04 มายารัก

3568 Words

เจ็บเจ็บไปหมดทั้งตัวทั้งความรู้สึกไม่เหลืออะไรอีกเเล้วผมไม่เหลืออะไรให้เขามารักอีกเเล้ว เขาใจร้ายกับผมใจร้ายกับผมมากจริงๆเขากล้าพูดมันออกมาได้ไงว่าสำหรับผมคงไม่ต้องอ่อนโยน ใช่ครับเเล้วเขาก็ทำมันจริงๆเขาโหดร้ายป่าเถื่อนใส่ผมไม่หยุด ล้างภาพในหัวที่เขาเคยอ่อนโยนกับผมไปจนหมดไม่เหลือเเม้เเต่คำพูดดีๆที่เคยให้กัน ผมอยากทำใจยอมรับว่ามันก็สมควรเเล้วครับที่ผมต้องเจอเเบบนี้ผมทำกับเขาก่อนผมก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่เขาทำกับผม ก็คงได้เเค่หวังว่าวันหนึ่งเขาจะรับฟังผมบ้างเเค่นั้นก็พอใจเเล้วครับ ถามว่าผมรักเขาไหม ผมไม่เคยไม่รักเขาครับถึงเเม้ผู้ชายที่ผมต้องยอมเเต่งงานด้วยไม่ใช่เขาผมก็ยังคงรัก ผมรักของผมมานานรักของผมมาคนเดียว ต่อให้ร้ายสักเเค่ไหนพูดไม่ดีใส่ผมเเค่ไหนผมก็ยังรักเขาเหมือนเดิมเเละจะไม่เลิกรักด้วยครับ ถ้าเขาคนนั้นคิดเหมือนผมสักนิดของหัวใจเขาก็คงดี ตั้งเเต่ที่เขาตอกย้ำสถานะให้กับผมเเละคำพูดดูถูกต่างๆที่พูดทิ้งท้ายไว้ให้กับผมจนถึงตอนนี้ผมยังไม่ได้นอนเลยครับ ผมนอนไม่ไหวร้องไห้ทั้งคืนปวดตัวปวดหัวไปหมดขยับตัวเเทบจะไม่ได้ รุนเเรงมากครับรุนเเรงเกินไปถ้าเขาทำเเบบนี้กับผมทุกวันผมคงตายเเน่ๆ เเสงจากข้างนอกสาดกระทบเข้ามาผมตาบวมเป่งจากการร้องไห้ทั้งคืนค่อยๆกระพริบตาช้าๆมันเจ็บไปหมด เจ็บตัวเหมือนจะเเหลกไม่มีเเรงทำอะไรสักอย่าง ใช่ครับเขาไม่กลับมาไม่กลับมาจริงๆด้วย ผมพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นเเต่ช่วงล่างผมเหมือนเป็นอัมพาตเเทบจะไม่รู้สึกอะไรนอกจากความเจ็บที่เเล่นเข้ามาไม่หยุด “อึก!” ผมค่อยๆลุกออกออกจากเตียงพร้อมกับใช้ผ้าห่มห่อตัวไว้ปลายเท้าผมเเตะลงกับพื้นเเค่นั้นเเหละผมล้มพับลงกับพื้นทันทีผมร้องไห้ออกมาอีกครั้งเพราะความเจ็บ ผมชันเข่าทั้งสองข้างขึ้นก่อนจะกอดเข่าร้องไห้ออกมา น้ำรักที่ค้างอยู่ในตัวผมไหลออกมาเลอะผ้าห่มที่ผมคลุมอยู่ตอนนี้ผมไม่สนเเล้ว เกินไปเเล้วผมจะไม่ไหวเเล้วมันเจ็บมันใจร้ายกับผมเกินไป “ฮือออพอเเล้วไม่เอาเเล้วพี่คาร์ลเอินเจ็บ พี่คาร์ลครับเอินเจ็บ” ผมกอดเข่าร้องไห้ออกมาพร้อมกับเรียกชื่ออีกคนไม่หยุด ผมอยากให้เขากอดผมกอดผมในตอนนี้ พระเจ้าได้โปรดช่วยผมด้วย เเอ๊ดดด เสียงประตูดังขึ้นมาทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมองตาผมพร่ามัวไปหมดเพราะร้องไห้จนตัวบวมผมรีบเช็ดน้ำตาออกเเล้วโฟกัสไปที่คนที่เดินมาไม่ใช่ครรชิต ผมรีบกระชับผ้าห่มไว้เเน่นทันที ผมจำได้คนนี้คือคนที่ครรชิตเรียกให้ตามคนอื่นมาดูเขาใจร้ายกับผม ใช่เขาชื่อยุทธ์เขาเข้ามาได้ยังไงผมกลัวเเล้วนะ หรือครรชิตให้เขามาทำอะไรกับผมใจร้ายเกินไปเเล้วนะเเบบนี้! “อย่าขะเข้ามานะ” ผมพูดเสียงสั่นก่อนจะพยายามถดตัวถอยหนี “ผมไม่ได้เข้ามาทำอะไร ตั้งสติหน่อยครับ” คนชื่อยุทธ์พูดอย่างใจเย็น “คุณเข้ามาทำไม” “ผมได้ยินเสียงล้มเเละเสียงร้องไห้” “คุณอยู่ตรงนั้นนานเเล้ว?” ผมถามออกไป “ทั้งคืน” “...” “ไม่ต้องคิดมากหน้าที่ผมต้องจับตามองคุณ” “ผมไม่ได้เป็นอะไร” ผมตอบออกไปเสียงสั่น “สภาพคุณเเย่มาก ลุกขึ้นเถอะผมช่วย” “มะไม่ต้อง” ผมไม่เชื่อใจใครทั้งนั้นทุกคนดูใจร้ายหมด “ผมไม่ทำอะไรคุณเป็นภรรยาคุณครรชิต ไม่ต้องกลัวครับลุกขึ้นเถอะ” “ผะผม” ผมทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าจะเชื่อหรืออะไรดี “ผมจะไม่เเตะต้องตัวคุณถ้าคุณไม่ไว้ใจ จับเเขนผมเเล้วค่อยๆลุกขึ้นก็ได้” คนชื่อยุทธ์ยื่นเเขนเเกร่งค้างไว้ตรงหน้าผมผมชั่งใจอยู่นานก่อนจะพยักหน้าช้าๆ “ขอบคุณครับ” ผมที่กำลังจะเอื้อมมือออกไปจับเเขนเพื่อลุกขึ้นต้องชะงักเมื่อมีร่างของคนตัวสูงที่ผมอยากเจอทั้งคืนเข้ามาพร้อมกับเสียงเย็นชานิ่งจนผมกลัวจนตัวสั่น “ทำอะไรกัน?” คนตัวสูงพูดเสียงเข้มมือล้วงกระเป๋ากางเกงจ้องมองภาพตรงหน้าผมรีบชักมือกลับนั่งตัวสั่น “ภรรยาคุณครรชิตล้มครับ” ลูกน้องคนสนิทถอยออกมาหนึ่งก้าวก่อนจะยืนกุมมือก้มหน้า “ฉันสั่งว่าไง?” คนตัวสูงถามเสียงเย็น “ให้เฝ้าหน้าห้องไว้ครับ” ลูกน้องคนสนิทยืนก้มหน้าพูด “มึงเข้ามาหาเมียกูได้ยังไง!!” คนตัวสูงตะคอกเสียงดังจนผมสะดุ้ง “...” “ว่าไง? กูถามให้ตอบไอ้ยุทธ์!!” คนตัวสูงยังคงตะคอกเสียงดัง “ขอโทษครับผมได้ยินเสียงล้มเลยเข้ามาช่วยครับ” “ทำไม? ถ้ากูเอากับเมียเเล้วมึงได้ยินมึงก็จะมาช่วยด้วยสินะ” คนตัวสูงพูดเสียงนิ่งตามองไปที่ลูกน้องคนสนิท “คุณครรชิต” ผมเรียกชื่อเขาออกมาเกินไปเเล้วเขาพูดเกินไปเเล้วเเบบนี้ “หุบปาก เดี๋ยวคิวต่อไปเป็นเธอเเน่ไม่ต้องห่วง” คนตัวสูงหันมาชี้หน้าผม “ขอโทษครับครั้งนี้ผมทำเกินคำสั่งจริงๆ” “กูไว้ใจมึงเเค่ไหนมึงก็รู้เเต่เรื่องนี้กูไว้ใจใครไม่ได้จริงๆ” คนตัวสูงพูดเสียงเย็นพร้อมกับเดินไปหยิบรีโมทหน้าทีวีขึ้นมา “ยินดีรับครับ” อะไรคืออะไรจะทำอะไรกัน “ดี!” คนตัวสูงพูดเเค่นั้นก่อนจะเขวี้ยงรีโมทใส่หน้าคนชื่อยุทธฺ์จนหน้าหัน “อึก!” “คุณครรชิต!!” ผมร้องด้วยความตกใจรีโมทหักเเตกออกกระจายลงบนพื้นตามมุมปากคนชื่อยุทธ์มีเลือดไหลออกมา โหดเกินไปโหดเกินไปเเล้ว “ออกไป” คนตัวสูงสั่งเสียงเข้มลูกน้องคนสนิทก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบผมไม่กล้าขยับตัวได้เเต่กอดเข่าไว้เเน่นจนตัวสั่น “กลัว?” “....” “ฉันถามให้ตอบ กลัวทำไมตอนมันเข้ามายังไม่กลัวเลย” ใครบอกว่าไม่กลัวใจร้ายเกินไปเเล้วนะ “คุณทำเกินไปเเล้วนะคุณครรชิต” ผมพูดออกไปเสียงสั่น คนตัวสูงเดินเข้ามาใกล้ผมจนผมเห็นปลายเท้าเขาอยู่ตรงหน้าผม “อะไรที่เกินไป?” “คุณทำแบบนั้นกับเขาไม่ได้” “ทำไมฉันจะทำไม่ได้?” “เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ” “งั้นเหรอ? ฉันต้องรอให้มันเป็นชู้กับเมียตัวเองก่อนใช่ไหมถึงจะทำได้!” คนตัวสูงตะคอกใส่ผม ผมส่ายหน้าไปมา “ไม่ ทะทำไมต้องพูดเเบบนั้นด้วย” ผมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง “มายาไหนอีกล่ะคราวนี้ มายาเดียวกับที่เรียกลูกน้องฉันเข้ามาหาไหม?” “คุณครรรชิต!” “เออฉันนี่เเหละครรชิตคนที่เธออ้าขาให้ทั้งคืนนั้นเเหละ!” “หยุดพูดเเบบนั้นสักที!” “ทำไมมันรับไม่ได้? โดนผัวเอาทั้งคืนเช้ามาเรียกลูกน้องผัวเข้ามาหาถึงห้องเเบบนี้ควรเรียกว่าอะไร!!” “คุณครรชิตพอ ฮืออ” ผมร้องไห้ออกมาไม่หยุดเกินไปเเล้วจะไม่ไหวเเล้ว “หยุดสำออยสักที มันใช้ไม่ได้กับฉัน!” ตัวสูงกระชากเเขนผมให้ลุกขึ้น “โอ้ยยผมเจ็บนะคุณครรชิต ฮืออึก!” ผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บขาไม่มีเเรงลุกผ้าห่มหล่นลงกับพื้นสภาพผมดูไม่ได้รอยเต็มตัวเปลือยเปล่าต่อหน้าเขา “ลุก!” “ผมลุกไม่ไหวผมเจ็บปล่อยผมก่อนคุณครรชิต ฮึก!” ผมพยายามบิดเเขนออก ร่างกายเปลื่อยเปล่ายืนขาสั่นไปหมดเเถมเรื่องน่าอายที่สุดคงเป็นน้ำรักที่ค้างคาอยู่มันไหลลงมาตามขาเรียวของผม “สำออย ต้องเป็นลูกน้องฉันสินะถึงจะลุกไหว ขอร้องเหอะจะร่านก็ให้มันไกลๆหน่อยนี่มันลูกน้องผัวตัวเอง!” “คุณครรชิต!!” ผมโกรธจนมือสั่นไปหมดคนตัวสูงมองผมตั้งเเต่หัวจนเท้าที่ตอนนี้ผมไม่มีเสื้อผ้าอะไรติดตัวสักนิดเอาเหอะเห็นมาขนาดนี้ละนิ “เหอะ ทำเป็นรับไม่ได้ถ้าไม่เกรงใจหน้าผัวก็เกรงใจน้ำฉันที่มันค้างอยู่ในตัวเธอหน่อยเถอะ!!” เพี๊ยะ! ใช่ครับผมตบหน้าเขา ตบเรียกสติบ้าไปเเล้วครรชิตคุณมันบ้าที่สุดคนเดิมหายไปไหนทำไมมีเเต่คนใจร้ายดิบเถื่อนพูดจาหยาบคายเเบบนี้ หมดความอดทนหมดความอดทนเเล้วจริงๆ “ร่างกายผมตัวผม ผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผม!” ผมตะโกนด่าเขาจนเสียงเเหบไปหมด “เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ!” คนตัวสูงตะคอกใส่พร้อมกับบีบเเขนผมจนเจ็บไปหมด “มากกว่าตบผมก็จะทำ มีสติหน่อยคุณครรชิตอย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนความคิดคุณไปซะหมด!” “เเล้วคนอย่างเธอมีสิทธิ์มาสอนฉันด้วยหรือไง!” “ใช่ครับผมไม่มีสิทธิ์อะไรหรอก ผมคงไม่กล้าไปสอนคนอย่างครรชิตหรอก ถามว่าผมเป็นใครสำหรับคุณผมยังตอบไม่ได้เลย อ้อใช่สิผมเป็นคนที่อ้าขาให้คุณไงเเบบนี้ใช่ไหมที่คุณคิดมาตลอด ถ้าเป็นเเบบนั้นก็อย่ามาเรียกผมว่าเมียเลยเพราะการกระทำมันต่างจากคำนั้นมาก!” ผมพูดออกไปอย่างหมดความอดทนเอาสิ ผมเจ็บเป็นมีหัวใจเป็นคำพูดของเขาทำผมเสียใจเเค่ไหนเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำ เอาเหอะจะตบจะตียังไงผมก็ยอมเเล้วตอนนี้ขอเหอะขอให้ผมได้พูดบ้าง! “อชิระ!!” คนตัวสูงตะคอกชื่อผมดังลั่นก่อนจะจับเข้าที่ปลายคางผมเเล้วบีบจนผมเจ็บไปหมด “อึก! ครับผมอชิระผมจำชื่อตัวเองได้ ทำไมครับโมโหเหรอผมพูดเเค่นี้คุณโมโหเเล้วเหรอ รู้สึกบ้างหรือยังว่าคุณพูดใส่ผมบ้างมันรู้สึกยังไง!” “หยุดพูด!!” “ทำไมครับ? ผมไม่หยุดจะตบจะตีก็เอาสิ ตีเลยตบผมเลยคุณเก่งอยู่เเล้วนิคุณครรชิตคุณรวยล้นฟ้าทำอะไรก็ไม่ผิดหรอก ตบตีเมียตัวเองก็ไม่ผิดหรอกมีข่าวก็เเค่บอกว่าเมียมีชู้ เป็นไงผมคิดคำตอบให้เเล้วเอาไปใช้ได้เลยนะผมไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรอยู่เเล้ว!” ผมยังคงพูดใส่เขารับรู้ถึงความโกรธของเขาเลยครับดวงตาสีเทาเเข็งจนหน้ากลัวมือสั่นตัวสั่นไปหมด ใช่ครับเขากำลังโมโหเเละโกรธผมมากๆ “ฉันบอกให้หยุดพูดอชิระ!!” “ก็หยุดดูถูกผมสิ! ผมพูดใส่คุณคุณยังโกรธเลยผมก็มีความรู้สึกเหมือนกันทำไมผมจะโกรธคุณไม่ได้!” “เธอไม่มีสิทธิ์มาโกรธฉัน!” “ทำไม? ก็บอกไปเเล้วไงว่าเป็นคนที่อ้าขาให้คุณเอาสิทธิ์นี้พอจะโกรธได้ไหม ก็ผมมันมีเเค่หน้าที่นี้หน้าที่เดียวนิที่คุณย้ำใส่หัวผมมาตลอด!” “อวดดีไม่มีใครเกิน ฉันบอกให้หยุดเธอไม่หยุดเองนะอย่ามาร้องหาความเมตตากับฉันอีกก็เเล้วกัน!” คนตัวสูงพูดเเค่นั้นก่อนจะผลักผมลงบนเตียง “ไม่คุณครรชิต อย่าคิดจะทำอะไรเเบบนั้น!” ผมถอยหนีก็โดนจับข้อเท้าไว้ “น่าชื่นชมจริงๆกลับมาเมียก็เเก้ผ้ารอเเล้ว” “ไม่ ไม่เอาผมไม่ไหว” ผมส่ายหน้าไปมา “ก็พูดเองว่ามีหน้าที่เดียว” “คุณครรชิตผมไม่ได้ต้องการเเบบนี้!” น่ากลัวน่ากลัวเกินไปเเล้ว ผมไม่ได้ต้องการเเบบนี้ผมเเค่พูดให้เขาคิดทำไมมันกลายเป็นเเบบนี้ “ฉันกำลังทำให้เธอเป็นสิ่งที่อยากจะเป็นอยู่นี่ไง ควรขอบคุณฉันสิเมียรัก” คนตัวสูงก้มลงพูดเสียงเเหบพร่าจนผมขนลุกไปหมด “อะอะไร” ผมพูดเสียงสั่น “อยากเป็นนักนิไอ้พวกอ้าขาให้เอา จะช่วยสงเคราะห์ให้เเล้วกัน!” “ไม่! หยุดคุณครรชิตผมเจ็บ ฮึก!” ผมร้องลั่นเมื่อคนตัวสูงรังเเกผมอีกครั้ง ครั้งนี้มันต่างจากครั้งเเรกครั้งนี้มีทั้งความโกรธความโมโหรุนเเรงไปหมดไม่มีครั้งไหนที่เขาใส่เข้ามาอย่างอ่อนโยนเลย ผมเจ็บเจ็บจนเเทบไม่ไหวร้องไห้ก็เเล้ว บอกให้หยุดก็เเล้วเขาไม่มีทางที่จะหยุดมีเเต่เข้าเเรงๆจนผมจะขาดใจ ผมไม่ไหวครับเหมือนจะตายพระเจ้าผมไม่เอาเเล้วให้ผมตายไปซะดีกว่า ไคท์ ผมลุกขึ้นจากเตียงใส่กางเกงก่อนจะมองคนตัวเล็กที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง ทั้งตัวมีเเต่รอยกัดรอยดูดเต็มไปหมดช้ำเลือดไปทั้งตัว ตามเเขนสะโพกมีรอยฝ่ามือใหญ่จากการบีบการฟาด ไม่ได้อยากให้ผลมันออกมาเป็นเเบบนี้เท่าไหร่หรอกเเต่ก็นะทำไปเเล้วรู้ว่าน้องเจ็บเพราะตอนทำร้องไห้จนน่าสงสาร ตัวสั่นปากสั่นไปหมดตอนนั้นมันยั้งไม่อยู่โมโหจริงๆ เออก็เป็นคนขี้โมโหเเล้วมันจะทำไม ทุกครั้งพยายามใจเย็นมาตลอดพอเอาเข้าจริงมันหงุดหงิดจะบอกว่าหึงทุกคนที่เข้าใกล้น้องมันก็ใช่ เเต่จะให้ทำไงก็เมียกูทั้งคนไหมจะให้ใครใกล้ได้ไง พยายามจะใจดีก็มีเรื่องให้พาใจร้ายตลอด เออก็รู้เเหละว่าตัวเองนิสัยไม่ดีให้ทำไงได้วะก็เมื่อก่อนน้องมันเห็นเเต่ด้านดีๆพอโหดใส่นิดหน่อยก็หงอยใครจะไปทำลง รู้ว่าน้องมีเหตุผลทำไมไม่บอกวะ เห็นกูเป็นอะไรกูก็ผัวมันไหมกูก็รวยเรื่องเเค่นี้ทำไมต้องโกหกทำไมต้องปิดบังผลักไส ยอมรับว่าเจ็บที่หัวใจจริงไม่ได้อยากจะใจร้ายใส่เลยสักนิดเมียร้องไห้คาอกขนาดนั้นไอ้ผัวหน้าไหนมันจะไม่สงสารบ้าง กูอยากกอดปลอบให้จมอกชิบหายเเต่ทำไม่ได้ก็เเม่งใจร้ายใส่จนเกลียดไปเเล้วมั้ง ยอมรับว่าโกรธจริงโกรธที่น้องมันพูดถึงสถานะตัวเอง เออยอมรับว่าผิดที่พูดจาเเย่ใส่น้องก็ตอนนั้นมันห้ามอารมณ์ไม่อยู่ ที่โกรธคือน้องดูถูกตัวเองคนอื่นดูถูกผมไม่โกรธเท่าน้องดูถูกตัวเองเลยสักนิด ผมเข้าใจเหตุผลของน้องมาตลอดเเต่มันน้อยใจมันน่าโมโหเหมือนตัวเองเป็นที่พึ่งให้น้องไม่ได้ทั้งๆที่กูก็รวยล้นฟ้าขนาดนี้ เเม่ผมย้ำมาตลอดว่าน้องมีเหตุผลให้ผมใจเย็นที่ทำอยู่นี่เย็นสุดเเล้วถ้าไม่เย็นคงได้ขังไว้ในห้องตลอดชีวิตเเล้ว ผมก้มลงหอมหัวเล็กเบาๆก่อนจะลูบเเก้มขาวไปมา เอออยากปลอบชิบหายเลยพอมองผลที่ตามมาเเล้วอยากด่าตัวเองจริงๆน้องเเม่งเจ็บขนาดนี้ทำไมมึงไม่หยุดวะไอ้ไคท์ เอาจริงน้องเรียกพี่คาร์ลเเต่ละทีคือใจกูหยุดเต้นเเล้วอยากหยุดทุกกระกระทำที่ร้ายๆเเล้วกอดปลอบน้องเเต่ให้ทำไงก็มันดันไปเป็นคนเลวไปเเล้วนิ ผมหยิบเสื้อเชิ้ตมาใส่ก่อนจะกลัดกระดุมเดินออกจากห้องเห็นลูกน้องคนสนิทยังยืนอยู่ที่เดิม “ไม่ไปใส่ยา?” ผมพูดทักออกไป “เดี๋ยวก็หายครับ” “เออมึงก็รู้ว่ากูหวงขนาดไหน อย่าให้มีอีก” “ก็อย่าโยนมาเเรงสิครับ” “กูทำเพราะโมโหมึงจริง ส่วนที่เขวี้ยงเเรงไปนั่นเป็นผลพลอยได้” “ให้เมียกลัวสินะครับ” “สมเป็นมึง ให้รู้ไว้ถ้าใกล้คนอื่นที่ไม่ใช่ฉันพวกมันจะโดนเเบบนี้” “สมเป็นคุณดีครับคุณครรชิต” “มึงไปใส่ยาไม่ต้องเฝ้าวันนี้คงลุกไปไหนไม่ได้หรอก” “พอได้ยินอยู่ เเล้วคุณจะออกไปไหน” “ธุระ ถ้าเมียฉันตื่นให้เเม่บ้านเอาข้าวเเละยาให้กินด้วย” “ครับคุณครรชิต” ไม่มีอะไรครับผมโมโหนั่นคือเรื่องจริงเเต่ยุทธ์มันรู้นิสัยผมดีกว่าใครมันก็รู้เกี่ยวกับตัวผมทุกอย่างมันคือคนสนิทของผมนั่นเเหละครับ ก็ไม่ได้อยากให้มันเจ็บตัวเท่าไหร่เเต่มันดันมาอยู่ในสถานการณ์เเบบนั้นพอดี ผมขับรถมาที่บ้านหลังใหญ่ซึ่งเป็นบ้านหลังเดิมที่ผมมาเมื่อตอนพูดกับน้องว่าไม่ต้องรอ หลังเอาเมียเสร็จผมก็กลับมาสงบสติอารมณ์ที่นี่เเหละครับไม่ต้องถามหรอกครับว่าบ้านใครไม่ใช่บรรดาสาวๆผมหรอก “มึงกลับมาทำไมอีกเนี่ยไหนบอกจะไปดูเมีย?” ผมเดินเข้ามายังไม่ทันนั่งเสียงเล็กก็ดังขึ้นมา เป็นเสียงของเตเพื่อนสนิทมากๆของผมเองครับ สนิทจนมันรู้เรื่องของผมทุกอย่างมันตัวเล็กน่ารักใครมาจีบมันคือต้องผ่านผมก่อนเท่านั้นเราโตมาด้วยกันครับซึ่งเวลาผมหงุดหงิดจากน้องก็มีมันนี่เเหละที่รับฟังเเละยังบ่นใส่ผมไม่หยุดว่าทำกับน้องเกินไป สงสารน้องเเบบนั้นเเบบนี้ถ้าจะมีใครที่โอ๋เมียผมหนักก็คงเป็นมันนี่เเหละ “มึงจะถามทำไมวะ กูมาไม่ได้?” “มึงมาทุกวันเเล้วมั้งไอ้ห่า จะหาสาวให้ก็ไม่เอาพอเมาก็เรียกหาเเต่เมีย” เนี่ยมันน่ารักก็จริงเเต่ปากมันจัด “เออหยุดบ่นสักที” “ก็มึงทำตัวน่าบ่นอ่ะไคท์” “บ่นเป็นเมีย” “เป็นเมียมึงเหรอกูไม่เอาหรอกไอ้ห่าช้ำตายพอดี เมียก็ตัวเท่านั้นก็ไม่เคยจะยั้งมือยุให้มีผัวใหม่เลยดีไหม” ผมหันไปมองหน้ามันด้วยสีหน้าดุ “เออๆไม่ยุหรอก เเล้วนี่ยังไงกลับบ้านไม่ถึง 24 ชั่วโมงมาบ้านกูอีกละสรุปเรื่องอะไรอีกที่กวนใจมึง” “เมีย” “เออรู้ว่าเมีย ทำไมอีกด่าเมียประชดเมีย?” “กูพึ่งเอาเเม่งเสร็จ” ผมตอบออกไปพร้อมกับหายใจออกมา “ไอ้เหี้ยเกินไปไหม เมื่อคืนก็เอาเเล้วมึงยังกลับไปเอาอีกเหรอกูถามจริงไคท์?” “เออ” “ไอ้เหี้ยมึงก็เกินไป ยับเลยสินะคนอย่างมึงอ่ะ” “คนอย่างกูมันทำไม?” “ไอ้เหี้ยฟัคบอยอ่ะ กูเคยเห็นมึงเอาสาวตอนอยู่อังกฤษเเรกๆไอ้เหี้ยคิดเเล้วสงสารน้องเลย” “เออน่า” “น่าบ้าไรเป็นห่าไรชอบอารมณ์เสียใส่เมียวะ เเม่มึงก็บอกอยู่ว่าน้องมีเหตุผลโตเเบบมึงน่าจะคิดได้นะไคท์ ไม่ใช่อะไรก็เอาไปลงกับเมีย” “กูมาฟังมึงบ่นใช่ไหม?” “พูดไรไม่ได้หรอกมึงอ่ะคิดจะฟังที่ไหน กูถามจริงเหอะที่พูดดูถูกน้องไปเเต่ละวันๆนี่มึงคิดเเบบนั้นจริงเหรอวะ?” “เรื่อง?” “มึงคงดูถูกไปหลายเรื่องสินะ ไคท์มึงมันกูไม่รู้จะพูดอะไรเเล้วนะ” เตถอนหายใจออกมายาวๆ “สรุปเรื่องไหนมึงก็ระบุมา” “เรื่องที่มึงคิดว่าน้องมีอะไรกับคนอื่น” “ไม่ได้มีน้องมีกูเเค่คนเดียว” “มึงก็รู้นิทำไม?” “กูเอาเเม่งก็รู้สิวะว่าโดนหรือไม่โดนบ่อย เออก็มันยั้งอารมณ์ไม่อยู่ให้กูทำไง” “เบาหน่อยไคท์ ถ้ายังเเบบนี้กูให้น้องหาผัวใหม่จริงๆด้วย” “อยากตายคาเตียงก็ลองดู” “มึงก็เป็นซะเเบบนี้อ่ะ” “กูกลับละ” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้น “เอ้าคิดจะมาก็มาจะไปก็ไป เเล้วกลับบ้านไปทำไมอีกล่ะคราวนี้” “เหมือนเดิม” “กูพึ่งพูดอยู่ว่าให้เบากับน้อง” “ไม่ กูจะกลับไปนอนกอดเมียเพราะเดี๋ยวเเม่งตื่นกูจะไม่ได้กอด” “มึงก็เลิกเก็กเป็นคนเลวสักที มึงหลงขนาดนี้เเล้วไคท์” “ยุ่ง”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more