กลร้ายเกมลวงรัก

ตอนที่ 1 เงื่อนไข ~ตึกๆ ~ตึกๆ~ ตึกๆ~   เฮ้อ~เฮ้อ~เฮ้อ    เสียงฝีเท้าก้าววิ่งที่หนักหน่วงในแต่ละก้าวประกอบกับเสียงหายใจออกทางปากและจมูกพร้อมกันที่หอบและเหนื่อยมันแสดงให้รู้สึกถึงคนที่กำลังวิ่งอยู่ในขณะนี้ว่าเขามีความเร่งรีบมากแค่ไหน    Rr……..    “ฮัลโหลสวัสดีค่ะ”    [นังพาย!]    “คุณป้า”    [เหอะจำฉันได้ด้วยหรอยะแม่แกอยู่กันฉัน รีบๆ มาหาล่ะถ้าแกช้าชาตินี้แกอาจไม่ได้เจอเลยก็ได้!]    ตู้ดๆ    คงสงสัยใช่ไหมล่ะว่าฉันคือใคร ฉันชื่อว่าพาย ตอนนี้ก็ทำงานเป็นลูกจ้างของร้านขายขนมเค้กแห่งหนึ่งถ้าจะถามถึงการเรียนละก็ฉันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแล้วอยู่ชั้นปีที่สามแต่ตอนนี้ต้องดอปเรียนไว้เพราะปัญหาทางด้านการเงิน ตอนนี้ฉันอยู่กับแม่แค่สองคนครอบครัวเราไม่ได้ร่ำรวยอะไรหาเช้ากินค่ำเหมือนคนอื่นๆ เมื่อก่อนฉันอาศัยอยู่กับคุณลุงซึ่งเป็นสามีของคุณป้ามุกดาซึ่งท่านทำธุรกิจเดินเรือ คุณลุงท่านเป็นคนที่ดีมากส่งเสียฉันเรียนตั้งแต่มัธยมรวมถึงรับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆ ที่เกี่ยวกับตัวฉันเองซึ่งขนาดคนที่เป็นป้าแท้ๆ ยังไม่สนใจใยดีด้วยซ้ำไม่เคยส่งเสียหรือดูดำดูดีฉันเลย คอยแต่พูดจาถากถางประชดประชันเท่านั้นเพราะไม่พอใจที่คุณลุงคอยส่งเสียฉันเรียน แต่เรื่องมันดันเกิดขึ้นตั้งแต่ที่คุณลุงเสีย ป้ามุกดาได้รับมรดกทุกอย่างจากคุณลุงรวมถึงกิจการเดินเรือด้วย ป้าส่งให้ยุติการทำธุรกิจนี้เพราะจะนำเงินไปลงทุนเปิดธุรกิจคาสิโนร่วมหุ้นกับชาติชายซึ่งเป็นสามีใหม่ที่หนุ่มกว่าป้ามุกดาหลายปี คุณป้าไม่ส่งเสียฉันเรียนเหมือนกับคุณลุงท่านสั่งให้ลาออกเพราะว่าเรียนไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา แรกๆ ฉันก็ขัดคำสั่งเพราะคิดว่าตัวเองก็ทำงานส่งเสียตัวเองเรียนได้แต่ค่าใช้จ่ายต่างๆ กับเพื่อพูนขึ้น เมื่อคุณป้ามุกดาไล่เราออกจากบ้านหลังใหญ่ให้ไปนอนที่เรือนหลังเล็กซึ่งอยู่ติดชายทะเล ป้ามุกดายังคิดค่าเช่าด้วยส่วนแม่ของฉันที่มีอาชีพเย็บผ้าส่งโรงงานแต่เอามาเย็บที่บ้านทีละมากๆ ฉันจึงต้องช่วยอีกแรงหลังจากทำงานที่ร้านขายขนมเสร็จยิ่งร่างกายของท่านไม่ค่อยแข็งแรงมีทั้งโรคเบาหวานและก็โรคความดันอีกฉันจึงต้องดอปเรียนไว้ทั้งๆ ที่เรียนอยู่ปีสามแล้ว    แต่เมื่อไม่นานมานี่ธุรกิจของคุณป้ามุกดาและสามีใหม่ค่อยๆ ที่จะซบเซาไม่รุ่งเรืองเท่าไหร่ไม่ได้มีรายได้มากเหมือนเมื่อก่อนเพราะมีคู่แข่ง ฉันได้ยินคนอื่นว่า TEL MISCREANT CASINO เป็นคู่แข่งที่น่ากลัวเพราะมีเจ้าของเป็นคนตัดสินใจเฉียบขาดรวมถึงเขายังมีลูกน้องเยอะแยะอีกทั้งคาสิโนที่เปิดขึ้นก็อยู่บนเกาะอีกฟากหนึ่งซึ่งรองรับเพียงแค่คนกระเป๋าหนักๆ เท่านั้น คาสิโนนั้นใหญ่โตหรูหรา เขาเป็นเจ้าของเกาะใหญ่ฟากโน่นถึงสองเกาะ เกาะหนึ่งเปิดคาสิโนเกาะหนึ่งเป็นเหมือนบ้านพักส่วนตัวและก็กิจการรีสอร์ตทำให้คาสิโนคุณป้ามุกดาเทียบไม่ติดเลยแม้ว่าคุณป้าและสามีใหม่จะส่งคนไปรบกวน จัดการกี่ครั้งก็โดนคนพวกนั้นจัดการกลับมาซะเรียบพวกนั้นรู้ความเคลื่อนไหวทุกอย่างอ่านเกมของคุณป้ามุกดาออกทุกเกม     แต่คราวที่แล้วและคราวก่อนๆ คุณป้ามุกดามาขอให้ฉันช่วยเข้าไปสืบหลายครั้งแต่ฉันก็ปฏิเสธทุกครั้งใช่สิใครจะอยากหาเหาใส่หัวตัวเองล่ะเพราะว่าแผนคุณป้าทุกๆ ครั้งจะใช้ผู้ชายเข้าไปสืบบ้างทำการก่อกวนบ้างมีเรื่องบ้างแต่ก็ไม่สำเร็จ คราวนี้จึงเปลี่ยนบ้างใช้ผู้หญิงนั้นก็คือฉันเอง    กลับมาปัจจุบันพอฉันได้รับโทรศัพท์มาโทรเข้ามาบทสนทนามันทำให้ฉันตัวชาและอึ้งไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรไปชั่วขณะหนึ่ง ฉันไม่คิดว่าป้ามุกดาจะกล้าเอาแม่ของฉันซึ่งเป็นน้องสาวแท้ๆ ของตัวเองมาขู่ตัวฉันเองจึงรีบวิ่งออกจากร้านขนมที่ทำงานอยู่อย่างรวดเร็วเพื่อมุ่งหน้าไปยังบ้านหลังใหญ่ของคุณป้าทันที    ความใจร้อนที่สุ่มในใจของฉันในตอนนี้มันทำให้น้ำตาของฉันไหลลงทั้งสองแก้มในขณะที่วิ่งด้วยความเป็นห่วงแม่เป็นที่หนึ่งกลัวว่าท่านจะเป็นอะไรก่อนที่ตัวฉันจะไปถึงก้าวที่ฉันวิ่งมันเหมือนกับการเดิมพันด้วยชีวิตของแม่ฉันเลยนะจึงจะมัวชักช้าไม่ได้เด็ดขาด ไม่ได้จริงๆ    ตึก!    สองเท้าหยุดวิ่ง ใช้มือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ และมองไปยังบ้านหลังใหญ่ที่เคยอยู่ก่อนที่จะเข้าไปในตัวบ้านแบบช้าๆ เมื่อมาถึงห้องโถงซึ่งเป็นห้องขนาดใหญ่ที่ไม่มีแม้แต่เครื่องของจะตกแต่งเหมือนกับเมื่อก่อน ลูกน้องของคุณป้ายืนอยู่ด้านละสองคนแล้วก็มีนายชาติชายสามีใหม่ของคุณป้านั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆ ส่วนคุณป้ายืนอยู่ คุณป้าคงเห็นฉันที่เดินเข้ามาแล้วท่านจึงขยับตัวเองให้ออกจากตรงที่ยืนเผยให้เห็นคนที่ซ่อนอยู่ข้างหลังของท่านนั่นก็คือแม่ฉันเอง    ฉันน้ำตาแตกทันทีเมื่อสภาพของแม่ตัวเองที่ถูกมัดมือและให้นั่งโต๊ะมีผ้าปิดปากไว้เพื่อไม่ให้ท่านได้พูดอะไรเลย    “ปล่อยแม่นะคะคุณป้า!”        “มาแล้วหรอนังตัวดีชั้นว่าแกไปทำเรื่องที่สั่งซะไม่งั้นชั้นไม่รับประกันความปลอดภัยของคนที่แกรักนักหนาคนนี้!”    ฉันวิ่งเข้ามาหาแม่จนเกือบถึงตัวท่านแต่ดั้นถูกรั้งไว้ด้วยลูกน้องคุณป้า เมื่อมองทอดสายตาไปทางด้านหน้าภาพที่เห็นคือแม่ตัวเองถูกปืนจ่อหัวจากคนที่เป็นพี่แท้ๆ เพียงเพราะเรื่องธุรกิจของท่านที่กำลังจะล้มละลายโดนคู่แข่งแซงหน้า ท่านจึงบังคับฉันให้เข้าไปสอดแนมทั้งๆ ที่ฉันปฏิเสธมาตลอด    “หนูยอมแล้วยอมทุกอย่างคุณป้าอย่าทำอะไรคุณแม่นะคะ” ฉันก้มหน้าพนมมือไหว้คนที่อยู่ตรงหน้า    “เหอะ! ก็แค่เนี้ยรู้อย่างนี้ชั้นน่าจะใช้วิธีนี้มาตั้งแต่แรกแล้วสินะนังพาย!”    รอยยิ้มเหยียดที่แสนจะดูแคลนด้วยความสะใจมองมาทางฉันอย่างน่าสมเพชแต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจหรอกนาทีนี้ฉันสนใจเพียงแค่คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าคนที่ถูกมัดคนที่ถูกผ้าปิดปากและคนที่นั่งมองฉันแล้วน้ำตาท่านก็ไหลอาบแก้มคนนั้นคือแม่ฉันเอง    “ผมบอกแล้วมุกดาที่รักว่าใช้วิธีนี้มันต้องได้ผล”    นี่มันเป็นแผนของไอ้แมงดาชาติชายหรือนี่ที่เป็นคนแนะนำคุณป้าให้ทำแบบนี้ ไอ้ชั่วช้าสารเลวไม่มีใครเลวเท่ามึงอีกแล้ว วันๆ คิดแต่จะจับผู้หญิงรวยๆ ไว้เกาะกินคนอย่างไอ้นี่น่าสมเพชยิ่งกว่าตัวเงินตัวทองอีกฉันพูดในใจ    “จริงๆ ด้วยคะชาติ เห็นผลทันทีรู้อย่างมุกดาใช้นานแล้ว”    “คุณป้า”    ฉันอุทานออกมาเบาๆ เมื่อคุณป้าแท้ๆ ซึ่งเกิดจากท้องเดียวกันกับแม่ทำไมถึงได้ทำแบบนี้กับน้องในไส้ของตัวเอง ความคิดแบบนี้มาจากใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่ไอ้ชาติชาย    ป้ามุกดาเดินเข้าไปหาไอ้ชาติชายแล้วนั่งบนตักปล่อยกับส่งรอยยิ้มหวานให้แล้วก็บรรจงก้มหน้าจูบที่ปากของไอ้ชาติ    “หนูตกลงแล้วคุณป้าก็ปล่อยแม่สิคะ”    ฉันพูดขึ้นขัดจังหวะพร้อมกับสะบัดแขนออกจากการจับของลูกน้องของป้ามุกดาเพราะไม่อยากเห็นฉากแบบนี้ดูแล้วมันไม่ค่อยเป็นอาหารตาสักเท่าไรถ้าจะรอดูฉากแบบนี้ขอไปดูตัวเงินตัวทองยังดีกว่าที่เห็นแบบนี้    หลังได้ยิ่งเสียงขัดจังหวะป้ามุกดาก็หยุดชะงักแล้วเดินเข้ามาบีบที่ใบหน้าของฉันทันทีถึงมันจะเจ็บปวดเพียงไหนแต่ฉันก็ไม่เอ่ยปากออกมาสักคำ    “อย่ามาสั่งคนอย่างชั้นเพราะแกไม่มีสิทธิ ปล่อยแม่มัน!”    เมื่อแม่หลุดออกมาการมัดก็วิ่งมากอดฉันทันที เราทั้งคู่น้ำตาไหลพรากกอดกันจนแน่นเหมือนกับว่าไม่เคนกอดกันมาก่อน    “เจ็บไหมพาย?”    เสียงแหบพร่าและสั่นๆ ถามฉันขึ้นมาพร้อมกับใช้มือลูบที่แก้มทั้งสองข้าง ซึ่งป่านนี้คงจะเป็นรอยและเกิดสีแดงเนื่องจากความเจ็บปวด    “ไม่คะแม่แม่เจ็บตรงไหนหรือป่าวคะ?”    ฉันพูดขึ้นพร้อมกับใช้สายตาสำรวจแม่ตัวเองก็พบกับว่าข้อมือที่ถูกมัดแดงจนเป็นรอยมือของฉันจึงค่อยๆ ลูบที่ข้อมือของแม่พร้อมกับยกมากุมไว้ที่หน้าตัวเอง    “พายขอโทษนะคะที่มาช้า”    “ช่างเป็นลูกที่ดีเด่นจริงๆ เลยนะนังพาย อย่าลืมที่แกพูดด้วยหละว่าจะไปสอดแนมที่ TEL MISCREANT CASINO”    ฉันผละออกจากอ้อมกอดอุ่นๆ ของแม่เบาๆ พร้อมกับพยุงท่านลุกขึ้นก่อนที่จะเผชิญหน้ากับป้ามุกดาแบบจังๆ    “แล้วแม่ของพายละคะจะอยู่กับใครที่ไหน?”    “สถานสงเคราะห์ไงล่ะชั้นไม่ใช่แม่พระนะที่จะรับเลี้ยงแม่ของแก”    สิ่งที่ป้ามุกดาตอบออกมาทำให้ฉันต้องอึ้งเป็นรอบที่สองตอบมาได้ยังไงใช้สมองส่วนไหนคิดทั้งๆ ที่แม่เป็นน้องแท้ๆ ของตัวเองมีพี่สาวมีญาติแต่กับบอกให้อยู่สถานสงเคราะห์มันจะมากไปแล้ว    “ป้ามุกดายังมีความเป็นคนอยู่หรือป่าวคะนี่น้องของป้านะ น้องแท้ๆ ที่เกิดจากท้องเดียวกันทำไมป้าใจร้ายแบบนี้ขนาดคุณลุงที่ไม่ได้เป็นอะไรเลยยังมีความปรานีมีความห่วงหาเอื้อเฟื้อให้ตลอด พายว่าเชิญป้ามุกดาไปเองเถอะคะสถานสงเคราะห์เพราะเขาคงต้อนรับคนอย่างป้านะค่ะ”    “นังพาย!”    เผียะ!    ใบหน้าของฉันหันไปอีกข้างจากแรงตบของป้ามุกดาแบบเต็มๆ ไม่มีหมกเม็ดเก็บแรงอะไรทั้งนั้น    “อีเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมบังอาจมาว่าให้ชั้นต่อหน้าคุณชาติชายหรอ”