ระบบสามสามี

บทที่ 3 ระบบกลับบ้าน

'เจ้าขิม' ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางสะลึมสะลือ เธอกวาดสายตาสำรวจทั่วห้องก่อนเป็นอันดับแรก ถึงกับต้องอุทานในใจแบบหยาบคายว่า

' ฉิบหXXX นี่หลับไม่รู้เรื่องขนาดนั้นเลยเหรอ? '

" ที่นี่..ที่ไหนวะ? "

ให้เดาคงเป็นบ้านของใครสักคน แต่เท่าที่จำได้ เธอไม่มีเพื่อนคนไหนมีเชื้อจีนสักกะติ๊ด...แล้วนี่ มานอนเตียงคนอื่นอีก เจ้าของเขาอยู่ไหนก็ไม่รู้

ท่ามกลางความเงียบมีอย่างปรากฏขึ้นมาตรงหน้า

[ กายาสวรรค์ติดตั้งเสร็จสมบูรณ์ ]

" เฮ้ย! "

ขิมตกใจจนถอยหลังตกเตียงเสียงดังโครม นั่นเพราะตรงหน้ากลับมีตัวหนังสือเป็นภาษาไทยปรากฏขึ้น " อะไร? "

[ ระบบ ]

' มันคุยกับเธอได้ด้วย! '

" นายเป็นใคร "

[ ... ]

หญิงสาวคล้ายได้ยินเสียงอีกาบินผ่าน ทำไมรู้สึกว่าถูกเจ้าระบบเมินได้ล่ะ?

" เธอเป็นใคร "

[ เป็นระบบ ]

คงเป็นผู้หญิง กลอกตา... เพราะไม่ได้คำตอบชัดเจนอะไรกลับมาเลย ถามกลับไปอีกว่า " ระบบอะไร? "

[ มอบภารกิจเพื่อกลับบ้าน ]

" หมะ...หมายความว่าไง ฉันอยู่ที่ไหน? "

[ คุณอยู่ในโลกนิยาย ]

ล้อ..กันเล่นใช่มั้ย?

[ ... ]

หญิงสาวโวยใส่ระบบ " แล้วทำไมฉันต้องมาอยู่ในโลกนิยาย ไม่ได้อยากมา! "

[ ไม่มีสัญญาณ ]

" ระบบ..ตอบมา! "

[ .... ]

" ระบบ...พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ! "

เสียงตวาดแหวของเธอดังจนสามหนุ่มทนไม่ไหว น้องเล็กสุดจึงต้องเข้ามาดูว่านางเป็นอันใดหรือไม่ เหตุใดถึงได้เสียงดังเพียงนั้น

เจ้าขิมหันขวับไปมอง ร่างหนึ่งพลันผลักประตูเข้ามาพอดี แต่สิ่งที่เขาพูดนี่สิ ทำเอาเธอมึนตึ้บ!

" ฿&-&+#&+&++& "

พลันด้านข้างของเธอปรากฏข้อความหนึ่งขึ้นมา

[[ แปลภาษา >>> ตกลง / ไม่ ]]

จึงได้ลองพูดออกไปว่า " ตกลง "

" #฿-+ ไม่สบายงั้นรึ " น้ำเสียงของชายหนุ่มตรงหน้าดูกังวล เธอจึงตอบกลับไปว่าสบายดี เพียงแต่ทางนั้นไม่ได้มีระบบแปลภาษาเหมือนเธอ จึงได้ยินเป็นภาษาแปลก ๆ แทน

" -@+&-++ ((- (( (&+ "

" เจ้ากล่าวอันใด ข้าไม่เห็นเข้าใจเลย " บ่นกับตนเองแล้วจึงหันไปเรียกพี่น้องให้เข้ามาเผื่อช่วยอันใดเขาได้บ้าง " พี่ใหญ่ พี่รอง เข้ามาช่วยข้าทีขอรับ "

" เกิดอันใดขึ้นน้องเล็ก " พี่ใหญ่เป็นผู้เข้ามาก่อน ตามหลังมาด้วยพี่รอง

หมิงซานจึงอธิบายว่า " นางกล่าวอันใดข้าฟังไม่ออก เหมือนจะเป็นภาษาต่างถิ่น พวกท่านเคยได้ยินหรือไม่ "

ขิมเห็นลางไม่ดีมาแต่ไกล มันแปลให้แค่เธอนี่นา

แต่พวกเขาได้ยินเพียงเธอพูดอะไรก็ไม่รู้

[[ แปลภาษาเพื่อพูดคุย >> ตกลง / ไม่ ]]

..ทั้งสามจ้องเธอเป็นสายตาเดียว

นี่ถือว่าเป็นสถานการณ์ไม่ดีสุด ๆ เพราะอะไรงั้นเหรอ ก็เพราะว่าสองคนที่คาดว่าเป็นพี่ชายของคนแรกทำท่าจับดาบเอาไว้มั่น

แม่เจ้า!

..นี่กะจะเชือดกันทิ้ง โดยไม่ถามอะไรกันสักคำเลยเรอะ

" ตะ ตกลง "

จบคำก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นเพราะทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบนี่สิ มีข้อความบางอย่างปรากฏขึ้นกะทันหัน

[[ ระบบภารกิจทำงาน ]]

อะไรนะ?

ทันใดนั้นสามหนุ่มถึงกับเบิกตาค้าง เพราะภาพตรงหน้าปรากฏร่างอ้อนแอ้นอล่างฉ่างจนแสงในห้องพร่ามัว มือบางปล่อยเสื้อตัวใหญ่ร่วงลงพื้น

[[ ระบบอัตโนมัติทำงาน ]]

[[ เนื้อเรื่อง : สร้างฉากรัก 4 P >> รายละเอียด ]]

Sh*t!

ม่านตาของเจ้าขิมถึงกับมืดครึ้ม ทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่าเรียวปากยกยิ้ม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านอกจากคนอื่นจะไม่อินแล้ว ยังต้องคิดว่าเธอกำลังบ้าอยู่แน่ ๆ

..คนสติดีที่ไหน มายืนถอดเสื้อผ้าโชว์ตัวโป๊แบบนี้

" คือ.. "

และก็เป็นพี่ใหญ่กับพี่รอง ที่เอาตัวรอดด้วยการเดินหนีออกไปจากห้องอีกครั้ง

หมิงซานมองร่างบางที่รีบคว้าเสื้อขึ้นมาสวมร่าง เห็นเจ้าตัวหันซ้ายแลขวาอย่างลนลาน จึงได้ก้มลงไปหยิบสายคาดเอวใกล้ปลายเท้าขึ้นมา แล้วยื่นมันให้หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในที่แห่งนี้

เจ้าขิมถึงกับหน้าเห่อร้อน

..รับเชือกมาผูกเอวเอาไว้ไม่ให้ผ้าหลุด

รายละเอียดภารกิจอะไรนั่นเอาไว้ก่อนเถอะ ทำยังไงถึงจะผ่านสถานการณ์บ้าๆ นี่ เป็นสิ่งที่ต้องแก้ไขเป็นอย่างแรก

เสียงทุ้มของชายหนุ่มท่าทางใจดีกล่าวขึ้นว่า

" ..เจ้า ฟังข้าเข้าใจหรือไม่? "

หญิงสาวพยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินถอยห่างออกไปจนชิดปลายเตียง เห็นเช่นนั้นหมิงซานจึงได้ชะงักร่างตนเองเอาไว้ตรงกลางห้อง ใบหน้าละมุนเผยรอยยิ้มอ่อนโยนคล้ายคนใจดีผู้หนึ่ง

" เช่นนั้นก็ไปอาบน้ำ ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่ " นัยน์ตานุ่มนวลสังเกตนางอีกครั้ง " ไปกินข้าวจะได้กินยา เมื่อหายดีก็ไปจากที่นี่เสีย "

" ... "

เมื่อเห็นหญิงสาวที่สติไม่ดีตรงหน้าเอาแต่นิ่งเฉย เขาจึงต้องเพิ่มระดับเสียงขึ้นมาหลายส่วน

" เจ้าเข้าใจที่ข้ากล่าวรึไม่? "

" เจ้าค่ะ "

หมิงซานพยักหน้าให้นางครั้งหนึ่ง แล้วกล่าวทิ้งท้ายก่อนออกไปว่า " อาหารและยาอยู่ในโรงครัวด้านข้างนี้ เจ้าไปอาบน้ำตรงลำธารด้านทิศตะวันออกห่างจากที่นี่ไม่ไกลนัก "

กล่าวจบคำก็ออกไป..

เจ้าขิมถึงกับพรูลมหายใจด้วยความโล่งอก นั่นเพราะตอนนี้ยังจับต้นชนปลายได้ถูก สถานการณ์บ้า ๆ นี่ มันคืออะไรกันแน่ เธออยู่ไหน..

แล้วผู้ชายทั้งสามคนนั่นเป็นใคร ทำไมถึงได้แต่งตัวโบราณคล้ายจอมยุทธ์ในหนังจีนแบบนั้น

" อาบน้ำกินข้าวกินยาก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน "

สรุปกับตนเองเรียบร้อย จึงเดินไปหยิบชุดที่ชายหนุ่มใจดีคนนั้นวางเอาไว้บนโต๊ะในห้องไม่ไกล แล้วเดินออกมาจากห้องทั้ง ที่เท้าเปลือยเปล่า

มีแต่เสื้อผ้ารองเท้าไม่มี มุ่งหน้าตรงไปลำธารทั้งแบบนั้น

ร่างในชุดคลุมตัวใหญ่ของท่านหมอ พยายามเดินหลบเศษไม้เศษหินทั้ง ๆ ที่ในอ้อมแขนกอดชุดเอาไว้สำหรับเปลี่ยน

..คิ้วเรียวอดขมวดไม่ได้

เพราะนอกจากตอนเด็กแล้ว ก็จำไม่ได้ว่าเดินแบบไม่ใส่รองเท้าล่าสุดตอนไหน

สับสนยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดที่เคยเจอมาทั้งชีวิต

แต่ตอนนี้มันเป็นไปแล้ว อีกทั้งถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากให้เนื้ออ่อนนุ่มของตนเองต้องเผชิญกับหินคม ๆ หรือเศษไม้แหลมเป็นอันขาด

" โอ้ย.. " จนได้..

ขนาดระมัดระวังก็ยังต้องเจ็บตัวจนได้ ยกเท้าขึ้นมาก็เห็นเลือดสีแดงไหลซึมออกมาจากรอยแผลเล็ก นอกจากดึงหนามออกแล้วก็ไม่รู้ต้องทำยังไงต่อ

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบเจอเข้ากับลำธารที่ตามหา

นั่นจึงทำให้เจ้าขิมลืมแผลที่เท้าไปชั่วคราว เพราะเธอรู้สึกว่าร่างกายกำลังร่ำร้อง อยากอาบน้ำอยากกินข้าวเป็นอย่างมาก จึงได้เดินลงไปเพื่อหาที่เหมาะ ๆ ในการวางชุดไว้

เหลียวดูจนถ้วนทั่วก็เจอแต่ความเงียบ คิดเอาเองว่าที่นี่คงมีแค่เธอเพียงแค่คนเดียว จึงได้ออกปากถามระบบ " มีคนอื่นอยู่แถวนี้ไหม? "

[ ใช้ยี่สิบแต้มเพื่อขอคำแนะนำจากระบบ ]

" ... " อยู่โลกโน้นก็จน มาโลกนี้ก็จน

ใจคออยากให้ซึมซับชีวิตรันทดเพื่อเป็นบททดสอบของชีวิตหรือไงกัน ในเมื่อทำได้เพียงบ่นในใจเท่านั้น เจ้าขิมจึงหลับหูหลับตาถอดชุดออกจากร่างกาย

แม้หวาดระแวงชายหนุ่มกลุ่มนั้น แต่ความเป็นจริงแล้วพวกเขาไม่ได้คิดสนใจเรื่องของเธอเท่าไหร่หรอก ต่างคนก็ต่างทำสิ่งที่ตนสนใจ โดยลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ในเขตบ้านเดียวกัน แม้ว่าพึ่งฟื้นหลังจากนอนป่วยซมไปสามวันก็ตามที

อาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว โชคดีที่ชุดของผู้ชายไม่ได้ซับซ้อนอย่างชุดผู้หญิง แม้หลวมบ้าง แต่ก็ยังดีกว่าสวมเสื้อคลุมตัวเดียวเป็นไหน ๆ อีกทั้งยังผูกปมให้ยากที่สุดเพื่อจะได้ไม่เกิดเหตุการณ์ภารกิจอัตโนมัติง่าย ๆ

..แค่คิดก็รู้สึกอายมาก ไม่รู้ระบบเอาความมั่นใจมาจากไหน การที่หญิงสาวถอดชุดเปลื้องผ้าต่อหน้าชายหนุ่ม

ถึงเรียกว่าภารกิจ..

จัดการตัวเองเรียบร้อยดีแล้ว ก็เดินกลับมาบ้านหลังเดิม เพิ่มเติมคือกะเผลกกลับมา

เมื่อมาถึงบ้านที่อยู่ตรงกลาง มันมีขนาดหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องครัว และห้องพักคนป่วยตรงหน้า

หญิงสาวถึงกับถอนหายใจออกมา รู้สึกดีใจที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่ตอนนี้ นั่นเพราะเจ้าขิมยังไม่พร้อมปะทะหรือพูดคุยอะไร นั่นเพราะหลังจากเจอสายตาของพวกเขา ตอนเผลอปลดล็อคภารกิจให้ทำงาน

รู้ได้ทันทีว่าพวกเขาไม่ชอบผู้หญิงสายอ่อยขนาดหนัก เผลอ ๆ อาจจะไม่คิดสนใจหญิงสาวแบบนี้เลยด้วยซ้ำ

..เรื่องนั้นช่างมันเถอะ