เขาว่ากันว่า...หนุ่มวิศวะหล่อโลกละลายคลั่งรักฉัน

แน่ใจนะครับ ว่าพี่ขึ้นห้องน้องได้

“พี่เดย์โอเคนะคะ หนูกลัวแทบแย่ รถคันนั้นเฉียดพี่ไปนิดเดียวเอง” ฉันถามเสียงสั่น

พี่เดย์ส่งยิ้มหวานมาให้กัน ทั้งที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์ระทึกมาหมาดๆ แถมใบหน้าหล่อเหลายังมีเหงื่อผุดตามกรอบหน้า แต่ร่างสูงยังคงยิ้มได้ ถ้าเป็นฉันอาจเป็นลมล้มตึง แข้งขาอ่อนไปแล้วเถอะ...

คนธรรมดากับฮีโร่โดยสายเลือดต่างกันจริงๆ สินะ

“โอเคสิครับ ดูน้องหมาดิ ยังไม่หายสั่นเลย” ว่าแล้วก็ยื่นน้องหมาตัวเล็กให้ฉันดู น้องยังไม่หายสั่นจริงๆ ด้วย

“หนูขออุ้มน้องได้มั้ยคะ ที่บ้านหนูก็เลี้ยงน้องหมา หนูคิดว่าน่าจะปลอบน้องได้” ฉันขอร้องพลางยื่นมือไปตรงหน้า

“ช่วยหน่อยนะครับ” พี่เดย์ประคองน้องหมาลงบนฝ่ามือฉัน

หมับ! ก่อนที่มือของเราสองคนจะสัมผัสกันชั่ววินาที

“O_O” ฉันตาโตอย่างตกใจ รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟแล่นผ่าน พอเงยหน้ามองร่างสูง พี่เค้ากลับยิ้มอย่างอ่อนโยน...

“มีอะไรรึเปล่าครับ” พี่เดย์ถามด้วยสีหน้าแปลกใจเมื่อฉันยังคงอึ้งอยู่แบบเดิม

“ไม่มีค่ะ” ฉันส่ายหน้าพลางสั่งให้ตัวเองโฟกัสที่น้องหมา ลูบหัวปลอบอยู่สักพักน้องก็เริ่มหายสั่น พอฉันอุ้มน้องไว้แนบอก น้องก็ใช้ใบหน้าคลอเคลียเหมือนอ้อนกันไม่หยุด

“อ้อนเก่งซะด้วย ว่าแต่หลุดมาจากไหนฮะเรา” คำพูดของพี่เดย์ทำให้ฉันสำนึกได้ว่าน้องคงหลุดมาจากไหนสักแห่ง แล้วใครเป็นเจ้าของน้องกัน? นี่ก็ปลอบน้องอยู่ข้างถนนเกือบห้านาทีได้... เจ้าของน้องยังไม่โผล่มาตามน้องเลย ปลอกคอก็ไม่มีอีกต่างหาก

ครืน! เสียงฟ้าร้องทำให้เจ้าตัวน้อยในมือฉันสั่นขึ้นมาทันทีแถมยังร้องเอ๊งๆ เหมือนกลัวมาก

“ทำไงดีคะ เจ้าของน้องอยู่ไหนก็ไม่รู้” ฉันเงยหน้าขึ้นปรึกษาพี่เดย์

“อุ้มไปก่อนละกัน ปล่อยให้อยู่ข้างถนนไม่ปลอดภัย” นั่นสินะ... จะทิ้งน้องไว้ข้างถนนเพื่อรอเจ้าของมารับก็ใช่เรื่อง เกิดวิ่งลงกลางถนนอีกรอบมีสิทธิ์รถทับได้เลย หรือถ้ารอให้เจ้าของน้องมา... ฝนก็อาจจะเทลงมาซะก่อน

แปะ! จู่ๆ ฝนก็หยุดแหมะลงบนแขน ฉันมองหน้าพี่เดย์อย่างแตกตื่น

“เรารีบไปหอน้องฝันหวานกันเถอะ เดี๋ยวฝนลงหนักกว่านี้จะแย่เอา มาครับ... เดี๋ยวพี่อุ้มเอง” ฉันวางน้องลงบนมือของพี่เดย์ ยื่นมือไปขอชีทและหนังสือไว้มาถือเอง เราสองคนรีบเดินให้เร็วที่สุด แต่ก่อนที่จะถึงหอฝนก็ดันเทลงมาซะก่อน โชคดีที่ร้านรวงตามข้างทางพอมีร่มให้เดินไปได้ ไม่งั้นเปียกแน่

“ทำไงดีคะ หอหนูไม่ให้เอาสัตว์เลี้ยงเข้าไปด้วย” ฉันถามพี่เดย์อย่างปรึกษาเมื่อใกล้ถึงหอแล้ว นี่ลืมไปเลยว่าเราอุ้มน้องมาก็ต้องเป็นคนดูแล

“เดี๋ยวพี่เอาไปเลี้ยงก่อนก็ได้ครับ ช่วงนี้เราก็ทำป้ายตามหาเจ้าของน้องไปพลางๆ” พี่เดย์บอกอย่างง่ายๆ

“พี่เดย์จะสะดวกเหรอคะถ้าเอาน้องไปด้วย” ฉันถามอย่างคิดไม่ตก มันเป็นการเพิ่มภาระให้พี่เค้าทางอ้อมเลยนะนั่น

“พี่อยู่คอนโด สะดวกกว่าน้องฝันหวานแน่นอนครับ” พี่เดย์ตอบยิ้มๆ มือก็ลูบน้องหมาที่กำลังสั่นเพราะเสียงฟ้าร้องไปด้วย

“แน่ใจนะคะ ว่าจะไม่เป็นไร” ฉันถามย้ำอย่างเป็นกังวล

“สบายมากครับ เรื่องนี้พี่จัดการได้” พี่เดย์บอกย้ำด้วยสีหน้าโคตรสบายทำให้ฉันคลายกังวลไปมากโข

“ขอบคุณนะคะที่รับน้องไว้ดูแล ขอบคุณแทนน้องหมาด้วย” ว่าแล้วฉันก็ยื่นมือไปลูบหัวเจ้าปุกปุยตัวสีขาวในมือพี่เดย์ด้วยความเอ็นดู

“ไม่เป็นไรครับ พี่ยินดี” ว่าแล้วก็คลี่ยิ้มให้กัน “น้องฝันเข้าหอเถอะครับ เดี๋ยวพี่รอแถวนี้ให้ฝนซาค่อยกลับ” พี่เดย์บอกเมื่ออีกสามก้าวจะถึงหอฉันแล้ว

“หา! พี่เดย์กับน้องหมาก็โดนฝนสาดแย่สิคะ ฝนเริ่มลงแรงแล้วด้วย” ฉันบอกอย่างตกใจ จะมายืนตรงได้ไง เดี๋ยวก็ป่วยกันพอดี

“เดี๋ยวพี่โทรให้ไอ้กัสมารับครับ คงรอไม่นานหรอก”

“ถึงงั้นก็เถอะค่ะ กว่าพี่กัสจะมาถึง พี่เดย์เปียกซะก่อนพอดี” ฉันส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย “เข้าไปรอที่ใต้หอหนูดีกว่าค่ะ”

“แต่หอน้องฝันหวานไม่ให้เอาสัตว์เลี้ยงเข้าไป” นั่นสินะ เกิดจับได้โดนไล่ออกเลย “นอกจากว่าจะแอบเอาน้องหมาขึ้นไปรอบนห้องก่อน ถ้าไอ้กัสมาถึงพี่ค่อยลงมา”

“งั้นขึ้นไปรอบนห้องหนูก่อนก็ได้ค่ะ” ความใจเร็วทำให้ฉันพูดออกไปทันที

“แน่ใจนะครับ ว่าให้พี่ขึ้นไปบนห้องน้องได้” พี่เดย์ถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ได้สิคะ” ฉันพยักหน้าขึ้นลง ก็ในเมื่อวิธีนี้เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วนี่นา

ฟืด! ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะผลักประตูกระจกเข้ามายังชั้นล่างของหอ... ค่อยยังชั่ว ยามไม่ได้นั่งที่โต๊ะประจำการ สงสัยไปเข้าห้องน้ำ เย้!

“ทางสะดวกค่ะ” ฉันหันมากระซิบให้ร่างสูงที่เดินตามกันมา ตอนนี้พี่เดย์เป็นฝ่ายใส่เสื้อช็อปแถมยังติดกระดุมแน่นหนาเพราะแอบเอาน้องหมาตัวเล็กซุกซ่อนไว้กลางอก โชคดีที่น้องตัวเล็กมาก ถ้าไม่สังเกตคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอะไรป่องบริเวณหน้าอกของหนุ่มหล่อรอยยิ้มโลกละลาย

“พวกเราโชคดี” พี่เดย์ยิ้มมุมปากและนั่นเองทำให้ฉันรีดรุดนำคีย์การ์ดไปสแกนประตูทางเข้าด้านใน ก่อนจะรีบจ้ำพรวดมายังลิฟท์กลางตึกโดยมีพี่เดย์ตามมาติดๆ

ฉันรีบเอื้อมมือไปกดลิฟท์ ตาก็แอบเหลือบมองด้านหลังประตูกระจกว่ายามกลับมานั่งที่เดิมรึยัง จะมีใครเดินเข้ามาในหอมั้ย เค้าจะสงสัยพวกเราสองคนรึเปล่า

“นิ่งเข้าไว้” พี่เดย์บอกเสียงขำทำให้ฉันเงยหน้ามองร่างสูงก็เห็นอีกฝ่ายยักคิ้วส่งมาแบบโคตรชิว ฉันเม้มปากแน่นสนิทพลางพยักหน้าน้อยๆ

ติ๊ง! เสียงประตูลิฟท์เปิดออก

ผ่าง!

ฉันงี้เย็นวาบไปทั้งตัวเมื่อเห็นเป็นแม่บ้านประจำตึกเดินสวนออกมา พอเห็นอีกฝ่ายเลื่อนสายตามองพี่เดย์ ฉันรีบกระถดถอยหลังเพื่อบังร่างสูงโดยอัตโนมัติ

“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ” ป้าแม่บ้านละสายตาจากพี่เดย์หันมาทักฉันอย่างเป็นกันเอง ที่เป็นแบบนี้เพราะฉันกับพีชมักจะยิ้มแย้มให้ป้าเสมอ เวลาป้าเห็นเราสองคนก็ชวนคุยอย่างใจดี

“ค่ะ ป้ายังไม่กลับอีกเหรอคะ” ฉันยิ้มอย่างเกรงๆ ทำทีเป็นชวนคุยเช่นปกติ แต่ใจงี้เต้นตึกตักจนรู้สึกได้

ถึงป้าจะใจดีแต่ถ้าเป็นเรื่องระเบียบหอโคตรเข้มงวด เคยมีห้องนึงแอบเอาแมวเข้ามาเลี้ยงแต่น้องแมวดันซนวิ่งออกห้องไปชนเข้ากับถังน้ำของคนทำความสะอาดที่กำลังถูพื้น

เท่านั้นแหละจ้า... อีกวันโดนเชิญออกเลย ฝันหวานยังไม่อยากมีสภาพเป็นอย่างนั้นเน้อ... น้องยังบ่อยากหาหอใหม่เตื้อ!

“ยังลูก ป้ารอช่างแอร์อยู่ แอร์ที่ชั้นล่างกับห้องชั้น 8 ไม่ค่อยเย็นเลยเรียกช่างมาดู” ว่าแล้วป้าก็พยักเพยิดไปยังโถงใต้หอที่มีโซฟาตั้งอยู่ทำให้ฉันหันมองตาม จังหวะเดียวกัน ฉันเหลือบเห็นพี่เดย์เดินเข้าลิฟท์ ทำทีเป็นหันข้างและกดปุ่มรอ

“งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ” ฉันรีบตัดบทด้วยการค้อมหัวและหันหลังเข้าลิฟท์อย่างไม่รอช้า

“แค่ก” แต่ดันเกิดจังหวะนรกขึ้น น้องหมาในเสื้อพี่เดย์ไอค่อกแค่กขึ้นมา ฉันงี้ตาโตในชั่ววินาที

“หนูได้ยินเสียงอะไรมั้ยลูก” น้ำเสียงแปลกใจของป้าแม่บ้านทำเอาขนแขนของฉันสแตนด์อัพ

“เอ่อ...” ฉันค่อยๆ หันหลังมายิ้มแหยให้คนถามที่ตอนนี้กำลังย่นคิ้วด้วยสีหน้าแปลกใจ... ยะฮื้อตอบจะใดดีละ น้องกึ้ดบ่ออก ไค่ไห้แต้หนา!

“แค่กๆ ฮัดเช้ย! ฮัดเช้ย!” ระหว่างที่เกิดเดดแอร์ พี่เดย์ก็ระรัวไอแถมจามขึ้นมาได้อย่างสมบท บาท “สงสัยเมื่อกี้โดนฝนผมเลยทั้งไอทั้งจาม ขอโทษทีครับ”

“งั้นรีบพาพี่เค้าขึ้นไปเป่าผมเถอะลูก เดี๋ยวจะไม่สบายเอา ป้าไม่กวนละ”

พรึ่บ! สิ้นเสียงของป้าแม่บ้าน พี่เดย์ที่หันข้างอยู่ตลอดก็กดปุ่มปิดลิฟท์อย่างรู้งาน ฉันรีบเอื้อมมือไปกดชั้น 6 ทันที ระหว่างนี้เราสองคนไม่มีใครพูดอะไรเพราะในลิฟท์มีกล้องวงจรปิดติดอยู่ด้วย

พาปู้จายแผนสูงอย่างพี่เดย์มาแล้วค่ะ พี่เค้าได้ขึ้นหอน้องฝันหวานละเน้อ