03 มายารัก

4985 Words

ความรู้สึกเหมือนผมโดนตบหน้ากลับเลยครับชาไปหมดทั้งใจร้องไห้จนตัวสั่นไหล่สั่นสะอื้นจนจะขาดใจ ผมไม่คิดเลยสักนิดว่าเขาจะกล้าทำกล้าพูดกับผมขนาดนี้ ผมจะไม่โกรธเลยสักนิดถ้าเขาดูถูกผมเรื่องอื่นเรื่องฐานะในตอนนี้หรือเรื่องที่ผมทำให้พ่อเป็นเเบบนี้เเต่ต้องไม่ใช่การที่เขาดูถูกว่าผมง่ายเขาพูดเหมือนเขาไม่รู้จักผม เขาพูดมันออกมาได้ง่ายๆได้ไงว่าผมง่ายว่าผมมีอะไรกับคนอื่นใครก็ได้เเค่มีเงินแบบนี้เหรอที่เขาคิดมาตลอด ผมจะไปอะไรกับใครได้ก็มีเเต่เขาทั้งนั้นที่ได้ไปหมดทั้งตัวทั้งใจผมก็มีเเต่เขาคนเดียวที่ได้มัน ผมยอมให้เขาตบหน้าผมกลับดีกว่าต้องทนฟังเขาดูถูกเเบบนี้ ผมไม่รู้ว่าผมต้องร้องไห้เเบบนี้ไปอีกนานเเค่ไหนเเค่ตอนนี้หรืออาจจะตลอดทั้งชีวิตผมก็ไม่รู้ ผมมองไม่เห็นว่าเขาจะกลับมาทำดีกับผมเลยสักนิดไม่มีเลยสักนิดจริงๆ มือเล็กกระชับเสื้อเชิ้ตตัวเองไว้เเน่นรอบเเขนเล็กเเดงเป็นรอยนิ้วมือใหญ่ปากเล็กกัดเข้าหากันเเน่นทั้งๆที่เจ็บเพราะเเตก หยดน้ำตาที่ไหลออกมาเต็มพื้นไปหมด มือเล็กเช็ดน้ำตาตัวเองออกก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆเเล้วพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรนะเอินมันต้องดีกว่านี้” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ผมรู้ว่าการกระทำเมื่อกี้มีคนเห็นเเน่นอนเเต่คงไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง ยิ่งเป็นครรชิตคงไม่มีใครกล้า เขาไม่กลัวเลยสักนิดหรือไงคนรู้จักเขาก็มากยิ่งพวกนักธุรกิจดังๆนั่นอีกทำไมเขาไม่ระวังตัวอะไรเลยใจร้อนเป็นที่หนึ่งตลอด ขี้หวงขี้หึงอันนี้เเก้ไม่ได้จริงๆสินะ ให้ตายสิเขาทำกับผมขนาดนี้ทำไมผมยังนึกถึงเขาเป็นห่วงเขาอยู่อีก ก็ผมรักเขาคนเดียวนิครับต่อให้เขาทำตัวไม่ดีน่าตีเเค่ไหนผมก็รักเขาอยู่ดี เฮ้อ ผมเดินออกมาเพื่อเรียกเเท็กซี่กลับเเต่ก็ไม่มีวี่เเววเลยสักนิด ผมเดินตามทางมานิดหน่อยเเต่ดูเหมือนจะไม่มีรถผ่านมาสักคัน ผมต้องพึ่งพี่ภพเเล้วมั้ง เเต่ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะเล่าอะไรให้พี่ภพฟังในตอนนี้ยิ่งเป็นเเบบนี้ผมก็ต้องโดนตราหน้าว่าเล่นชู้อีก ผมคิดอะไรเพลินๆก่อนจะสะดุ้งเมื่อรถที่ผมคุ้นตาขับมาเกือบชนผม ติ๊ดดดดดดดดด ให้ตายเหอะผมสะดุ้งจะเกือบหลบไม่ทันหน้าผมซีดไปหมดเเต่ก็ต้องตกใจเมื่อเป็นรถที่คุ้นตาดี ผมกัดปากตัวเองจนเจ็บไปหมดเมื่อคนตัวสูงที่ผมรู้จักดีก้าวลงจากรถด้วยใบหน้าดุ “ขึ้นรถ” ผมขมวดคิ้วนิดหน่อย “ไม่ครับ” “อย่าอวดเก่งฉันบอกให้ขึ้นรถ!” เขาตวาดใส่ผมจนผมสะดุ้ง “บอกว่าไม่ไงครับ ผมกลับเองได้” ผมตอบกลับไปในทันที “เเหกตาดูซะบ้างว่ามีสักคันไหม?” คนตัวสูงพูดเสียงนิ่งพร้อมกับจ้องมองผมด้วยสายตาดุดันเเล้วแบบนี้ใครจะอยากกลับด้วย “เดี๋ยวก็มีครับ” “มีเเน่ เเต่ไม่ใช่รถ” เขาพูดอะไรผมงงไปหมด “ผมไม่เข้าใจ?” “ถ้าอยากได้ผัวเพิ่มก็ยืนรอต่อไปเเล้วกัน” ฮือคนยิ่งกลัวๆอยู่จะพูดทำไม ให้เลือกไปกับเขาก็น่ากลัวพอกันเเหละ “ผมอยู่ได้” ผมตอบกลับไปเสียงเบาถึงเเม้ว่าจะกลัวก็ตาม “ทำไมขึ้นรถผัวไม่ได้ต้องขึ้นรถชู้?” ก็เป็นเเบบนี้ใครเขาอยากคุยด้วย “เเล้วเเต่จะคิดครับ ผมโทรเรียกพี่ภพมารับเเล้วคุณกลับไปเถอะ” ผมพูดประชดออกไปทั้งๆที่ผมไม่ได้โทรหาพี่ภพเลยสักนิด “ยอมรับเเล้วสินะว่าเล่นชู้กัน!!” อีกเเล้วครับเเขนเล็กถูกกระชากบีบอย่างเเรง “โอ้ย!คุณครรชิตผมเจ็บ!” ผมพูดออกไปทันทีเพราะรู้สึกเจ็บจริงๆ “เก่งนักนิ อยากรู้ว่าจะเก่งสักเเค่ไหน!” “อะ..อะไร?” “มาลองดูกันว่าผัวกับชู้ใครมันจะเด็ดกว่ากัน ฉันจะทำให้เดินไปหามันไม่ตรงเลยล่ะ!!” คนตัวสูงกระชากผมเดินขึ้นรถผมตกใจพยายามดึงมือใหญ่ออกจากข้อเเขนตัวเอง “คุณครรชิต!ปล่อยผมเดี๋ยวนี้อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆกับผมนะ!” ผมโวยวายออกไปพร้อมกับพยายามดึงมือใหญ่ไปด้วยยิ่งดึงออกเขาก็ยิ่งบีบเเรงกว่าเดิม “หุปปากถ้าไม่อยากให้ฉันหงุดหงิดไปมากกว่านี้!” ผมเม้มปากตัวเองเเน่น เเต่เขาทำแบบนี้ก็ไม่ถูกผมจะกลับกับเขาก็ต่อเมื่อเขาเลิกพูดจาดูถูกผม “ผมบอกว่าผมไม่ไปไงคุณครรชิต!” ผมพยายามยื้อไม่ขึ้นรถ “ได้” “ปล่อยๆๆผมนะคุณครรชิต! ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้!” ผมร้องโวยวายขึ้นมาเมื่อคนตัวสูงอุ้มผมขึ้นพาดบ่า ผมตกใจมือเล็กตีลงเเผ่นหลังกว้างเเรงๆ “อึก!เจ็บนะ!ผมไม่ไป” ผมถูกโยนลงข้างๆคนขับ ผมรีบเด้งตัวจะออกจากรถเเต่ก็โดนเสียงเข้มสั่งเตือนไว้ “ถ้ายังสะดีดสะดิ้ง ฉันจะเอาเธอในรถตอนนี้เเละตรงนี้” คนตัวสูงชี้หน้าผมพร้อมกับพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ผมรีบหันกลับไปนั่งที่เดิมพร้อมกับมือเล็กที่บีบเข้าหากันเเน่น คนตัวสูงประจำที่คนขับก่อนจะขับออกไปด้วยความเร็ว ให้ตายทำไมถึงน่ากลัวเเบบนี้ด้วยผมไม่เคยเห็นเขาในโหมดนี้มันน่ากลัวน่ากลัวเกินไป ผมเเอบเลือบมองใบหน้าคนตัวสูงที่ไม่เเสดงสีหน้าอะไรออกมานอกจากสีหน้าเรียบนิ่ง เเล้วขับรถแบบนี้จะรีบไปไหนเขาจะไม่ขับรถเร็วถ้ามีผมนั่งอยู่ด้วยเเต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปเเล้วเขาเเทบจะเเซงทุกคันบนท้องถนนในใจผมเต้นรัวเพราะกลัว ปากบางกัดเข้าหากันเเน่นก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆเเล้วพูดออกไป “คะ..คุณครรชิตลดความเร็วลงหน่อยครับ มันอันตราย” ผมพูดออกไปเสียงสั่นคนตัวสูงไม่สนที่ผมพูดเลยสักนิด ผมจึงพูดออกไปอีกครั้ง “คุณครรชิตคุณได้ยินผมไหม มันอันตราย!” ผมพูดเสียงดังขึ้นคนตัวสูงหันมามองผมนิดหน่อย “สั่ง?” “ผมไม่ได้สั่งเเต่คุณเห็นไหมว่ามันอันตรายคุณขับรถเร็วไปเเล้ว” ผมกลั่นใจพูดออกไปทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองอาจจะโดนอีกคนดุกลับมา “กลัว?” “ใช่ผมกลัว อย่าทำเเบบนี้คุณครรชิตผมกลัวจริงๆ” ผมเสียงสั่นทันทีเมื่อคนตัวสูงเร่งเครื่องให้เเรงกว่าเดิม “กลัวทำไมล่ะ หรือว่ากลัวตายไปจะไปอยู่ในนรก” “หยุดพูดแบบนั้นสักที ผมไม่ชอบ!” ผมเผลอตะคอกใส่คนตัวสูง “ยิ่งไม่ชอบฉันยิ่งจะทำจำไว้ จะมากลัวบาปกลัวบุญมันก็ช้าไปเเล้วไหมสำหรับเธอ” คนตัวสูงพูดเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิมพร้อมกับตัวรถที่วิ่งอย่างไม่ลดความเร็ว “คุณครรชิตผมขอร้องอย่าทำแบบนี้ผมยังไม่อยากเป็นอะไรไป ถ้าคุณอยากขับเเบบนี้มากก็ปล่อยผมลงเเล้วเชิญคุณขับเเบบนี้ไปเองเถอะจะเร็วกว่านี้ผมก็ไม่ว่าเเต่ต้องไม่ใช่มีผมนั่งอยู่ตรงนี้ด้วย” ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเพราะกลัวจริงๆ “หึ ไม่ตายหรอกเพราะคืนนี้ที่ตายของเธอไม่ใช่ที่ถนนหรอกเเต่เป็นที่อื่น” มุมปากคนตัวสูงยกขึ้นอย่างน่ากลัวเขาหมายความว่ายังไง “ผมไม่เข้าใจ” ผมพูดออกไป “เดี๋ยวจะทำให้รู้เเละเข้าใจจนลืมไม่ลงเลยล่ะเมียรัก” รอยยิ้มเขาน่ากลัวมันน่ากลัวมากครับผมไม่เคยเห็นเขาในเเบบนี้มาก่อน ผมกลัวตอนนี้ผมกลัวไปหมดผมกลัวเขาเอาคืนผม ใช่ตอนนั้นผมผิดก็จริงเเต่ไม่ควรทำเเบบนี้กับผมจะให้ถึงตายกันเลยเหรอเเบบนี้มันบ้าไปเเล้ว ผมต้องทำยังไงผมกลัวกลัวจะไม่ได้เจอพ่อผมกลัวไปหมดตอนนี้เขาคิดจะทำอะไรกันเเน่ผมเดาเขาไม่ออกจริงๆ รถคันหรูที่พุ่งมาด้วยความเร็วจนผมใจหายตอนนี้ถูกจอดลงบ้านหลังใหญ่ ผมหันไปมองรอบๆอย่างไม่คุ้นตา บ้านใครบ้านเขา? ตัวบ้านเป็นเเบบโมเดิร์นเป็นกระจกบานใหญ่ซะส่วนใหญ่ทำให้เห็นภายในบ้านยิ่งเเสงสว่างจากเเสงไฟยิ่งทำให้ข้างในบ้านดูสวยกว่าปกติ “ลง” ผมสะดุ้งอีกครั้งเมื่อคนตัวสูงบอกให้ผมลงทำไมผมต้องทำตามด้วยเขาพาผมมาที่ไหน “ผมไม่ลงคุณพาผมมาที่ไหน ผมจะกลับบ้าน” ผมพูดบอกเขาเเละเเน่นอนจะไม่ลงไป “อย่าให้พูดซ้ำ” คนตัวสูงกดเสียงต่ำจนน่ากลัว “ผมบอกว่าผมจะกลับบ้าน” “เเล้วนี่ไม่ใช่บ้านตรงไหน?” “ไม่ใช่บ้านผม” “เเต่เป็นบ้านผัว” พูดเเบบนี้อีกเเล้วทำไมชอบพูดแบบนี้! “คุณครรชิตหยุดพูดเเบบนั้นสักที” “ทำไมฉันพูดอะไรผิด?” “หยุดพูดจาหยาบคายเเบบนั้น” “เอากันเเล้วไม่เรียกผัวให้เรียกอะไร?” “คุณครรชิต!” ผมเรียกชื่อเขาเสียงดัง กล้าพูดออกมาได้หน้าตาเฉยได้ไง “หรือว่ามีหลายผัวจนจำไม่ได้?” คนตัวสูงยังคงพูดจาดูถูกผมด้วยน้ำเสียงรังเกียจ “หยุดพูดดูถูกผมสักที ชีวิตผมเป็นยังไงผมรู้ดี!” ผมตะโกนใส่หน้าเขาดวงตาสีเทาเเข็งจนผมกลัวไปหมด “ก็ดี วันนี้ฉันจะย้ำให้คนรู้ดีมันรู้ว่าใครเป็นคนเเรกของมัน!” “ไม่!!ผมไม่ไปปล่อยผมเดี๋ยวนี้ คุณจะทำอะไรคุณครรชิต!” คนตัวสูงอุ้มผมพาดบ่าออกจากรถขายาวรีบก้าวเข้าบ้านทันที ฝ่ามือเล็กทุบตีเเผ่นหลังกว้างไม่หยุดพร้อมกับเเหกปากลั่นบ้านผมตะโกนบอกให้คนช่วยจนเจ็บคอไปหมด ผมเห็นว่ามีเเม่บ้านอยู่เเต่ก็ไม่มีคนกล้าเข้ามาช่วยทั้งๆที่ผมเเหกปากทั้งทำหน้าสงสารก็ยังไม่มีใครเข้ามาช่วยผม “ปล่อยผมเดี๋ยวนี้คุณครรชิตผมไม่ไป! หยุดเดี๋ยวนี้ผมจะกลับบ้าน ขอร้องปล่อยผมลง!” ผมทุบหลังคนตัวสูงเเรงๆจนอีกคนถอนหายใจออกมาหนักๆก่อนจะวางผมลงผมรีบวิ่งหนีเเต่ก็โดนมือใหญ่จับไว้ “ในห้องดีๆไม่ชอบ?” คนตัวสูงตอนนี้น่ากลัวมากผมไม่เคยเห็นเขาน่ากลัวเเบบนี้มาก่อนดวงตาเเข็งจนตัวผมสั่นไปหมด “ปล่อย!ฮึกผมขอร้องไม่เอา ผมอยากกลับบ้าน ฮืออ” ผมร้องไห้ออกมาทั้งเจ็บทั้งกลัวเต็มไปหมด “ก็อยากรู้เหมือนกันถ้าทำมันตรงนี้จะมีใครมาช่วยเธอ” คนตัวสูงพูดด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะดึงผมเข้าไปใกล้ “ไม่เอา ฮืออขอร้องไม่เอา” ผมร้องไห้พร้อมกับส่ายหน้าไปมา “ฉันคงใจดีมากไปพูดเเล้วไม่ฟังมันก็ต้องโดนเเบบนี้เเหละ” “ไม่คุณครรชิตอย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆตรงนี้ ปล่อยอื้อนี่มันกลางบ้านนะ! อื้อออ!” เสียงผมหายไปเมื่อริมฝีปากหนากดจูบหนักๆลงบนริมฝีปากเล็กปากหนาบดขยี้ปากเล็กเเรงๆทั้งดูดทั้งเม้มขบกัดจนปากเเดงเจ่อไปหมด ใจผมเต้นรัวไปหมดเพราะกลัวเขากล้าทำเเบบนี้กับผมเเบบนี้ได้ไงไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง ฝ่ามือเล็กเริ่มดันอกเเกร่งออกเมื่อลิ้นหนาเกี่ยวตวัดลิ้นเล็กดูดเม้มทั่วโพรงปากทั้งกัดทั้งขบเม้มดุนดันจนเจ็บชาไปหมด “อื้อออออึก! อ่ออยย” ผมทุบอกเเกร่งเเรงๆเพราะเริ่มหายใจไม่ออกคนตัวสูงผละออกทันที “อยากโชว์มาก ก็จะทำให้ดูโชว์มันกลางบ้านนี่เเหละ!!” “ปล่อยพออ ฮืออพอเเล้วคุณครรชิตพอเเล้ว ฮืออไม่เอาเเล้ว ฮึกเจ็บ!” มือหน้าบีบท้ายทอยผมเเรงๆให้เงยหน้าขึ้นใบหน้าผมเอียงไปทางซ้ายก่อนที่ใบหน้าคมจะเข้ามาซุกไซร้ตามซอกคอขาว ริมฝีปากหนากดจูบดูดเม้มย้ำรอยเดิมซ้ำๆจนเกิดรอยเเดงช้ำกว่าเดิม ฟันคมเริ่มกัดตามคอขาวลงมาเรื่อยๆ มือใหญ่โอบเอวเล็กไว้เเน่นก่อนจะบีบเอวคอดเเรงๆจมูกโด่งฝั่งลงตามซอกคอขาวไปมาปากหนากดจูบทำรอยลงมาเรื่อยๆ มือใหญ่ตอนนี้หยุดลงตรงกระดุมเสื้อเชิ้ตก่อนจะจะกระชากเเรงๆจนกระดุมหลุดตกลงกับพื้นเต็มไปหมด ใบหน้าเล็กตกใจร้องไห้จนตัวสั่นเมืื่อรู้ว่าอีกคนไม่ได้พูดเล่นเขาทำจริงๆ “พอออไม่เอา ฮืออขอร้องยอมเเล้วพอไม่เอาอย่าทำ อึก!ฮืออ” ผมพยายามใช้มือจับเสื้อที่ขาดออกจากกันมากอดไว้เเน่น ไม่เอาเเล้วผมกลัวเขาน่ากลัวเกินไปเขากล้าทำแบบนี้กับผมได้ยังไง ไม่เอาเเล้วผมยอมเเล้วผมยอมเเล้วจริงๆ “อยากโชว์นักก็จะโชว์ให้พวกเเม่งดูนี่ไง!” คนตัวสูงตวาดผมจนลั่นบ้าน ขาผมเเทบจะยืนไม่อยู่ถ้าไม่มีเเขนเเกร่งจับไว้ผมลงล้มลงไปแล้ว “พอเเล้วฮืออไม่เอาเเล้ว ไม่เอาเเบบนี้ขอร้อง ฮืออ” ผมรีบพูดพร้อมกับกระชับเสื้อเข้าหากันเเน่น “ไม่พอใจอีก? จะเอาเเบบไหนบอกมาสิเมียรัก” เสียงเขาดูหน้ากลัวจริงๆ “ไอ้ยุทธ์!!” คนตัวสูงตะโกนเรียกชื่ออีกคนดังลั่นบ้านก่อนจะได้ยินเสียงวิ่งเเล้วหยุดลงตรงหน้า “ครับคุณครรชิต” “ไปเรียกคนที่บ้านมารวมตรงนี้ให้หมดวันนี้ ฉันจะเอาเมียโชว์” “ครับ” เเค่นั้นเเหละผมร้องไห้ลั่นบ้านเลย “ฮือออ!เกินไปเเล้วไม่เอาา พอเเล้วขอร้องไม่เอาเเบบนี้ ฮึกเจ็บจะตายเเล้วเอินเจ็บไม่เอาเเบบนี้ ขอร้องไม่เอาเเล้ว อึก!ฮือ” ผมร้องไห้จนตัวสั่นสะอื้นไปหมดน้ำตาไหลอาบเเก้มเเต่คนตัวสูงกลับมองผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เกินไปเเล้วทำไมถึงใจร้ายกับผมได้ขนาดนี้พอเเล้วผมไม่กล้าเเล้วอย่าทำอะไรเเบบนี้กับผมเลยผมยอมหมดเเล้วจริงๆ “เลือก!” “ฮืออยอมเเล้วไม่เอาเเล้วเเบบนี้ กลัวเเล้วเอินกลัวเเล้ว ยอมอึก!เเล้วจริงๆ ฮือ” ผมร้องไห้จนตัวสั่นสะอื้นจนเสียงหลงไปหมดยอมเเล้วยอมเเล้วจริงๆ “ทุกอย่าง?” “ฮือออยอมเเล้วยอมหมดเลย อึก!ไม่เอาเเบบนี้เอินกลัว เอินกลัวเเล้ว ฮืออ” ผมยังคงร้องไห้ไม่หยุดขาเเทบจะพับลงกับพื้นมือเล็กจับเสื้อเชิ้ตคนตัวสูงไว้จนยับไปหมด “จำคำพูดของตัวเองไว้ดีๆ จะทำให้รู้ว่านรกสวรรค์มีอยู่จริง” คนตัวสูงพูดด้วยน้ำเสียงต่ำจนน่ากลัวก่อนที่ผมจะโดนกระชากเเขนให้เดินตามคนตัวสูงขึ้นชั้นบน เขาไม่สนเลยสักนิดว่าผมจะเดินตามทันไหมหรือผมจนล้มไหม ผมเกือบสะดุดขั้นบันไดตั้งหลายครั้งเเต่เขาไม่มีท่าทีว่าจะหันมามองผมเลยสักนิด ผมเจ็บเเขนไปหมดทั้งปากทั้งคอเเดงจนดูไม่ได้ไหนจะเสื้อผมที่ถูกฉีกจนไม่เหลือเค้าเดิมนี่อีก ผมจะทำยังไงดีตอนนี้ผมกลัวกลัวเหลือเกิน “คุณครรชิต อึก!ผมขอร้อง” ผมพยายามเเกะมืออีกคนออก ถ้าคนมองตอนนี้คงคิดว่าเราทะเลาะกันกระชากลากถูกันขนาดนี้ “ไม่ต้องขอเดี๋ยวได้ร้องสมใจ” คนตัวสูงพูดเเค่นั้นก่อนจะใช้ปลายเท้าเปิดประตูเหวี่ยงผมลงบนเตียง “อ๊ะ! คุณครรชิตอย่าทำแบบนี้ ฮือออเอินกลัวไม่เอาเเบบนี้” ผมพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะร้องไห้ขอร้องให้เขาหยุด “จะเอาเเบบไหนข้างล่างก็ไม่เอาข้างบนก็ไม่เอา หน้าบ้านเลยไหมถึงจะพอใจ?” คนตัวสูงพูดด้วยน้ำเสียงเเหบต่ำดวงตาสีเทาจ้องมองคนตัวเล็กอย่างไม่ละสายตา มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกทีละเม็ดขายาวค่อยๆก้าวเดินมาหาคนตัวเล็กที่อยู่บนเตียง มือใหญ่ปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จก่อนจะถอดมันออกโยนลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี มือใหญ่บีบเข้าที่ปลายคางเล็กเเรงๆ “ฮืออเจ็บ ไม่เอาอย่าทำนะเอินไม่เอา” ผมส่ายหน้าร้องไห้ไปมา “สะดีดสะดิ้งเก่ง เเบบนี้สินะถึงได้หลงเธอกัน” ใบหน้าคมก้มลงจมูกจะชิดกับจมูกผม “พะพี่” “มันรู้กันหรือยังว่าคนเเรกที่เธออ้าขาให้คือฉัน” ไม่เหลือเเล้วคนที่ผมรักตอนนี้เขาเปลี่ยนไปเเล้วเขาไม่ใช่คนเดิมของผมอีกเเล้ว “ขอร้อง ฮือฟังเอินนะฟัง ฮืออไม่เอา!” ร่างคนตัวเล็กที่กลัวจนถอยหนีเเต่ก็ถูกมือใหญ่จับข้อเท้าไว้ลากกลับมาที่เดิม คนตัวเล็กตกใจกว่าเดิมเมื่อถูกกดลงบนเตียงพร้อมกับมือใหญ่ดึงทึ่งเสื้อเชิ้ตออกจนเผยท่อนบนเปลื่อยเปล่าขาเล็กถูกอ้าออกทั้งสองข้างเเยกออกจากกันก่อนที่คนตัวสูงจะเเทรกตัวเข้าระหว่างขา คนตัวสูงไม่มีคำพูดใดๆนอกจากใบหน้าเรียบนิ่งที่มองใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา “ฮือออไม่เอาเอินไม่เอาเเบบนี้ ขอร้องเอินกลัวเเล้ว ฮืออ” คนตัวเล็กร้องไห้ส่ายหน้าไปมา “...” ผมกลัวกลัวไปหมดไม่มีเสียงตอบรับจากคนตัวสูง ผมกัดปากตัวเองเเน่นคนตัวสูงไม่สนเสียงร้องของผมเลยด้วยซ้ำ ใจผมกระตุกอีกครั้งเมื่อมือใหญ่ถอดกางเกงผมออก ขาเรียวรีบหนีบเข้าหากันเเน่นเเต่ก็โดนคนตัวสูงอ้าออกเหมือนเดิม “อย่างเธอคงไม่ต้องอะไรมากหรอกมั้ง คงผ่านมาเยอะเเล้วสินะ” “ไม่ฮือออไม่เอาอื้อออึก!” คนตัวสูงพลิกคนตัวขาวให้นอนคว่ำลงกับเตียงก่อนจะยกสะโพกคนตัวเล็กขึ้นมือใหญ่จับขาทั้งสองข้างเเยกออกจากกัน ก่อนที่คนตัวใหญ่จะคร่อมทับพร้อมกับริมฝีปากหนาที่กดจูบตรงต้นคอขาวฟันคมกัดลงไหล่เล็กเเรงๆจนเกิดรอยฟันพร้อมกับปลายลิ้นที่เลียตามสันหลังคนตัวขาวไปมาดูดเม้มทำรอยทุกจุด คนตัวเล็กร้องไห้จนตัวสั่นพยายามดิ้นเเต่ก็โดนมือใหญ่ล็อกเอวไว้ “ไม่เอาขอร้องงฮืออไม่เอาเเบบนี้ เอินกลัวเเล้ว ฮืออ” “สำออย” “ไม่เอาเเบบนี้ได้ไหมยอมเเล้วยอมทุกอย่างเลย อึก!ฮือ” ผมร้องไห้มือจับผ้าห่มไว้เเน่น ยิ่งใบหน้าคนตัวสูงใกล้ผมจนลมหายใจรดต้นคอผมก็ยิ่งทำให้ผมกลัว ผมรู้ว่าเขาเป็นคนเเรกของผมเเละเป็นเขาคนเดียวตลอดมาเเต่ผมไม่ได้ต้องการเเบบนี้ ผมอยากให้เพราะผมเต็มใจให้ไม่ใช่เเบบนี้ ผมตกใจตาโตกว่าเดิมเพราะได้ยินเสียงซิปกางเกงที่รูดลง ผมกัดปากเเน่นพร้อมกับส่ายหน้าไปมา “ไม่เอาเเล้วฮืออขอร้องปล่อยเอิน ปล่อยเอิน” “ปล่อยเเน่ หมายถึงปล่อยในตัวเธอเเน่ไม่ต้องห่วง” “ไม่! ไม่เอาเเบบนี้!ฮืออไม่! อื้อออ!อ่ะ!” “ซี๊ด” ใบหน้าหวานฟุบลงกับหมอนทันทีเมื่อเเก่นกายใหญ่กระเเทกเขามาครั้งเดียวจนสุดลำ ผมรู้ว่าของเขามันใหญ่เเค่ไหนเหมือนจะตายเหมือนจะเเหลกเป็นเสี่ยง เจ็บจนน้ำตาไหลชาไปหมด คนตัวสูงกดเเก่นกายลงลึกๆผมส่ายหน้าไปมาด้วยความเจ็บ ช่องทางด้านหลังมีเลือดไหลซึมออกมาเพราะฉีกขาด “ยะอย่าพึ่ง อึก!เจ็บ!ฮืออเจ็บอย่าขยับ!” ปากเล็กร้องออกมาเสียงดังเมื่อคนตัวสูงถอดเเก่นกายออกเเล้วกระเเทกเข้ามาอีกครั้งอย่างเเรง คนตัวเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บ มือใหญ่จับผมคนตัวเล็กให้้เงยหน้าขึ้นฟันคมฝังลงบนซอกคอขาวกัดเเรงๆพร้อมดูดเม้มจนช้ำม่วงช่วงล่างกระเเทกเเก่นกายใหญ่เข้าออกออกเเรงๆมือเล็กจิกลงบนหมอนเเน่น ตัวสั่นคลอนไปตามเเรงกระเเทกคนตัวสูง “อ๊ะ!โอ๊ยยย!ฮือออเจ็บๆเอินเจ็บ ไม่ไหวเจ็บอื้อๆอ่ะ!” ใบหน้าหวานส่ายไปมาอย่างเเรงเมื่อความเจ็บกัดกินไปทุกส่วนของร่างกายคอขาวตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟันเต็มไปหมด มือเล็กจิกลงบนหมอนใบใหญ่เมื่อมือใหญ่บีบปากเล็กไว้เเน่นนิ้วยาวสอดเข้าไปในโพรงปากนิ้วยาวเกี่ยวเรียวลิ้นเล็กเล่นไปมาพร้อมกับขยับเเก่นกายใส่ช่องทางอย่างรุนเเรงคนตัวสูงกดย้ำลงลึกๆก่อนจะกระเเทกเข้าสุดออกสุด คนตัวเล็กอ้าปากค้างดวงตากลมโตเเทบจะหลุดออกมาเพราะความจุก จุกทุกครั้งเมื่อเเก่นกายใหญ่กระเเทกเข้าออกเเรงๆ “อ๊ะๆๆอื้อออึก!เจ็บบอ่าาไม่ไหวเเล้วอึก! เอินไม่ไหวอื้อ!” ผมเผลอกัดนิ้วยาวของคนตัวสูงก่อนจะร้องครางออกมาใบหน้าหวานส่ายไปมาพร้อมกับปลดปล่อยน้ำรักออกมาโดยที่ไม่ได้เเตะต้องส่วนนั้นเลยสักนิด ขาเล็กไม่มีเเรงเเทบจะพับลงกับเตียงมือใหญ่จับเอวคอดไว้เเน่นก่อนจะกดเน้นย้ำเเก่นกายลงซ้ำๆ “หึ เเตกเพราะโดนของฉันกระเเทกเหมือนเดิมเลยนะเมียรัก” “อื้ออออ๊ะๆพออเบาๆอ่ะ! เบา” คนตัวเล็กพูดออกไปไม่เป็นศัพท์เมื่อคนตัวสูงกระเเทกเเก่นกายใส่ลงช่องทางบวมช้ำไม่ยั้งกดเน้นย้ำกระเเทกเเรงๆถี่ๆเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ คนตัวเล็กตัวสั่นคลอนตามเเรงกระเเทกยิ่งคนตัวเล็กร้องมากเท่าไหร่คนตัวสูงยิ่งกระเเทกลงเเรงขึ้นเท่านั้น “ฮือออเจ็บพอเเล้วอึก! อ๊ะ!เอินเจ็บ อ่ะๆ” “จำเอาไว้ว่าร่างกายเธอมันเป็นของใคร ถ้ายังจำไม่ได้ฉันจะย้ำใส่เเบบนี้ทุกวัน!” คนตัวสูงพูดออกมาอย่างโมโหก่อนที่มือใหญ่จะพลิกคนตัวเล็กให้นอนหงายทั้งๆที่เเก่นกายใหญ่ยังคงคาไว้ในช่องทางใบหน้าหวานเหเกด้วยความเจ็บ ปากเล็กกัดเข้าหากันเเน่นตาบวมจากการร้องไห้ปากเจ่อเเตกเพราะถูกกัดเเละจูบ ซอกคอขาวตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฟันลงไปถึงหัวไหล่เเละอก ฝ่ามือเล็กพยายามยกขึ้นดันหน้าท้องเเกร่งออกเเต่ไม่เป็นผลเพราะคนตัวสูงกดเเก่นกายย้ำลงอีกครั้งจนมิดด้ามปากเล็กอ้าค้างทันทีพร้อมกับใบหน้าที่เชิดขึ้น “อ๊ะๆจุกอึก!พอเเล้ว ฮืออไม่เอาอย่าทำเเบบนั้น! อื้ออ” ปากเล็กพูดออกมารัวจนฟังไม่ออกเมื่อเมือใหญ่จับขาทั้งสองข้างคนตัวเล็กขึ้นสูงพร้อมกับกระเเทกเเก่นกายใส่ช่องทางเเรงๆเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆกดเน้นย้ำลงถี่ๆจนคนตัวเล็กสะดุ้งตัวโยนมือเล็กพยายามตีต้นเเขนเเกร่งเพราะรู้สึกจุกเเละเสียวจนเเทบไม่ไหว “อ๊ะ!อ้างอื้อๆเบาพอเเล้วไม่ไหวพอ ฮือออื้ออ่ะๆเจ็บเเรงเกินไป!” คนตัวเล็กเเหกปากร้องขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าหวานเเดงก่ำไปหมดลมหาายใจเเทบขาดเมื่อมือใหญ่ปล่อยขาเรียวอีกข้างให้ตกลงเเต่กลับยกขาเรียวอีกข้างขึ้นพาดบ่าไว้กระหน่ำกระเเทกเเก่นกายใส่ช่องทางไม่ยั้งพร้อมเร่งจังหวะเเรงขึ้นเรื่อยๆยิ่งใส่เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งเพิ่มความเเรงเพิ่มไปเท่านั้น เหงื่อคนตัวสูงไหลหยดลงบนอกขาวปากเล็กกัดเข้าหากันเเน่นใบหน้าหวานส่ายไปมา “อ๊าาอื้ออเจ็บเอินเจ็บไม่ไหวอึก!ฮืออพี่คะคาร์ลเอินเจ็บ อ๊ะฮืออ” คนตัวเล็เผลอเรียกชื่อที่ชอบเรียกคนตัวสูงออกมามือเล็กปัดป่ายไปทั่วก่อนจะจับมือคนตัวสูงไว้พร้อมกับพูดว่าเจ็บซ้ำๆใบหน้าหวานเต็มไปด้วยน้ำตา ช่องทางข้างล่างถูกสอดใส่เข้าออกไม่หยุดจนคนตัวเล็กกระตุกขึ้นอีกครั้งพร้อมกับปลดปล่อยน้ำรักออกมา คนตัวเล็กหอบหายใจหนักๆมือเล็กจับมือใหญ่ของคนตัวสูงไว้เเน่น “ฮืออพี่คาร์ลครับพอนะนะ ฮืออเอินเจ็บครับพี่คาร์ลเอินเจ็บเเล้ว อึกฮืออ” “อย่าเรียก” “อึก!ไม่เอาเเล้วเอินเจ็บๆ พี่คาร์ลอย่าใจร้ายกับเอินเจ็บเเล้วยอมเเล้ว ฮืออ” คนตัวเล็กร้องไห้ออกมาทั้งๆที่เเก่นกายยังเเช่คาช่องทางอยู่มือเล็กพยายามโอบรอบคอคนตัวสูงให้ก้มลงมา มือเล็กโอบกอดคนตัวสูงไว้เเน่นก่อนจะร้องไห้ออกมาจนตัวโยน ทั้งเจ็บทั้งจุกเต็มไปหมดไม่ไหวเกินไปเเล้วเขาไม่เคยไม่อ่อนโยนกับผมครั้งนี้มันน่ากลัวจริงๆเขาทำผมเจ็บเขาทำผมเจ็บทั้งตัวเเละใจ “เล่นละครเสร็จยังจะได้เอาต่อ” เสียงเข้มพูดจบเเค่นั้นเเหละผมร้องไห้ลั่นไหล่สั่นตัวสั่นไปหมด “ไม่เอาเเล้วไม่เอาอึก!เจ็บเอินเจ็บเเล้วพี่คาร์ล ไม่ๆๆๆอื้อออึกอ๊ะๆ” คนตัวสูงเเกะมือเล็กออกก่อนจะจับไว้เหนือหัวคนตัวสูงยืดตัวขึ้นก่อนจะถอดเเก่นกายออกเเล้วกระเเทกเข้าไปใหม่อีกครั้งไม่รอให้คนตัวเล็กตั้งตัวกระเเทกเเก่นกายเข้าออกเเรงๆทันทีเร่งจังหวะเเรงขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์มือใหญ่บีบข้อเเขนเล็กไว้เเน่นๆฟันคมกัดเข้าหากันเเน่นด้วยความอดทนก่อนจะเร่งจังหวะกระเเทกเเก่นกายใส่ไม่ยั้งเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่ิอยๆกดย้ำเน้นๆลงหลายๆทีก่อนจะปล่อยน้ำรักเต็มช่องทางบวมเป่งจนไหลย้อนออกมา “อ้าปาก” “อึกก!ฮื้อออเเห่กๆไม่เอาพี่คาร์ล เอินขอร้อง ฮืออ” คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาเมื่อคนตัวสูงจับหัวเล็กไว้พร้อมกับถูปลายเเก่นกายลงบนปากเล็กคนตัวเล็กเม้มปากเเน่นก่อนจะหันหน้าหนี ไม่เอาเเล้วเเบบนี้มันเกินไปเเล้ว “อย่าทำเหมือนไม่เคยทำ” คนตัวสูงยังคงบีบปากเล็กให้อ้าออกเเต่คนตัวเล็กพยายามหันหน้าหนี “ฮือออยอมเเล้วไม่เอาเอินขอโทษ อย่าทำเเบบนี้อึกอึก!ฮืออ” “หมดอารมณ์ว่ะ ไหนที่พวกมันติดนักติดหนาก็รู้ไว้ว่าสะใภ้ใหญ่มันทำไรให้ผัวพอใจไม่ได้หรอกนอกจากครางได้อย่างเดียว” “ฮืออออพะพี่คาร์ลเอินเจ็บเอินเจ็บเเล้ว ไม่เอาเเล้วไม่พูดแบบนี้ได้ไหม ฮือออ” “เอากับเมียตัวเองเหมือนเอากับท่อนไม้ จัดการตัวเองให้เรียบร้อยเพราะคืนนี้ฉันไม่กลับ” คนตัวสูงพูดเเค่นั้นก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับผมที่ร้องไห้ออกมาจนลั่นห้อง เจ็บเจ็บจนทนไม่ไหวเเล้ว ทำไมถึงใจร้ายกับผมขนาดนี้ เขาเปลี่ยนไปเเล้วเขาไม่ใช่คนเดิมของผมต่อให้ผมร้องไห้จนขาดใจอยู่ตรงหน้าเขาก็ไม่สนใจผมเเล้ว ผมเจ็บเจ็บที่เขาทำเเบบนี้กับผมเเละเจ็บที่ต้องรู้ว่าเขามีอื่นที่ไม่ใช่ผม ผมเจ็บจนจะตายอยู่เเล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more