Elif Yılmaz
Beynime oksijen gitmiyordu. Ya da fazlasıyla gitmişti, belki de gitmesi gereken tüm kan şu an kalbime hücum ediyordu. Çünkü nefes alamıyordum.
Tam hızla geriye çekilip mutfak tezgâhına yaslanacağım sırada, dengemi kaybettim ve neredeyse ocağın üzerine düşecektim. Ama Savaş, benden önce davranıp belimden kavradığı gibi kendine çekti.
Ve şimdi… burun burunaydık.
Aramızdaki mesafe neredeyse yok gibiydi. O kadar yakındık ki nefes alış verişlerini, göğsünün kalkıp inişini rahatça hissedebiliyordum. Gözlerimi kaldırıp ona baktığımda, yüz hatlarının keskinliği, kaşlarının çatık hali ve gözlerindeki garip bakış beni daha da dengesizleştiriyordu. Savaş’ın gözleri her zamanki gibi sertti ama içinde bastırmaya çalıştığı bir şeyler var gibiydi.
Dilimi yutmuş gibi hissettim. Gözlerim k
