“เพนนี”
น้ำเมยที่ซุ่มรออยู่บริเวณหน้าร้านโผล่เข้ามาหาทันทีที่ฉันเดินออกมา
“นี่ยังอยู่อีกเหรอ”
“อื้ม ฉันเป็นห่วงเธอน่ะก็เลยรออยู่แถวนี้ แล้วเป็นไงบ้าง คุณเลสลีย์พูดอะไรกับเธอ”
“หืม ถ้าอยากรู้ขนาดนี้แล้วจะรีบหนีออกมาทำไมล่ะ”
“แล้วจะให้ฉันเสนอหน้าอยู่ได้ยังไง คุณเลสลีย์คือบอสใหญ่เลยนะ”
ฉันกลอกตาให้กับคำตอบของน้ำเมย “อืมๆ ฉันจะกลับแล้ว เธอล่ะ กลับพร้อมกันเลยเปล่า หรือว่าจะรอไปพร้อมคุณเลสลีย์ของเธอ”
“กลับสิ ลงไปพร้อมกันก็ได้ แล้วสรุปคุยอะไรกันเหรอ”
“ตกลงจะรู้ให้ได้เลยใช่ไหม”
“แฮร่...”
“ฉันบอกเธอก็ได้ ที่จริงก็ไม่ใช่ความลับอะไรหรอก คุยเรื่องหนี้นั่นแหละแต่มีเงื่อนไขนิดหน่อย”
“เงื่อนไข?”
“ฉันเคยท้าเดิมพันแข่งรถกับเลียม คุณเลสลีย์ก็เลยจะให้ฉันแข่งกับเลียมจริงๆ ถ้าฉันชนะเขาจะยกหนี้ให้ แต่ถ้าแพ้ฉันก็ต้องใช้หนี้ตามระเบียบ”
“โห แข่งรถ!?” น้ำเมยทำตาโตมองฉันด้วยสายตาอึ้งๆ “แล้ว
