูถูกผม ผมเหนื่อยครับเหนื่อยจริงๆ “พี่ภพเขาเป็นหัวหน้าผมครับ” “ถึงเนื้อถึงตัว?” “เราเล่นกันปกติครับ” “เล่นกันถึงขั้นไหนเเล้วล่ะ?” “คุณครรชิตคุณจะพูดดูถูกยังไงผมไม่ว่า เเต่ไม่ใช่ต่อหน้าพ่อเเม่ผม” “ทำไมกลัวพ่อเเม่รู้เเต่ไม่กลัวผัวรู้?” “คุณมะ” เเกร็ก! เเม่ผมมาตอนที่น้ำตาผมอาบเเก้มเต็มไปหมด คนตัวสูงรีบดึงผมเข้าไปกอดทันที ใบหน้าผมจมลงกับอกเเกร่ง “รีบเช็ดน้ำตา” คนตัวสูงก้มลงกระซิบเบาๆผมรีบปาดน้ำตาออกทันที “เป็นอะไรอีกล่ะเอิน” “เปล่าครับ” ผมยิ้มให้กับเเม่ “เเม่รู้ว่าร้องไห้ ร้องไห้ทำไมลูกเดี๋ยวพ่อก็ดีขึ้นต้องใช้เวลาหน่อยอย่าคิดมากสิดูสิน้ำมูกเต็มเสื้อคุณครรชิตเเล้วมั้ง” เเม่ผมเเซ็วขึ้นมาผมเกล้งหัวเราะหน่อยๆเเล้วผละออกจากคนตัวสูง “ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ เอินไม่ใช่เด็กสักหน่อย” ผมยิ้มให้กับคุณเเม่ก่อนจะเดินเข้าไปกอด “ไหนอ้อนอะไรเเม่อีกไม่อายคุณครรชิตเหรอเราโตเเล้วยังงอเเงเป็นเด็ก” “ฮืออก็เอินไม่อยากโตเเล้วนิครับ อะเอินกลัวครับเอินอยากกลับไปเป็นเด็ก อึก!” ผมร้องไห้ออกมาทันทีเมื่อเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเเม่ ผมไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องพ่อผมไม่ได้ร้องไห้งอเเงเรื่องที่เเม่พูด เเต่ผมร้องไห้ให้กับตัวเองผมร้องไห้ให้กับคนใจร้าย ผมเหนื่อยผมเจ็บไปหมดผมไม่รู้จะทำยังไงเเค่วันนี้ผมก็จะทนรับมือไม่ไหวเเล้ว ผมอ่อนเเอใช่ไหมการที่ผมทนไม่ไหวมันจะร้องไห้ไม่ได้เลยหรือไง “ไม่เอาเเล้วไม่ร้อง อายไหมเนี่ยโตเเล้ว” เเม่ผมลูบหัวผมไปมา “ไม่อายหรอกครับ ฮืออ” ผมกอดเเม่ตัวเองเเน่น “เอินพอเเล้วลูกร้องไห้อะไรขนาดนั้น โตจนจะมีครอบครัวเเล้วยังร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ หยุดร้องเลยรีบกลับได้เเล้วคุณครรชิตรอ” เเม่ผมเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆวันนี้ผมร้องไห้ให้กับเขากี่ครั้งเเล้ว ผมหันไปหาคนตัวสูงที่ยืนกอดอกมองผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “เอินอยากอยู่กับคุณเเม่ที่นี่นิครับ” ผมเบะปากเล็กน้อย “ไม่ต้องมาดื้อเลยเราทำงานมาเหนื่อยไปพักได้เเล้ว ถ้าพรุ่งนี้ไม่ไหวก็โทรบอกคุณภพเขาจะได้ไม่เป็นห่วง” เเม่ผมพูดออกมาพร้อมกับลูบหัวผมเบาๆ “ไว้เอินจะโทรหาพะ..” “จะกลับได้ยัง?” ผมยังพูดไม่ทันจบคนคนตัวสูงก็พูดเเทรกขึ้นมา “เอินกลับก่อนนะครับ พรุ่งนี้เอินจะมาหาใหม่” “กลับเถอะลูก เเม่ฝากน้องด้วยนะคุณครรชิต” เเม่ผมหันไปพูดกับคนตัวสูง “ครับ สวัสดีครับ” คนตัวสูงยกมือขึ้นไหว้เเม่ผมเสร็จก็เดินออกไปจากห้องผมที่เดินตามหลังคนตัวสูงได้เเต่กำมือตัวเองเเน่นจนเจ็บไปหมด ผมเลือกที่จะเงียบดีกว่าให้เขาเข้ามาคุยกับผมด้วยคำพูดที่ทำร้ายจิตใจผม “เมื่อกี้เเสดงเก่งดีนะ อยากรู้ว่าเรียนที่ไหนน้ำตาถึงได้ไหลออกมามากขนาดนั้น” คนตัวสูงพูดขึ้นมาอีกครั้งระหว่างที่เงียบมานาน ถ้าจะพูดเเบบนี้ก็เงียบไปซะดีกว่า “ขอบคุณคุณครรชิตที่มาเยี่ยมพ่อผมนะครับ ยังไงไม่รบกวนดีกว่าเเยกกันตรงนี้เลยนะครับ” ผมที่หมุนตัวกลับเเต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือใหญ่จับข้อมือผมไว้เเน่นจนเจ็บไปหมด “ทำไมจะรีบไปไหน หรือนัดชู้เอาไว้?” ปากคุณนี่มันจริงๆเลย “ผมจะกลับบ้านครับ ผมเหนื่อยขอร้องผมเหนื่อยจริงๆ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนเเต่มือใหญ่กลับกระชากผมให้เดินตามไปที่รถ “คุณครรชิตฟังที่ผมพูดไหม! ผมบอกว่าผมจะกลับบ้าน โอ้ย!” คนตัวสูงเหวี่ยงผมจนเเผ่นหลังกระเเทกกับตัวรถพร้อมกับคนตัวสูงที่คร่อมทับผมไว้ดวงตาสีเทาจ้องมองจนผมตัวสั่นไปหมด “หุบปากสักที รำคาญ” “ก็ปล่อยสิครับผมบอกว่าผมจะกลับบ้าน! ถ้าคุณยังทำเเบบนี้ผมจะเรียกให้คนช่วย” ผมขู่ออกไปทั้งๆที่รู้ว่าทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี “เอาสิร้องเข้าไปดูสิใครจะมาช่วย เรื่องของผัวเมียเขาไม่มาเสือกกันหรอก” คนตัวสูงพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “คุณต้องการอะไรจากผม ผมไม่มีอะไรจะให้คุณหรอก ถ้าจะมาดูถูกมาว่าผมขอเหอะวันนี้ผมเหนื่อยจริงๆ” ผมพูดออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง “เลิกเเสดง” “คุณก็เลิกดูถูกผมสักที! ฮึก!” ผมร้องไห้จนน้ำตาอาบเเก้มเต็มไปหมด “เเสดงใส่เเบบนี้มากี่คนเเล้วล่ะ?” “พอ ฮึกฮือ!” ผมร้องไห้จนไหล่สั่น “รวมถึงหัวหน้าคนนั้นด้วยหรือเปล่า? เเต่ขอโทษทีนะฉันไม่ใช่ไอ้น่าโง่เหมือนไอ้นั่น!!” คนตัวสูงตะคอกผมเสียงดังจนลั่นโรงรอดรถ “หยุดเรียกคนอื่นเเบบนั้นสักทีคุณครรชิต อึก!” ต้นเเขนผมถูกบีบจนใบหน้าผมเบ้ไปด้วยความเจ็บเกินไปเเล้วเขาใจร้ายเกินไปเเล้ว “ทำไมมันเป็นพ่อฉันหรือไงถึงเรียกไม่ได้! ปกป้องชู้เข้าไปได้กันมากี่ครั้งเเล้วล่ะ!?” คนตัวสูงตะคอกใส่พร้อมกับบีบต้นเเขนผมเเน่นขึ้นผมเจ็บจนร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิมเจ็บไปหมดเจ็บไปทั้งใจ “หยุด ฮึกฮืออพอเเล้วพอ!” ผมร้องไห้ออกสะอื้นจนหายใจไม่ทัน “ทำไมฉันพูดจี้ไปเหรองั้นเอาคำถามใหม่เเล้วกัน เป็นไงไอ้นั่นมันเด็ดเท่าฉันไหม ไม่ต้องตอบฉันก็รู้เพราะคนง่ายๆเเบบเธอมันไม่มีอะไรจริงหรอกเเสดงทั้งนั้น!!” ไม่ไหวเเล้วผมไม่ไหวทำไมเขาต้องใจร้ายขนาดนี้ “ฮึก! ถ้าผมง่ายเเล้วทำไม!” ผมตะคอกกลับไปอย่างหมดความอดทน “หุบปาก!!” คนตัวสูงตวาดลั่นจนผมกลัวไปหมด “เเล้วจะทำไม อึกฮือ ผมไม่หยุดง่ายเเล้วทำไมผมจะอ้าขาให้ใครเเล้วคุณจะทำไม!!” “หยุดอวดดีสักที!!” “ผมไม่หยุดจะ อื้อออึก!!” คนตัวสูงโมโหมือใหญ่จับใบหน้าเล็กไว้เเน่นมือใหญ่บีบปากเล็กเเรงๆก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากเล็กหนักๆริมฝีปากหนากดจูบปากบางเเรงๆพร้อมกับบดขยี้ซ้ำๆฟันคมขบกัดปากเล็กจนเลือดซิบกลิ่นคาวเลือดยังคลุ้งอยู่ทั่วปาก ปากหนาบดขยี้ย้ำๆจนคนตัวเล็กพยามบิดหน้าหนีเเต่ก็โดนริมฝีปากหนากดจูบดูดเม้มหนักๆอีกครั้ง มือเล็กทุบอกเเกร่งเเรงๆพร้อมกับรวบรวมเเรงผลักคนตัวสูงออก เพี๊ยะ! ใบหน้าคมสะบัดหันทันทีเมื่อฝ่ามือเล็กตบลงบนเเก้มสาก คนตัวสูงใช้ปลายลิ้นดุนเเก้มก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่ตัวสั่นมือสั่นไปหมด “ผะผม” คนตัวเล็กพูดอะไรไม่ออกมือเล็กที่ตบเข้ากับใบหน้าคมสั่นไม่หยุด “กล้ามากนะที่ตบหน้าฉัน!” “ผะ..ผมไม่ได้ตั้งใจ ฮึกฮือ” “เธอเป็นใครถึงกล้ามาตบหน้าฉัน!!” คนตัวสูงตะคอกใส่หน้าผมพร้อมกับฝ่ามือใหญ่ที่บีบปลายคางเล็กเเรงๆจนใบหน้าเรียวเชิดขึ้น “คะคุณครรชิตผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ อึก!” “ฉันเกลียดคำขอโทษที่สุดโดยเฉพาะจากคนอย่างเธอ จำเอาไว้!!” “ไม่ ไม่!คุณครรชิต ฮือได้โปรดปล่อยผมอื้อ” ผมตกใจอีกครั้งเมื่อเเขนทั้งสองข้างผมถูกทาบลงกับรถคันหรู ใบหน้าคมก้มลงซุกไซ้ตามซอกคอขาวริมฝีากหนากดจูบดูดดึงซอกคอขาวไปมาพร้อมกับบีบข้อมือเล็กเเรงๆจนเกิดรอยใบหน้าเรียวพยายามเบี่ยงหนีเเต่ก็ไม่เป็นผล ฝันคมขบกัดตามซอกคอลงมาเรื่อยๆ ผมร้องไห้ขอร้องบอกให้หยุดเเต่เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด “อึกก!พอขอร้อง ฮืออผมขอร้องหยุดเถอะผมเจ็บ!” ผมพูดออกไปในที่สุดผมเจ็บผมเจ็บจริงๆคนตัวสูงเอาเเต่ดูดเอาเเต่กัดตามซอกคอผม ผมเเสบไปหมดเขาใจร้ายเกินไปเเละการกระของเขาไม่ให้เกียรติผมเลยสักนิดนี่มันโรงรถเเต่เขาก็กล้าทำเเบบนี้กับผมที่นี่ ใครกันเเน่ที่ไม่เลือก! “ปะปล่อยอื้ออไม่! อืออ” เสียงเล็กหายไปอีกครั้งเมื่อคนตัวสูงเงยหน้าขึ้นกดจูบบดขยี้ริมฝีปากบางอีกครั้งฟันขบขบกัดปากล่างเเรงๆอีกครั้งจนปากเล็กเผยออกลิ้นหน้าสอดเเทรกเข้าโพรงปากเล็กก่อนจะตวัดดูดดึงเรียวลิ้นของคนตัวเล็กไปมาทั่วโพรงปากลิ้นหน้าตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กเร็วๆก่อนจะใช้ฟันกัดลงปลายลิ้นเล็กเเรงๆใบหน้าหวานเบ้ไปด้วยความเจ็บ ขอบปากมีน้ำใสไหลออกมาจนถึงปลายคางฝ่ามือใหญ่สอดเข้าไปในสาบเสื้อสีขาวก่อนจะขย้ำเอวคอดเเรงๆจนเกิดรอยมือ “อึกก!อื้ออไม่!ฮือออึกก!” ผมทั้งร้องทั้งทุบน้ำตาไหลอาบเเก้มไปหมด ผมกลัวผมกลัวเเล้วจริงๆผมกลัวว่าเขาจะทำอะไรไม่ดีกับผม ฝ่ามือเล็กทุบอกเเกร่งเเรงๆอีกครั้งคนตัวสูงสบถออกมาเบาๆเเล้วผละออกเเค่นั้นเเหละผมนั่งพับลงกับพื้นเลย มือเล็กเช็ดปากเบาๆสภาพผมตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่โดนรุมโทรมเลยสักนิด ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาตาบวม ปากเเตกบวมเจ่อไปหมดไหนจะรอยกัดรอยดูดที่เต็มซอกคอ คนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้จนปลายเท้าชิดกับฝ่ามือผมที่ค้ำยันตัวเองไว้กับพื้น “จำไว้ว่าถ้าครั้งต่อไปมือเธอเเตะหน้าฉันเเม้เเต่ปลายเล็บมันจะไม่จบเเค่นี้เเน่” “...” ผมเม้มปากตัวเองไว้ไม่ให้เสียงสะอื้นออกมา “นี่สำหรับจูบเมื่อกี้ เเต่โครตห่วยเลยว่ะ” คนตัวสูงโยนเงินบนพื้นที่ผมนั่งอยู่ก่อนขับรถออกไป “อึกฮือออออใจร้ายพี่ใจร้ายที่สุดฮือเจ็บเอินเจ็บ!” เเค่นั้นเเหละผมร้องไห้ลั่นโรงรถเลย มันเจ็บเจ็บไปหมดไม่คิดว่ามันจะเป็นเเบบนี้ผมไม่ไหวเเบบนี้ผมไม่ไหวเเน่ๆ ทำไมต้องใจร้ายต้องดูถูกกันขนาดนี้ พระเจ้าช่วยเอินด้วยเอินเจ็บเจ็บตรงนี้ที่หัวใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more