Gabi na, pero maliwanag pa rin ang langit ng Paris.
Sa ilalim ng mga bituin, nakatayo ako sa tapat ng Eiffel Tower. Ang mga ilaw nito ay kumikislap bawat oras, parang sinasadyang ipaalala kung gaano kaganda ang mundo sa labas ng mga sugat ko.
Tahimik si Raf sa tabi ko.
Hindi niya hawak ang kamay ko.
Pero ramdam ko ang init ng katawan niya, parang may bigat, may inaasahan.
And for the first time in days… hindi ko siya kayang tingnan.
Hindi dahil sa galit.
Kundi dahil sa kawalan.
“Serena,” mahina niyang tawag.
Huminga ako nang malalim. “Hmm?”
Napatingin siya sa 'kin. At doon ko nakita—matagal na niyang pinipigil.
Ang pagnanasa. Ang pag-asa. Ang pangarap na baka… pwede niya akong buuin.
And before I could step back—he leaned in.
His lips found mine.
Mainit. Malambot. Mabagal.
H
