My Coma Girl

Chapter 14

Momo's POV

"Anong ginagawa mo rito?"

Nag-aalalang tanong sa akin ni Steven habang ako naman ay nakatingin kay Xenon na agad na umalis nang mabuksan na yung pinto.

"May pinakuha lang yung teacher namin tapos biglang nag-lock yung door."

Pagpapaliwanag ko.

"It's not locked."

Steven said.

"Huh?"

"The door is not locked."

"Nakalock yun kanina, hinawakan ko pa nga eh."

I twisted the door knob and pushed the door and it won't open.

"No, it's not. I went to your classroom tapos wala ka doon. Sabi ng isa mong classmate nandito ka raw kaya pumunta ako."

"Ah, I see."

Steven is a caring person pero mas naging mas maaalahanin siya sa akin pagkatapos ng aksidente. I understand why. It must be also traumatizing for him.

It's hard, he was there when a car hit me.

"Who's that guy?"

He asked.

"His name is Xenon. He's my transferee classmate."

"Let's go. I'll take you to the canteen. Lunch break na rin naman."

Tumango lang ako sa kaniya at bumalik na kami sa classroom para kunin yung gamit ko.

Pagkarating namin doon ay nakita ko si Xenon na paalis na kasama ang mga palagi niya ring kasama.

Nakakainggit silang tingnan. It must be fun to be around with them.

It's not that I'm lonely, but the thing is I don't have any genuine friends. I only have Steven.

"Are you okay?"

Steven asked nang makita niya akong nakatulala.

"I'm okay. Let's go."

Nakangiting sagot ko.

Lumabas na kami at nagtungo sa canteen. I still can't look up whenever there's a lot of people around because I'm ashamed of how I look. That I am in a wheelchair.

Kagaya ng dati ay punwesto kami ni Steven sa aming usual spot at kasabay naming kumain ang ibang mga kaibigan niya pati na rin yung dalawang member ng cheer leading group.

"Order lang ako."

Steven said.

"How are you na Ara?"

Gino asked.

"I'm okay now."

I answered.

"That's good. Miss na namin mag-practice with you."

Mina said and I just smiled.

I feel shy talking about this. Especially talking about cheer leading while I'm still in my wheel chair.

I know that it's only for a week pero hindi ko maiwasang mahiya lalo na sa tuwing masyadong marami ang nakatingin sa akin.

Nanliliit ako.

"Oo nga pala sabi may day trip daw tayo bukas. All grade 12 students. James, don't forget to bring a lot of foods ah."

Gino joked.

May pupuntahan kaming lugar bukas for one subject. Sabay na lahat ng grade 12 students para isahan na lang daw.

"Puro ka libre."

James said to Gino.

"Iba ang lasa ng libre 'no."

Gino replied at maya-maya pa ay bumalik na rin si Steven dala ang pagkain naming dalawa.

"Here's our food."

Steven said at tumabi sa akin. Siya pa mismo ang naghalo ng sauce ng spaghetti para sa akin.

"Aww ang sweet talaga ni Steven maging boyfriend. Right Ella?"

Mina said.

"Um, yeah."

Ella answered and continued eating her food.

Nagsimula na rin akong kumain nang biglang magsalita yung isang lalaki sa kabilang table.

He's talking out loud kaya narinig ko at malamang ay naririnig din nila Steven.

"No bro. I wouldn't date a girl like her. I mean sino bang may gusto? Siguro dati pero ngayon baka kapag nag-one night stand kami hindi na makagalaw paa niyan eh."

The guy said and laughed.

Sa mga sinabi niyang yun ay agad na umipon ang mga luha ko sa gilid ng mga mata ko. We all know that he's talking about me.

Mahigpit akong napahawak sa palda ko habang nilalabanan ang pagpatak ng luha ko.

"Hoy gago naririnig ka yata."

His friend said.

"I don't care. It's true. No one would date a girl who can't walk."

The guy said again.

I looked at Steven and he is obviously not happy and for some reason, I also looked at Xenon.

I was shocked when I saw his reaction. His looking at the guy like he is going to burn him alive. His eyes look so sharp that it can divide someone into two.

I looked at Steven again then I held his hand.

"Steve can we lea..."

I didn't get to finish what I'm about to say at napalingon kaming lahat nang biglang padabog na tumayo si Xenon mula sa kinauupuan niya.

Tumayo siya at naglakad palapit sa direksyon ng lalake na nagsasalita kanina.

He's holding a plastic bottle na may lamang tubig at pagkalapit na pagkalapit niya sa lalake ay agad niya yung binuksan at ibinuhos ang lamang tubig nun sa ulo ng lalake na kaagad na napatayo sa kinauupuan niya.

We all gasped in shock because of what Xenon did.

"What the f**k did you just do?!"

The guy shouted at agad na kinwelyuhan si Xenon.l, but Xenon doesn't look startled even a bit.

"Vernon! Chill!"

Pag-awat ng mga kasama niya sa kaniya.

"That should be my question TRASH! What do you think you're doing?"

Xenon said.

"TRA... TRASH?!"

The Vernon guy asked. He looks extremely mad.

"Oh I'm sorry. Do I have to repeat what I said?"

Pilosopong sagot ni Xenon at agad namang tumama ang kamao ni Vernon sa mukha niya.

Napasigaw at napatakip ako ng bibig ko sa gulat.

Hindi ko alam ang gagawin ko but I want to help him. Tatayo na sana ako at maglalakad papunta kay Xenon, but Steven stopped me.

"I already messaged Sir Suarez. Let's not join the fight."

Steven said, but how can I just stay here? I know it all happened because of me and Xenon was freaking punched in the face.

Napalayo ng kaunti si Xenon dahil sa suntok ni Vernon sa kaniya pero hindi siya gumanti. He just smirked and get his wallet out of his pocket at naglabas ng pera.

Lumapit siya kay Vernon at nag-abot ng 500 pesos.

"What is this, you s**t?"

Vernon asked.

"It's for your uniform and..."

Muling may kinuha si Xenon sa wallet niya and it looks like a calling card.

"Call this if you want your brain to get checked. It looks like it's rotten."

Xenon said and walked away.

Agad siyang inalalayan ni Alex pati na rin ng iba pa nilang kasama at umalis sa canteen pero naiwan yung isang babae. Lumapit siya kay Vernon. I thought she was going to talk to him, but instead she slapped him hard. Mas malakas pa ata sa suntok bi Vernon kay Xenon kanina.

"I'm not like my brother. Do that again and let's see what will happen."

She said and left.

Sa pag-alis nila ay kaagad na nagbulungan ang mga tao.

I am still shocked.

Gusto kong humabol sa kanila, but I can't because I'm in a wheelchair.

Nang makalayo na sila Xenon ay si Steven naman ang lumapit kay Vernon at sinuntok ito dahilan para mapaupo ito sa sahig.

Lahat ng tao sa canteen ay nagsigawan dahil sa ginawa ni Steven.

"Kulang pa yan."

Steven said at inilayo na ako sa canteen.

Hindi man gumanti si Xenon sa suntok ni Vernon, he still got beaten hard by the girl earlier who looks like Xenon's sister and Steven.

"I'm sorry."

Steven said.

"Why?"

I asked.

"I just feel sorry."

He answered.

"It's not your fault."

I said and I heard him sighed.

"Can we go to the clinic?"

"Why? Are you hurt?"

Nag-aalala niyang tanong.

"No, I want to see Xenon."

Nasuntok siya kanina at nakita kong dumugo ang gilid ng labi niya kaya malamang ay nasa clinic siya ngayon.

"Why?"

"What do you mean why? He's hurt."

"Ara, I have class pa. I need to take you to your classroom."

He said but I refused.

"It's fine. Just take me to the clinic then I'll go to our classroom on my own."

"What? No."

"It's fine. I'll ask Xenon for help na lang."

He sighed again.

"No. Ihahatid na kita sa clinic and also to your classroom."

He said at napangiti ako.

"Kiss."

Sabi ko sa at yumuko naman siya para makatapat ako. Hinalikan ko siya sa pisngi niya pagkatapos ay sinimulan niya nang itulak ulit ang wheelchair ko.

Nang makarating kami sa clinic ay nandoon nga si Xenon pero mag-isa lang siya na nakaupo sa kama sa loob.

"Bakit mag-isa ka lang dito?"

Tanong ko at halatang medyo nagulat siya dahil sa bigla naming pagsulpot.

"Bakit nandito kayo?"

Tanong niya naman sa akin.

"Umm..."

Nahihiya akong sabihin.

"She's worried about you. Mukha namang okay ka so we will leave now."

Sagot ni Steven at inikot yung wheelchair ko. Sa pagkabigla ko ay napatayo ako para pigilan si Steven sa pag-alis at sa pagtayo kong yun ay agad din akong na out of balance dahil masyadong mabilis ang pagtayo ko.

"Steven!"

I shouted when I'm about to fall.

Surprisingly, it's not Steven kung hindi si Xenon ang nakasalo sa akin.

We both fell to the ground pero hindi gaanong masakit ang naramdaman ko dahil nasa ibaba ko si Xenon.

"Clara!"

Agad na lumapit si Steven sa akin at inalalayan akong bumalik sa wheelchair ko. I looked at Xenon and he is in pain.

"Xenon! I'm so sorry."

Nandito dapat kami para kamustahin siya pero lalo pa siyang nasaktan.

"Steven can you help him please?"

I said and Steven helped him to stand up.

"Ara we need to go."

"Leave me na lang. May klase ka pa. I'll stay with Xenon. Wala siyang kasama oh."

"No."

"Please? Si Xenon na lang bahala sa akin."

I said and Steven looked at Xenon asking if he can take care of me.

"Leave. I'll take care of her."

Xenon said.

Lumapit sa akin si Steven at hinalikan ako sa pisngi pagkatapos ay umalis na sa clinic kaya kami na lang ni Xenon ang natira.

"Why did he left you?"

Xenon asked.

"Because you said you'd take care of me."

"Yeah, but he doesn't know me. How can he trust me with you?"

Xenon said in an ice cold tone.

"Um..."

I don't know what to say. Bakit ang sungit niya?

"Bakit mag-isa ka lang dito? Nasaan si Alex?"

I asked.

"May klase na tayo kaya pinauna ko na siya doon para magsabi sa next teacher na nasa clinic ako."

Sagot niya at tumango ako.

"I'll just finish this tapos babalik na tayo sa classroom."

"Do you need help?"

Tanong ko at umiling lang siya. Hindi ko na siya kinulit pa at pinanood na lang na gamutin ang sarili niya.

"Ayaw mo na bang mag-wheelchair?"

Bigla niyang tanong.

"Bakit mo natanong?"

"It looks like you hate it."

Sagot niya.

"I need it."

"Yeah."

Ang cold niya talagang tingnan at pakinggan.

"Xenon... mukha ba akong nakakaawa because of this wheelchair?"

"No, you still look pretty."

"Huh?"

"Narinig mo naman."

Ang sungit talaga sa akin nito ngayong araw. Tatahimik na nga lang ako.

"Tara na."

Tumayo si Xenon at naglakad palapit sa akin. Nang makalapit siya ay imbis na itulak niya ang wheelchair ko ay tumayo siya sa harap ko at inilahad ang palad niya sa akin.

"Ano yan?"

Tanong ko sabay turo sa kamay niya.

"Malayo ang classroom natin. Let's enjoy the walk."

"Hindi pwede."

"Why not? Dad said walking is good for you. It's theraphy."

"Dad? Anak ka ni Dr. Castillo?"

Tanong ko at tumango siya.

"Pero baka matumba ako."

"Kaya nga nandito ako."

"Fast healing so you will not need that little car anymore."

He added.

I looked at his hand and think if it's really okay. I looked at his face and I saw him smiled. His smile made me feel confident kaya naman tinanggap ko ang kamay niya at sa pagdikit ng mga kamay namin ay nadama ko nanaman ang isang napakapamilyar na init na naramdaman ko nang unang beses ko ring hinawakan ang kamay niya.

"Dahan-dahan."

He said.

"Okay na? Komportable ka?"

Tanong niya nang makatayo ako at tumango naman ako.

"Sabayan mo lang ang bawat hakbang ko okay? Babagalan ko lang."

"Si... sige."

Paunti-unti ay nagsimula na kaming maglakad.

Isa, dalawa, tatlo, apat...

Patuloy ang bawat hakbang na ginagawa namin. Paminsan-minsan ay natutumba ako pero hindi ako umaabot sa lupa dahil agad niya akong nasasalo.

He is counting every steps that we take while I was smiling the whole time. I'm glad that I can walk without feeling any shame. Xenon is a very warm person and I can feel that with every second that past.

Nang makarating kami sa tapat ng classroom ay sandali kaming huminto.

"72 steps."

Xenon said.

"Thank you."

I said with a smile.

Ngumiti lang din siya sa akin at pagkatapos ay sabay na kaming pumasok sa loob ng classroom.

Halatang nagulat silang lahat pati na rin yung teacher namin nang makita akong nakatayo. Hindi naman na ako nagulat na ganoon ang reaksyon nila pero hindi naman kasi malala ang lagay ng paa ko. Sadyang humina lang dahil sa aksidente kaya kailangan muna ng suporta.

I'm glad I found my own support.

He didn't just push me. He walked with me.

"Thank you."

I whispered to him pagkatapos niya akong alalayan sa pag-upo ko.

"Thank you."

He whispered back.

Hindi ko alam kung para saan yung thank you na yun pero hindi na ako nagtanong pa at nakinig na lang dahil late na kaming pumasok.