“อึก…อ๊ะ…อ๊า” อิงอี้หรานเชิดหน้าอ้าปากร้องครวญคราง ร่างเย้ายวนบิดส่ายไปมาบนหลังม้าไม้ที่กำลังขยับโยก ผิวสีน้ำนมอมชมพูขึ้นสีแดงระเรื่อ เส้นไหมดำขลับคลอเคลียไปกับใบหน้างดงาม
“อึก…เสด็จพี่ ข้าจะทนไม่ไหวแล้ว” หลิวหานตงกลืนน้ำลายลงคออึกแล้วอึกเล่าจนลำคอเริ่มแห้งผาก ภาพตรงหน้าราวกับมนตร์จิ้งจอกก็มิปาน เขาลุ่มหลงแลกระสันซ่านจนแทบหยุดหายใจ
“ทนไม่ไหวก็ไสหัวไปเสีย” หลิวหานเฟิงตอบกลับเสียงเย็นชา ใบหน้านิ่งเรียบไม่แสดงอารมณ์ ทว่าก็มิอาจละสายตาไปจากอิงอี้หรานได้เช่นกัน
“เสด็จพี่ นิดเดียวก็ไม่ได้หรือ” หลิวหานตงพูดเสียงอ่อย ใช้มือลูบท่อนเนื้อที่นูนออกมาจากเนื้อผ้าราวกับกำลังปลอบประโลมให้ใจเย็นลง
“ไม่ได้ เจ้ากำลังจะทำเสียเรื่อง” หลิวหานเฟิงกัดฟันกรอด เขาเองก็อดกลั้นไม่ต่างกัน ท่อนลึงค์เองก็มิอาจสงบได้
“เห็นอยู่ว่าท่านเองก็จะทนไม่ไหวแล้ว” พระอนุชาไม่ยอมแพ้ หากอีกหนึ่งก้านธูปเขาไม่ได้เข้าไปในตัวนาง เกร
