CHAPTER 8 INTRIGUE
1566 Words
CHAPTER 8 INTRIGUE
ฉันขัดอ่างอาบน้ำที่มีคราบเลือดสีแดงจางๆติดอยู่ ในหัวก็นึกย้อนไปว่าเคยเข้าห้องน้ำนี้ตอนไหน คือมันไม่คุ้นเลยว่าเคยเข้ามา แต่ก็ช่างมันเถอะ รีบทำให้เสร็จจะได้กลับบ้าน ฉันอยากพักผ่อนมากเลย นี่พรุ่งนี้ฉันก็มีเรียนอีกนะเนี่ย เรียนสามวันติดเลย แล้วก็มีถ่ายแบบต่อตอนวันหยุด ไหนๆวันนี้ก็ไม่ได้ไปเรียนแล้วฉันก็อยากนอนพักผ่อนบ้าง
“เสร็จสักที”
สายตาสอดส่องดูความเรียบร้อยในห้องน้ำ ปรากฏว่ามันก็สะอาดหมดจดดีแล้ว โอเค ถือว่าเสร็จภารกิจ ไม่รอช้าฉันก็รีบเดินไปยังห้องทำงานของไรเฟิลที่มันเชื่อมกับห้องนี้ทันที
“ไรเฟิล!! ฉันล้างอ่างเสร็จแล้วนะ ง่วง เหนื่อย อยากกลับบ้านนอน! ยืมตังหน่อยดิ”
“ลืมมารยาทไว้ในท้องแม่หรือไง? ทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อน”
“ฉันมีย่ะ มารยาทน่ะ แต่ฉันเลือกใช้กับคน แบบนายนี่ไม่ต้องมีก็ได้มั้ง”
“ฉันมันเป็นยังไง?”
ไรเฟิลคุยกับฉันโดยที่ยังก้มหน้าอ่านเอกสารบนโต๊ะอยู่ ดูจากจำนวนแฟ้มเอกสารบนโต๊ะแล้ว เขาก็คงงานเยอะไม่เบา
“ไม่ต้องรู้หรอก ฉันกลัวว่าถ้าเล่าเรื่องของนายแล้วจะยาวถึงวันพรุ่งนี้”
“ไม่เอาใช่ไหมเงินน่ะ ปากดีแบบนี้ก็เดินกลับละกัน”
“ฉันยืมพันเดียว ไม่ได้ยืมเป็นล้าน นายจะลีลาอะไรเยอะแยะวะ”
“ทำให้ฉันพอใจดิ กี่บาทก็จะให้ ”
“นายนี่เรื่องมากจัง บ้าอำนาจ ชอบสั่ง”
“หุบปากแล้วอยู่เงียบๆจนกว่าฉันจะทำงานเสร็จ!!”
ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะเงียบตามคำสั่งไรเฟิลทำไม แต่เสียงฉันมันหายไปเองตอนที่ไรเฟิลช้อนตามามองฉันด้วยสายตาไม่พอใจพร้อมกับสีหน้าเอาเรื่องฉันสุดๆ อย่าว่าแต่เสียงหายเลย ลมหายใจยังขาดห้วงไปดื้อๆ คือตามันเป็นอะไรนักหนา ทำไมมันมีพลังขนาดนั้น? ไม่เข้าใจ
สองขาฉันเดินเรียบๆเคียงๆพาตัวเองมานั่งที่โซฟาหนังสีดำที่อยู่เยื้องกับโต๊ะทำงานของเขา รู้สึกจะนั่งนิ่งๆมานานแล้วนะไรเฟิลก็ยังทำงานไม่เสร็จ ฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อหาแม็กกาซีนอ่านแต่ก็ไม่มีเลยสักเล่ม ไม่อ่านหนังสือบันเทิงเลยหรือไง ไร้รสนิยมชะมัด
“เธอ ตื่นได้แล้ว!!!”
“อื้ออออออออ”
ฉันลืมตาตื่นเพราะเสียงของไรเฟิลที่ดังอย่างกับฟ้าผ่า เอ๊ะ..ฉันหลับไปตอนไหนเนี่ย
“หูหนวกหรือไงวะต้องให้เรียกตั้งหลายที”
“ฉันไปง้างปากนายหรือไงล่ะ แล้วเรียกทำไม ทำงานเสร็จแล้วหรอ?”
“อือ”
“เสร็จได้สักที เอาตังมาดิ จะกลับบ้าน!”
“ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยดิ”
ฉันไม่คิดว่าคนห่ามอย่างไรเฟิลจะชวนฉันไปกินข้าวด้วยสายตาอ้วนวอนเชิงบังคับ เกินความคาดหมายมาก
“ไม่เอา ขี้เกียดไป”
มือใหญ่คว้าต้นแขนของฉันแล้วออกแรงกระชากจึงทำให้ฉันต้องลุกขึ้นจากโซฟาแบบไม่ตั้งตัว ไหนจะลากฉันเดินอีก ดูมันสิ มันบ้าอำนาจขนาดไหน บังคับข่มขู่นี่ที่หนึ่ง
“ถ้ากินข้าวเสร็จจะให้คนไปส่ง โอเค๊”
“นายพูดจริงหรือเปล่าเนี่ย”
“....”
“เงียบแบบนี้ไม่น่าเชื่อถือ ฉันยืมคนอื่นก็ได้”
ไรเฟิลไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยมั้ง ยังคงลากฉันเดินไปตามทางเดินของชั้นลอยเพื่อไปยังห้องอาหารสำหรับผู้บริหารที่ฉันไปหาเขาเมื่อตอนกลางวันนั่นแหละ ฉันมองซ้ายมองขวาก็ไม่มีใครที่พอจะช่วยเหลือได้เลยสักคน คือมันไม่มีคนอื่นขึ้นมาชั้นลอยนี้เลยนอกจากลูกน้องเขาหลายคนที่ยืนตรวจตราดูไปยังชั้นล่างที่เป็นส่วนของบ่อนการพนัน ก่อนถึงห้องอาหารฉันเห็นลูกน้องเขาสี่คนกำลังยืนอยู่ด้วยท่าทางสุภาพ ฉันสะบัดแขนออกจากไรเฟิลแล้วเดินไปหาเป้าหมายทันที
สีหน้าเซ็กซี่ของฉันนี่ไม่ต้องพูดถึง มาเต็มแน่นอน น้ำเสียงและลีลายั่วยวนก็จัดเต็มไม่แพ้กัน ก็ฉันเป็นนางแบบนี่นะ งานแบบนี้ถนัด
“พี่คะ รบกวนไปส่งฉันที่บ้านหน่อยได้ไหมคะ”
“ไม่ได้หรอกครับ ผมทำงานอยู่”
สายตานี่มองนมฉันเชียวนะยะ!!
“งั้นขอยืมค่าแท็กซี่ได้ไหมคะ”
“อ่อ เรื่องแค่นี้เอง”
ความหวังฉันกำลังจะสำเร็จเมื่อเขากำลังล้วงเข้าไปในสูทแล้วหยิบกระเป๋าตังออกมา หึๆ ฉันไม่เคยอ่อยใครพลาดนะ รู้ไว้ด้วย
“ใครให้!! กูเอาตาย!!!”
จนมันมาพลาดวันนี้แหละ....
“โอ๊ยยย..ไรเฟิล ปล่อยสิฉันเจ็บ”
ร่างฉันถูกกระชากด้วยความรุนแรงเข้ามายังห้องอาหารด้วยฝีมือใครคงไม่ต้องบอก แล้วก็จับฉันเหวี่ยงลงกับเก้าอี้ด้วยความรุนแรงอีก เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ
“แรด!! แม้แต่ลูกน้องฉันก็ยังไม่เว้น!! ทำไม คันมาก?”
“ไรเฟิล!!แรงไปแล้วนะ”
“หรือไม่จริงวะ อยู่กับฉันมันไม่พอหรือไงถึงต้องอ่อยคนอื่น? ฉีกหน้าฉันมากนะ”
“เราเป็นอะไรกัน? ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉันปะ ฉันจะอ่อยใครนายเกี่ยวอะไรด้วย”
“ฉัน...แค่ไม่อยากให้ลูกน้อง...เสียสมาธิในการทำงานไง กินข้าวกันเถอะ”
อารมณ์นายเปลี่ยนง่ายไปไหมไรเฟิล ฉันยังโมโหอยู่เลยนะ คนบ้าอะไรชอบใช้กำลังแล้วยังมาพูดจาหยาบคายใส่โดยไม่สำนึกเลยสักนิด
“จะนั่งจ้องฉันอีกนานไหม? จะกินไหมข้าวน่ะ ของเธออยู่โน่นนะอยากกินอะไรก็กิน”
“แล้วของนายทำไมเป็นสเต็กล่ะ ของฉันทำไมมันเยอะอย่างกับงานเลี้ยงอาหารบุปเฟ่”
“ก็ฉันสั่งแบบบุปเฟ่มาให้ เห็นเธอตัวเล็ก”
ฉันมองไปยังอาหารหลากหลายชนิดที่จัดอย่างสวยงามอยู่ในถาดอลูมิเนียมเงาวับ มันคืออาหารในงานเลี้ยงบุบเฟ่จริงๆนั่นแหละ ที่มีปริมาณที่เยอะเหมือนคนที่ไม่อิ่มก็มาตักเพิ่มได้ แต่สภาพอาหารตอนนี้คือยังไม่ลดลงสักนิดบ่งบอกว่าฉันเป็นคนแรกที่ได้ลิ้มลองมัน
“ตัวเล็กแล้วยังไงล่ะ ฉันกินไม่หมดหรอกนะ ไปเรียกลูกน้องนายมากินด้วยสิ เสียดาย”
“ฉันสั่งมาให้เธอ”
“แล้วจะสั่งอะไรมาเยอะแยะล่ะ”
“จะถามอะไรมากมายวะ สั่งมาให้ก็กินๆไปเถอะน่า ฉันจะไปรู้หรอว่าเธอชอบกินอะไรเลยสั่งๆมาเผื่อ”
RIFLE TALK
สองชั่วโมงผ่านไป
เธอวิ่งเข้าห้องน้ำให้จ้าระหวั่นหลังจากกินข้าวที่ห้องอาหารเสร็จ ผมมีอะไรจะสารภาพ คือตอนที่เธอหลับอยู่ที่โซฟาอ่ะ ผมก็ลอบมองเธออยู่บ่อยๆ ผมเพิ่งสังเกตุว่าเธอไม่ได้แต่งหน้า ก็ไม่รู้แบบนี้เรียกสวยหรือเปล่าแต่ผมชอบอะ ชอบกว่าตอนแต่งหน้าอีก หมายถึงชอบมองเฉยๆนะ ผมมองจนผมไม่มีสมาธิทำงาน มารู้ตัวอีกทีผมก็หอมแก้มเธอซะแล้วอะ
เริ่มเหมือนโรคจิตละ...
ยอมรับว่าผมยังอยากเจอเธออยู่ ยังไม่อยากให้เธอกลับ แต่ไม่ได้คิดหื่นใส่เลยนะ ผมแค่ยังอยากให้เธออยู่กับผมแค่นั้นเอง ยังไม่ได้รู้สึกอะไรลึกซึ้งแค่อยากเจอเฉยๆ เข้าใจผมใช่ไหม?
“แฮ่กๆๆ ไรเฟิล ขอน้ำเกลือแร่อีกแก้ว”
ผมยื่นน้ำเกลือแร่ที่ใส่แก้วเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วให้เธอ ก็อย่างว่าล่ะนะ ท้องเสียมันก็เกิดอาการเพลีย ไหนจะเสียน้ำในร่างกายมากจนต้องพึ่งเกลือแร่เข้าไปทดแทน
“นายเลิกสั่งอาหารเจ้านี้เลยนะ กินแล้วท้องเสีย!!”
“เธอไปอาบน้ำไป เห็นเหงื่อแล้วขยะแขยง”
“อือๆ ก็ดีเหมือนกัน ฉันก็เหนียวตัว”
“เดี๋ยวให้คนหาเสื้อผ้าให้”
เธอหายเข้าไปห้องน้ำสักพักเพื่ออาบน้ำนั่นแหละ ผมเลยให้แม่บ้านเตรียมชุดให้
“ชุดนอนเนี่ยนะ!!”
“จิ๊!!ทำไม ใส่ไม่ได้หรือไง? เวลาขี้แตกจะได้ถอดง่ายๆ”
“อือๆ แล้วจะไปส่งได้ยังล่ะ”
“ให้มันหายก่อนไหมไอ้อาการท้องเสียเนี่ย ปวดกลางทางขึ้นมาไม่เลอะเบาะรถหมดหรือไง สกปรก”
“แล้วเมื่อไรจะหายเนี่ย เหนื่อยแล้วนะ ง่วงแล้วด้วย พรุ่งนี้ก็มีเรียน”
“เธอเรียนกี่โมงพรุ่งนี้ แล้วเรียนที่ไหน”
“เรียนสิบโมง มหา’ลัยคิงดอมเบส ถามทำไม?”
“ถามเฉยๆ”
“โอ้วววว .. มาอีกแล้ว ข้าศึกโจมตีๆ”
แล้วเธอก็วิ่งเข้าห้องน้ำรอบแล้วรอบเล่าจนเพลียหลับไปในที่สุด ผมจัดท่าให้เธอได้นอนสบายบนเตียงของผมนี่แหละ
มีอีกเรื่องจะสารภาพ ผมวางยาเธอเอง ใส่ยาถ่ายลงไปกับอาหารทุกอย่างนั่นแหละ ผมเลยไม่กินเหมือนเธอไง ไม่รู้ว่าทำแบบนี้ทำไม ตั้งแต่แอบหอมแก้มเธอตอนหลับมันก็ไม่อยากให้เธอกลับ ก็แค่...อยากให้เธออยู่กับผมอีกหน่อย
END TALK
- Writer
