Tamed by Deceit

CHAPTER 11

Hindi ko inaasahang makita siya roon—sa likod ng building, sa may loading bay, hawak ang isang payong na tila ba sinadyang sirain ng ulan. Basang-basa ang buhok niya, at kahit may makeup pa rin, hindi na nito maitago ang kabaliwan sa likod ng kanyang mga mata.

Mira Cruz.

“Leo!” sigaw niya, habang binuksan ni Leo ang pinto ng sasakyan para sa akin. “Don’t ignore me, Leo!”

Hinawakan ni Leo ang braso ko, mahinang iginiya papasok sa loob. Pero bago siya makalayo, sinarado ni Mira ang distansya. Bumagsak ang payong niya, kumalat ang tubig sa puting dress niyang halos dumikit na sa balat.

“You’re leaving me for her?” tinuro niya ako, nanginginig ang daliri, ang boses niya’y tila basag na salamin.

Hindi ako kumibo. Nakatingin lang ako sa pagitan nila.

Leo didn’t flinch. He stared at her the way he stares at opponents in court—blank, ruthless.

“This isn’t a conversation anymore, Mira,” malamig niyang sabi.

“Are you serious right now?” Natawa siya. Pero hindi ‘yung masaya. ‘Yung sira na. “After everything I did for you?”

“I never asked you to,” tugon ni Leo. “You gave what you wanted to give. Now I’m asking you to stop.”

“You’re choosing that virgin lawyer?” Kumunot ang noo niya, as if disgusted. “She doesn’t know who you are.”

“She will,” sagot niya, simple. “And she’ll still want me.”

Boom.

Para bang may sumabog sa mukha ni Mira. Hindi literal. Pero emosyonal. Parang binura ni Leo ang sarili niya mula sa mundo ng babae sa harap namin.

“Mira,” dagdag niya, mas mababa na ang boses ngayon. “This is the last time I’ll be civil. Get in your car. Go home. Don’t contact me again.”

And then he looked at her, not as a woman he once touched, but as a threat he was now erasing.

Pagkauwi namin sa condo, tahimik siya. Tahimik din ako. Pero hindi normal na katahimikan—yung katahimikang parang kumikidlat sa ilalim.

Pagpasok namin sa unit, huminga siya nang malalim, binuksan ang bar, nagsalin ng alak sa baso.

"Serena," tawag niya, hindi lumilingon. "Mira’s not stable. I wanted to protect you from her."

Lumapit ako. “You don’t have to protect me from anything, Leo.”

Tumingin siya sa 'kin. Buo. Matapang. Pero sa ilalim ng lahat ng iyon, may pagod. At may sugat na hindi pa rin naghilom.

“She loved me in a way I couldn’t return,” bulong niya. “And now, that love… has turned into poison.”

I reached out, hawak ang kamay niya. Hindi ko alam kung saan ito patungo, pero alam kong kailangan kong manatili.

Kahit pa sabay-sabay na ang delikado, ang madilim, at ang masakit—mas pipiliin ko pa rin siyang harapin, kesa iwan.

Nasa loob ako ng kotse, tahimik na tinatanaw ang ilaw ng siyudad sa gabi habang nakaparada ako sa harap ng isang coffee shop. Wala akong balak bumaba. Hindi rin ako makagalaw. Kasi sa mga oras na ‘to—tuliro ako. Nangangatog. Hindi sa lamig. Kundi sa kaba.

Tatlong beses na.

Tatlong magkaibang number.

Tatlong text messages na parehong malamig at nakakatindig-balahibo ang tono.

“Alam mo ba kung anong ginagawa ng mga babaeng pumapapel?”

“Hindi ka para sa kanya.”

“Baka gusto mong pag-isipan kung hanggang kailan mo pang gustong makita ang ganda mong mukha.”

Napatigil ako sa huling linya. Nakita ko ang sarili ko sa rearview mirror—maputla, gulo ang buhok, nanginginig ang mga daliri habang pinipilit ipikit ang mga mata.

Mira.

Wala na akong ibang maisip na posibleng pinanggalingan ng mga mensahe maliban sa kanya.

Hindi ko siya inagawan.

Hindi ko hiniling ang atensyon ni Leo.

Pero sa paningin niya—kasalanan ko ang lahat.

Tumakbo ako sa tanging lugar kung saan nararamdaman kong totoo ang mundo.

Leo.

Pagdating ko sa harap ng condo building niya, hindi ko na inisip ang oras, ang itsura ko, o kung nakakahiya bang magpakita sa ganitong estado.

Sa elevator pa lang, punong-puno na ang dibdib ko. Hindi ko alam kung iiyak ba ako o sisigaw. Pero ang tiyak ko—kailangan ko siya.

Pagtunog ng elevator at pagbukas ng pinto sa floor niya, mabilis ang hakbang ko papunta sa unit. Isang katok lang ang kinailangan—at bumukas ang pinto.

Leo stood there—nakasuot ng plain black tee, bahagyang magulo ang buhok, hawak ang isang basong may natirang alak. Pero sa ekspresyon ng mukha niya—alerto, seryoso, handang makinig.

“Serena?” tanong niya.

Pagkakita niya sa akin, hindi ko na kinaya. Lumuha agad ang mata ko habang hawak-hawak ang phone sa dibdib ko.

Lumapit siya agad. “Anong nang—”

Ibinagsak ko ang sarili ko sa dibdib niya, humikbi. Ang lakas ng t***k ng puso ko na parang gusto nang kumawala. Yakap lang ang hiningi ko. At binigay niya—walang tanong, walang pagdadalawang-isip.

“Shhh,” bulong niya habang hinahaplos ang likod ko. “Anong nangyari?”

Inabot ko ang phone ko, pinakita sa kanya ang mga mensahe.

Nanigas ang panga niya. Tumingin siya sa screen, tapos tumingin sa akin—mas matalim, mas malamig.

“Mira,” sabi ko, mahinang-mahina ang boses ko. “Ako lang naman ang gusto niyang saktan, ‘di ba?”

Hindi siya sumagot. Hinila niya ako papasok, isinara ang pinto, at saka ako inalalayan papunta sa couch.

Upo kami, magkatabi. Inabot niya ang throw blanket at ibinalot sa balikat ko. Tiningnan niya ako, walang salita. Pero ramdam ko ang pagpipigil niya—parang nasa bingit siya ng pagsabog.

“Dapat hindi mo ‘to pinapabayaan na ganito lang, Leo,” sabi ko, namamaos. “She’s not just angry. She’s unstable.”

Hindi siya kumibo. Hawak niya ang phone ko, hawak din ang kamay ko.

“I’ll take care of her,” finally, mahinang sabi niya.

Tahimik akong tumango.

“Hindi ko alam kung bakit ako nandito,” sabi ko, pilit tumatawa pero nanginginig pa rin. “Hindi ko alam kung tama pa bang nandito ako. Pero ikaw ang unang naiisip ko.”

Tumingin siya sa akin, matagal.

“At hindi ako magpapasalamat sa’yo,” dagdag ko, huminga ng malalim. “Kasi kung magpapasalamat ako, parang inaamin kong wala akong karapatang humingi ng comfort sa’yo.”

“Hindi mo kailangang magpasalamat, Serena.”

Tumingin ako sa kanya. Mainit ang mga mata niya. Pero hindi ito galit. Hindi rin awa. Parang init na nagpapaalala na… kahit hindi niya sabihin, gusto niyang andito ako.

“You’re safe here,” bulong niya.

And for a moment… I believed him.

Hindi ko alam kung ilang minuto kaming nanatili roon. Tahimik. Malapit. Parehong gising ang katawan kahit hindi gumagalaw.

Hawak pa rin ni Leo ang kamay ko. Mainit ang palad niya. Matibay. Pero may bahagyang panginginig. Parang siya man ay nilalamon ng damdamin na hindi rin niya alam kung paano kakalasan.

Hindi ko na kayang magpigil.

Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. Napatingin siya sa akin, ‘yung tingin na parang tinatantya kung hanggang saan ang kaya ko.

“Leo…” bulong ko, halos walang boses. “Gusto kong… makalimot.”

Hindi siya gumalaw.

Pero hindi ko kailangan ng permiso.

Hinila ko ang mukha niya papalapit. Dahan-dahan. Nanginginig ang mga daliri ko habang humawak ako sa gilid ng panga niya.

And then I kissed him.

Mainit. Walang paunang hinga. Walang babala.

Basta halik—ubos, gutom, parang kailangang-kailangan ko siya para huminga.

At hindi siya nag-atubiling sumagot.

Agad niyang sinakmal ang labi ko. Parang isang lalaking matagal nang pinipigilan ang sarili. Ang kamay niya, humawak sa batok ko, hila ako palapit habang ang isa’y pumatong sa balakang ko, hinahapit ako papunta sa kandungan niya.

“Put—” naputol ang bulong niya sa gitna ng halik. Nanginginig ang hininga niya habang ang mga labi niya’y gumapang pababa sa panga ko, sa ilalim ng tainga, pababa sa leeg.

“God, Serena…” bulong niya, mababa. Raspy. “You drive me f*****g insane.”

Hinila niya ako pataas, pinaupo sa hita niya. Ramdam kong matigas na siya. Matigas na matigas.

Mainit ang pagitan namin. Bawat igkas ng katawan ko sa ibabaw niya ay para bang sinasagot ng mas malalim na ungol mula sa lalamunan niya.

Kinagat niya ang ilalim ng labi ko, sabay bulong, “You’re trembling.”

“I want you,” sagot ko, humihingal. “Wag mo akong pigilan ngayon.”

His hands slid under my shirt, malambot pero marahas. Kinapa niya ang balat ko, hinahanap ang init. Bawat haplos, parang apoy na dumadaloy sa ugat ko.

Nang maabot niya ang likod ng bra ko, kinalas niya ito sa isang iglap. Walang sinayang na oras. Tinulak niya pataas ang shirt ko, at agad isinubo ang isa kong u***g.

Napasinghap ako. Napakapit sa buhok niya.

“Oh—Leo…” napaungol ako habang pinaikot-ikot niya ang dila niya sa sensitibong balat. His tongue was slow. Sinadya niyang pahirapan ako. Habang ang isa niyang kamay, nilalaro ang kabilang dibdib ko—pinipisil, hinahaplos, tinutukso.

Hindi ko na alam kung saan ko ilalagay ang sarili ko. Nanginginig na ang hita ko. Ramdam kong basa na ako kahit hindi pa niya ako hinuhubaran.

“Please…” bulong ko, parang pagsusumamo.

Hinila niya ang ulo ko pabalik, pinatining ang tingin sa ‘kin.

“You’re not leaving me tonight,” mariin niyang sabi. “I’m done holding back.”

At bago ko pa siya masagot, inangat niya ako—buong lakas. Dinala sa bedroom. Parang wala akong bigat.

Pagbagsak ko sa kama, dumagan siya sa ‘kin. Ibinuka niya ang mga hita ko gamit ang tuhod niya. Huminga siya sa leeg ko habang unti-unting kinikiskis ang katawan niya sa ibabaw ko.

“You’re shaking,” ulit niya. “You still want this?”

Tumango ako, mariin.

“Good. Kasi hindi kita titigilan ngayong gabi.”

Hinila niya pababa ang shorts ko, kasabay ng panty ko. Ramdam ko ang hangin sa pagitan ng hita ko. Ramdam ko ring basa na ako—halos tumulo.

Hinagod niya ng palad ang gitna ko.

“f**k, you’re soaking.”

Napakagat ako sa labi. Humihingal na ako. Hindi pa man siya pumapasok sa loob ko, pero parang lalabasan na ‘ko.

Dinilaan niya ang daliri niya, saka muling ibinalik sa pagitan ng mga hita ko.

Isiniksik niya ang gitnang daliri—malalim, marahan pero sigurado. Napa-arch ako ng katawan. Napakapit sa bedsheet.

“Leo—oh my God—Leo please—”

“Don’t come yet,” sabi niya, malamig. Mapang-alipin.

“Leo…” pagsusumamo ko.

Pero hinila niya ang kamay niya.

“Not yet. You’ll wait until I say so.”

Piniringan niya ako gamit ang silk tie na nasa tabi ng kama. Naramdaman kong inabot niya ang wrist ko—at bago ko pa naintindihan, nakatali na ako sa headboard.

Hindi ako makagalaw.

Hindi ko siya makita.

Pero nararamdaman ko ang dila niya—mainit, basa, habang bumababa mula sa dibdib ko, pababa sa pusod, papunta sa pagitan ng hita ko.

At nang maramdaman ko ang dila niyang sumayad sa clit ko…

“Aahh—Leo!”

“Stay still.”

Ilang ulit niyang pinaikot ang dila niya. Minamasahe ang clit ko gamit ang lips niya habang isang daliri ang gumagalaw sa loob.

Tapos dalawang daliri.

“Leo, please… lalabasan na ‘ko—”

“Don’t.”

Pinigil niya. Umalis siya. Nilayo niya ang katawan niya.

Gusto kong umiyak.

“Leo…”

“You’ll come when I allow you to,” bulong niya. “You said you want to forget. Let me be the one to ruin you.”

At sa sandaling ‘yon… alam kong hindi ko na siya matatakasan.

I belonged to him.

And I wanted more.

Hindi ko na alam kung ilang minuto na akong nakagapos.

Pero ang alam ko lang—hindi na ako humihinga ng maayos.

Dahil si Leo… unti-unti akong binubura.

Bawat halik niya sa katawan ko, parang tinatanggal ang pangalan ko, ang logic ko, ang buong pagkatao ko.

At pinalitan ng… sarili niya.

Nakatali pa rin ang mga kamay ko sa headboard. Naka-piring. Hubo’t hubad. Nakabuka ang mga hita.

Vulnerable. Bukas. Basa.

Pero mas nararamdaman ko ang sarili ko sa mga oras na ‘to… kaysa sa buong buhay ko.

Nasa ibabaw ko siya—hindi nakadagan, pero sinasakop ang katawan ko gamit lang ang bibig at mga daliri.

“Ang ganda mo kapag helpless,” bulong niya sa leeg ko, bago niya dilaan ang ilalim nito, dahan-dahan, paikot. “You look like you were made to be ruined.”

“L-Leo…” daing ko. Nanginginig ang boses ko. “Please…”

Bumaba ang halik niya mula leeg… hanggang sa gitna ng dibdib ko.

Mainit. Basa. Mabagal.

Tapos—naramdaman ko ang dila niya sa u***g ko.

Napakagat ako sa labi, napaliyad.

“Oh God…”

Sinupsop niya ito. Marahan sa una. Paikot-ikot ang dila niya. Pinaikot sa n****e ko na tila ba inaaral ang bawat reaksyon ng katawan ko.

Nang maramdaman niyang lumalalim ang hininga ko… sinupsop niya ito nang mas madiin.

“Ahhh—Leo!”

At doon ko naramdaman.

Ang daliri niya.

Sa pagitan ng hita ko.

Mula sa pagdampi hanggang sa pagpasok—isang mahaba, mainit na pagdulas.

Gumamit siya ng dalawang daliri. Swak na swak sa loob ko.

Napangiwi ako. Tumulo ang luha ko kahit hindi ko alam kung bakit.

“Masakit?” tanong niya habang pinaiikot ang mga daliri sa loob ko.

“Hindi…” hingal ko. “Hindi ko lang… kaya.”

“Tell me what you feel.”

“Parang… may sumasabog sa loob. Parang ‘di ko kayang tanggapin ‘yung sarap.”

Pinisil niya ang u***g ko gamit ang labi niya. Sinabay ang pag-finger.

Isa, dalawa, tatlong ulit… mabilis, malalim, paikot.

Nanginginig ang binti ko.

“Leo, please…”

Hindi ko alam kung anong hinihiling ko. Pero kailangan ko siyang tumigil. O magpatuloy. O wasakin ako nang buo.

“Umiiyak ka,” bulong niya.

Hindi ako sumagot.

Ramdam niya. Nakita niya.

Ang luhang dumaloy mula sa gilid ng piring ko.

Isinubo ulit niya ang isa kong u***g habang binilisan ang pag-finger sa ‘kin. Paikot, papaloob, mas malalim, mas mabilis.

“Tanggapin mo lang,” aniya. “Let your body break for me.”

At bumigay nga ako.

Hindi pa ako nilalabasan… pero parang nilunod na ako ng sariling katawan ko.

Tumulo ang luha ko sa unan. Tapos umungol ako—malalim, basag, desperado.

“Leo, please… please… ‘di ko na kaya…”

Ramdam kong nanginginig na ako. Parang lalabasan. Pero pinipigil niya.

Dahil habang umiiyak ako sa sobrang sarap…

Siya pa rin ang may hawak ng lahat.

At ako?

Ako na ang nagmamakaawa… na sirain niya ako nang tuluyan.

“Leo, please…”

Basag ang boses ko. Paulit-ulit. Para akong baliw sa pagitan ng pag-iyak at pag-ungol. Pero wala na akong pakialam.

Hindi ko na kayang itago kung gaano ko siya kailangan. Kung gaano ko gusto ang ginagawa niya sa akin.

Nanginginig na ang mga hita ko. Ang mga daliri niyang nakapasok sa loob ko—dalawa, mainit, mabilis, pabalik-balik sa sensitibong parte ko—tila ba alam ang bawat lihim ng katawan ko bago ko pa ito matuklasan.

At ang bibig niya—putang— hindi, bawal ‘yan.

Ang bibig niyang nakakapit pa rin sa dibdib ko, dinidilaan ang u***g ko na parang isang uhaw na hayop, habang nilalamas ang kabilang side.

Hindi ako makahinga.

Parang sasabog na ang dibdib ko sa dami ng sensasyong nararamdaman ko nang sabay-sabay.

“L-Leo… please… lalabasan na ‘ko…”

“Huwag mo munang pigilan,” bulong niya. “I want all of it. I want to feel you break.”

“Please… ‘di ko na kaya… Leo…”

Hinila niya ng kaunti pababa ang piring ko, enough para magkita kami ng mata.

Basang-basa na ang pisngi ko sa luha, pero ang mga mata niya—walang awa.

Only hunger.

“You’re beautiful when you cry like this,” bulong niya. “Like your body is begging… even when you don’t say a word.”

Iyak na ‘yung tawa ko. “You’re cruel…”

“You like it.”

Tama siya.

Hindi ko man aminin nang malakas—oo.

Gusto kong saktan niya ako sa ganitong paraan—sa sarap.

Gusto kong mawala ako habang hawak niya ako.

And just when I thought tapos na…

Gamit ang hinlalaki niya, pinaikot niya ang pressure sa clit ko—sabay sa dalawang daliri sa loob.

Mabilis. Paikot. Pasundot.

Hanggang sa wala na akong ibang maramdaman kundi apoy.

Parang lumiliit ang mundo.

Parang ako na lang at siya.

At ang mga daliri niya.

“Leo… LEO… I—”

“Come for me.”

Isang madiing paghagod sa loob, sabay diin sa ibabaw—at doon na ako tuluyang bumigay.

“Ahhh—ahhhnnnn—LEO!”

Napaliyad ako, nakatali ang mga kamay pero ang katawan ko gumapang pataas, napasigaw, napaiyak, napalunok ng hangin.

Sumabog ang init sa puson ko.

Para akong hinila sa ilalim ng dagat.

Sabay-sabay. Sakit. Sarap. Lunod. Kalayaan.

At habang nanginginig pa rin ako sa aftermath, hawak pa rin niya ako. Hindi niya ako binitawan kahit gumalaw ang balakang ko sa sobrang sensitibo.

Hinalikan niya ang pisngi kong basang-basa.

“You came so hard,” bulong niya sa tenga ko. “You soaked my hand.”

Napapikit ako, hiyang-hiya pero sabay…

proud.

“Did that scare you?” tanong niya, mahina pero matalim. “Or did you love it?”

Tahimik ako sandali.

Hanggang sa mapakagat ako sa labi, ngumiti sa pagitan ng luha, at bulong ko...

“…I want more.”

Nanginginig pa rin ang mga binti ko habang yakap ako ni Leo sa ibabaw ng couch. Nakasandal ako sa dibdib niya, hinihingal, parang kakagaling lang sa isang delubyong hindi ko alam kung gusto kong ulitin o takbuhan.

Pero ang totoo?

Gusto ko pa.

Kahit nangingilo na ang loob ko. Kahit sensitibo pa ang pagitan ng hita ko. Kahit alam kong hindi pa ito ang dulo.

Ang kamay niyang may bakas pa ng init mula sa akin, dahan-dahang hinaplos ang baywang ko. Pababa. Pataas. Walang pagmamadali. Para bang sinisigurado niyang totoo ‘yung lahat ng nangyari. Na naramdaman ko talaga siya. Na ako talaga ‘yung hinawakan niya ng gano’n.

Wala siyang sinabi agad.

Ni hindi siya nagtanong kung ayos lang ako.

Pero ramdam ko—sa t***k ng dibdib niya, sa bigat ng haplos niya sa balikat ko—na inaalagaan pa rin niya ako kahit hindi na siya gumagalaw.

And then…

Lumapit siya. Hinalikan ang gilid ng tenga ko, marahan. Saglit lang. Pero sapat para muling magkagulo ang dibdib ko.

At sa mismong sandaling ‘yon—habang nakayakap pa rin ako, habang hindi pa ako makatingin nang diretso sa kanya, habang ramdam ko pa ang sarili kong likido sa hita ko—bumulong siya.

“Next time…”

Hinintay ko ang kasunod.

Pilit kong inabot ang tingin niya kahit malabo pa ang paningin ko dahil sa luha at sarap.

“…I’m taking all of you.”

Biglang bumilis ulit ang t***k ng puso ko.

Nag-init ang mukha ko.

Uminit ang leeg ko pababa sa dibdib, sa puson—sa parteng kanina lang ay binuksan niya’t sinira sa sarap.

Hindi niya kailangan ipaliwanag.

Alam ko kung anong ibig sabihin ng “all of me.”

Hindi lang ‘yung katawan ko.

Hindi lang ‘yung laman.

Buong ako.

Ang parte ng pagkatao kong hindi ko ibinibigay kahit kanino. Ang bahagi ng sarili kong kahit ako, minsan ay kinakatakutan ko.

At hindi ko alam kung matatakot ba ako sa pangakong ‘yon—o kung aasa ako.

“Are you ready for that?” bulong niya ulit, this time mas mababa, mas intimate.

Hindi ako agad nakasagot. Kasi ang totoo, hindi ko rin alam.

Pero sa pagitan ng punit na paghinga, pagod na katawan, at pusong unti-unting tinutunaw ng boses niya…

Napakapit ako sa batok niya, sabay sabing mahina—pero buo:

“Then ruin me completely.”