ซ่อนรอยสวาท

บทที่ 1 เรื่องบังเอิญ 1

ในย่านธุรกิจและแหล่งอาศัยของผู้คนชนชั้นสูง เป็นที่ตั้งของห้องเสื้อชั้นนำแบรนด์ ‘Madam’ มิทิราทำงานที่นี่มาเกือบสี่ปีแล้ว เธอเป็นผู้ช่วยของมาดามแอล เจ้าของร้านวัยสี่สิบเจ็ดที่ผ่าตัดแปลงเพศจากชายเป็นหญิง ห้องเสื้อแห่งนี้รับตัดสูทโดยเฉพาะ เธอจึงพลอยได้เรียนรู้วิชาจากเจ้านายมาไม่น้อย กระทั่งตอนนี้ขยับขึ้นมาเป็นช่างตัดสูทได้แล้ว

“เมี่ยง วันนี้จะมีลูกค้า VIP เข้ามาที่ร้าน พี่ฝากดูแลด้วยนะ” มาดามแอลเอ่ยอย่างเป็นกันเอง หลังยกแก้วกาแฟที่ผู้ช่วยสาวนำมาเสิร์ฟขึ้นดื่ม แม้มิทิราจะอ่อนกว่าหล่อนถึงยี่สิบปี แต่มีความละเอียดรอบคอบและใจเย็น มีรอยยิ้มละมุนเป็นอาวุธที่ทำให้ใครต่อใครชมชอบ ทำให้เขาหล่อนไว้ใจว่าน่าจะรับมือแขกกิตติมศักดิ์วันนี้ได้ไม่ยาก

“ได้ค่ะ มากี่ท่านคะ”

“สองคน ผู้ชายหนึ่ง เด็กหนึ่ง ท่าทางเอาแต่ใจกันทั้งคู่เลย โดยเฉพาะคนลูก” มาดามแอลทำหน้าขยาด แค่นึกถึงวันก่อนที่หล่อนไปเจอสองพ่อลูกคู่นั้น และได้เห็นอิทธิฤทธิ์ของเด็กชายตัวน้อยเต็มๆ ตา ทว่าผู้ช่วยสาวกลับยิ้มรับด้วยความเต็มใจ ไม่มีสีหน้าเป็นกังวลกับคำพูดที่ชวนให้หวั่นวิตกของหล่อนเลยสักนิด

มิทิรารักเด็กเป็นชีวิตจิตใจ เธอเคยแต่งงานมีลูกและหย่าร้างมาก่อน หล่อนรู้ในวันที่เกือบจะขับรถชนมิทิราที่เดินเหม่ออยู่ริมถนน แม้จะบังเอิญพบกันและไม่รู้ว่าเพราะนึกสงสาร กลัวเธอที่เหมือนคนไม่มีสติจะถูกรถชนหรือทนมองไม่ไหว แต่หล่อนตัดสินใจพามิทิรากลับบ้าน ให้ที่พักชั่วคราวและหางานให้ทำด้วยการเป็นลูกมือช่วยหล่อนตัดสูท ไม่ให้เธอคิดฟุ้งซ่านหรือลืมช่วงเวลาที่แสนเจ็บช้ำได้บ้าง...

ช่วยไปช่วยมาก็อยู่ด้วยกันมานานจนแทบจะกลายเป็นพี่เป็นน้องที่รู้ใจเข้าใจกันทุกอย่าง มากกว่าจะเป็นเพียงแค่เจ้านายกับลูกน้อง

“มากี่โมงคะ” มิทิราเอ่ยถามต่อ

มาดามแอลยกข้อมือมองนาฬิกา ก่อนจะทำตาโตด้วยความร้อนใจจนเริ่มจะนั่งไม่ติดที่

“ต๊าย! นัดไว้สิบโมง นี่ก็ใกล้จะได้เวลาแล้ว อีกสิบห้านาทีเอง โทษทีนะ พี่มัวแต่ยุ่งๆ เลยลืมบอก”

มิทิรายิ้มรับบางๆ เหมือนเดิม เอ่ยให้เจ้านายสาวสบายใจว่า

“ไม่เป็นไรค่ะ ยังพอมีเวลาอยู่ เดี๋ยวเมี่ยงจัดการเอง”

พูดจบประตูห้องทำงานก็ถูกพนักงานสาวเปิดเข้ามา เอ่ยด้วยท่าทีนอบน้อมว่า

“มาดามคะ ลูกค้าที่นัดไว้มาถึงแล้วค่ะ”

“โอ.เค.” หล่อนพยักหน้า หันมามองมิทิราพลางถอนหายใจเบาๆ เป็นเชิงว่าพูดถึงปุ๊บ ก็มาปั๊บเลย ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปหน้าร้าน

มิทิราไม่ได้เดินตามเดินตามเจ้านายไปทันที แต่บอกกับพนักงานสาวที่สนิทกันดีว่า

“ตุ้ม เดี๋ยวช่วยเตรียมกาแฟกับน้ำหวาน รวมถึงขนมคบเคี้ยวที่เด็กๆ ชอบตามพี่ออกไปทีนะ”

“ได้จ้าพี่เมี่ยง” ตุ้มยิ้มหน้าบาน ในแววตาชวนฝันราวกับได้เจอพระเอกในดวงใจ “ถึงพี่ไม่บอก ตุ้มก็เต็มใจบริการมากกกกก คนอะไรหล้อหล่อยังกับพระเอก หุ่นก็แซ่บขาก็ยาวยังนายแบบ ขนาดใส่เสื้ออยู่นะยังแอบเห็นเลยว่าซ่อนรูป กล้ามงี้เป็นมัดๆ เชียว ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าถอดเสื้อแล้วจะแน่นจะขาวน่าซบขนาดไหน”

“เวอร์!” มิทิราหัวเราะเบาๆ

“ไม่เวอร์นะพี่ เรื่องจริง คนอะไรหล่อจนใจเจ็บ ลูกว่าน่ารักแล้ว คนพ่อนี่ยิ่งเริ่ดหล่อแบบตะโกนเลย พี่เห็นแล้วจะต้องตะลึง”

“ขนาดนั้นเลย” เธอเลิกคิ้วแซวขำๆ

“ไม่เชื่อพี่ก็ออกไปดูเองสิ ตุ้มขอบอกเลยว่าเป็นบุญตามากที่ได้เห็น ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอใครที่หล่อจัดชัดจริงระดับ4Kเท่ากับลูกค้าคนนี้เลย”

“จ้าๆ เชื่อแล้วว่าหล่อจริง” เธอยอมอ่อนให้ ก่อนจะเอ่ยเร่งว่า “รีบๆ ไปเตรียมของว่างก่อนเถอะ อย่าให้ลูกค้ารอนาน”

มิทิราหมุนตัวเดินออกมาที่หน้าร้าน พร้อมทำหน้าที่ต้อนรับแขกกิติมศักดิ์อย่างดีที่สุด ไม่ได้ใส่ใจอาการตื่นเต้นจนออกนอกหน้าของเพื่อนร่วมงานเลย สำหรับเธอไม่ว่าจะมีผู้ชายที่ดีเลิศสักแค่ไหนมายืนอยู่ตรงหน้า เธอก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งนั้น

เพราะ ‘หัวใจ’ ดวงนี้มีเพียงผู้ชายคนเดียวเท่านั้นที่ได้ครอบครอง...

หญิงสาวแย้มยิ้มละไม พร้อมทำหน้าที่ให้บริการทุกระดับประทับใจ สองเท้าที่ก้าวย่างอย่างมาดมั่นพลางคิดหาวิธีหลอกล่อเด็กน้อยไปด้วย ทว่าเมื่อเดินเข้าไปใกล้เธอก็ค่อยๆ ชะลอฝีเท้าลง ดวงตาหรี่ลงอย่างพินิจ

ภาพของใครบางคนที่เธออยากจะลืมเลือนก็ปรากฎเด่นชัดอยู่ในสายตา...