Tamed by Deceit

CHAPTER 12

Hindi ko alam kung paano siya nagkaroon ng oras para paghandaan ang lahat.

Pero pagpasok ko sa kwarto niya—hindi ko na siya matanong.

Napatigil lang ako.

Gabi. Kandila. Jazz. At si Leo.

Ang buong silid ay naiiba. Wala na ang malamig, minimalist na aesthetic na madalas kong inaasahan sa kanya. Ang mga ilaw ay pinatay, pinalitan ng dose-dosenang kandilang maingat na nakapuwesto sa paligid—sa windowsill, sa side table, sa shelves. Kumikislap ang liwanag sa silk na mga kurtina, sa sahig na kahoy, sa puting linen sheets ng kama na ngayon ay may layer ng deep crimson na satin.

May faint na amoy ng sandalwood sa hangin. May mabagal na tugtugin sa speaker—isang instrumental jazz piece na parang sumasabay sa t***k ng puso ko.

Si Leo ay nakatayo sa tapat ng kama, suot lang ay itim na slacks at isang bukas na puting dress shirt. Hindi pa siya nakatingin sa akin. Abala siya sa paglalagay ng wine sa baso, parang walang kapresyohan sa bawat galaw.

Pero nang maramdaman niyang andoon ako—he turned.

And everything else faded.

“Come in,” bulong niya. “I want tonight to be… slow.”

Hindi ako nakagalaw agad.

Dahil sa lahat ng pinagdaanan namin—lahat ng sakit, tensyon, at hiwaga—hindi ko inaasahan ang ganitong klaseng lambing.

Walang laro. Walang galit. Walang kontrol.

Puro hangin. Puro init. Puro... ako’t siya.

Lumapit ako nang dahan-dahan.

Nasa gitna pa lang ako ng kwarto, nilapitan na niya ako. Hindi siya nagmadali. Hindi rin nagtanong.

Nilagay niya ang wine sa table, at pagkatapos ay tinanggal niya ang coat ko—maingat, para bang hinuhubad niya hindi lang ang tela, kundi ang mga pader na itinatayo ko sa pagitan namin.

Pagkatapos ay tinanggal niya ang butones ng blouse ko, isa-isa. Mainit ang mga daliri niya sa balat ko. Walang pagmamadali. Para bang sinasamba niya ang bawat inch ng katawan ko—kahit hindi pa niya nakikita lahat.

“Say no anytime,” bulong niya, titig ang mga mata sa ‘kin. “At hihinto ako. I swear to you, Serena.”

Tumango lang ako, halos hindi makahinga.

Hindi dahil sa takot.

Kundi dahil sa dami ng emosyon sa dibdib ko—parang sasabog. Pagmamahal, pananabik, kaba… at ‘yung matagal nang pagnanais na sa kanya ko lang naranasan.

He reached for the clasp of my bra.

I froze.

Pero hinawakan niya ang kamay ko—malumanay. Hinalikan ito.

“Look at me.”

Tumingin ako.

“I won’t break you.”

And when he finally let the bra fall from my shoulders…

He didn’t stare.

He didn’t gawk.

He breathed.

Like he’d been holding his breath for far too long.

“You’re the most beautiful thing I’ve ever seen,” bulong niya.

Hinaplos niya ang gilid ng s**o ko gamit ang likod ng daliri. Dahan-dahan, may respeto. Pero may halong pagnanasa sa ilalim ng kontrol.

Bumaba ang halik niya sa balikat ko. Mainit. Mabagal. Dumaan sa clavicle, sa ilalim ng leeg. Hanggang sa maglakbay ang labi niya pababa—sinundan ang kurbada ng dibdib ko.

At sa sandaling iyon—wala akong ibang naramdaman kundi pagkakabukas.

Parang isa-isa niyang hinuhubad hindi lang ang damit ko, kundi pati ang mga insecurities ko. Yung takot na baka hindi ako sapat. Yung pangambang baka masaktan ako, iwan ako, o gawing laro lang.

Pero si Leo?

Hindi siya nagmamadali.

He was worshiping me—inch by inch, breath by breath.

Tinanggal niya ang zipper ng palda ko. Bumagsak ito sa sahig.

At nang makita niya ang buo kong katawan, tinakpan niya ang sarili niyang bibig saglit, parang pigil na pigil ang reaksyon.

He stepped back.

Tumingin.

Naglakad paikot sa akin—hindi parang predator, kundi parang artistang tinitingnan ang obra.

At pagkatapos ay lumapit siya ulit, hawak ang mukha ko sa dalawang palad.

“Serena…”

“Tonight, I’m not going to claim you just with my body.”

“I’m going to imprint myself on your soul.”

At doon ako tuluyang bumigay.

Sa pagitan ng kandila, ng jazz, ng init ng boses niya—wala nang Serena na abogado, o takot, o matigas.

Ang natira na lang…

Ay ako.

At siya.

Hindi ako makagalaw.

Nakatayo lang ako sa harap niya, habang hinuhubad niya ang natitira kong saplot—panty na lang ang natira. At kahit halos wala nang tumatakip sa katawan ko, hindi ako nakaramdam ng hiya.

Hindi niya ako tinitingnan na parang laruan.

Hindi rin na parang pag-aari.

Tinitingnan niya ako na parang…

panalangin.

Umupo siya sa gilid ng kama, hinila ako papalapit sa pagitan ng kanyang mga hita.

His hands—steady, deliberate—umakyat mula sa baywang ko, patungo sa balakang.

Bawat dampi ng daliri niya ay parang apoy na dumadaloy sa balat ko.

“You’re trembling,” bulong niya.

“O-oo,” sagot ko, halos pabulong.

“Do you want to stop?”

Umiling ako agad.

Mas mabilis pa sa t***k ng puso ko.

“Good,” he whispered. “Because I’m not stopping either.”

Hinawakan niya ang waistband ng panty ko. Hinintay niya ang tingin ko. At nang hindi ako tumutol, dahan-dahan niyang ibinaba iyon.

Parang sining ang kilos niya—maingat, sagrado.

Tinanggal niya ito gamit ang dalawang daliri lang. Bumagsak ito sa sahig gaya ng iba pa. Pero para sa kanya, walang saplot na parang “normal.” Para sa kanya, bawat layer ng p********e ko ay tinatanggal niyang may paggalang.

Tumayo siya.

I thought he’d push me to the bed.

But no.

Hinaplos niya muna ang pisngi ko.

Hinawi ang buhok ko sa likod ng tenga.

At marahang hinalikan ang noo ko—mahigpit, mataimtim.

“Lie down for me,” bulong niya. “Let me worship you.”

Sumunod ako. Humiga ako sa gitna ng kama—sa ibabaw ng crimson satin sheets. Malamig ang tela sa balat ko, pero mainit ang katawan ko sa ilalim ng titig niya.

Tinanggal niya ang shirt niya.

At pagkatapos ay binuksan ang zipper ng pantalon, tinanggal iyon, at naiwan na lang ang brief na nakabakat ang bawat muscle, bawat tensyon.

He climbed onto the bed like a lion circling its prize.

Pero wala siyang ginawa… muna.

Hinaplos niya ang hita ko, binuka iyon nang bahagya.

Gamit ang palad niya, inikot ang kurbada ng tiyan ko, pababa, pataas, patungo sa ilalim ng dibdib ko.

Napapikit ako.

At nang ilapit niya ang mukha niya sa ‘kin—hinalikan niya ako hindi sa labi, kundi sa balikat, pababa sa dibdib.

“Ang ganda mo,” bulong niya habang dinidilaan ang gilid ng s**o ko.

Hindi agad sa u***g—sa gilid lang muna, paikot. Parang iniipon ang init.

Napakapit ako sa unan.

Napasinghap.

And then…

He sucked.

Kasabay ng pagsupsop ng bibig niya sa u***g ko, ang isang kamay niya ay lumalamas sa kabilang dibdib.

Not too rough.

Just firm enough to make me arch my back.

“Leo…” napahawak ako sa buhok niya. “I—”

“Shhh,” bulong niya. “You’re not supposed to think. Just feel.”

At pinikit ko ang mga mata ko.

Hinayaan ko siyang galugarin ang katawan ko gamit ang labi, dila, at palad.

Bawat paghaplos ay parang awit.

Bawat halik ay parang sumpa ng pagnanasa.

Pagkatapos ng ilang minuto, umakyat siya muli, at hinalikan ako—sa labi na.

This time, it wasn’t soft.

It was hungry.

Parang siya ang nauuhaw.

His tongue slid into my mouth, claiming me.

His knee parted my thighs.

And all I could do was moan—mahina, pero puno ng init.

Pinaglaruan niya ang dibdib ko, sabay kinagat ang labi ko nang marahan.

“Do you know,” bulong niya sa tenga ko habang gumagapang pababa ang kamay niya, “na kahit ilang babae na ang nahubaran ko sa buhay ko…”

“…you’re the only one I undressed like she was made of light.”

Hindi ko alam kung iiyak ba ako o lalabasan sa sinabi niyang ‘yon.

Because for once in my life…

I wasn’t just a woman.

I was his sacred sin.

Nasa ibabaw ko siya.

Mainit ang balat niya sa ibabaw ng satin sheets, at habang ang mga mata namin ay magkalapat, pakiramdam ko... para akong hubad hindi lang sa katawan, kundi sa kaluluwa.

Walang ibang tunog sa silid kundi ang mahina at pulso-pulsong jazz sa speakers, at ang hininga naming parehong mabilis, mabigat, mahina pero puno ng tensyon.

“I don’t want to hurt you,” bulong ni Leo, habang dahan-dahan niyang kinukulong ang mukha ko gamit ang palad niya. “But I need to have you.”

“Then take me,” bulong ko, halos wala nang boses. “Kunin mo na.”

Napapikit siya.

Hindi sa pag-aalinlangan, kundi sa pagpipigil.

As if pinipilit niyang kontrolin ang sarili niya, para sa akin.

Kinuha niya ang isa kong kamay, hinalikan ang palad, sabay iniangat ang hita ko gamit ang kabilang braso. Binuka niya ako dahan-dahan—hindi pilit, kundi parang inaalok niya ako ng puwang para sa kanya.

“Keep your eyes on me,” utos niya, mababa pero banayad.

Tumango ako, kahit nanginginig na ang tuhod ko kahit pa nakahiga ako.

Pagkatapos ay naramdaman ko na.

Ang mainit niyang katawan… ang dulo niya… dumampi sa kaselanan ko—basang-basa, sabik, pero nananabik din sa sakit.

Naghalo ang takot at pagnanasa.

Napasinghap ako nang maramdaman ko siyang dumudulas sa labas, hindi pa pumapasok, pero pinaglalaruan na ang entrance ko.

“Leo…”

“I’m here,” bulong niya. “And I’ll be gentle…”

He pressed forward.

Dahan-dahan. Inch by inch.

Sa una, mainit lang. Tapos may kaunting pressure. Tapos—

May hapdi. May kirot.

Napapikit ako, napakagat-labi.

But I didn’t push him away.

Because the pain… came with pleasure.

And the pleasure… came with something deeper.

“Almost there,” bulong niya, pinapahid ng hinlalaki niya ang luha sa gilid ng mata ko. “I got you.”

At sa isang maingat, kontroladong ulos, pumasok siya nang buo.

I gasped—hindi dahil sa sakit lang, kundi dahil sa kabuuan ng sensasyon. Parang binuksan niya ang pintuan ng isang parte ng sarili kong hindi ko alam na may kakayahang magmahal nang ganito kalalim.

“Serena…” sabay hapit niya sa baywang ko. “So tight…”

Hindi ako makapagsalita.

Napahawak ako sa likod niya, hinahagod ang likod ng leeg niya habang nananatili siyang nakabaon sa loob ko, hindi gumagalaw, pinaparamdam muna sa akin ang koneksyon namin.

“I’m not moving until you’re ready,” bulong niya.

Huminga ako nang malalim.

“Move,” sabi ko, mahina pero buo.

He started thrusting—dahan-dahan, maingat, parang sinasayaw ang katawan ko sa himig ng pagnanasa.

And then…

It happened.

Sa bawat galaw niya, nararamdaman ko ang init, ang lalim, ang katotohanan ng pagkakasugpong ng mga kaluluwa namin. Hindi lang katawan ang pinagsasaluhan namin ngayon.

Bawat ulos niya ay parang pangako.

Bawat bulong niya ay parang paghingi ng tawad sa lahat ng sakit sa mundo.

“Serena… ang sarap mo… ang sikip mo…”

“Leo…” halos maiyak ako. “Ang init mo…”

Pinaghahalo niya ang halik sa leeg ko, sa dibdib ko, sa labi ko habang patuloy ang dahan-dahang pagbayo. Malalim, banayad, pero puno ng pangako.

Ginapang niya ang kamay niya pababa sa pagitan ng hita ko at nilaro ang clit ko habang nakapasok pa rin siya.

Napaliyad ako.

“Oh God—Leo—”

“I know, baby, I know,” ungol niya habang binibilisan ng kaunti ang paggalaw. “Just feel it. You’re mine.”

Hindi ko na kayang pigilan pa.

Umakyat ang init mula sa tiyan ko, papunta sa dibdib, hanggang sa ulo.

Parang may sumabog sa loob ko—hindi lang orgasmo, kundi ang buong pagkatao kong matagal nang nakatali sa takot at kontrol.

At nang labasan ako, napaiyak ako.

Hindi dahil sa sakit.

Hindi dahil sa kahihiyan.

Kundi dahil sa sarap.

Sa dami.

Sa katotohanang may isang lalaking nagpasya na gawin akong kanya… sa paraang hindi marahas, kundi marubdob.

Leo kept thrusting as I came—hinahaplos ang mukha ko habang ako’y nanginginig sa ilalim niya.

“Good girl,” bulong niya. “You’re perfect.”

At bago siya tuluyang labasan, hinugot niya ang sarili, at nagpalabas sa tiyan ko—mainit, malapot, kasabay ng isang malalim na ungol.

Pagbagsak ng katawan niya sa tabi ko, agad niya akong hinila sa dibdib niya. Hinalikan ang noo ko. Hinaplos ang buhok ko.

At sa sandaling iyon, kahit wala siyang sinabing “mahal kita”—

Ramdam kong ako lang ang mundo niya.

Hindi ko alam kung ilang minuto o oras akong nanatiling nakahiga sa tabi niya. Pero ang alam ko lang—hindi ko na kayang itago.

Yung sakit sa dibdib na hindi dahil sa katawan. Yung bigat sa puso na matagal ko nang kinikimkim. Yung takot na baka, pagkatapos ng lahat, iwan pa rin niya ako.

At kahit kanina lang ay nilunod niya ako sa sarap, ngayong tahimik na ang paligid… lumalabas ang totoo.

Bigla na lang tumulo ang luha ko.

Tahimik sa una.

Isa. Dalawa.

Hanggang sa hindi ko na mapigilan.

Napahikbi ako, mahinang pumutok ang iyak sa bibig ko habang nakatalikod sa kanya, pilit kong kinukubli ang mukha ko sa unan.

Pero naramdaman niya.

“Serena?” bulong niya, inaangat ang katawan para masilip ang mukha ko. “Are you okay?”

Umiling ako, pero hindi ko siya matingnan. “Sorry… hindi ko alam kung bakit…”

Hinalikan niya ang batok ko, saka dahan-dahang yumakap mula sa likod. Mainit ang katawan niya, pero mas mainit ang bisig na yumayakap sa’kin ngayon.

“Hey,” bulong niya sa tenga ko. “Don’t say sorry. Just… let it out.”

Napapikit ako, humigpit ang hawak ko sa braso niyang nakayakap sa'kin. At doon na tuluyang bumigay ang lahat.

“Leo…” bulong ko sa gitna ng paghikbi. “Hindi ko alam kung paano kita hahawakan ng buo… kung baka bitawan mo rin ako balang araw…”

He tightened his grip.

Hindi siya nagsalita agad. Pero naramdaman kong huminga siya nang malalim, parang hinuhugot mula sa pinaka-ilalim ng dibdib niya ang susunod na sasabihin.

“I’m not going anywhere, Serena.”

Bulong lang.

Pero sapat para mapatigil ang pag-iyak ko kahit sandali.

“You don’t have to give me everything right away,” dagdag niya. “Just stay. Here. With me.”

Tumalikod ako paharap sa kanya, nangingilid pa rin ang luha ko. Hinawakan niya ang pisngi ko, hinaplos gamit ang hinlalaki ang ilalim ng mata ko.

“Ang tagal kong hinintay na makita ka ng ganito,” bulong niya. “Raw. Vulnerable. Real.”

“Pero hindi ako buo, Leo…” sabi ko, basag ang boses. “Hindi ako perpekto. Ang dami kong takot. Ang dami kong hindi masabi.”

“I don’t want perfect,” sagot niya. “I want you. The messy, complicated, scared you. That’s who I want beside me.”

Umiyak na naman ako. Pero hindi na dahil sa lungkot. Kundi dahil sa bigat ng binibitawan niya. Yung klase ng katapatan na hindi ko inasahan.

He pulled me close, enough para marinig ko ang t***k ng puso niya sa tenga ko. Mabagal, matatag, parang sinasabi sa’kin na kahit anong mangyari—buhay siya para sa’kin.

Hindi kami nagsalita ng matagal.

Pero sa pagitan ng katahimikan, paulit-ulit niya akong hinahalikan sa noo, sa sentido, sa balikat. Bawat halik, parang assurance na I’m safe. I’m loved. I’m his.

Hanggang sa unti-unti akong kumalma.

Hanggang sa unti-unti kong natanggap na kahit magulo ang lahat sa labas ng kwartong ‘to… sa mga braso niya, panatag ako.

And when sleep finally came to me—bagsak, pagod, buo—

He was still there.

Walang suot.

Pero punong-puno.

Ng init. Ng pangako. Ng tahimik na pagmamahal.

Nagising ako sa amoy ng… bawang?

Napakunot ang noo ko habang dahan-dahang bumubukas ang mga mata ko. Mahina ang sikat ng araw na pumapasok mula sa bintana, tinatamaan ang satin sheets na nakabalot pa rin sa hubad kong katawan.

Wala si Leo sa tabi ko.

Pero hindi malamig ang kama.

Ibig sabihin… kakabangon lang niya.

Nilingon ko ang paligid at napansin kong may nakapatong na robe sa foot ng kama. Malambot, kulay cream—malamang kay Leo. Isinuot ko iyon, humugot ng malalim na hinga, at saka lumabas ng kwarto.

At doon ko siya nakita.

Nasa kitchen siya. Walang suot na pang-itaas, naka-gray sweatpants lang, at naka-apron na parang hindi niya namamalayan kung gaano siya ka-distracting. May hawak siyang frying pan, at abala sa pag-ikot ng spatula habang may pinipritong itlog.

Kumuusok ang kape sa counter.

May hiwa ng tinapay.

May mangkok ng piniritong garlic rice.

Tumigil ang mundo ko sandali.

Because the same man who took me apart last night like I was his greatest secret… was now making breakfast like I was his home.

“Good morning,” tawag niya nang mapansin akong nakatayo sa may hallway. “I didn’t want to wake you.”

Nakangiti siya, pero may bakas ng pag-aalala sa mga mata niya—parang gusto niyang tanungin kung okay ako… kung nagsisisi ako.

Lumapit ako, tahimik. Lumibot ako sa counter papunta sa likod niya at niyakap siya mula sa likuran.

Nilagay ko ang pisngi ko sa likod ng balikat niya, hinigpitan ang yakap ko.

Hindi ako nagsalita.

Hindi ko kinailangang magsalita.

Hinawakan niya ang kamay ko sa tiyan niya, hinaplos iyon gamit ang hinlalaki.

“Hindi ako magaling magluto,” bulong niya, “pero this morning, I just wanted to do something for you. Something simple. Something… warm.”

Napangiti ako kahit naiiyak na naman ako.

Leo Montenegro, the man who terrified me with how much he could take… was now terrifying me with how much he was willing to give.

“You made garlic rice?” tanong ko, pilit na pinipigil ang ngiti.

“Oo,” natatawa rin siya. “’Yun lang ang alam kong gawin mula sa yaya namin dati. Tapos itlog—hindi ko na sinubukang gawing fancy. I just wanted you to have something hot when you wake up.”

“Hot ka na nga, gusto mo pa ng hot breakfast,” biro ko, saka kinagat nang mahina ang balikat niya.

Natawa siya. “Ah, ganun? Baka gusto mong ikaw na lang ang kainin ko ulit ngayon.”

Napasinghal ako. “Don’t start, Montenegro…”

Pero tumalikod siya at hinarap ako, hawak pa rin ang spatula, nakangiti.

Tinitigan niya ako.

Hindi lang sa katawan ko, kundi sa buong pagkatao ko.

Then he leaned forward and kissed my forehead.

“Tara, kumain na tayo. Hindi ko alam kung masarap ‘to, pero para sa’yo ‘to, Serena.”

And for the first time in a long time…

I felt like I didn’t have to earn love.

I didn’t have to fight for affection.

I didn’t have to explain my worth.

Because here he was.

Cooking eggs and garlic rice.

Like I was someone worth waking up for.

Like I was someone… he already chose.

Umupo ako sa high stool ng kitchen island habang si Leo ay nagsalin ng garlic rice sa plato. Umuusok pa ang kanin. Sunod niyang nilagay ang pritong itlog sa gilid, sabay nilagyan ng konting asin at paminta. Simple lang, pero ramdam mo ang effort.

Walang sinasabi ang mga mata niya habang inaabot sa akin ang plato—pero ang mga mata niya, parang nagsusumigaw ng damdamin.

“Taste mo muna,” sabi niya. “Kung pangit, pwede kong i-order ng pancake sa baba.”

Tinusok ko ang itlog gamit ang tinidor, sinubukan. Mainit. Maalat nang kaunti. Medyo sunog ang gilid ng rice.

Pero sa dami ng beses na pinakain ako ng mamahaling pagkain ng nanay ko o ng mga kliyente sa firm, wala pang lasa ang tumama sa puso ko gaya nito.

“Masarap,” sagot ko.

“Talaga?” parang hindi siya makapaniwala.

“Masarap dahil ikaw ang nagluto,” dagdag ko.

Napakamot siya sa batok, kunwaring nahihiya. “Puta—este, sorry, I mean… salamat.”

Napatawa ako sa pagkataranta niya. At doon ko siya tinignan.

Hindi lang yung katawan niya.

Hindi lang yung marahas pero mapag-arugang paraan ng paghawak niya sa akin.

Tiningnan ko siya nang buo.

Leo Montenegro—ang lalaking kinatakutan ko, kinontra ko, at pinilit kong hindi sundin.

Ngayon ay nasa harap ko.

Nagluluto.

Nakatitig sa akin na parang ako ang dahilan kung bakit siya nagising ngayong umaga.

At doon ko naramdaman.

Walang babala.

Walang fanfare.

Isang malumanay na kurot sa dibdib, isang bulong sa puso ko.

“Mahal ko na siya.”

Napasinghap ako nang mahina.

Napakapit ako sa dulo ng mesa, pilit pinapakalma ang dibdib kong biglang bumilis ang t***k.

Hindi ito kagaya ng kilig na dati kong naramdaman.

Hindi ito lust lang.

Hindi ito curiosity.

It was terrifying.

Because for the first time… I wanted to stay.

I wanted more than just s*x, more than just safety, more than just pleasure.

I wanted him.

Not the powerful, dominant man who made me unravel in his bed…

But the one who burned garlic rice just to make me smile.

The one who held me when I cried after.

The one who whispered, “You’re mine,” but looked at me like he was the one being claimed.

“Serena?” tanong niya, pansing napatahimik ako.

“Hmm?”

“You okay?”

Ngumiti ako, pilit kong itinatago ang naglalabang emosyon sa loob ko.

“Oo naman,” sagot ko. “Baka lang… napaso sa feelings ko.”

He chuckled. “Feelings?”

“Wala. Joke lang.”

Pero hindi talaga.

Dahil ngayon, kahit anong biro ko…

Alam kong totoo.

Mahal ko na si Leo.

At hindi ko alam kung mas natutuwa ako—o mas natatakot.