“İyiyim anne, merak etme.” dedim yanaklarımı silerken.
“Tabak biraz sıcaktı, tutarken parmaklarım acıdı.”
Yalan söylemek… Ne kadar kolaydı aslında. Ve ben, son zamanlarda ne çok yalana sığınmıştım. Ama başka türlü nasıl sıyrılabilirdim ki? Her doğru, bıçak gibi kesiyordu önümü. Yalansa, en azından nefes almama izin veriyordu.
Tek isteğim bir an önce odama çıkıp yatağa gömülmekti. Yorganı başıma çekip, sanki dünya yokmuş gibi bir daha çıkmamaktı.
Ama beynim zonkluyordu. Devran ve Ardil’in aynı soyadını taşıması… Bu, tesadüf olamazdı. Ben benzerlik diye düşünmüştüm. Oysa şimdi gözlerimle gördüğüm gerçeğin ağırlığıyla eziliyordum. Kuzen… Nasıl kuzen olurlardı?
Benim bahtsızlığım değil de neydi bu? Hangi talih, böylesine kötü bir oyunu önüme sererdi?
Ahu Hanım’ın sesiyle irkildim:
“Dikk
