บอสครับ อย่าจับผมทำเมีย

เป็นอันว่าผมต้องมาทำงานใช้หนี้ให้คุณอินทัชครับ ผมขอเรียกว่าบอสก็แล้วกัน เพราะเป็นเจ้านายลูกน้องกันมาสามวันแล้วครับ ในตำแหน่งที่ไม่เคยมีในหัวผมมาก่อนเลยครับ นั่นก็คือ “เลขา” “หน้าอย่างผมเนี่ยนะ?” จำได้ว่าผมชี้หน้าตัวเองตอนที่บอสบอกว่าจะให้ผมทำงานใช้หนี้ในตำแหน่งนี้ ผมเป็นเลขาคนที่สามของบอสครับ คนที่หนึ่งกับคนที่สองก็ยังอยู่นะครับ นั่น! ป้าที่ใส่แว่นหนาๆคนนั้นชื่อป้าปราณี เป็นเลขาหมายเลขหนึ่ง ผมไม่ได้ลามปรามนะครับ ที่เรียกแกว่าป้า แกอนุญาตแล้วครับ เพราะแกแก่กว่าแม่ผมสองปี แม่ผมสี่สิบเก้า ส่วนป้าแกห้าสิบเอ็ด เป็นเลขามาตั้งแต่พ่อของบอส ทำงานดี ละเอียดปราณีตสุดๆเลยครับ แต่ช้ามากกกกกกกกกกกก ข้อดีของแกก็คือ รู้ทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องเทคโนโลยีใหม่ ไว้ใจป้าแกได้ แต่ต้องให้เวลาแกหน่อยครับ สักสองปี! ส่วนพี่คนสวยที่นั่งข้างๆผมนี่ พี่วีวี่ครับ ชื่อจริงก็วิเวียง ชื่อเท่ใช่ไหมล่ะครับ ตัวแกก็เท่นะครับ เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มาก สวย หุ่นดี ยิ้มเก่ง คล่องแคล่วว่องไว เป็นเลขาหมายเลขสอง และเป็นทุกอย่างให้บอสแล้วครับ โดยที่ไม่ต้องมีผมก็ได้ ป้าปราณีมีหน้าที่ทำรายงานการประชุม เตรียมเอกสาร และจัดสถานที่ ส่วนพี่วีวี่มีหน้าที่ออกไปพบลูกค้าและออกงานสังคมกับบอสครับ ส่วนผม “เย็นนี้ไปออกกำลังกายกัน” นั่นหน้าที่ผมครับ ไปออกกำลังกายเป็นเพื่อนบอส “ซื้อของไปไว้ที่คอนโดให้หน่อย” บอสใช้ให้ไปซื้อกางเกงในกับสบู่ “ดูให้ด้วยว่าในตู้เย็นมีอะไรกินไหม ถ้าหมดก็ซื้อมาเติมให้ด้วย” บอสสั่งงานตอนบ่าย นั่นแหละครับ หน้าที่ผม ส่วนวันนี้ ต้องไปออกกำลังกายกับบอสครับ ผมได้นั่งเบนซ์ E-Class เป็นบุญตูดมากครับ แถมบอสยังเป็นคนขับด้วย เพราะผมขับรถไม่เป็น สบายชิบหายเลยครับ บอสขับรถไปจอดหน้าอาคารหลังหนึ่ง ก่อนมาถึงเราผ่านทางเข้าที่มีต้นปาล์มสูงๆอยู่สองข้างทาง แล้วบอสก็พาผมเข้าไปใน…ผมขอเรียกมันว่าสปอร์ตคลับก็แล้วกันครับ เพราะมันหรูหราดูดีมีชาติตระกูลมาก สมฐานะบอสของผมสุดๆ เราเดินผ่านโซนที่เป็นโซนออกกำลังกายแนวเวทเทรนนิ่ง มีทั้งลู่วิ่งไฟฟ้า เครื่องเดินวงรี จักรยานที่มันปั่นอยู่กับที่ เตียงซิทอัพ ต่างๆมากมายเลยครับ ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายกล้ามใหญ่ๆ เขาเล่นกันอยู่ ผมนี่กลืนน้ำลายเลยครับตอนเดินผ่าน แต่บอสไม่ได้เล่นห้องนี้ครับ บอสพาผมเดินไปเรื่อยๆ ผ่านสระว่ายน้ำด้วยครับ ในนั้นมีผู้หญิงหลายคนว่ายน้ำกันอยู่ สายตาทุกคู่เลยครับ ต่างมองมาที่ผมกับบอส ผมก็ไม่เข้าใจว่าผู้ชายหน้าตาดีสองคนเดินผ่านสระว่ายน้ำรวมมันแปลกตรงไหน สงสัยไม่เคยเห็นคนหล่อมั้งครับ เดินไปอีกครับ ผมเริ่มเหนื่อยแล้ว แต่บอสบอกว่ายังไม่ถึงจุดหมาย ให้ตายเถอะครับ บอสผมจะเล่นอะไร แต่มองจากด้านหลัง บอสของผมนี่ก็เท่ใช่ย่อยนะครับ ไหล่กว้างในเสื้อกีฬากับเกงเกงผ้าขาสั้นสีเดียวกันกับเสื้อ ตอนบอสก้าวขาฉับๆ กล้ามตรงต้นขากับน่องนั่นมันรัดตัวเป็นริ้ว ดูแข็งแรงมากครับ “ถึงแล้ว” ผมกำลังมองก้นสอบๆของบอสเพลินเลยครับตอนที่บอสบอกว่าถึงจุดหมายปลายทางแล้ว ที่นั่นมันคล้ายๆโรงยิม หลังคาสูงโปร่ง มองเข้าไปด้านในมีตาข่ายหลายอันขึงอยู่ เรียงกันเป็นแถว ทั้งสองข้างของตาข่ายหลายอันมีคนอยู่ฝั่งละคนบ้างสองคนบ้าง แล้วคนทั้งสองข้างนั่นก็ผลัดกันตีลูกขนไก่ ฟาดกันไปฟาดกันมา “แบดมินตัน?” เล่นกีฬาไก่กาชิบหาย! ผมตกใจไม่น้อยเลยครับ บอสพาผมมาตีแบดครับ “ทำไม? อย่าบอกนะว่ากีฬาง่ายๆแบบนี้ก็เล่นไม่เป็น” บอสถามผม คำถามไม่เท่าไร แต่ใบหน้าและสายตาดูถูกกันขั้นสุด บอสมองผมเป็นมนุษย์ประเภทไหนไม่รู้ครับ แค่แบดมินตันเนี่ยนะ! “ที่โรงเรียนสอนตั้งแต่ตอนมอปลายแล้วป่ะครับ” ผมตอบบอสไปอย่างนั้น “แสดงว่าเล่นเป็น?” บอสส่งสายตาท้าทายมาอีก “เรียกว่าเก่งดีกว่าครับ” ผมก็เลยท้าทายกลับ บอสก้มหน้าซ่อนยิ้ม (แต่ผมเห็น) แล้วก็เอากระเป๋าออกมา มันมีทรงคล้ายกีตาร์ที่บอสหยิบติดมือลงมาจากรถ พอรูดซิบออก ผมก็เลยเพิ่งรู้ว่าในนั้นมีไม้ตีแบดอยู่สองอัน บอสหยิบอันหนึ่งส่งมาให้ผม แล้วก็ดึงลูกขนไก่ออกมาจากกล่องทรงกระบอก “วอร์มก่อนไหม” ผมพยักหน้า ใช่สิ ไม่ได้เล่นตั้งนาน อย่างน้อยก็ต้องยืดเส้นก่อนไหนล่ะครับ ผมเดินออกไปยืนกลางสนาม หมุนข้อมือข้อเท้ายี่สิบรอบ หมุนหัวเข่าส่ายตูดอีกยี่สิบรอบ ส่วนบอส ยืนมองผมอยู่ข้างสนาม ยืดแขนยืดขาด้วยท่าแปลกๆ แต่เท่ชิบหาย ผมนี่มองเพลินเลยครับ “พร้อมยัง?” ไม่กี่นาที บอสก็ไปยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของตาข่าย ผมขยับหมุนคอซ้ายขวา ย่อเข่าอยู่ในท่าเตรียมพร้อม “พร้อมนานแล้วครับ” ผมยิ้มแก้มป่อง พร้อมมากครับ ป๊าบ!!! โห! โหดชิบหาย ลูกขนไก่นั่นมันเลยหัวผมไป ผมกระโดดสุดตัว กะฟาดเต็มที่ แป๊ก!!! แต่มันโดนขอบไม้ ลูกขนไก่นั่นวิ่งเป๋ๆไปนอนแน่นิ่งอยู่หน้าตาข่าย “เตี้ยเอ้ย!” ผมตีไม่โดนครับ ก็เลยโดนเยาะเย้ยมาไกลๆ ผมนี่มองลอดตาข่ายไปเลยครับ เสียหน้าชิบหาย อุตส่าห์คุยเอาไว้ตั้งเยอะ “เอาใหม่ๆ ผมยังไม่ทันตั้งตัวเลย ลูกนี้ไม่นับ” ผมก็เลยโมเมไปแบบนั้นครับ “ก็ได้ เสิร์ฟมา” บอสสั่ง ผมก็ฟาดเต็มที่เลยครับ ลูกลอยไปฝังที่บอสไม่ได้ยืนอยู่ แต่แกสูงร้อยแปดสิบกว่า คิดสิครับว่าขาจะยาวแค่ไหน บอสตวัดข้อมือหน่อยเดียว ไอ้ลูกบ้านั่นมันก็วิ่งกลับมาหาผมแล้ว แต่คราวนี้ผมรับได้ “มีแรงแค่นี้เหรอครับบอส” แหม ผมปากดีแซวบอสออกไปครับ เราผลัดกันฟาดลูกขนไก่ ตีกันไปตีกันมา แล้วผมก็พลาดท่าครับ สะดุดขาตัวเอง ผมล้มหน้าคว่ำ เห็นดาวเลยครับ เนื้อข้างแก้มผมสั่น มือก็สั่น ผมเหนื่อยมากครับ ทั้งๆที่เพิ่งตีไปได้แค่ไม่ถึงสิบนาที แต่ผมนี่วิ่งไปทั่วสนาม ก็บอสเล่นหยอดบ้าง ตีโด่งบ้าง จากมุมซ้าย ย้ายไปมุมขวา ‘บ้าป่ะบอส แกล้งกันนี่หว่า’ ผมแค่คิดในใจครับ ไม่กล้าพูดมันออกมา แต่บอสไวมากครับ วิ่งมาจากฝังโน้น ตอนผมเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นก็เจอหน้าบอสพอดี บอสของผมก็คงเหนื่อยเหมือนกัน ใบหน้านั้นมีเหงื่อพรายตามไรผม ปากแกสีแดงเข้มขึ้นกว่าเวลาปกติ ตอนนี้ขอบเสื้อเปียกเหงื่อหน่อยๆ แต่กลิ่นมันหอมดีตอนที่ผสมกับน้ำหอมของบอส กลิ่นมันเป็นเอกลักษณ์ อธิบายไม่ถูก แต่…ผมว่าผมชอบนะ “เป็นอะไรหรือเปล่า” บอสถามผม ผมว่าผมเห็นแววตาห่วงใย เหมือนตอนแม่ถามผมว่าเรียนไหวไหม ตอนที่ผมต้องสอบซ่อมหลายวิชาอ่ะครับ “เปล่าครับ แค่สะดุดขาตัวเอง” ผมตอบบอส แบบพยายามกลั้นใจไม่ให้หายใจแรงเกินไป ผมกลัวบอสดูออกว่าผมเหนื่อย “งั้น ไปนั่งพักก่อนก็แล้วกัน” บอสพาผมมานั่งตรงม้านั่งข้างสนาม ตรงนั้นมีพัดลมแอร์ด้วยครับ ค่อยชื่นใจหน่อย บอสหายไปสักพัก แล้วก็กลับมาพร้อมน้ำแร่ “อ่ะ” แกส่งให้ผมขวดหนึ่ง คลายฝามาให้แล้วด้วย ผมแค่จิบๆ ไปสองอึก กลัวจุกครับ แล้วบอสก็ยืนค้ำหัวผม แกเปิดฝาขวดน้ำแร่ แล้วยกขึ้นดื่ม เงยหน้าสี่สิบห้าองศา ลูกกระเดือกของบอสเคลื่อนขึ้นลงตามจังหวะที่กลืนน้ำ มันไหลล้นออกมาตรงขอบปาก หยดน้ำนั้นกลิ้งหลุนๆลงมาตามคอแล้วหายเข้าไปในคอเสื้อก่อนจะซึมกระจายออกมาทำให้เสื้อสีเข้มขึ้น และมันทำให้เนื้อผ้าลู่แนบเนื้ออกของบอส เสื้อบอสสีขาว พอเปียกน้ำเข้า ก็เลยเห็นทะลุไปด้านในเลยครับ ผมเดาว่าไอ้ตุ่มๆที่มันนูนทะลุเสื้อออกมา มันน่าจะเป็น หัวนม! หัวนมชมพูป่าววะ? ผมไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ แม่ง! เท่ชิบหาย!