Compilation of One Shot Stories

My Secret Stalker "A-Anong gagawin ko Mikee?" Sulyap ko sa kaibigan ko. Naka-upo kami sa upuan at pinag mamasdan ang mga ilang estudyante na nag lalaro ng sandaling iyon. Dapit alas-kwatro kwatro na nang hapon at hindi na gaanong mainit ang sikat ng araw, kaya't malaya na ang mga ilang estudyante na nag lalaro ng basketball at volleyball sa field. Iilan na lang ang estudyante sa University at iyong iba tapos na ang kanilang klase, at iyong iba naman naroon pa sa kanilang silid at hindi pa tapos ang subject. "Oh bakit anong problema Jamaica?" Takang tinig nito. "Aalis na si Adrian, i-iiwan niya na ako Mikee anong gagawin ko?" Uminit ang sulok ng mga mata ko at nag babadyang mga luha na gustong tumulo. "Pupunta na siyang States para doon ipag patuloy ang kaniyang pag-aaral, hindi ko na siya makikita pa. Paano na ako? Anong g-gagawin ko?" Para bang may naka bara sa lalamunan ko, na hindi ako maka hingga ng maayos. Iniisip ko pa lang na iiwan niya na ako, hindi ko mapigilan na mapa-iyak at maging emosyonal. Hindi ko kayang mapa-layo sakaniya. Hindi ko talaga kaya. "Hindi ko siya kayang mawala, hindi ko makakaya." Kasabay ang pag bagsak ng luha na kanina ko pa pinipigilan. Ang sakit eh. Ang sakit lang talaga na iiwan niya na ako at hindi ko na si Adrian makikitang muli. "Grabe friend, maka-asta at iyak ka naman sa harapan ko, parang jowa mo si Adrian ah?" pinandilatan ako ng kaibigan ko. "Hello girl? Kahit nga ang taong iyon hindi ka kilala. Eh walang katiting na pag mamahal sa'yo ang lalaking iyon sa tingin mo kaya mag kakaroon pa siya ng interes sa'yo? Tigilan mo na iyan na ka-dramahan mo dahil wala ka naman mapapala! Ewan ko ba sa'yo ang tanga-tanga mo din naman kasi eh." Patuloy nitong pag sermon sa akin pero wala eh. Mahal ko siya, kahit hindi niya ako mahal.. Siya si Mikee Biballon at matalik ko itong kaibigan, saksi din ito sa aking nararamdaman para kay Adrian. Mataray at mabunganga talaga si Mikee, na lumalabas sa bibig nito kong ano man ang gusto nitong sabihin. Kahit ilang beses niya na ako sine-sermunan sa katangahang pag-mamahal kay Adrian hindi ko magawang magalit dito. "Kong totoo talaga ang nararamdaman mo sa lalaking iyan mag pakilala kana sakaniya, hindi iyong parati kana lang nag tatago at patuloy mo siyang ini-stalk parati.. Ano naman ang mapapala mo sa pag papadala mo palagi sakaniya ng pag-kain at bulaklak? Juskong babae ka, aatakehin ako sa'yo eh." Kinurot ang puso ko sa katagang binitawan nito. Tama kayo nang pag kakabasa, madalas kong pinadalahan ng bulaklak at pag-kain si Adrian. "Mahal ko siya Mikee." Pag-uulit ko pa lalo at tumingin ako sa kaibigan ko na hindi na maipinta ang mukha nito. "Tulungan mo naman ako. Tulungan mo akong mahalin niya din ako. Sige na Mikee." Pangi-ngiusap ko dito at pinandilatan niya lamang ako. Kailangan ko na talagang gumawa ng hakbang dahil dalawang linggo na lang at aalis na si Adrian at hindi ko na ito makikita pang muli. Siya lamang si Adrian Villasquez, 21 years old. Taking the Bachelor of Science in Business Administration. Matangkad, guwapo, maputi ang kaniyang kutis. Makapal ang kaniyang kilay, biniyayaan ng matangos na ilong at kaaya-ayang itsura. Ika-nga nasa kaniya na ang lahat dahil napaka-guwapo nito na kahit mga estudyante, na nag aaral sa Unibersidad kong saan kami nag aaral, hindi talaga maikakaila na maraming humahangga at nag kakagusto dito. Adrian was a captain ball ng basketball sa aming University, kaya't doon ako lalo nakilala sa husay nito sa pag lalaro, na kaya nitong pakiligin ang kahit sino man na mga babae. Hindi ito 'yong typically na lalaki, na inaasahan mo o nakikita. Bihira mo lang makitang ngumiti, at makipag-usap ni Adrian sa ibang estudyante at naka- tuon lamang ang kaniyang atensyon sa pag-aaral kaya't doon ko lalo ito nagustuhan. Simula no'ng una ko pa lamang makita si Adrian no'ng First year College pa lang ako, doon na ako humangga sakaniya. Ito ata ang tinatawag nilang love at first sight. Una akong nag kagusto sakaniya na hindi na ko maalis sa aking isipan na. No'ng araw lamang na makita ko ito, lagi na siyang sumasagi sa aking isipan at sinabi ko pa sa aking isipan na balang-araw mapapansin at makikilala niya din ako balang-araw. Tinangka ko naman na mag pakilala sakaniya pero pina-pangunahan kaagad ako ng takot sa aking sarili. Paano na lang kong hindi niya ako pansininin? Paano na lang kong hindi niya ako magugustuhan? Paano na lang kong layuan niya ako? Kaya't minabuti ko na lang na hindi na lang lumapit kay Adrian at palihim ko itong pinag- mamasdan sa malayo. Sinundan ko ito, at inaalam ko talaga kong saan ito pumu-punta. O kaya naman kong ano ang pinag-kakaabalahan nito. Inaalam ko din ang mga importante sa buhay niya gaya kong saan ito naka-tira at sino ang mga magulang nito. Mag-isa lamang anak si Adrian at parehong may sariling kompaniya ang kaniyang mga magulang kaya't napaka-yaman talaga nito sobra. Inalam ko din ang favorite hobby nito, mga paboritong pag-kain. Paboritong kulay, at mga hilig nitong gawin at kong ano-ano pa. Lahat nang iyon alam ko talaga. Naka-follow na nga ako sa lahat ng social media account ni Adrian, at updated lagi kong ano ang ginagawa nito, dahil lamang sa labis akong huma-hanga talaga dito nagawa kong alamin lahat ng iyon. Alam ko rin ang mga likes at deslike nito. Mga mahahalagang nangyari sa buhay niya alam ko rin. At embarrasing moment ni Adrian alam ko rin. No'ng kinder pa lang si Adrian, napa-ihi ito sa pants sa labis na kaba nang mag simula pa lang itong mag perform sa stage. Diba ang cute? Hihi. Nandiyan ako parati sa mahahalaga at importante sa buhay nito. Palihim ko din itong sinusundan na hindi nito alam at kinukuhan ng palihim na mga litrato. Always present din ako sa lahat ng mga academics at pag sali nito sa mga contest, Parating nag cheer parati sakaniya sa malayo. Kapag may competition na laro sa basketball nito, naroon din ako at parating naka suporta kahit hindi niya ako kilala. Sa bawat linggo at taong lumilipas lalo lamang namumuo ang nararamdaman ko dito. Sa labis na pag mamahal ko kay Adrian, nag collect ako ng mga litrato niya na kinuha ko lamang sa social media account nito. Nag pagawa ako ng malaking tarpaulin nang kaniyang litrato at nilagay iyon sa aking silid at dinikit lamang iyon sa pader. Nilagyan ko iyon nang bulaklak at kandila katabi ng kaniyang mga litrato. Oh diba kabog? Hihi. "Pero hindi ko kayang mawala s-siya sa akin. Siya lamang mahal ko, at wala nang iba. Hindi ko alam kong ano ang gagawin ko kapag nawala siya." Umiyak na talaga ako sa harapan ni Mikee. Nalaman ko kasing doon na ito mag papatuloy ng pag-aaral sa Canada, doon talaga ako naiyak dahil hindi ko na ito makikita pang muli. Paano kong maka-kita ito ng ibang babae na higit sa akin? Paano kong ipag-palit niya na ako? Iniisip ko pa lang na mangyayari ang bagay na iyon, natatakot na talaga ako. Hindi ko makakaya na makita itong may kasamang ibang babae, bukod sa akin. "Ewan ko sa'yo Jamaica, tigilan mo na ang kahibangan mo sakaniya. Tigilan mo na kaya ang pag papantasya mo sakaniya dahil wala namang mangyayari.. Kong ako sa'yo tanggapin mo na lang na hindi kayo para sa isa't-isa para hindi kana masaktan ano?" Pag susuplada muli ni Mikee. "Marami naman na mga lalaki diyan out there na nag kakagusto sa'yo. Sila na lang mahalin mo at huwat ang Adrian na iyan." Hindi na lang akon kumibo dahil napaka-bigat ng aking puso. "A-Ano kaya kong mag pabuntis ako sakaniya, Mikee?" Wala sa sarili kong tinig. "Ano?" Kong may kinakain lang siguro si Mikee baka naibuga na nito sa mukha sa labis na gulat. "Nahihibang kana ba? Ikaw ang papa-buntis sa lalaking iyon? Tigilan mo ako diyan Jamaica dahil tatamaan kana talaga sa aki---" hindi na nito natapos ang sasabihin ng tumayo ako sa aking kina-uupuan. Pinunasan ko ang bakas na luha sa aking pisngi at tinignan ang aking kaibigan na gulat pa din. "Pasensiya na talaga Mikee, pero hindi mo ako mapipigilan." Malamig na tinig. "Mag papabuntis ako sakaniya para hindi na siya mawalay sa akin." Final na ang desisyon ko at nag lakad na ako paalis. "Jamaica. Jamaica!" Rinig kong pag tawag nito sa aking pangalan pero hindi ko na lang ito nilingon, bagkus mas binilisan ko pa ang aking pag takbo para lang hindi maabutan ni Mikee. Pasensiya na talaga Mikee. Kailangan ko itong gawin. Ayaw kong mawala sa akin si Adrian. Lakad-takbo na lang ang aking ginawa at hindi ko alam kong saan ako dadalhin ng aking mga paa. Hinahanap ko si Adrian, una ko itong pinuntahan sa Gym pero wala ito doon, sunod ko naman na pinuntahan sa silid nito pero wala din. Asan kana ba Adrian? Sa pag kakatanda ko, hindi pa naman ito nakaka-alis sa Campus kaya't kailangan ko lamang mag madali para mahanap ko ito. Sa bawat silid na aking dinaraanan, napapalingon ako at nag babakasali na naroon si Adrian pero bigo talaga ako na makita ito. Asan kana ba kasi? Hanggang sa dinala ang aking mga paa patunggo sa Library. Ewan ko ba sa aking sarili kong bakit ako naririto na kahit hindi naman pumu-punta dito si Adrian. Nag libot-libot muna ako para tignan kong naroon ito. At napansin kong iilan na lang ang estudyante ang naroon at ang iba tahimik na nag-aaral sa mga upuan. Binagalan ko ang aking pag-lakad habang ang aking tingin naka-pako sa mga shelves na naroon. Tangka na sana akong aalis pero natigilan akong muli nang mahagip ng aking mga mata ang pinaka dulo na mga book sheleves na bihira lamang ang mga estudyante na pumaroroon. Nakita ko ang lalaking seryosong naka-tayo at nag hahanap ng mga libro. Kumabog ng napaka-bilis ang aking dibdib ng makita ko ito. Adrian? Tila hinaplos ang aking puso ng una ko pa lang itong makita dahil napaka-guwapo ng dating nito sa suot nitong uniporme. Matangkad ito at maganda rin ang hubog ng katawan. Bakit ang guwapo-guwapo mo? Hinakbang ko na ang mga paa ko palapit kay Adrian na may kusa nang isip ang aking mga paa. Tumigil ako sa harapan ni Adrian at unti naman itong umanggat ng tingin ng mapansin ang presinsiya ko. Kulang na lang himatayin ako ng mag tama ang aming mga mata. s**t. Ang guwapo niya talaga. "B-Bakit?" s**t kahit ang boses nito napaka-sexy at hot. "A-Adrian." Doon na ako pinag-pawisan ng malagkit ng malala talaga. Parang gusto ko ng umatras at umuwi na lang pero kailangan kong gawin ang dapat kong gawin. "Ano iyon? May kailangan ka ba Miss?" Atws. Miss talaga? Pero okay lang dahil pag katapos nang araw na ito, hinding-hindi mo na ako makakalimutan Adrian. "Pasensiya na talaga sa gagawin ko ha?" Taranta kong saad at lumapit ako sakaniya at hinalikan. Pinikit ko ang mga mata ko nang mag lapat ang aming mga labi. Damang-dama ko ang paninigas ng katawan ni Adrian, na hindi nito inaaasahan na hahalikan ko talaga ito. Nilaliman ko pa lalo ang pag hahalikan naming dalawa ni Adrian. Kasing lambot ng marshmallow ang labi nito na napaka-sarap at tamis. This is my first kiss. At masaya ako na sakaniya ko unang binigay ang una kong halik. Bumitaw ako sa pag hahalikan naming dalawa at namula na ang aking pisngi sa labis na hiya nang mapag-tanto ang aking ginawa. s**t. Nakaka-hiya ka talaga Jamaica. Tinignan ko si Adrian at walang bakas na emosyon sa mukha nito. "Jusko pasensiya na talaga ha? Hindi ko sinasadya." Taranta kong tinig. Kailangan kong umalis. "Sige aalis na ak---" hindi ko natapos ang aking sasabihin ng madama ko ang mainit na kamay na humawak sa aking pulsuhan. Walang-iba kundi si Adrian lamang. Kulang na lang deliryuhin ang aking mga paa sa labis kaba nang aking dibdib. Walang bahid na emosyon ang mga mata nito at hini-hypnotismo ang buong pag katao ko. Bago paman ako makapag-salita. He pulled me closer to him, and seal with hot passionate kiss. Bumilis ang kabog ng aking puso sa bilis nang pang-yayari at nadama ko ang mainit na kamay ni Adrian na humahaplos sa masisilang parte ng aking katawan na mamuhay pa lalo ang init at kakaibang sensation sa aking pag- katao. sandali. Bakit naragdagan pa lalo ang init na aking naramdaman? Dumaosdos ang mainit na kamay ni Adrian at unti-unting inalis ang pagka-butones ng suot kong uniforme. The rest are all history. Pinag-mamasdan ni Jamaica si Adrian na nag suot na ito nang damit at naka-upo lamang ako sa lamesa at inaayos na rin ang aking sarili. Mabuti na lang at walang ibang estudyante ang dumaan sa gawi namin, kundi nakita ng mga ito ang milagro na ginawa namin ni Adrian sa library. Buong ingat na bumaba si Jamaica sa lamesa, at napa-ngiwi na lang ako ng madama ko ang bahagyang pag-kirot sa pagitan ng aking mga hita, na tanda na naibigay ko ang aking pag kabirhen kay Adrian. Wala naman akong pinag-sisihan dahil mahal ko siya. At ginusto kong gawin ito. Kulang na lang nanuyo ang lalamunan ko ng naka-titig na pala sa akin si Adrian. Wala akong salita na nakuha sakaniya mula kanina. Lumapit sa gawi ko si Adrian at hinawakan nito ang baba ko na mag kapantay kami nang titig. "Maraming salamat Jamaica." Sumilay ang matamis na ngiti sa labi nito, at nauna na itong mag lakad palabas ng Library, at naiwan akong tulala. Ilang segundo nahinto ang mundo ko sa aking narinig. Sandali. Paano? Paano niya nalaman ang pangalan ko?