Elvin, Zübeyde’den gidiş haberini aldığı an içten içe bayram ediyordu. Oh be, diye geçirdi içinden, şimdi biraz nefes alabilirim. Yüreği adeta havalanmış, neşesi kabarmıştı. Ama yüzüne bunu yansıtmadı; dışarıdan bakıldığında ifadesiz, sakin bir hâlde oturuyordu.
Tek canını sıkan şey, “sürpriz” meselesiydi. Zübeyde’nin dilinden çıkan her sözün altında zehir vardı, biliyordu. Bu kızın şerrini öğrenmek lazımdı ama nasıl? Henüz o telefon meselesini de açıp soramamıştı. Oysa hiç bilmemesi gereken biri, hayatının en büyük sırrını öğrenmişti. Bu düşünce, Elvin’in içini yiyip bitiriyordu.
Elinden şimdilik bir şey gelmezdi. En iyisi kaynanama açmak, diye düşündü. Ahu Hanım hem dengeli, hem de konağın içinde sözü geçen kadındı. Belki bu yükü onun omuzlarına devredebilirdi.
Elvin kafasında bu düşü
