Tamed by Deceit

CHAPTER 10

Tumigil ako sa pag-indak nang magtama ang mga mata namin.

Pamilyar.

Madilim.

Nakakakulong.

Leo.

Nakatayo siya sa dulo ng dance floor, hindi gumagalaw. Nakasuot siya ng dark charcoal suit, bahagyang bukas ang collar, walang tie, pero masyado pa rin siyang “out of place” sa ganitong klaseng crowd. Hindi siya kabilang dito. Pero nandito siya.

At hindi siya natutuwa.

Napalunok ako. Hindi dahil sa hiya—dahil sa takot? Hindi rin. Kundi dahil sa init ng katawan ko na biglang nagbago ng ritmo. Mula sa sayaw ng kalayaan… naging sayaw ng kaparusahan.

Dahan-dahan siyang lumapit.

Ang lalaking kaharap ko—si Kaleb, o Kai ba ang pangalan niya?—patuloy lang sa pagsayaw, clueless na ang bawat segundo ay parang countdown na lang bago bumagsak ang mundo.

Hanggang sa may maramdaman akong anino sa likod ko.

Init. Amoy. Presence.

Leo.

Hindi siya nagsalita.

Hindi siya sumigaw.

Pero tumigil ang mundo ko.

“Who’s he?” bulong niya, sobrang lapit ng labi niya sa batok ko.

“Just someone,” mahinang sagot ko, halos hindi lumalabas ang boses.

Nakataas pa rin ang mga kamay ko, bahagyang sumasayaw, pilit kinakalma ang sarili kong hindi makatingin sa likod.

“Does he know you’re mine?”

Napapikit ako.

Hindi ko nasagot.

And then—

His hand gripped my waist. Not gentle. Not hard. But firm.

Enough to remind me.

He turned me around slowly, and when our eyes met—wala na. Wala na akong masasabi. Dahil nandoon na lahat sa mata niya ang dapat kong maramdaman.

Control.

Possession.

Punishment.

“Let’s go,” mahina niyang sabi.

Hindi ako nakapagsalita. Hindi ako nakatanggi.

Hinila niya ako palabas ng club.

Sa loob ng sasakyan niya, tahimik lang siya. Wala kahit isang salita. Ang tanging tunog lang ay ang rain drops sa windshield at ang mahihinang tunog ng classic jazz na palaging tumutugtog sa loob ng kotse niya.

Pero hindi iyon nakatulong.

Dahil ang tension sa pagitan namin—parang bomba na kahit anong oras, sasabog.

I twisted my fingers nervously sa laylayan ng dress ko. Hindi ako makatingin sa kanya. Hindi ko rin alam kung bakit. Wala naman akong ginawang “masama”… pero alam kong mali pa rin.

Nang dumating kami sa building, hindi siya nagsalita.

Bumaba siya, inikot ang kotse, at binuksan ang pinto para sa ‘kin.

Hindi siya humawak. Pero hindi niya rin ako tinapunan ng tingin.

That silence?

Mas malupit pa kaysa sa sigawan.

Pagdating sa unit niya, binuksan niya ang pinto. Dumiretso siya sa bar, kumuha ng scotch, saka naupo sa edge ng leather armchair sa living room.

Ako naman, nanatili lang sa may pinto. Basang-basa ang balat ko mula sa ulan. Huminga ako nang malalim.

“Leo—”

“Take off your shoes,” putol niya, malamig ang tono.

Napatingin ako sa kanya.

“I said,” ulit niya, mas mababa ang boses. “Take them off.”

Marahan kong tinanggal ang heels ko.

Humakbang ako palapit sa kanya.

Pero tumayo siya. Lumapit. At bago pa ako makapagsalita, inilapat niya ang daliri sa labi ko.

“Not a word.”

Hinila niya ang pulso ko, marahan pero may puwersa. Dinala niya ako sa kwarto—kabisado ko na ang bawat hakbang na ito. At kahit hindi niya sinasabi… alam kong ipapadama niya sa ‘kin kung anong ibig sabihin ng salitang “akin.”

Pagkapasok sa silid, isinara niya ang pinto.

Dahan-dahan niyang tinanggal ang suot kong coat.

Sumunod ang zipper ng dress ko.

At habang bumababa ang tela sa katawan ko, nakatingin lang siya. Walang halik. Walang galaw.

Just eyes.

Burning into me.

Nang mahulog sa sahig ang dress, suot ko na lang ang manipis kong lace panties at strapless bra.

He stepped closer.

“One rule,” aniya, halos hindi ako makapaniwala sa hina ng boses niya. “Don’t move unless I tell you.”

Tiningnan ko siya.

“Do you understand?”

Tumango ako.

“Good.”

Hinila niya ang wrists ko.

Sa unang pagkakataon, nakita ko sa kamay niya ang paborito niyang silk tie.

He wrapped it around my wrists—dahan-dahan, parang ritual.

I was tied. Not too tight. Just enough.

Pinaikot niya ako. Tinulak nang bahagya paharap sa kama.

Then he whispered—

“Now you’ll learn what happens… when you leave without permission.”

“Kapag hawak niya ako, hindi ako babae. Hindi ako abogado. Hindi anak ni Adelina. Isa lang akong bagay—pag-aari niya. At kahit dapat akong matakot… mas gusto ko pang hindi na makawala.”

“Don’t speak unless I ask,” bulong niya sa leeg ko, habang inaalalayang tumuwad ako sa gilid ng kama.

His hands were calm. Controlled.

Ginalaw niya lang ako—tulad ng isang sculpture na siya lang ang puwedeng mag-ayos.

And I let him.

Sa pagkakatali ng mga kamay ko sa headboard, alam kong hindi ako makakatakas.

Pero hindi ko rin gustong tumakas.

Bumaba siya sa likod ko. Tumayo sa likod ng hita ko. Ramdam ko ang init ng katawan niya kahit hindi pa siya humahawak.

“I watched you dance for another man.”

Hindi ako kumibo. Hindi ako makatingin.

“Did you like it?” tanong niya. “The attention? The freedom?”

Nanatili akong tahimik.

“Say it.”

“Hindi,” bulong ko.

“Hindi… ano?”

“Hindi ko siya gusto.”

“Pero hinayaan mong hawakan ka niya.”

I flinched.

Then—crack!

First spank.

Mainit. Matunog. Malutong.

Napasinghap ako. Napa-arch ang likod ko.

Hindi pa masakit. Pero dama ko agad ang panginginig sa hita ko.

“Count,” utos niya.

“O-one…”

“Good girl.”

Isang kamay niya ay nasa batok ko, ang isa ay hawak pa rin ang balakang ko, steadying me.

Crack!

“Two…”

Nanginginig ang tuhod ko.

Another spank.

“Three…”

Mas matunog na ngayon. Mainit na ang balat ng puwitan ko. Pero kasama ng hapdi, dumadaloy sa akin ang init—sa loob, sa gitna ng hita ko, sa pagitan ng dibdib ko.

Hindi na ako makahinga nang maayos.

Naramdaman ko ang kamay niyang lumusot sa pagitan ng mga hita ko.

“You’re wet,” aniya, low and dark.

Hinagod niya ng daliri ang lace ng panty ko. Light strokes lang, hindi pa pinapasok. Pero sapat para maglawa ang laman ko.

“Tell me what you want.”

“Leo… please…”

“Please, what?”

“Touch me.”

“Hmm.” He clicked his tongue. “But that’s not punishment.”

At tinanggal niya ang daliri.

Napapikit ako sa frustration.

“Punishment means knowing exactly what you crave…” bulong niya sa batok ko.

“…and not getting it.”

Hinila niya ang panty ko pababa, dahan-dahan. Sinadyang idaan ang tela sa sensitibong parte ko, hanggang sa bumagsak ito sa sahig.

Mainit ang hangin. Mainit ang katawan ko. Nanginginig na ang mga binti ko. And still—he didn’t touch me where I needed it most.

Lumuhod siya sa likod ko. Naramdaman kong hinaplos niya ang pagitan ng hita ko gamit ang palad niya—malamig ang balat niya, kontrang-kontra sa naglalagablab kong laman.

And then—isang dila.

Mabilis. Isang dampi lang.

“Ahh—!”

“Shhh,” bulong niya. “You don’t come. Not yet.”

Hinila niya ang sarili palayo.

I whimpered.

Tumayo siya muli. Pinagmasdan ako—nakatuwad, nakatali, humihingal, nanginginig.

“You look so f*****g beautiful like this.”

Dumukwang siya sa gilid ng kama, kumuha ng isang bagay—panyo? Strap?

No. Blindfold.

“I want you to feel without seeing,” bulong niya.

Ikinabit niya iyon sa mata ko.

Now I was bound and blind.

No control. No sight. No sound but his voice.

A few seconds of silence.

Tapos naramdaman ko ang hininga niya sa pagitan ng mga hita ko.

Tapos isang dila.

Mahaba.

Mainit.

Matigas.

Pinaikot niya sa clit ko. Mabagal. Paulit-ulit.

“Leo—!”

Isang hampas sa puwitan ko.

Crack!

“You don’t speak.”

Napaluha ako.

Pero hindi dahil sa sakit.

Kundi dahil sa sarap na hindi matuloy.

Naramdaman kong fininger niya ako—dalawang daliri, dahan-dahan, pero hindi niya sinasagad.

Tila tinutukso lang niya ako sa sukdulan.

I was grinding against his hand, kahit hindi ko naalam kung may pride pa ba akong natitira.

I was shaking.

I was about to come.

“Leo… I-I’m—!”

Tinanggal niya agad ang daliri.

“No,” aniya, malamig.

“Please…” I whispered, begging.

“What’s my name?”

“L-Leo…”

“No. Not that.”

Nabigla ako.

“Master,” bulong ko.

“Again.”

“Master…”

At doon niya ulit pinasok ang daliri niya.

Pero mabilis lang. Sandali lang.

Enough to build me up again.

Enough para muli akong umabot sa brink.

Then he pulled out.

Napa-sob.

Oo.

Umiyak ako.

Dahil ilang ulit na akong dinala sa dulo… pero hindi niya ako pinatapos.

And yet—

Gusto ko pa.

I was crying.

But I was soaked.

Humihikbi ako, pero gusto ko pa rin ang kamay niya. Ang parusa niya. Ang paghihintay niya.

“I’m not yours.”

“But you’ll never be anyone else’s.”

“Akala ko alam ko na ang sarili ko. Akala ko kaya kong ihiwalay ang katawan sa damdamin. Pero ngayong hinihingal ako sa kandungan niya, nanginginig, at umiiyak… alam kong mali ako.”

Nanginginig pa rin ang mga binti ko nang gumapang ang init mula sa pagitan ng hita ko paakyat sa dibdib, sa leeg, sa pisngi. Parang pumulandit sa loob ng kaluluwa ko ang sensasyon—hindi lang climax, kundi paglalaya.

“Master…” bulong ko, hindi na makitang malinaw ang mukha niya sa gitna ng luha sa mga mata ko.

Ramdam kong basang-basa ako—hindi lang sa pagitan ng hita, kundi pati sa mukha. May sariling init ang mga luhang hindi ko inasahan.

Umiiyak ako.

Hindi ko alam kung bakit.

O siguro alam ko. Ayaw ko lang tanggapin.

Hinalikan niya ako sa balikat. Dahan-dahan. Parang niyayakap ang lahat ng sugat ko kahit hindi niya ito binabanggit.

“Breathe,” bulong niya, hinihimas ang likod ko habang nanlulumong nakayakap ako sa leeg niya, nakasampay ang katawan sa hubad niyang dibdib.

Humihikbi ako, pero hindi mula sa sakit.

Hindi rin dahil sa guilt.

Ito ang unang pagkakataong naramdaman kong totoo ako.

Walang pagtatago. Walang façade. Walang papel na ginagampanan.

Wala akong suot—hindi lang sa katawan, kundi pati sa puso.

Lahat ng manipis kong proteksiyon, binali niya.

At sa halip na buuin ko ulit ang maskara… umiyak na lang ako.

“W-What’s wrong with me?” pabulong kong tanong, humihikbi pa rin habang nakayakap sa kanya.

“Nothing’s wrong with you,” sagot niya, halos hindi marinig. “You’re just feeling everything at once.”

Pinikit ko ang mga mata ko. Humigpit ang yakap ko sa batok niya.

Ramdam ko ang pintig ng puso niya sa dibdib niya. Mabagal pero matatag.

Walang judgment.

Walang takas.

“Hindi na ako makahinga, Leo…” mahinang bulong ko.

“I know,” sagot niya. “That’s what surrender feels like.”

Bumuntong-hininga ako. Mainit pa rin ang katawan ko. Basa pa rin ang pagitan ng mga hita ko. Pero ang bigat sa dibdib ko… dahan-dahang gumagaan.

Para akong nasa gitna ng isang bagyong tinanggap kong hindi ko kayang kontrolin.

Pero andito siya.

Hawak pa rin niya ako.

“Is this wrong?” tanong ko.

“Tama at mali are constructs,” sagot niya. “But this?” Nilagay niya ang kamay niya sa puso ko, “This is real.”

Napakagat-labi ako.

Kahit mahina, kahit broken—gusto kong paniwalaan siya.

Kahit isang gabi lang.

Kahit hanggang dito lang.

Tumayo siya, buhat ako. Inilatag niya ako sa kama. Humiga siya sa tabi ko. Wala nang tali. Wala nang utos. Kami lang.

I turned to face him. Ang mga mata ko, bahagyang namamaga sa luha.

Ang mga mata niya—tahimik, pero alerto. Parang binabasa niya ang bawat hinga ko, bawat saglit ng katahimikan.

And I couldn’t stop myself.

Hinaplos ko ang pisngi niya.

“Bakit mo ako tinatanggap kahit sirang-sira na ako?”

Napangiti siya. Hindi ngiti ng panalo—kundi ng lalaking alam ang pakiramdam ng pagkapunit.

“Because I see myself in you,” aniya. “You pretend you’re in control. But inside… you’re begging to be undone.”

At doon ako muling naiyak.

Mas tahimik na ngayon.

Mas banayad.

Hindi dahil sa kahinaan.

Kundi dahil sa wakas… may nakakita sa ‘kin.

Hindi si Serena Alcantara ang anak ng socialite.

Hindi si Serena na future partner ng law firm.

Kundi ako.

Yung totoo.

Yung sinasaktan, sinusubok, nilalabasan habang umiiyak—at tinatanggap pa rin.

Humiga ako sa dibdib niya. Dinama ang bigat ng braso niyang nakapulupot sa bewang ko. Ang init ng katawan niyang nagpapatahimik sa ligalig ng puso ko.

At sa gitna ng lahat—sakit, sarap, luha, at pag-amin—isang bulong ang lumabas sa labi ko…

“I want more.”

Nagbukas siya ng mata. Tumitig sa ‘kin.

“More pain?” tanong niya, pabulong.

“No…” Sagot ko. “More of you.”

At sa gabing iyon, habang pinupunasan niya ang luha ko gamit ang hinlalaki niya, habang tinatanggap kong may pagnanasa akong hindi ko na kayang itanggi—alam kong hindi lang katawan ko ang bumigay.

Pati puso ko.

Pati kaluluwa ko.

Kinabukasan akala ko gigising ako at maglalagay ng make-up sa mukha, magtataas ng buhok, magsusuot ng slacks at blouse, at uupo sa harap ng law firm conference table na parang walang nangyari.

Pero hindi pala gano’n kadali.

Kasi paggising ko… wala siya sa tabi ko. Wala siya sa kama.

At ang unang hinanap ng katawan ko ay hindi ang cellphone ko.

Hindi tubig.

Hindi kape.

Kundi siya.

Yung titig niya.

Yung boses niya habang nag-uutos.

Yung palad niyang matigas habang lumalapat sa balat ko.

“You’ll hold it. Or I’ll stop.”

“Say it. Tell me what you are.”

“Good girl.”

Pumikit ako. At kahit mag-isa ako sa kama, ramdam ko pa rin ang echo ng boses niya sa pagitan ng hita ko. Parang sinasanay na ako ng katawan ko sa idea na siya lang ang may karapatang magdesisyon kung kailan ako lalabasan, kung kailan ako hahawakan, kung kailan ako uupo, luluhod, titigil.

Nakakahiya. Nakakatakot.

Pero ang mas kinatatakutan ko ay ang katotohanang—gusto ko pa.

Tanghali nang bumalik si Leo.

Kalma siya. As usual. Crisp na white shirt. Relaxed shoulders. Pero may kakaiba sa mga mata niya habang tinitingnan ako—parang alam niyang hinahanap ko siya kahit hindi ko sinasabi.

Nanonood ako ng briefing sa laptop nang umupo siya sa tabi ko sa couch. Tahimik lang siya. Hindi ako tiningnan. Pero ramdam ko ang init ng katawan niyang malapit sa balat ko.

Napatingin ako.

"You're late," sabi ko, kunwaring kampante.

"Were you waiting for me?" tanong niya, walang emosyon ang tono, pero matalim ang titig.

Napakurap ako.

"Hindi naman," tanggi ko, kahit alam kong nagsisinungaling ako.

Tumahimik siya ng ilang segundo.

Tapos ay dumukwang siya palapit, bumulong sa tenga ko.

"Then bakit basa na 'yang panty mo?"

Napasinghap ako.

Pulang-pula ang pisngi ko. Napatingin ako sa kanya—pero wala siyang bahid ng biro sa mukha.

Hinawakan niya ang baba ko, marahan, pero firm.

"Do you miss being controlled?"

Hindi ako sumagot. Pero tumango ako, dahan-dahan.

Naramdaman ko ang pagtaas ng palad niya sa leeg ko. Hindi masakit. Hindi brutal. Pero may bigat. May pag-angkin.

"You want to be a good girl again, hmm?"

Kinagat ko ang labi ko. "Yes, Master."

At doon, parang napalitan ang ihip ng hangin.

Tumayo siya. Tumungo ako agad, instinctively. Parang may pumitik sa ugat ng pagsunod sa utak ko.

Pero tinapik niya ang ulo ko.

"Strip."

Agad akong tumayo at hinubad ang suot kong blouse. Isinunod ang bra. Nilapag ko sa gilid. Tumingin ako sa kanya habang ginagawa ko iyon.

"Slower," sabi niya. "Let me watch you undress like you’re starving for my control."

Tumango ako. At muli, wala na akong hiya.

Sa harap niya, isa akong laruan na gusto lang niyang pagmasdan. At ako? Gusto kong maging gano’n. Gusto kong maging sa kanya lang. Para lang sa paningin niya.

Nang tuluyan na akong hubo’t hubad, humakbang siya palapit. Hinawakan ang baywang ko, saka ako pinatalikod. Pinayuko niya ako sa armrest ng couch.

“Spread your legs.”

Sumunod ako agad, nanginginig na ang kalamnan.

Naramdaman ko ang palad niyang dumampi sa puwitan ko—una ay banayad, parang pinag-aaralan niya ang texture ng balat ko.

Then—

Pak!

Isang malutong na palo.

Napasinghap ako. Pero imbes na iwasan, mas binuka ko pa ang binti ko. Mas ibinaba ko pa ang katawan ko sa sofa.

"You're addicted to this now, aren’t you?" tanong niya, habang paulit-ulit na pinapalo ang puwitan ko, bawat palo ay may kirot at init na sumasabay sa t***k ng puso ko.

"Yes, Master," sagot ko, nanginginig.

"I turn you into something raw, something filthy. And you love it."

"Yes… please don’t stop."

Pak! Pak! Pak!

Isa pang serye ng palo. Ramdam ko ang pag-init, ang pamumula ng balat ko. Pero imbes na sumigaw ako ng pag-ayaw, mas lalo akong lumuhod. Mas lalo kong sinandal ang mukha ko sa upholstery.

I was crying again. Pero ito ‘yung uri ng luha na walang hinanakit—puro pagnanasa.

Pagkatapos ng ilang sandali, lumapit siya sa mukha ko. Inangat ang baba ko, pinunasan ang pisngi kong basa ng luha.

"What are you?"

Hinila ko ang hininga ko. Alam ko na ang sagot.

"I'm your good girl, Master."

Ngumiti siya. Hindi ngiti ng lambing. Kundi ng lalaking alam na pag-aari na niya ang babae sa harap niya—buo, hubad, handang lumuhod, handang sumunod.

"Then you’ll wait for my c**k. You don’t get to ask for it. You earn it."

At muli, iniwan niya akong nakatuwad sa sofa—nanginginig, basa, umiiyak sa sarap—at sabik na sabik na muli niya akong utusan.

Madaling-araw na. Tahimik ang paligid. Ang ilaw lang sa loob ng unit ay mula sa dim lamp sa may hallway, at ang mahina, kalmadong musika mula sa Bluetooth speaker ni Leo.

Nasa banyo siya. Ako naman ay nakahiga pa rin sa kama—pagod, nanginginig, hindi lang sa katawan… kundi sa buong pagkatao ko. Para akong binuksan, hinubaran, at iniwang walang depensa.

Pero sa gitna ng katahimikan, may narinig akong kakaiba.

Click.

Parang tunog ng lock.

Napabalikwas ako. Mabilis na bumangon mula sa kama, agad na kinuha ang robe na nakasabit sa footboard at itinakip sa katawan ko.

Paglabas ko sa hallway—

Napatigil ako.

May babaeng nakatayo sa gitna ng sala.

Puting dress. Long curls. Smudged red lipstick. Barefoot.

Si Mira.

Hindi siya nagbibiro. Hindi rin siya kalmado.

Nanlilisik ang mga mata niya. Basang-basa ang buhok niya na tila galing siya sa ulan. Sa kanang kamay niya, may hawak siyang keycard—at sa sandaling iyon, alam kong hindi ito ang unang beses na ginawa niya ito.

"Hindi ka niya minamahal," mahinang sabi niya, halos pabulong, pero naroon ang poot sa boses.

Nanigas ang buong katawan ko.

“Mira… anong ginagawa mo rito?” tanong ko, pilit pinipanatiling kalmado ang boses kahit ang puso ko’y parang sasabog sa dibdib.

Nilakad niya ang kahabaan ng hallway. Paunti-unti. Parang ballerina sa gitna ng madilim na entablado.

“Alam mo ba kung ilang taon ko siyang minahal?” tanong niya, nanginginig ang boses. “Alam mo ba kung ilang gabi akong naghintay sa mga text niya? Sa mga tawag niya? Sa mga promises niya?”

Hindi ako sumagot. Dahil alam kong kahit anong sabihin ko ngayon, hindi makakarating sa isip niya.

She was spiraling.

“He never let me go,” dagdag niya. “He never said it was over. He just stopped showing up. Tumigil siya. Pero hindi niya sinabi. So that means… I’m still his, right?”

Tumindig ang balahibo ko sa batok.

Hinakbang ko siya. “Mira… kailangan mong umalis. Hindi ka dapat nandito. Kung may problema kayo ni Leo—”

“KAYO?” putol niya, napasigaw. “Don’t you dare say kayo! You’re nothing to him! You’re just a phase! A toy!”

Muntik ko nang mabitiwan ang hininga ko.

“Hindi ka niya mahal,” ulit niya, mas mababa na ngayon ang tono. “He only takes what’s broken. You know why? Because he’s broken, too. And I fit his cracks better than you ever will.”

Nang marinig ko ang footsteps ni Leo papalapit mula sa hallway ng banyo, hindi ko alam kung matutuwa ba ako o mas matatakot.

Lumabas siya—tuyo na ang buhok, nakasuot ng sweatpants at black shirt. Huminto siya agad nang makita si Mira.

Dead silence.

Parang huminto ang mundo sa pagitan nilang dalawa.

“Leo…” bulong niya. “You said you’ll never leave me. Do you remember? Boracay. Sa villa. Sa ulan. You said you’d never leave me.”

Hindi gumalaw si Leo. Hindi siya lumapit.

“Mira,” mahina niyang sabi. Walang emosyon sa boses niya. “You need to go. Now.”

“No,” sagot niya, nanginginig ang labi. “Not until you tell me why her.”

“Tapos na tayo,” sagot ni Leo, mas madiin na ang boses ngayon. “Matagal na. You need help.”

Mira laughed. Isang mapait na tawa na parang sinaksak ang sarili.

“So that’s it? You destroy me, then throw me away like garbage?!” sigaw niya.

Tumalikod ako sandali—naisip kong baka kailangan kong tumawag ng security, o pulis. Pero bago pa ako makagalaw, naramdaman ko ang kamay ni Mira na hinawakan ang braso ko.

“You,” bulong niya, dumudura ng galit ang bawat salita. “You’re the reason he changed. You made him soft. Weak.”

Hinila ako ni Leo palayo sa kanya. Itinulak niya si Mira nang bahagya, pero hindi marahas. Tama lang para ihiwalay kami.

“Don’t touch her,” malamig na utos niya.

Mira froze. Nanatili siya sa gitna ng sala, nanginginig, mga mata'y puno ng luha.

“I gave you everything,” bulong niya. “And you left me for a girl who doesn’t even know what she wants.”

At saka siya tumalikod.

Walang sigaw.

Walang eksena.

Lumakad lang siya palabas ng pinto—basang-basa pa rin sa ulan, may bitbit na keycard, at isang damdaming hindi niya naibuhos sa taong tinawag niyang pag-ibig.

Pagkasara ng pinto, tahimik lang si Leo.

Ako rin.

Pareho kaming naghihintay ng t***k ng puso na unti-unting kumalma.

“She shouldn’t have access,” mahinang sabi ko.

Tinapik niya ang cellphone niya. “She won’t. Not anymore.”

Niyakap niya ako mula sa likod. Mahigpit. Parang may takot na baka kunin pa ako ng anino ng nakaraan niya.

“Serena,” bulong niya. “Don’t go.”

At sa mga sandaling iyon, kahit dapat ay tumakbo na ako palayo… kahit dapat ay matakot ako sa kung anong klaseng lalake si Leo…

Mas lalo akong nanatili.

Hindi ako makatulog.

Kahit nakayakap siya sa ‘kin. Kahit mahigpit ang bisig niya sa baywang ko. Kahit ramdam ko ang init ng katawan niya na dapat sana ay nagbibigay ng seguridad.

Pero hindi.

Kasi sa katahimikan ng kwarto, naririnig ko pa rin ang boses ni Mira.

"You’re the reason he changed."

"He only takes what’s broken."

"He doesn’t love you."

Humigpit ang hawak ko sa kumot.

Pumikit ako. Pilit kong ibinaon sa isipan ang bigat ng kamay ni Leo sa batok ko kanina. Ang diin ng mga daliri niya habang nakapulupot sa baywang ko. Ang kontrol, ang init, ang kagustuhan niyang angkinin ako buong-buo.

Pero… hindi ko rin matanggal sa isip ko kung paanong nanatili siyang kalmado habang humaharap kay Mira—ang babaeng minsang minahal niya. Ang babaeng, sa isang iglap, ay pumasok lang sa buhay naming dalawa… at halos sirain ang katahimikan ko.

Hindi ko mapigilang magtanong.

Ilang Mira pa ba ang may susi sa condo niya?

Ilang multo pa ang hindi ko kilala—pero may hawak sa nakaraan niya?

Tumagilid ako, hinarap siya. Tulog na si Leo. Pero kahit tulog siya, parang alerto pa rin ang katawan niya—parang laging handang bumangon kung kailangan.

He’s beautiful.

But dangerous.

Lalo na kapag alam mong kayang-kaya niyang sirain ka habang pinapadama sa'yo na mahalaga ka.

Nang gumising siya kinabukasan, ako naman ang nagpanggap na tulog.

Ayokong makipag-usap.

Ayokong ipakita sa kanya na ang tapang ko kagabi… ay unti-unti nang nauupos sa umaga.

Narinig ko ang pagbukas ng closet. Naramdaman ko ang bigat ng mga hakbang niya habang lumalapit sa kama.

Humalik siya sa noo ko.

At sa isang iglap, parang gusto kong sumigaw.

Bakit ako?

Bakit ngayon?

At kailan ka titigil?

Hindi ko siya hinabol nang lumabas siya ng unit.

Nang mag-isa na ako sa condo, saka ako bumangon.

Naglakad ako sa sala. Pinagmasdan ko ang basag na wine glass sa gilid—na siguro ay natapakan ni Mira kagabi. May kaunting dugo pa sa sahig. Hinugasan ko iyon nang hindi nagsasalita.

Pag-akyat ko sa taas, tiningnan ko ang sarili ko sa salamin.

Hubad pa rin ako.

Markado ang katawan ko—pula sa leeg, may light bruises sa balakang, at may latay sa puwitan.

Pero hindi lang iyon ang nakita ko.

Nakatingin ako sa babaeng may dilim sa mata.

Hindi dahil sa takot. Kundi dahil sa pagkabaliw.

Because I liked it.

I liked being possessed.

I liked the rules.

I liked that he punished me.

At habang inaamin ko sa sarili kong unti-unti na akong nawawala sa normal, isang boses ang pumasok sa isip ko.

“You’re not falling in love… you’re falling into obsession.”

Ako ba talaga ‘to?

Ang Serena Alcantara na laging tama, laging proper, laging may boundary?

Paano kung hindi na ako makabalik?

Paano kung habang lumalalim ang relasyon namin, mas lalo ko lang nadidiskubre na mas gusto kong hindi ako ang may kontrol?

Paano kung isang araw, magising ako na hindi ko na alam kung sino ako… kung wala siya?

Tumunog ang cellphone ko.

Text mula kay Belle.

“Girl, please. We need to talk. ASAP. I think I found something… about him.”

Biglang bumilis ang t***k ng puso ko.

About him?

Anong ibig niyang sabihin?

Tinignan ko ang message ulit.

Tumingin ako sa paligid ng condo. Malinis. Tahimik. Kontrolado.

Pero sa kaloob-looban ko… may umuusbong na duda.

At kung totoo ang kinatatakutan ko…

Then maybe this isn’t just about pleasure anymore.

Maybe I’m falling into something far more dangerous.

Something that could break me completely.