"Bana ihanet ettin demedim," dedi Ardil, gözlerini yumarak. Sesi boğuktu. "Sakin ol önce. Konuşuyoruz sadece."
Dudaklarımdan histerik bir kahkaha döküldü. Yanaklarımdan süzülen yaşlara binlerce kez lanet olsun. Bu adamın karşısında kendimi bu kadar güçsüz göstermekten öylesine nefret ettim ki.
"Hayır, tam olarak öyle söyledin Ardil," dedim. Sesim titredi, ama öfkemden değil, kalbimdeki kırgınlıktandı. "Sadece ima etmedin, beni kendi mahkemende çoktan idama layık görmüşsün. Kefenimi hazırlamışsın. Şimdi sadece içindekileri kusuyorsun."
Ardil, dik dik bana bakarken, "Sakin ol, otur da bir nefeslen," dedi.
O gözleri... Bana tepeden bakan, beni ezen o sarıları. Hissiz ve soğuk. "Önce nefesimi kesip, sonra bana 'nefeslen' deme Ardil," dedim. Boğazımdaki düğüm canımı yakıyordu. Zoraki yutkun
