ทัณฑ์รักพ่อเลี้ยงร้าย

ลำปาง 17.00 น. “ลูกพีชขา” พิมดาวคุยจ้อกับลูกสาววัยเก้าเดือนของเธออย่างอารมณ์ดีเพราะลูกสาวของเธอเป็นเด็กที่ยิ้มเก่งแถมยังชอบส่งเสียงอ้อแอ้คุยเล่นกับเธอตลอดเวลาเมื่อยามตื่นน้อยครั้งที่จะงอแง “แอ้...แอ้...” เด็กหญิงวัยเก้าเดือนที่นั่งอยู่บนรถเข็นเด็กทำท่ายื่นแขนให้คนเป็นแม่อุ้มพรางฉีกยิ้มออดอ้อนคงหวังว่าคนเป็นแม่จะอุ้มเดินเที่ยวสักรอบสองรอบ “ว่ายังไงคะคนเก่งหิวหรือยังเอ่ยหม่ำๆข้าวกับคุณแม่นะคะ” พิมดาวไม่ได้ยื่นมือไปอุ้มลูกสาวของเธอเพราะไม่อย่างนั้นก็จะห่วงแต่ให้แม่พาเดินเล่นไม่ยอมกินข้าวที่ป้อนกันพอดี “แอ้..อื้ม” เมื่อคนเป็นแม่ป้อนข้าวมีหรือเด็กหญิงจะไม่อ้าปากรับถึงแม้ดูท่าว่าใจจะห่วงเที่ยวแต่เมื่อเห็นถ้วยข้าวก็ต้องพักเรื่องข้าวไว้ก่อนอยู่ดี “ทำอะไรกันอยู่จ้ะสองแม่ลูก..ป้าภากลับไปแล้วหรอ” พิ้งกี้เพื่อนสาวของพิมดาวและเป็นหลานสาวของคนที่จ้างงานเธอเมื่อตกเย็นแทบทุกวันหลังจากเลิกงานที่ออฟฟิศก็จะแวะเขามาเล่นกับเด็กหญิงพีรินพัชนินน้องลูกพีชเด็กหญิงตัวอ้วนกลมที่เธอเห็นมาตั้งแต่อยู่ในท้องจนออกมาหน้าแป้นแล้นถึงตอนนี้ พรางถามหาคนเป็นป้าของเธอว่าเห็นพึ่งมาเมื่อตอนบ่ายแล้วกลับไปแล้วหรือ “กลับไปแล้วล่ะ...เอางานมาไว้แล้วก็กลับไปเลยบอกว่ามีธุระต่อ” อาภาหอบเอกสารบัญชีมาให้เธอเสร็จเมื่ออยู่เล่นกับลูกพีชไม่เท่าไรก็ต้องรีบไปทำธุระที่อื่นต่อ “ลูกพีชขามาให้น้าพิ้งอุ้มหน่อยนะคะ” พิ้งกี้รักและเอ็นดูลูกพีชมากเพราะรู้ว่าลูกพีชนั้นมีแต่แม่เท่านั้นแต่เธอเองก็ไม่เคยเอื้อนเอ่ยถามเรื่องพ่อของลูกพีชกับพิมดาวอีกเลยหลังจากที่เคยถามแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไร .....ย้อนไปเมื่อเกือบสองปีที่แล้ว อาภาและและพิ้งกี้เป็นสองป้าหลานที่ชอบเที่ยวด้วยกันและตัวติดกันเสียเหลือเกินพิ้งกี้นั้นตัวติดกับอาภามากกว่าแม่ของเธอเองเสียอีกด้วยที่ว่าอาภานั้นเป็นสาวโสดไม่มีสามีเลยเที่ยวกับหลานสาวได้อย่างสะดวกและทางบ้านของพิ้งกี้ก็ไม่ค่อยห้ามพิ้งกี้เวลาไปเที่ยวกับคนเป็นป้าเพราะเห็นว่าปลอดภัย สองป้าหลานนัดกันไปเที่ยววันฉลองวันเกิดของพิ้งกี้และที่พิ้งกี้เริ่มงานที่บริษัทของอาภาได้เป็นอย่างดีทั้งสองจึงนัดกันไปเที่ยวที่แพร่กันเพียงแค่สองคน ในวันนั้นสองป้าหลานเลือกที่จะมาเที่ยวที่แพร่จึงได้เจอกับพิมดาวหญิงสาวร้องขอให้พวกเธอทั้งสองช่วยเธอให้ออกไปจากที่นี่และเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่มีที่ไปจึงให้ที่พักพิงอาภาจึงให้หญิงสาวมาอยู่ด้วยและได้เข้าทำงานที่บริษัทของตัวเองซึ่งเป็นบริษัทเล็กๆที่รับทำบัญชีด้วยเสียเลยจนมาถึงปัจจุบันบ้านที่พิมดาวอยู่ทุกวันนี้ก็เป็นบ้านของอาภาอีกหลังที่เธอไม่ได้อยู่และงานที่พิมดาวทำกับอาภาก็คือบัญชีให้บริษัทที่จ้างบริษัทเธอมาอีกทีซึ่งตั้งแต่ท้องแก่จนคลอดลูกมาเธอก็รับงานมาทำที่บ้านตลอดจนวันนั้นจนถึงวันนี้ “เออดาวป้าภาบอกว่างานนี้ดาวทำเสร็จแล้วให้พักไปก่อนเพราะมีบริษัทที่พึ่งเปิดใหม่แยกสาขาออกมาจากสาขาใหญ่อะไรสักอย่างเห็นป้าภาบอกจะให้ดาวทำ” “บริษัทอะไรหรอ” “ฉันก็ยังไม่เห็นรายละเอียดนะแต่เดี๋ยวป้าภาคงจะบอกแกเอง” เรื่องรายละเอียดลงลึกพิ้งกี้เองก็ไม่รู้เหมือนกันคงต้องรอให้ป้าของเธอมาบอกพิมดาวเองเธอแค่เกริ่นๆเอาไว้ให้หญิงสาวได้ฟังเฉยๆ “อ๋อ..โอเค” เรื่องงานพิมดาวไม่มีปัญหาอยู่แล้วขอแค่มีงานให้เธอทำเท่านั้นงานอะไรเธอก็ทำได้ “จะพาลูกพีชอาบน้ำยังเดี่ยวฉันช่วย” พิ้งกี้เห็นว่านี่มันก็เริ่มเย็นแล้วเธอกับพิมดาวก็มัวแต่คุยกันเพลินปล่อยให้ลูกพีชคลานเล่นอยู่กับสนามหญ้านานแล้วหลังจากกินข้าวอิ่มตอนนี้เห็นว่าลูกพีชน่าจะได้เวลาอาบน้ำแล้ว “นั่นสินี่ก็เย็นแล้วเดี๋ยวฉันไปเตรียมน้ำก่อนนะ” พิมดาวก็คุยกับพิ้งกี้เพลินจนลืมดูเวลา “ไปเถอะเดี๋ยวฉันดูลูกพีชให้” “ก่อนกลับเอาผักในตู้เย็นไปให้น้าพรรณด้วยนะ” พิมดาวมีผักที่เธอปลูกเองที่พึ่งเก็บเอาไว้เต็มตู้เย็นพิ้งกี้เข้ามาถูกจังหวะพอดีเธอจึงขอฝากผักพวกนี้ไปให้แม่ของพิ้งกี้ด้วยเพราะเธอเองก็ชอบเก็บไปฝากบ่อยๆด้วยเพราะกินเองก็นานกว่าจะหมด “โอเค..เป็นแกนี่ก็ขยันจริงจริ๊ง...เลี้ยงลูกคนเดียวแถมยังทำงานไปด้วยยังจะมีเวลาปลูกผักปลูกหญ้ากินอีกฉันเห็นแล้วเหนื่อยแทน” “ปลูกผักกินเองก็ยังมั่นใจว่ามันปลอดภัยใช่มั้ยล่ะ” พิ้งกี้อดทึ่งในความขยันของพิมดาวไม่ได้เธอคิดว่าหากเป็นเธอต้องใช้ชีวิตอย่างพิมดาวเธอก็คงจะเหนื่อยมากกว่าที่เป็นอยู่หลายเท่าแน่นี่แค่เธอทำงานอย่างเดียวเธอก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้วกับบัญชีกองโตๆ อิตาลี หลังจากที่ชายแดนบาดเจ็บจากอุบัติเหตุที่เป็นฝีมือของพิมดาวพงศกรเห็นว่าเมื่อการรักษาที่ไทยยังไม่สามารถทำให้หลานชายของเขาฟื้นขึ้นมาได้จึงพาตัวมารักษากับหมอที่เขารู้จักเป็นการส่วนตัวที่อิตาลีและนี่ก็เป็นเวลาร่วมปีกว่าแล้ว อาการภายนอกของชายแดนหายนานแล้วแต่หลังจากที่ฟื้นขึ้นมาเขาก็ต้องค่อยๆรื้อฟื้นความจำมาเรื่อยๆเพราะหลังจากที่สมองได้รับกระทบกระเทือนอย่างหนักทำให้เขานั้นจำอะไรได้น้อยนิดมากตอนนี้ก็เริ่มจำอะไรได้มากขึ้นแล้วแต่ก็แค่เพียงก่อนหน้าที่เขาจะปรับความเข้าใจกับพ่อของเขาเท่านั้น นอกจากนั้นเรื่องราวหลังจากนั้นที่เขารับรู้ก็จะเป็นเรื่องที่พงศกรเล่าให้เขาฟังเขารับรู้ได้แต่สมองของเขามันไม่มีเหตุการณ์เหล่านั้นในหัวแม้แต่นิดเดียว เมื่อรู้ว่าตัวเองทำเรื่องแย่ๆลงไปมากมายเขาเองก็เฝ้าถามตัวเองว่าเขาเป็นคนที่ร้ายกาจขนาดนั้นเชียวหรือแปลกจากความรู้สึกตอนนี้เมื่อเขาฟื้นขึ้นมาแล้วคนแรกที่เขาจะต้องไปหาก็คือพฤกษ์คนที่เขาทำเจ็บแสบเอาไว้มากเขาไม่รู้ว่าจะต้องโดนอะไรกลับมาแต่เขาก็จะยอมรับมันเพราะมันคือผลจากการกระทำของเขา