หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
“พวกมึงเดี๋ยววันนี้กูต้องรีบกลับมีนัดทานข้าวกับที่บ้าน” ลูกหว้าเอ่ยบอก พวกฉันก็พยักหน้ารับรู้
“เอองั้นเราแยกกันเลยแล้วกัน กูก็อยากกลับไปนอนสักหน่อย” ฉันจึงเอ่ยบอกออกไป แล้วพวกเราก็แยกย้ายกันกลับทันที
ตึกตึก สองขาเรียวของฉันกำลังเดินออกมาจากตึกคณะเพื่อจะไปยังป้ายรถเมล์ แต่ในขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่นั้นก็มีชายสองคนเดินเข้ามาดักรอยืนขวางด้านหน้าของฉันไว้
“สวัสดีครับน้องเอด้า” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันจึงถามออกไปเสียงเรียบ
“ได้ข่าวว่าน้องเอด้าโสดแล้วเหรอครับ” แล้วชายคนเดิมก็เอ่ยถามออกมา
“ก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะคะ”
“งั้นพี่ขอเบอร์ได้ไหมครับ” เขายื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน ซึ่งฉันก็ยอมรับมาแต่โดยดีอย่างไม่คิดจะปฏิเสธอะไรก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์และคืนให้กับเขา ซึ่งผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆก็มองด้วยความงุนงง
“ด้าขอตัวนะคะ” แล้วฉันก็เดินหนีออกมาทันที แต่ก็ไม่ว
