ซ่อนรอยสวาท

บทที่ 1 เรื่องบังเอิญ 3

“เมี่ยงเป็นผู้ช่วยของแอลเองค่ะ แอลสอนมากับมือ ฝีมือตัดสูทแทบไม่แพ้แอลเลย โดยเฉพาะสูทเด็กเมี่ยงจะชำนาญมาก คุณพ่อคุณแม่ที่เคยมาใช้บริการที่นี่ติดใจกันเป็นแถว น้องๆ ก็ชอบเรียกหาแต่พี่เมี่ยงๆ กันทั้งนั้นเลยค่ะ”

มาดามแอลเอ่ยชมเธอต่อหน้าหวังจูงใจลูกค้ากระเป๋าหนัก มิทิราได้แต่ทำหน้านิ่งเก็บงำอาการหวั่นไหวจนใจสั่น เมื่อเหลือบไปสบกับดวงตาคมที่คล้ายกำลังชำแหละเธอออกเป็นส่วนๆ ไม่รู้เป็นเพราะห่างหายกันไปนานจนเขารู้สึกแปลกตาหรือมีนัยยะอะไรซ่อนอยู่รึเปล่า

“เหรอครับ ถ้าเป็นแบบนั้นผมยินดีจ่ายไม่อั้น ขอให้แค่ได้ ‘ของ’ ดีตรงสเปกถูกใจก็พอ” ศิรธัชตอบมาดามแอลยิ้มๆ สายตายังคงปรายมองเธอ ราวกับสิ่งของที่เขาพูดถึงไม่ใช่ชุดสูท แต่เป็นเธอเสียมากกว่า

“งั้นวัดตัวเลยดีมั้ยคะ”

“เอาสิครับ”

มาดามแอลยิ้มกว้างปิดการขายได้อย่างสวยงาม ผิดกับมิทิราที่มีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ อยากจะฝืนทำตัวเป็นมืออาชีพมากกว่านี้ แต่ฝืนไม่ไหวจริงๆ เธออาจจะเมินพ่อของลูกได้ ทำเหมือนเขาเป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน แต่อยู่ต่อหน้าลูกชายที่เธอเฝ้าคิดถึงทุกคืนวันมานานกว่าหนึ่งพันสี่ร้อยวัน จะให้เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สมได้อย่างไร

เธอไม่รู้เลยว่าศิรธัชคิดอะไรอยู่กันแน่...

มิทิราทั้งงงและสับสนไปหมด ทำไมเขาถึงพาลูกมาที่นี่ มาเจอเธอ ทั้งที่เขาเป็นคนบีบให้เธอจำใจต้องหย่าและตัดขาดกันอย่างเลือดเย็น ถึงจะอ้างว่าต้องการมาตัดสูท แต่ต่อให้ไม่เลือกที่นี่ ก็ยังมีห้องเสื้อดีๆ เป็นแบรนด์ดังชั้นนำรอให้เลือกอีกมากมาย แถมเขายังยอมให้ลูกอยู่ใกล้เธอ ทั้งที่เป็นคนยื่นคำขาดเองกับปากว่าห้ามเธอไปเจอหน้าลูกชายอีกเด็ดขาด

“นี่เธอ!”

หญิงสาวละความสงสัยหันมองลูกชายตัวน้อยที่เสียงเขียวทำหน้าบึ้งใส่ หัวใจกระตุกวูบ ไม่รู้เลยว่าตัวเองเผลอทำอะไรให้แกไม่พอใจเข้ารึเปล่า

“มีอะไรคะคุณหนู” มิทิราเอ่ยถามอย่างขลาดๆ

“เธอมองหน้าแด๊ดฉันทำไม!”

“เอ่อ...” มิทิราอึกอัก ไม่รู้ควรจะตอบเด็กน้อยที่ช่างซักช่างถามถึงความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงของผู้ใหญ่ว่าว่าอย่างไร

“เธนส์อย่าเสียมารยาท” ศิรธัชดุเสียงเข้ม

เอเธนส์มุ่ยหน้าทำปากยื่น ยกมือป้อมๆ ชี้นิ้วใส่คนที่ไม่ชอบขี้หน้า พลางเอ่ยเถียงกลับว่า

“ก็เธนส์เห็นเขาแอบมองแด๊ด เธนส์ไม่ชอบ แด๊ดเป็นแฟนกับแม่ชัญญ่าแล้ว ห้ามคนอื่นมาชอบ” พูดจบก็แลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีกรอบ

ราวกับมีอะไรกระแทกหัวใจมิทิราอย่างแรง อกกลัดหนองยิ่งรวดร้าวที่ได้ยินลูกชายเรียกคนอื่นว่าแม่

“เอเธนส์! พ่อเคยสอนว่ายังไง เราเป็นเด็กไม่ควรก้าวร้าวผู้ใหญ่แบบนี้ ขอโทษคุณน้าเดี๋ยวนี้”

“ไม่! ก็เธนส์พูดความจริง พ่อจะมาโกรธเธนส์ทำไม ยัยคนนี้ต่างหากที่นิสัยไม่ดี หัวสูงมาชอบแด๊ด” เด็กน้อยยิ่งทำหน้าตูมงอนพ่อจนแก้มป่อง

“เอเธนส์!” ศิรธัชเรียกชื่อลูกย้ำชัด สีหน้าเรียบสนิทแสดงให้รู้ว่ากำลังโกรธจริงๆ ทุกครั้งที่เขาพูดอย่างนี้ลูกชายจะเข้าใจและปฏิบัติตามคำสั่ง แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้แกถึงดื้อเหลือเกิน รังสีที่มองหน้าคนเป็นแม่ก็ฟ้องชัดว่าไม่ชอบเอามากๆ

“ไม่ขอโทษ เธนส์ไม่ผิด” เด็กน้อยแผดเสียงสู้ ยังจงใจยกเท้าเตะขามิทิราอีก ก่อนจะรีบวิ่งหนีกลับไปที่รถยนต์

“เอเธนส์กลับมาเดี๋ยวนี้!”

ศิรธัชตั้งท่าจะเดินตามไปจับตัวลูกชาย ถึงในอดีตมิทิราจะเคยทำอะไรไว้ หรือต่อให้ลูกจะไม่รู้ว่าเธอเป็นแม่แท้ๆ แต่เขาจะยอมให้แกก้าวร้าวกับเธอไม่ได้ เขาไม่อยากให้ลูกมีบาปติดตัวตั้งแต่ยังเล็ก ทว่ายังไม่ทันก้าวขาก็ถูกมือบางรั้งข้อแขนเอาไว้ก่อน เขาหันมองคนที่ยืนก้มหน้างุด ไม่รู้ว่ามิทิราอยู่ในอารมณ์ไหน เธอนิ่งมากจนเขาไม่แน่ใจ